Afraid for the past.

Dyani voelde de brandwond nog branden tussen haar schouderbladen. Onzeker gooide ze haar haar erover heen. Niemand wist wat er gebeurd was. Oke, misschien Devica, maar daar was het meisje niet zeker van. Ze was een van de jongste indianen die er rond liepen, maar ze had nog geen indianen met een brandwond gezien. Ze liep verder. Het bos gaf haar een naar gevoel. Het voelde alsof haar ouders hier waren. Ze voelde de aanwezigheid gewoon, het was eng. Ze liep naar het midden van het bos en ging op de grond zitten. Ze sloot haar ogen en zag het gezicht van haar moeder voor zich. Ze opende haar ogen en voelde de tranen branden. Het deed te veel pijn. Ze stond op toen ze gegrom hoorde. Shit. Langzaam draaide ze zich om. Ze keek in de ogen van een wolf. Ze hoorde rondom haar wat takken kraken en keek om haar geen. Achter de wolf kwamen er meer. Ze richtte haar ogen op de grond, zorgde ervoor dat ze geen van de dieren aan keek en liep langzaam achteruit. Waarom had ze nog geen trainingen gehad in zichzelf verdedigen tegen wilde dieren? Ze haalde dit niet alleen, simpelweg omdat ze geen idee had wat ze moest doen.

-Waupa! SOrry niet zo goed...-

Met een rustige een veerkrachtige trend sloop ze door het bos terwijl de schaduwen over haar heen vielen. Ze had een brandende tak in haar hand. Hij verlichte haar pad en het hield de wilde dieren op afstand. Soms verbeeldde ze zich dat ze iemand zag lopen maar, het was maar er was niets. Schaduwen nemen soms vormen aan die je verwarren en zelfs de beste krijgers trappen er nog wel eens in. Ze speurde om zich heen. Dingen waren veranderd sinds ze weg was gegaan. Haar oude stam die eens in dit bos had gewoond was er niet meer. Ze wist dat hun opperhoofd hen in de steek had gelaten en dat had vast voor een splitsing of verplaatsing gezorgt. Misschien zelfs erger. Zonder een goede leiding hield een stam het niet vol in dit dichte bos en uit ervaring wist ze dat er veel gevarren schuilden. Grote beren en roedels hongerige wolven maakten het gebied onveillig maar meestal 's nachts en daar zag ze momenteel een uitdaging in. Plotseling lieten een paar schaduwen haar opkijken. Waarschijnlijk een neppe maar deze leek echt. En toen ze besefte dat het nep was pakte ze haar fakkel sterker beet. Het was een jong meisje en enkele wolven. Het was niet echt een grote roedel. Een hongerige blik glinsterdein hun ogen en ze snelde toe. Ze zwaaide wild met haar brandende tak en ze zag de dieren terug deinsen. Wolven waren maar voor twee dingen bang, mensen zonder angst en vuur. Het kwam beiden goed van pas en ze rechte haar rug. 'Ren en klim.' siste ze het meisje toe terwijl ze de fakkel voor de wolven wierp en wegrende. Achter zich hoorde ze bladeren sissen maar, het was ongevaarlijk. Het vuur zal zich niet snel verspreiden of een bosbrand veroorzaken. De grond en de bomen waren te droog en de begroeien te schaars. Zonder op te letten of het meisje haar volgde kwam ze bij een grote eik met uitstekende takken. Snel klom ze naar boven tot ze hijgend twee meter boven de grond hing. Toen dacht ze pas weer aan het meisje.

Ineens hoorde ze achter zich dieren zich uit de voeten maken. Een meisje met zwart haar sprong voor haar, met een brandende fakkel in haar hand. De wolven deinsden bang achter uit. Het meisje beveelde haar een boom in te klimmen en gooide de fakkel voor de dieren, waarna ze weg rende, een boom in. Dyani rende naar achter, waar ze al een goede boom had gezien. Behendig sprong ze en pakte een tak vast. Ze hees zichzelf omhoog en klom hoger. Toen keek ze rond, ze zag het meisje in een eik zitten. De wolven gingen in groepen voor de bomen staan. Ze hadden geluk dat ze niet konden klimmen. Dyani richtte haar blik op de fakkel, een paar bladeren brandden, maar het was ongevaarlijk. Het brandde niet zodanig dat er een bosbrand zou ontstaan. Een wolf voor de boom waar Dyani zelf in zat huilde. Wat deed hij? Wolven hadden hun eigen territorium per roedel, dus ze zouden alleen last hebben van deze roedel. Maar ze wisten niet of dit alle wolven waren. En sterker nog; zou het meisje haar wel nog een keer helpen? Het was duidelijk dat zij al veel ouder was, alleen zou Dyani er niet uit komen. Ze had te weinig ervaring, wist niet wat te doen. Ze vond het eng dat haar leven nu zo goed als bij een ander in de handen lag. Dat was bij haar ouders ook zo geweest. Zijzelf was ook geschrokken van het vuur wat het meisje bij haar droeg. Als ze ergens bang voor was was het wel voor vuur!