May the odds be ever in your favor.

Hij hoorde zijn moeder huilen, zijn vader schreeuwen. Denheli drukte zijn kinderlijke lichaam tegen het zijne. Hij vertelde de kleine jongen dat het goed zou komen, dat het maar voor even was. Maar hij kon de leugens in zijn stem horen. Zo ging het altijd, dag in dag uit, het geschreeuw van zijn vader en het gehuil van zijn moeder. Hij durfde er niet meer tussen te springen, niet na de laatste keer. Zijn vader had hem flink op zijn wang geraakt, waardoor hij enkele dagen niet de Tipi had verlaten. Beschaamd moest hij wel, voor voedsel. Iedereen lachte hem uit toen hij ze wijs maakte dat hij gevallen was, maar het was beter dan de waarheid. Beter dan de waarheid dat zijn vader hem geslagen had, net zoals hij dat bij zijn moeder deed. Het was altijd het zelfde lied, het geschreeuw ging altijd over zijn moeders ziekte, over haar nutteloosheid in de familie. Ze deed niks, zei hij altijd. Het feit dat ze niks kon door haar ziekte, interesseerde hem niet. Een vrouw hoorde iets te doen in de familie, maar zijn vrouw deed het niet. Nadat Karishma de stam was ingelaten, werden algauw meer mensen toe gelaten in de stam, met een lichte huidskleur. Zijn moeder, Chitsa, hoorde zoals de blonde vrouw Karisma te zijn, een sjamaan. Ze hoorde te kunnen genezen, niet ziek worden. En hoewel de vrouw ´s naam eerlijk betekende, had ze nooit eerlijk tegen Chayton verteld waarom ze de man niet had verlaten. Het is beter voor jullie, zei ze dan.

Hij liet zijn vingers over het halster glijden, het halster dat voorin hun Tipi hing, maar al meer dan drie jaar niet meer gebruikt was. Zijn vader had nooit een paard gehad, maar had enkele keer paard gereden. Zijn moeder had helemaal weinig contact gehad met paarden. Chayton´s bruine ogen gleden van de ouderlijke tent naar zijn eigen tent, die hij op zijn zestiende verjaardag had gekregen. Eigenlijk zou hij uitgehuwelijkt worden, als hij een meisje was. Maar omdat hij natuurlijk een jongen was, had hij een keuze. Gelukkig, hij zou het vreselijk vinden om aan iemand toe gewezen te worden die hij niet kende, waar hij niet van hield. Nog niet. Zijn ogen gleden naar het middenstuk, waar een groot hek stond. Daar zouden de paarden moeten staan, met een grote waterbak, maar de plek was leeg. Zuchtend pakte hij zijn water fles van de haak, gooide hem over zijn schouder heen en verliet de plek.

Nilam Creek, een plek waar hij rustig kon zitten, zijn fles kon vullen met water. Hij haalde het dopje van de grijze fles af, duwde hem enkele tellen onder water en trok hem weer naar boven. Dat zou hij vanavond boven het vuur houden, zodat de meeste bacteriën dood zouden gaan. Hij wou weer op staan, tot hij een geluid hoorde. Damn. Stel dat het een beer was? Of een andere gevaarlijk wezen? Hij was stom genoeg geweest om geen wapen mee te nemen, niet dat hij die kon gebruiken, het lette weinig op tijdens de trainingen, mocht het een gevaarlijk beest zijn. Hij stond abrupt stil, probeerde niet te bewegen. Rustig, Chayton, galmde een stem door zijn hoofd. Hij wierp zijn blik op de richting waar het geluid vandaan kwam, duimde dat het beest hem niet zou aanvallen. Gespannen wachtte hij tot het beest tevoorschijn kwam.

[&Kicho. ]

Na het ongelukje in het ravijn leek het wel alsof het alleen maar méér pijn begon te doen. Of misschien was het gewoon zijn verbeelding. Wat hij wel zeker wist, was dat zijn rechterzij er nu totaal niet uitzag. Kleine vlekken bloed, korstjes, een paar blauwe plekken... nee, dat ravijn ging hij voorlopig niet meer in. Nog een geluk dat hij niets gebroken had. Niet zeuren, dacht hij in zichzelf, je leeft nog, er is genoeg eten en roofdieren zijn er in de verste verte niet te zien. Al had hij wel een beer opgemerkt maar gelukkig was die veel te ver weg. Wat nu belangrijk was, was water vinden. Hij had een enorme dorst! En misschien kon hij dan ook zijn zij schoonmaken, dan was in ieder geval dat bloed er vanaf.
Het zachte geklater van water bereikte zijn oren en Kicho versnelde zijn pas. Een vluchtige blik om zich heen, en hij stapte het struikgewas uit. Om recht in de ogen te kijken van een dier dat hij nog nooit gezien had. Hij draaide zich om en sprong aan in een galop, maar de pijn was bijna ondraaglijk dus moest hij genoeg nemen met een langzame draf. Zonder achterom te kijken strompelde hij het struikgewas weer in en draaide zich toen om. Het beest zat nog steeds bij de rivier, en Kicho legde zijn oren plat in zijn nek. Gevaar, gevaar, dreunde er in zijn hoofd, je moet wegrennen! Maar hij had zo'n dorst... een vreemde drang om naar het vreemde wezen toe te gaan, vormde zich in zijn hoofd maar hij verdreef het. Nee. Hij was een vechter, een doorzetter en hij zou niet zomaar opgeven. Met deze gedachte hief hij zijn hoofd trots en dominant op, en stampte met zijn hoef op de grond. Wegwezen! gaf zijn lichaamstaal aan. Ík ben de baas hier! Dreigend ontblootte hij zijn tanden.

Gespannen stond hij daar dan, wachtend tot het dier tevoorschijn kwam. Maar toen er een paarden hoofd verscheen, knipperde hij toch enkele keren met zijn ogen. Was dit echt? Had hij een paard gezien? Een wild paard? Hij keek snel om zich heen, maar er was niemand. Niemand die hem kon bewijzen dat wat hij zojuist gezien had, echt was. Voorzichtig ging hij weer zitten toen hij het paarden hoofd niet meer zag, maar algauw was het geluid terug. Kwam het paard terug? Snel probeerde hij zich te herinneren wat hij geleerd had: laag blijven, een onderdanige positie aannemen. Maar toen het paard woest op hem af kwam, schoot hij toch achteruit. Geschrokken staarde hij het paard met grote ogen aan, hij had nooit een wild paard gezien. Maar de verhalen die te rond gingen, wilde paarden die zichzelf direct in je armen wierpen, golden bij dit paard duidelijk niet. Langzaam legde hij zijn waterfles op de grond, hield zijn handen vervolgens hoog om het paard te laten zien dat hij geen wapens had, dat hij het dier geen kwaad zou doen. Het gevlekte paard leek hem te bedreigen, hem te vertellen dat het paard hier de baas was. En dat was zo, als een lid van zijn stam het dier zou vinden, zou het dier altijd de baas blijven. Voorzichtig stak hij zijn hand in zijn broekzak, bleef zijn ogen op het paard richtten en trok een appel uit zijn broekzak. Zijn lunch, maar het paard mocht hem hebben, aangezien het dier duidelijk gewond was. ’Rustig’ sprak hij, met zijn hand naar voren gericht, de appel erin. ’Ik wil je alleen maar helpen’ vervolgde hij. Enkele meters voor het paard bleef hij stilstaan.

Elke beweging van het rare dier hield Kicho in de gaten, van dat hoofd dat een paar centimeter naar links bewoog tot het wegleggen van iets. Hij wist niet wat dat ding was, en vertrouwde het daarom ook niet. Het argument dat het dier wel te vertrouwen was, wánt hij stak zijn poten in de lucht, klonk hem dan ook niet heel logisch in de oren. Een poot verdween in een van zijn achterpoten, en hij zette zich schrap voor een aanval. Maar die kwam niet. Dat het dier hem bleef aankijken, gaf hem een nerveus gevoel waardoor hij nog meer de neiging had gewoon over het ding heen te walsen en dan te maken dat hij wegkwam. Ging alleen niet door zijn fysieke conditie maar als hij het had gekund, had hij zo gedaan. Geen twijfel mogelijk.
De geur van een heerlijke, versgeplukte appel vond een weg naar zijn neus en zodra de rode vrucht in zijn gezichtsveld kwam, begon zijn maag protesterend te rommelen. Hij twijfelde en wist niet wat hij moest doen. Hij kon de appel pakken, het beest een klap tegen zijn kop verkopen zodat het bewusteloos was en vertrekken, maar dat was best wel roekeloos. Misschien was dit een list.
'Rustig,' begon het opeens te praten, en hij had geen idee wat er gezegd werd, 'ik wil je alleen maar helpen.' Wantrouwig zette hij nog een paar stappen achteruit, als reactie op het dier dat juist naar voren liep. Rustig, dat wel. Maar het beest liep op twee poten! Hij werd steeds nieuwsgieriger naar wat voor dier het was.
Nog steeds wist Kicho niet wat hij nu moest kiezen. In veiligheid zijn maar met een hongerige maag en uitgedroogde mond, of de appel pakken. Het had hem niet aangevallen tot nu toe... alleen maar eten aangeboden. De twijfels vraten hem zowat op. Na een paar minuten bewegingloos te hebben gestaan, strekte hij snel zijn hals, kreunde even en griste toen de appel van de voorpoot af. Snel trok hij zijn hoofd weer terug, kauwde uitgebreid op het voedsel om het goed te proeven en slikte het toen door. Een paar stukken waren in het gras gevallen. Vlug pakte hij dat ook op, totdat er geen enkel spoor meer over was van dat hier ooit een appel was geweest. Nog steeds stond het dier daar.
Op zijn hoede liep Kicho zijwaarts een eindje van hem af, en boog zijn hoofd om snel een paar slokken water te nemen. Daarna keek hij snel op of er geen gevaar was, en dronk dan weer verder. Op een gegeven moment werd hij gek van zichzelf en deed hij minder paniekerig. Alle roofdieren die hij kende, grepen je gewoon en gaven geen eten. Betekende niet dat hij het dier nu voor honderd procent vertrouwde, maar hij verwachtte niet echt meer dat het hem aan zou vallen. Waarschijnlijk was het gewoon een planteneter.

~ Ik hoop dat je hierop kunt reageren, :') kan hem nou eenmaal niet gelijk naar Chayton toe laten lopen, dat zou nogal falend zijn aangezien hij de mens niet kent dus dan gaat ie Chayton ook niet meteen vertrouwen. x'D

Langzaam zag hij het paard bewegen, het twijfelde. Zou het eerder een mens gezien hebben? Wat het bang? Was hij bang? Trillend lag de appel in zijn hand. Het paard zette een vlugge stap naar voren, pakte de appel uit zijn hand. Met grote ogen keek Chayton toe hoe het paard de appel op at, enkele stukken liet vallen. Gulzig slokte het paard de gevallen stukken, tot ook deze verdwenen waren. Glimlachend liet hij zijn handen weer langs zijn lichaam hangen, herinnerde zich plots weer dat het paard tevreden was geweest met zijn handen-omhoog houding. Hij stak zijn handen wer de lucht in, keek toe hoe het paard dronk. Ook dit werd met gulzige slokken gedaan, het leek net of het beest al eeuwen geen voedsel had gehad. Plotseling hoorde hij zijn eigen maag knorren, een diepe zucht verliet zijn keel. Tuurlijk, precies wanneer hij zijn lunch aan een paard had gegeven, begon zijn maag zich er mee te bemoeien. Bijtend op zijn onderlip, een frons op zijn voorhoofd, keek hij naar het paard. Hij merkte nu pas hoe erg de lessen van pas kwamen, de lessen waarbij hij vol spijbelde, samen met Dwayn. Maar nu Dwayn er niet meer was, had hij toch nog enkele lessen gevolgd. Hij had geen idee waar de lessen over gingen, hij liep ver op niveau achter, maar toch had hij een beetje op gelet. Benader een paard nooit van achter, dat deed hij nu ook niet. Gewonde paarden ben je verplicht te helpen, maar dit paard was niet gewond genoeg om menselijke hulp toe te staan. En ten derde, schenk voedsel. Nou, dat had hij zojuist gedaan. Opeens schoot zijn lichaam naar voren, hij moest dit paard aanraken. 'Rustig maar' sprak hij kalm. Hij hield zijn hand voor het paards neus, vlak. Hij stond gespannen, klaar om weg te duiken als het moest. Geduldig wachtte hij op een reactie van het paard.

Geschrokken gooide Kicho zijn hoofd omhoog toen hij vanuit zijn ooghoeken een beweging waarnam. Gehaast vloog het dier naar hem toe, en het kwam iets te dichtbij naar zijn mening. Het kwam binnen zijn persoonlijke cirkel, om het zo maar te zeggen. Ook al was het een planteneter, hij vond het toch behoorlijk eng, al zou je hem dat nooit horen toegeven. Hij zette snuivend een stap achteruit, legde zijn oren plat en liet zijn hoofd iets zakken. Een flinke trap tegen de grond gaf zijn mening van deze impulsieve actie aan en die was niet al te best. En dat was nog zacht uitgedrukt. 'Rot op,' mompelde hij meer tegen zichzelf, want dat dier zou hem toch niet verstaan waarschijnlijk. Een voorpoot werd pal onder zijn neus geduwd en hij gooide zijn hoofd opnieuw omhoog. Het bezorgde hem een ongemakkelijk gevoel allemaal, alsof... alsof het zijn vertrouwen wilde winnen of zo. Maar hij vertrouwde het niet, hij was gewoon niet verschrikkelijk bang voor planteneters. Bovendien was hij veel groter. Maar dat betekende dus niet dat dat beest maar gelijk zo kon lopen zeuren om aandacht.
Weer duurde het een hele tijd voor Kicho zijn beslissing had genomen, en opnieuw werd hij verscheurd door twijfels, maar uiteindelijk overwon zijn nieuwsgierigheid het van zijn chagrijnigheid. Zijn oren gingen iets naar voren staan en uiterst voorzichtig rook hij aan de poot. Het rook wel een beetje naar een mengsel van iets onbekends en planten, de natuur en zo. Hij snoof wat uitgebreider, ving nog wat vleugjes van andere dingen op, waarvan hij het meeste wel kende, en duwde vervolgens heel kort met zijn neus ertegenaan. Het gaf mee. Nog een paar keer duwde hij, een beetje speels, niet dat het echt pijn deed. Zo snuffelde en duwde hij de hele bovenkant van het mens af. Nog steeds had hij geen idee wat voor dier het was maar het rook niet naar roofdier, wat hem weer wat meer zelfvertrouwen gaf. Zodra hij genoeg ervan had, tilde hij zijn hoofd weer op en keek het dier aan. Nadenkend hield hij zijn hoofd scheef, en je hoorde zijn hersens bijna.
Onbekende stemmen -die hetzelfde klonken als de stem van het dier voor hem- lieten hem terugdeinzen en een paniekerig gevoel kwam opzetten. Dus het was toch een list! Het dier had nu zijn soortgenoten geroepen en ze zouden hem toch opeten! Oh, hoe kon hij zo stom zijn! Hij stootte een kwade hinnik uit, probeerde zijn voorbenen van de grond af te krijgen, maar dat lukte maar even en indrukwekkend zag het er niet uit. Laaiend haalde hij uit naar het mens. 'Verrader, vuile verrader!' tierde hij. Hij kon hier nooit op tijd weg zijn, als hij gezond was geweest wel, maar in deze conditie niet. Oh, wat was hij verrekte stom!

Chayton zag hoe het dier abrupt zijn hoofd in de lucht gooide, een velle reactie op zijn uitgestoken hand. Beide deinsde ze geschrokken achteruit, Chayton trok vlug zijn hand terug. De dier snoof, liet vervolgens een soort hinnikend en snuivend geluid horen, en liet zijn hoef hard op de ondergrond komen. Toen hij zijn hand weer voor het dier´s neus duwde, duwde het dier zijn oren iets naar voren, en rook aan zijn hand. Hij besnuffelde de hele hand, vervolgens zijn hele boven lichaam, duwde er tegenaan en besloot toen dat het genoeg was. Een glimlach verscheen op Chayton´s gezicht. De eerste stap van een paard temmen had hij zojuist gehaald, het dier aanraken. Hij had niet gedwongen, enkele een kleine hulp gedaan door zijn hand uit te steken. Plotseling hoorde hij stemmen. Bekenede stemmen. Mensen stemmen. Geschrokken keek hij van links naar rechts. Het dier stootte een kwade hinnik uit, probeerde naar hem uit te halen. Duidelijk dacht het dier dat hij hem verarden had, maar Chayton besloot hem te helpen. Hij trok vervolgens vliegens vlug zijn shirt uit, gooide het over het hoofd van het paard. `Sssht` wierp hij het dier toe. Hij liep richting het bosje, spoorde het dier aan om hem te volgen. `Blijf hier staan` snauwde hij het dier toe. Het zou hem niet verstaan, maar aan de toon zou hij het misschien wel horen. Hij wierp zichzelf de bosjes in, controleerde de stemmen. Dwayn. Nog een mens. Glimlachend trok hij zijn armen om zijn beste vriend heen. De twee maakt een vlug praatje, en vervolgens vertelde hij Dwayn dat hij weer moest gaan. Dwayn knikte instemmend, vroeg hem nog waar zijn shirt was gebleven, en verdween. Hopend dat het paard er nog stond, trok Chayton zich terug.

Het dier keek ook geschrokken, waarschijnlijk omdat hij doorhad dat Kicho de list door had gekregen. Helaas was het wel veel te laat. Maar hij zou er persoonlijk voor zorgen dat het geval voor hem de smaak van de overwinning niet zou proeven! Net toen hij zich op hem wilde storten, werd er opeens iets over zijn hoofd gegooid wat ervoor zorgde hij niks meer kon zien. Angstig maakte hij een trapbeweging vooruit maar raakte niets. Natuurlijk niet! Wie weet wat er nu wel op zijn hoofd lag! Misschien was het wel gevaarlijk! 'Sssht,' suste het dier hem toe. Kicho herkende dat geluid, dat deden de merries ook altijd als hun veulens bang waren of zo iets. Alleen hadden zij een minder sterk accent, en had dit dier een rare manier van praten. Maar toch was het geluid duidelijk te herkennen. Dus hij wilde hem rustig krijgen, met onrespectvol gedrag zoals dit? Eerst in de val lokken, en dan opeens moederlijk gaan doen? Nou, dat ging bij hém niet werken. Gedesoriënteerd deed hij een paar stappen vooruit, en gooide zijn hoofd heen en weer, maar toen hij het ding er bijna af had gesmeten, trok iemand het weer recht. Er werd een zachte duw gegeven tegen zijn schouder, en Kicho snoof verontwaardigd. Hij ging zo snel als hij kon achter het dier aan maar wel met de nodige voorzichtigheid, en gooide af en toe zijn hoofd op en neer. Takken zwiepten tegen hem aan, blijkbaar was hij naar het struikgewas gelokt. 'Blijf hier staan,' commandeerde het dier hem op een onvriendelijke manier. Kwaad gooide hij zijn hoofd opzij naar de richting waar de stem vandaan kwam, en plotseling was al het licht weer terug en lag een eindje verderop op de takken het ding wat hem zijn zicht had ontnomen. Verderop hoorde hij de stemmen van die verraders, dus liep hij gewoon de andere kant op, zo stil als hij kon. Dat ging alleen niet echt want hij was nou eenmaal behoorlijk groot. Met zijn hoofd laag kon hij zichzelf nog net onzichtbaar maken.
De stem kwam weer zijn kant op en hij snoof. Het was er nog maar eentje en dat verwarde hem. In theorie was het mogelijk dat het dier hem verborgen wilde houden, want hij had zijn soortgenoot afgewimpeld, en hij kon ook geschrokken zijn geweest omdat die soortgenoot eraan was gekomen. Tenslotte had hij hem niet meteen neergemept of zo, niet dat dat makkelijk zou worden, om Kicho zijn vechtlust af te nemen, maar goed. En als ze in groepjes jaagden, waarom had hij die ander dan weer weggejaagd? In de war draaide hij zich om naar het dier dat voor het struikgewas was gaan staan. Ja, en nu? Een diepe zucht gleed over zijn lippen. 'Ik ga me nooit meer met andere dingen bemoeien dan overleven,' snauwde hij, en wierp een vertwijfelde blik op het mens. Weggaan of blijven? Waarschijnlijk zou de keuze toch weer voor hem gemaakt, want dat werd de keren daarvoor ook al gedaan. 'Frustrerend, verraderlijk ettertje,' gromde hij gefrustreerd. Gewoon omdat hij er zin in had trok hij de blindmaker ruw van de takken af, stampte er een paar keer op en gooide het toen richting het mens. 'Zo, dat is hoe ik over je denk!' Al was de nieuwsgierigheid er nog steeds, verborgen onder die enorme angst. Ook was al die beweging echt niet goed voor zijn zij want de pijn bleef maar aanhouden, al liet hij dat niet merken. Wat had hij nú zin in een veilige plek, een zonnetje en heerlijk zacht gras waar hij even tot rust kon komen. Een pijnscheut schoot door zijn voorbeen omdat hij er in gedachten mee was gaan schrapen, en geschrokken tilde hij het op en zette het weer net, zodra hij besefte dat hij nu wel zijn zwakheid toonde. Echt, rust was nu ontzettend welkom.

~

De diepe zucht verliet de keel van het paard. Hij leek het niet eens te zijn geweest met zijn beslissing, pakte zijn shirt van het bosje af, waar hij hem zojuist op had gegooid, en stampte er op. Het dier deed hem alleen maar lachen, hoewel dit zeker niet de bedoeling was geweest. Chayton sloeg zijn armen over elkaar, bekeek het paard aandachtig. Het tilde zijn voet op, zette hem met een gezicht vertrokken van pijn, weer neer. Chayton haalde zijn hand door zijn warrige haar, besloot dat zijn shirt daar maar zou blijven liggen. Hij herinnerde zijn ketting, een kleine wolfstand. Hij liet zijn handen de sluiting los maken, en de ketting gleed in zijn handen, opende het dopje en toverde een soort zalfje tevoorschijn. Zijn moeder was nooit voorzichtig genoeg, zei ze altijd. Hij zuchtte, haalde de risico’s in zijn hoofd, het was niet bepaald een special animal, het dier leek hem niet echt te mogen. Het zou hem kunnen trappen, maar toch probeerde hij het. Hij liep op het paard af, liet hem aan zijn hand ruiken. Vervolgens boog hij door zijn knieën. ’Het zal eerst gaan prikken, dan zal het de meeste pijn wegnemen’’ legde hij het dier uit. Niet dat deze hem kon verstaan, maar agh, hij was al gek genoeg om in zichzelf te praten. Een zucht verliet zijn keel, trillend liet hij zijn hand over de wond gaan. Snel deinsde hij achteruit, hopend dat het dier hem niet zou trappen. Het was fijn geweest om Dwayn even weer te zien, maar hij had er alles voor over om die dier te helpen. Dit moest zijn paard worden, dat wist hij en hij wilde het ook enorm graag. Maar het dier, die had er wat anders in te brengen. Duidelijk was hij nog té wild, nog te stug om zich aan Chay’ te binden. En het was oké, hij zou hem toch niet de eerste keer meteen mee nemen. Misschien kwam hij het paard nog een keer tegen, kon hij het een naam geven, zodat het zou luisteren naar zijn naam en hem zou herkennen. Misschien kon hij, net zoals in de verhalen, op het dier rijden, zonder tuig. In een volle galop over de vlakte, hoewel Chayton nog nooit had paard gereden. Het zou voor hun beide dus een eerste keer zijn. Tuurlijk had hij vroeger wel eens op een van de oudere stampaarden gezeten, voor de tijd van 30 seconden, maar rijden had hij nooit geleerd. Zuchtend sloeg hij zijn ogen ten gronde, ja, het zou geweldig zijn om dit dier te rijden.

Een geluid wat verdacht veel op lachen leek, kwam uit de mond van het dier en geïrriteerd staarde hij het aan. Wat was er zo grappig? Hij wilde juist níét lachwekkend zijn! Achterdochtig staarde hij naar hem. Het maakte iets los, iets van touw, en er hing iets aan, iets wat verdomd veel op een tand leek. Een roofdiertand. Het voorwerp werd geopend en er kwam een ander voorwerp uit, iets wat hij weer niet kende. Even bleef het dier staan, alsof hij nadacht maar toen kwam hij op hem af. En daar had Kicho echt geen zin in. Helaas kon hij niet echt een kant uit, alleen maar happen. Een voorpoot werd naar hem uitgestoken, maar hij had het al geroken. Toch rook hij voor de zekerheid nog een keer. Nee, echt geen vleesetersgeur of zo. Vervolgens duwde hij de poot weg. Net toen hij dacht dat dat alles was, zakte het dier opeens door zijn achterpoten en smeerde snel iets op de wond. ’Het zal eerst gaan prikken, dan zal het de meeste pijn wegnemen,' zei het, Kicho verstond er niks van maar het boeide hem ook geen ene reet. Wat hem wél interesseerde, was de prikkerige pijn die op kwam zetten op de plek waar de wond zat. Het maakte het er niet veel beter op in ieder geval. Kwaad haalde hij uit naar het beest, maar die dook al naar achteren. Verdorie! Bezorgd keek hij naar de wond, het spul, wat het dier dat vanaf nu officieel zijn gezworen aartsvijand was geworden erop had gesmeerd, was wit en rook een beetje naar kruiden. In zijn oude kudde werden die wel eens gebruikt. Maar dat stak niet zo erg en dit wel!
Hij stond daar maar, met een woedende blik naar het beest starend. Plotseling was het prikken weg. Voorzichtig tilde hij zijn hoef op. Niks! Geen pijn, helemaal niks! Opluchting maakte zich van Kicho meester, nu kon hij eindelijk weer enigszins fatsoenlijk galopperen. Maar het kon ook giftig zijn. Nou, rondhangen bij dit geval, daar had hij geen zin meer in. Als een soort bedankje duwde hij even kort tegen de schouder van het dier aan maar ook niet te lang, want hij wilde hier zo snel mogelijk weg. Hij besloot langs de rivier te gaan, en een plekje te zoeken waar hij zich kon wassen. Zo gezegd, zo gedaan en in een drafje, en twee meter verder in galop, vloog hij weg, genietend van het gevoel eindelijk vrij te zijn. Naar het dier keek hij een keer achterom, maar dat was het dan ook.

x Nieuw topicje? Een week later of zo. (Dit is veel te leuk, haha.)