Nightmare...

"Aaaah!" met een gil werd ze wakker. Haar pleegmoeder werd gewekt door haar gil en kwam naar haar toegelopen. Ze ging naast haar zitten en sloeg haar armen om Dyani heen. Dyani liet haar tranen gaan. "Shht, stil maar, het was maar een droom, het was niet echt." zei de warme stem van Amalia. De vrouw streelde Dyani over haar hoofd. Het meisje voelde zichzelf rustiger worden en ging weer rechtop zitten. "Dank u wel." fluisterde ze hees. "Zeg maar je hoor, voor de zoveelste keer." antwoorde haar tante vriendelijk. Dyani knikte, maar ze vond dat ze onbeleefd staan. Ze stond op en liep het kamp uit. Ze had nog geen idee waar ze heen zou gaan. Ze nam een fles met water mee, wat haar tante gister in het meer had gevult. Je wist maar nooit of het van pas kwam. Ze verliet het kamp en liep naar het zuiden. Na een tijdje begon het droger en heter te worden. Dit was het begin van de woestijn. Ze nam een paar slokken van haar water. Dit was niet slim, ze zou beter om kunnen keren, naar een veiliger gebied gaan. Als ze hier niet meer uitkwam was ze verloren met maar één flesje water...