Let's meet!

Met een brede grijns stapte de hengst door de bomen. Zijn hoofd hield hij laag en voorzichtig schuifelde hij naar de schaduw van een oude boom. Hij sloot zijn ogen even, genoot van het geluid dat om hem heen te horen was en opende ze toen weer. Hij zuchtte, haalde eens diep adem en stapte toen weer verder. Hij keek om zich heen, mogelijk opzoek naar een paard of mens. Hij snoof even. Een mens. Wat zou hij doen als hij een mens tegen kwam? Hij zou zich niet laten vangen. Nee, dat zou hij zijn kudde niet aandoen, zijn vader, die hem met alle trots hem zijn kudde nagaf. Faceless schudde zijn hoofd en snoof nogmaals, dit keer om een geur op te vangen. Vlak bij hem in de buurt bleek een paard te zijn. Het was niet Dakota , haar geur kende hij inmiddels al. Een slecht paard? Hij hoopte van niet. Daar had hij nu geen zin in. Mompelend liep hij verder en verscheen achter verschillende grote bomen vandaan. Algauw werd het paard zichtbaar, het was een merrie.
[ & Sunset ]

De kleine benen van Sunset brachten haar voorruit. Sunsets mond was verziert met een glimlach. Ze had de kudde van haar vader overgenomen, scheen dan. Ze had haar ouders nooit gekent, maar het gevoel van de kudde van haar vader hebben bracht haar dichterbij het dochtergevoel. Hoe dat dan ook mocht voelen. Sunset snoof eens en rook een andere geur. Een ander paard! Sunset bracht haar hoofd een beetje omhoog, maar haar ogen stonden nog altijd bang en onzeker, ze had geen idee of dat ooit weg zou gaan. Al snel werdt het paard zichtbaar, het was een witte hengst. Hij rook naar een kudde, maar ze wist niet zo snel welke.
"Hoi, ik ben Sunset." zei ze zachtjes. Maar wel hard genoeg dat de hengst het zou kunnen horen. Ze was normaal erg verlegen bij nieuwe paarden, maar op de een of andere manier niet zo erg als altijd bij deze hengst. Misschien verloor ze haar onzekerheid gewoon, dat zou wel fijn zijn. Maar ik haar ogen stond nogsteeds diezelfde bange onzekere blikk.

Hij keek even op toen hij hoefgetrappel hoorde maar liet toen gauw zijn hoofd weer hangen. De geur van een onbekende kudde vloog zijn neus binnen. "Hoi, ik ben Sunset." klonk het, Faceless draaide zijn hoofd en voor hem stond de bruine merrie, met verschillende kleuren. Hij grinnikt even, het was duidelijk een indianen paard. Faceless schraapte zijn keel en antwoorde; '''Faceless, Aangenaam'' Het klonk mompelend, misschien omdat hij er bij na dacht. De merrie had een kudde, dat moest gewoon. Dus hij schraapte zijn keel nogmaals en vervolgde; ''Een kudde?'hj grinnikte even. Whispering Angels was belangrijk voor hem en hij zou de naam dan ook met trots uit spreken wanneer ze vroeg om zijn kudde. De merrie was goed of neutraal, dus hij had nog geen concurrentie, hoever hij die kon hebben.

'''Faceless, Aangenaam'' zei de hengst. Faceless dus. Hij moest gewoon een kudde hebben! Ze wist het bijna zeker. ''Een kudde?'hj grinnikte even. Sunset knikte. "Ja, een goede, Sunset Valley. Heb jij ook een kudde?" vroeg ze. Volgens haar had hij een neutrale kudde, ze had wel eens gehoord dat er nog een slechte en een neutrale. Wat als ze het fout had, wat als hij geen kudde had? Ze zou voor gek staan. Het gevoel van een kudde maakte haar ook wel zenuwwachtig, kon ze het wel aan, kon ze het wel aan om zo een groep paarden te kunnen leiden, wat als de slechte kudde een oorlog aankondigde? Wat dan? Sunset had zonder dat ze het gemerkt had de hele tijd met haar voorbenen staan trappelen, en deed dat nu nogsteeds. Haar ogen stonden nog angstiger dan eerst. Ze kon het niet aan!

[Dit karakter ken je wel van me of niet? Flutje]

"Ja, een goede, Sunset Valley. Heb jij ook een kudde?" Sunset Valley? Goed? Hij knikte even. Fijn, er was dus nog een kudde, een goeie. ''Whispering Angels, Neutraal'' zijn antwoord was kort en hij zuchte even. Hij schraapte met zijn voet wat over de grond zodat de herfst bladeren verdwenen en het oude gras zichbaar werd. Hij nam een paar kleien hapjes en hief zijn hoofd toen weer. Hij keek naar merrie, Sunset. Hij glimlachte even, de merrie zag er onzeker uit. Wat moest hij zeggen? Ze konden het moeilijk over de kudde zelf hebben, hij had nog geen eens leden. Zuchtend en steunend draaide hij zich om, zodat hij nu met zijn hoofd haar rechteroogstond. Zijn ogen controleerde haar lichaam, maar buiten al versiersels om, kon hij geen kudde merk vinden. ''Heb je geen kudde merk?'' hij knikte even naar zijn rechterachterbeen. ''Ik heb een lichtbruine ring'' Hij grinnikte even. De merrie was toch niet blind, maar hij zei het gewoon. Voor de zekerheid.

''Whispering Angels, Neutraal'' zijn antwoord was kort en hij zuchte even. Fijn er was dus nog een kudde. En deze hengst was aardig. Nu kende ze alle kudde leiders. Mort en Faceless. Zij was de enige merrie die een kudde leidde. ''Heb je geen kudde merk?'' vroeg Faceless ineens. ''Ik heb een lichtbruine ring'' Hij grinnikte even. Ze keek naar zijn been. Zie je, ze kon het niet, ze moest nog vanalles doen! Ze kon het niet aan! Zenuwwachtig trappelde weer met haar benen. "nog niet." zei ze maar. Ze was waardeloos, ze kon echt helemaal niets! Zonder dat ze er erg in had liep er een traan over haar wang. "Sorry hoor." zei ze en ze liep even weg. Ze nam een hap gras en keek naar de zon. een zucht verliet haar keel en ze liep weer terug naar Faceless, maar keek hem niet aan.

"nog niet." antwoorde de merrie nerveus. Hij controleerde haar nog eens. Iets in hem zei dat zij een donkerbruine ring moest. "Sorry hoor." zei de merrie toen er een traan over haar wang gleed. Huilde ze? waarom? Stress? Hij keek op en deed een stap naar voren. ''Geeft niet. Wil je een donkerbruine ring?'' hij glimlachte even. De merrie had de kudde duidelijk nog niet lang. Misschien kon hij haar helpen? Maar met wat? ''Is er hier een slechte kudde?'' vroeg hij daarom maar, om van onderwerp te veranderen. Hij wou de merrie niet onzeker maken. Zijn blik gleed langs de natuur, om hen heen. er was niks, geen spoor van mensen, geen spoor van paarden, niks. Alleen het geluid van de zingende vogels, die hem altijd weer geruststelde. Hij zuchte even. Ondanks dat het herfst was. was het nog zo warm.

''Geeft niet. Wil je een donkerbruine ring?'' hij glimlachte even. Ze keek de hengst aan. "Als je denkt dat dat past." ze moest de goedkeuring van een ander paard hebben, en dat was nogwel waar ze zich het meest zorgen overmaakte. Als ze leden in haar kudde had mocht ze niet vragen naar goedkeuring van andere. Of juist wel. Anders zou ze misschien gehaat worden als ze niet overlegde. ''Is er hier een slechte kudde?'' vroeg hij. Sunset knikte. "Ja, Faithless." zei ze. ze schuurde even met haar hoofd langs haar been. "Ik heb een nogal hard verleden gehad, en ik ben daarom nogal onzeker, bang dat ik een kuddeleiden niet aankan." legde ze uit. ze wilde het niet vertellen, pas als hij het vroeg, maar niet uit haar zelf.

[Mweehhh zo fluuhuuut ]

"Als je denkt dat dat past." Hij knikte. Hij had er niet veel verstand van, maar hij was tevreden met wat hij had, zijn lichtbruine ring. En waarom zou zij dan geen donkerbruin nemen? Zou toch perfect staan? "Ja, Faithless." antwoorde de merrie op zijn vraag of er ook een slechte kudde was. Hij schudde even zijn hoofd. Faithless? Aha. "Ik heb een nogal hard verleden gehad, en ik ben daarom nogal onzeker, bang dat ik een kuddeleiden niet aankan." Hij keek haar even aan en antwoorde:
''Je hoeft niet bang te zijn, ik wil je wel helpen.'' Hij glimlachte. ''Probeer je kudde zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Waarom moeten de goeie paarden bij jou in de kudde?''Zijn stem klonk hard en trots. Overtuigend, ze hoefde niet onzeker te zijn, zeker niet tegen over hem.

''Je hoeft niet bang te zijn, ik wil je wel helpen.'' Hij glimlachte. ''Probeer je kudde zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Waarom moeten de goeie paarden bij jou in de kudde?''Zijn stem klonk hard en trots. Overtuigend, iets wat zij nodig had. "We zijn/worden gewoon een hechte groep, dat is wat een kudde is. We zijn gewoon gelijk, tuurlijk ben ik een leidster, maar verder zijn we gelijk. Dat is wat een kudde is. Tenminste, dat vind ik." zei ze. Sunset was blij dat Faceless niet vroeg wat er in haar verleden had afgespeeld.

"We zijn/worden gewoon een hechte groep, dat is wat een kudde is. We zijn gewoon gelijk, tuurlijk ben ik een leidster, maar verder zijn we gelijk. Dat is wat een kudde is. Tenminste, dat vind ik." Hij knikte. Het klonk overtuigend, vond hij zelf. ''Ontmoet veel paarden, vertel ze over je kudde. Meestal word het doorverteld en zo krijg je al snel meer leden'' antwoorde hij glimlachend. Zelf, ja, hoe kwam hij eigenlijk aan zijn leden? Naja, Desting was zijn vriend, een van zijn beste vrienden. misschien was dat ook wel zo, er waren nog zo weinig paarden in dit gebied. Helaas, want anders had hij misschien nu een volle kudde gehad. Maar uiteraard werden de paarden ook verdeeld, hij kon er niet vanuit gaan dat elk paard hier neutraal was. Gelukkig was hij dus niet de enige lege kudde, maar binnekortm hoopte hij, zou zijn kudde vol zijn, eveneens als alle andere kuddes. Hoopte hij.

[ Wat je hier boven deed is spam. Je moet minimaal 5 VOLLE regels posten ]

''Ontmoet veel paarden, vertel ze over je kudde. Meestal word het doorverteld en zo krijg je al snel meer leden'' antwoorde hij glimlachend. Sunset dacht metteen aan Dakota. Zij was haar eerste vriendin. In het Snow Fielt. Dat was de eerste plek waar ze kwam. Ze had daar echt helemaal lopen bibberen en klappertanden. Sunset had een litteken op haar gezicht, maar ze hielt haar hoofd zo dat Faceless het niet zag. Niemand had het nog gezien. Het was van haar verleden. Van die rot hengst. maar hoe heette hij nou ookal weer? Ze wist het echt niet! Raar... "Ja, nu ben jij de enige die weet van mijn kudde haha" ze probeerde te lachen, maar het lukte niet echt...

"Ja, nu ben jij de enige die weet van mijn kudde haha" Antwoorde de merrie. Faceless greens. ''Mocht ik iemand ontmoeten, zal ik hem of haar vertellen over je kudde'' antwoorde hij vriendelijk. Even trilde hij met zijn huid, om de vliegen weg te jagen. Hij sloeg ze weg met zijn staart en draaide even een rondje. De bomen waren hoog en boden veel schaduw aan. Hij stapte wat opzij, zodat hij weer in de schaduw stond, lekker koel. Hij keek om hoog, boven hem fladderde een paarse vlinder. Hij glimlachte. Hij staarde een tijdje naar de vlinder en toen weer naar Sunset. Het bos was groot, voor zover een bos groot kon zijn. Je zag door de bomen het bos niet meer. ~ Hij grinnikte even en mompelde toen iets verstaanbaars, iets tegen de vlinder. De vlinder vloog op, hij was zeker bang voor hem en verliet deze stille plek. Het was stil. Heel stil. Te stil. Bam. Opeens kwam er een vreselijke gedachte binnen. Waren hier wolfen?

''Mocht ik iemand ontmoeten, zal ik hem of haar vertellen over je kudde'' antwoorde hij vriendelijk. Sunset knikte. "Dank je. Ik zal dat ook over jou kudde doen." zei ze vriendelijk. Ze stapte zelf ook onder de schaduw van een andere boom. "Misschien wil je weten waarom ik net huilde. Ik heb een nogal een hard verleden gehad. In mijn vorige kudde was er een hengsten veulen, zijn vader was de leider. Het veulen vond het leuk me te vernederen, een keer liet hij me stikken, ik was bijna dood. Ik heb mijn ouders ook nooit gekent. Maar Sunset Valley was van mijn vader." zei ze.

"Dank je. Ik zal dat ook over jou kudde doen." Hij knikte vriendelijk. Dat was iets wat vriendelijk kuddeleiders zouden doen. "Misschien wil je weten waarom ik net huilde. Ik heb een nogal een hard verleden gehad. In mijn vorige kudde was er een hengsten veulen, zijn vader was de leider. Het veulen vond het leuk me te vernederen, een keer liet hij me stikken, ik was bijna dood. Ik heb mijn ouders ook nooit gekent. Maar Sunset Valley was van mijn vader." Met grote ogen keek hij de merrie aan. Dat was een flinke jeugd. Zijn jeugd was fijn geweest op een paar kleine dingentjes na, maar die waren op een hand te tellen. Of een hoef. Hij zoog even wat lucht naar binnen en zei: ''Dat is een zwaar leven. Ik begrijp het. Zelf heb ik een pretige jeugd gehad, al ze ik het zelf. Ik ben de 3 jaar dat ik leef gepest door mijn zus, maar daar raakte ik aan gewend'' Hij greens. Amnesia, hij had haar nog niet gezien. nog niet.

De hengst keek haar met grote ogen aan. ''Dat is een zwaar leven. Ik begrijp het. Zelf heb ik een pretige jeugd gehad, al ze ik het zelf. Ik ben de 3 jaar dat ik leef gepest door mijn zus, maar daar raakte ik aan gewend'' Hij greens. Sunset knikte. "Daarom ben ik dus zo onzeker of ik het wel aankan. Ik sta niet zo stevig op mijn hoeven." legde ze uit. "Jij wel volgensmij. Of heb ik dat fout? Ik kijk nogal tegen je op." dat laatste was waar. Ze keek echt tegen hem op. Omdat hij er zo zelfverzekerd uitzag. Ze was jaloers op ieder paard die zelfverzekerd stond. Zij kon het niet, en ze had ingepraat gekregen dat ze waardeloos was, en ze geloofde dat ook. Dat was haar probleem.

"Daarom ben ik dus zo onzeker of ik het wel aankan. Ik sta niet zo stevig op mijn hoeven." Faceless schudde zijn hoofd. ‘’Je hoeft niet onzeker te zijn, dat is nergens voor nodig. In ieder geval, het hoeft nu niet. Mijn kan je vertrouwen’’ Hij glimlachte en keek haar aan. "Jij wel volgens mij. Of heb ik dat fout? Ik kijk nogal tegen je op." Hij grinnikte even. ‘’Tegen mij opkijken? Dat heeft nog niemand gedaan’’ Hij grinnikte nogmaals en knikte even. Ze hoefte zeker niet onzeker te zijn, er viel niks te vergelijken. Faceless was gewoon een hengst met wat ervaring, omdat hij ouders had gehad. Maar dat betekende niet dat hij sterker was of slimmer. Het was gewoon een hengst. een witte maanhengst, zoals zijn moeder, Naginim hem altijd noemde. Hij zuchte. Of zoals zijn vader hem noeamd, een waardige opvolger, beter dan zijn ijdele zus Amnesia. Hij grinnikte even. Amnesia, wat zou die nu boos zijn.

‘’Je hoeft niet onzeker te zijn, dat is nergens voor nodig. In ieder geval, het hoeft nu niet. Mijn kan je vertrouwen’’ Hij glimlachte en keek haar aan. Sunset keek hem dankbaar aan. "Dat snap ik wel, maar met mijn verleden is dat nogal moeilijk." zei ze met een scheve glimlach. ‘’Tegen mij opkijken? Dat heeft nog niemand gedaan’’ Hij grinnikte nogmaals en knikte even. Ze knikte naar hem. "Vergeleken met mij ben je zo zelfverzekerd" zei ze zacht. Ze keek hem niet aan. Normaal was ze niet zo dat ze haar mening snel zei. Maar nu wel. Kortom; ze vertrouwde hem. Maar dat gaf ze nog niet toe. Wel tegenover haarzelf, maar ze zei het nog niet tegen hem. Niet dat ze hem niet vertrouwde. maar de hengst had ze ook vertrouwd. De hengst uit haar vorige kudde. En die had dat vertrouwen kapot gemaakt. Dus nu was ze wel voorzichtig.

"Dat snap ik wel, maar met mijn verleden is dat nogal moeilijk." Ze knikte naar hem. Hij knikte even naar haar. Hij begreep haar ook wel, veel paarden hadden een moeilijke jeugd gehad, behalve hij. Naja, niet echt heel erg ofzo. "Vergeleken met mij ben je zo zelfverzekerd" zei ze zacht. Ze keek hem niet aan. Hij zuchtte. ‘’Ïk lijk zelf verzekerd, maar of ik dat ben’’ hij zuchte. Eerlijk gezegt was hij niet zo heel zelfverzekerd. Hij grinnikte even. ‘’Nog iemand ontmoet?’’ Hij knikte even, om te laten zien dat hij dat wel had. ‘’Ik ken nu Dakota & ik heb een mens onmoet, een vreselijk mens’’ Hij zuchte. Ze was echt heel gemeen geweest. Hij schudde zijn hoofd en keek even naar de bomen. Hij stond nog steets in de schaduw, inmiddels werd het koud. Hij grinnikte, deed een stap opzij, weer in de warme zon. Lekker warm.

‘’Ïk lijk zelf verzekerd, maar of ik dat ben’’ hij zuchte. Sunset keek hem aan. Oww. ‘’Nog iemand ontmoet?’’ Hij knikte even, om te laten zien dat hij dat wel had. ‘’Ik ken nu Dakota & ik heb een mens onmoet, een vreselijk mens’’ Hij zuchte. Sunsets hoofd schoot omhoog. "Een mens? Was het een meisje? Ik ben bijna vermoord." Sunset grinnikte. "Bij mij had het meisje een speer bij zich Ze was gaan jagen op herten, en die heb ik weggejaagt, ik vond het zielig. En toen werdt ze boos op me. Ze liet haar speer op mijn lichaam glijden en op mijn hals enzo. Echt eng." ze rilde even aan de gedachte terug. Ja op twee jarige leeftijd al bijna vermoord worden...

"Een mens? Was het een meisje? Ik ben bijna vermoord." Hij knikte. "Bij mij had het meisje een speer bij zich Ze was gaan jagen op herten, en die heb ik weggejaagt, ik vond het zielig. En toen werdt ze boos op me. Ze liet haar speer op mijn lichaam glijden en op mijn hals enzo. Echt eng." Hij schudde zijn hoofd. Vreselijk, hij was zelf niet bepaald bang geweest, hij had er bijna op de grond geworpen. ''Zullen alle mensen zo zijn?'''zei hij hoofdschuddend. Hij hoopte van niet, dat zou vreselijk zijn. Misschien zou hij dan toch maar moeten vertrekken? Nee. Dit was een nieuw begin, een nieuwe start. En dat zou hij niet laten verpesten door één mens. Een klein mens, vergeleken met hem. Net sterk genoeg om hem misschien aan de kant te duwen, maar doden? Een mens doodde niet, niet met blote handen. De mens doodde alleen met voorwerpen, en zoals Sunset net had gezegt: Een speer.

''Zullen alle mensen zo zijn?'''zei hij hoofdschuddend. Maar Sunset schudde direct haar hoofd. "Nee nee, echt niet, ik heb nog een ander meisje ondmoet, en ze wilde me vertrouwen winnen, ze had ookgeen speer ofzo bij zich, maar ik schrok van haar, omdat het eerste mens dat ik ondmoet heb me bijna had gedoodt, dus ben ik perongeluk door haar kruiden heen gelopen, ze werdt helemaal niet boos, maar ik zag wel dat ze het jammer vond. Toen heb ik me laten aaien als troost voor haar." zei ze met een glimlach naar Faceless. "En dakota was het eerste paard dat ik ondmoette." vervolgde ze. "Heb jij al leden in je kudde?" vroeg ze om niet stil te vallen, de angst van net was al helemaal weg. Nou ja, helemaal... bijna dan. Sunset schraapte wat met haar hoef en bracht haar hoofd naar beneden, naar het gras. Nog steeds was ze erg mager van haar reis, met als gevolg dat ze snel moe was, dus at ze veel, nu meer dan andere paarden, maar ze werdt niet heel snel dikker...

"Nee nee, echt niet, ik heb nog een ander meisje ondmoet, en ze wilde me vertrouwen winnen, ze had ookgeen speer ofzo bij zich, maar ik schrok van haar, omdat het eerste mens dat ik ontmoet heb me bijna had gedoodt, dus ben ik perongeluk door haar kruiden heen gelopen, ze werdt helemaal niet boos, maar ik zag wel dat ze het jammer vond. Toen heb ik me laten aaien als troost voor haar." Hij glimlachte. Het was fijn om te horen dat er ook goeie mensen waren, dat stelde hem gerust. Waarschijnlijk zou daar het zelfde zijn als hier; Je had goeie, neutrale en slecht mensen. Hoopte hij. Hij wist dat er nu een goed kamp was een slecht kamp, maar neutraal, dat was hij nog niet zo zeker. "En dakota was het eerste paard dat ik ontmoette." Zijn gedachtes schoten meteen naar Dakota, de mooiste merrie die hij ooit had gezien. Bijna was hij vergeten, dus hij spitste zijn oren en luisterde. Maar na enkele minuten wachten klonk er nog niks, Dakota wou hem dus duidelijk niet zien. "Heb jij al leden in je kudde?" vroeg ze. Face schudde zijn hoofd en zuchte. ''Nee, Helaas nog niet. Jij?'' vroeg hij met een vragende blik. Het was jammer dat meer paarden in een kamp zaten dan in een kudde.

De hengst schudde zijn hoofd bij haar vraag en zuchtte. ''Nee, Helaas nog niet. Jij?'' vroeg hij met een vragende blik. Maar ook Sunset schudde haar hoofd. Haar oog viel op de lichtbruine ring op zijn been en metteen voelde ze te stress weer opkomen. Verdomd! Even draaide ze snel hele kappe bochten tot ze weer met haar neus naar hem toe stond. "Stress... Zei ze wat ongemakkelijk, ze kon ook nooit eens normaal doen, altijd was ze wel ergens bang voor, altijd werdt ze wel door iemand gepest - niet dat Faceless haar nu pesttte, nee dat zeker niet! Sunset schudde zich even uit en nam nog een hap gras. "Maar dat zal vanzelf toch wel komen? En volgens mij heb ik gehoord dat Destiny in je kudde wilde?" vervolgde Sunset. Niemand had nog naar haar gehinnikt. Niemand wilde in haar kudde. Ho, nee stop, nu! Niet zo negatief denken. Denk positief. Ja geweldig, en wat als dat niet ging? Gewoon Positief blijven denken. Sunset grinnikte even, dat was haar tweestrijd in haar hoofd, dat was altijd erg grappig om naar te luisteren, ookal wist ze niet welke stem zij nou werkelijk was.

Sunset begon rondje te draaien, uit stress. "Maar dat zal vanzelf toch wel komen? En volgens mij heb ik gehoord dat Destiny in je kudde wilde?" vroeg ze. Faceless knikte, al hoewel, Destiny had nog niet gereageerd. Hij zuchte, stapte naar een van de bomen en sloeg er hard tegen aan. Een krak klonk en het schors stortte open. Faceless bekeek de kleur en lachte naar de beestjes, pissebedden, kevertjes, die eruit kwamen kruipen. Hij weer naar Sunset en greens. ''Je wou een Donerbruine ring, Is het niet?'' Zijn blik gleed over het gebied, opzoek naar een tak. Hij draafde naar een tak met nog een paar bladeren en pakte hem van de grond af, binnen enkele seconden stond hij voor haar, met de tak in zijn mond, gedipt in de plakkerige soort stroop van de boom. Maar hij wist zelf dat het moeilijk uit je vacht ging en dus een prima teken kon zijn.