The Little Creek at The South.

een zwoel meisje liep over het gras. Ze was aangekomen bij een klein beekje in het bos. Het glinsterde in het zonlicht en het water stroomde zacht en soepel over de bruine keien. Amara Zette haar voet in het water, Het water was lekker koel. Ook zette ze haar andere voet erbij. een kleine zucht verliet haar mond. Ze streek met haar hand door het water en dronk het op. Het was helderblauw en het had een normale lekkere smaak. Amara was hier net aangekomen, Dus ze had nog niks gezien. ja, Alleen dit. Maar dat telde niet echt mee. Ze durfde nooit door het bos en hierheen te gaan. maar nou ze al 17 was durfde ze het te wagen. Eigenlijk had ze gedacht dat er overal paarden losliepen en vriendelijke indianen, maar ze wist het nog niet echt


[Shiva] [Omg zoooo Flutterig ]

Een goudkleurige merrie liep rustig door het bos heen. Haar vacht kleurde iets lichter in de volle zon. Onder de bomen was het alweer iets donkerder dan normaal. Haar witte manen wapperden mee met de wind en haar ijsblauwe ogen gleden over het gebied. Ze was hier nu al een paar dagen en ze liep nog steeds rond. Ze was op zoek naar de perfecte kudde dat bij haar gemene karakter paste. De merrie was niet zomaar een mooie goudkleurige merrie. Ze was slecht, puur slecht. Alsof er een zwart gat in haar hart zat. Zo noemden ze het soms wel eens. Dat ze geen hart had, maar een zwart gapend gat. Ze grijnsde bij die gedachte en liep richting de kleine kreek. Tussen de bomen, vlakbij de kreek stopte ze even. Ze had het water nodig. Ze had een lange reis gemaakt en wilde drinken. Ze snoof eens diep en liep richting het riviertje tussen de hoge bomen. Ze stopte plotseling en drukte haar oren in haar nek. Ze staarde naar de rivier waar een meisje zat. Het was een mens. Oh, wat haatte ze die mensen. Ze schraapte kort met haar hoef over de grond en snoof nogmaals luider. Ze keek dreigend naar het meisje dat daar in het water zat. Ze zat er gewoon in. Het was drinkwater die paarden nodig hadden. Oh, de merrie werd er echt lastig van. Zo onrespectvol die dingen op twee benen. Shiva gooide haar hoofd de lucht in en sloeg met haar witte staart heen en weer. Ze hoopte dat het meisje snel zou oprotten, of ze zou er wel eens voor zorgen.

Amara staarde naar het water en draaide met haar vinger erin. De zon was iets verder dan De morgen dus het moest bijna één uur zijn. Opeens hoorde ze geschraap van een hoef. Aan de overkant Stond een goudkleurig paard met maanogen en prachtige witte manen. Het meisje keek naar het paard en liet haar hoofd toen weer zakken. 'Dat zou wel weer zoon bitch van een paard zijn' mompelde ze zacht. Het paard had haar oren in haar nek en keek dreigend. Maar Amara was niet van plan om weg te gaan, Ze bleef gewoon lekker zitten op de oever. Mensen zorgen voor paarden, Ze moeten gewoon wat meer respect aan de mens tonen. Vooral zo één als deze hier.

De merrie keek naar het meisje. Het meisje had haar opgemerkt waardoor ze een paar stappen achteruit deed. De merrie stond nu naast een boom waar ze kort tegenaan schuurde. Ze snoof nogmaals en zag dat het meisje niet veel deed. Goed. Ze had het echt niet voor mensen. Ze vond het rare en stomme wezens. Haar ijsblauwe ogen bleven strak op het meisje gericht. Vooral voor als ze iets in haar hoofd haalde. Vele indianen waren op haar uit. Je vond niet zo snel een palomino met twee maanogen. Ze schudde haar vacht uit en keek naar het meisje. Ze wilde drinken, maar ze waagde het niet in de buurt van dat rare ding. Nooit. Niemand kreeg haar dichterbij het meisje. Behalve als ze het beu zou worden. Dan zou ze aanvallen. Dit was een plaats voor paarden en niet voor mensen. Sommige paarden liepen alleen en hadden dit soort rivieren nodig. Het diende om te overleven. En nu kwam er even een stom mens haar plek verpesten, haar drinken vervuilen. Vast. Ze wilde vast haar dood hebben. Shiva hief haar voorbeen omhoog en sloeg ermee op de grond. Het klonk dreigend en natuurlijk was dat haar bedoeling. Het meisje moest hier nu meteen weg. Of ze zou het op de harde manier gaan doen. Dat deed ze immers graag.

Het meisje Trok zich niet veel aan van het paard met twee maanogen. Ze haatte maanogen. Ze waren altijd zo ijzig blauw en keken je aldoor aan. Amara stond op en sprong op een kei dat in het water lag. toen sprong ze nog één verder en zo maakte ze een rondje totdat ze weer op de oever stond. Het paard stampte weer met zijn hoef op de grond. "Ik ga toch niet weg!" Snauwde ze naar het paard. Toen ging ze weer zitten op de oever, Waardoor ze weer voor zich uit staarde en weer met haar hand in het koele water ging zitten. Haar hand gleed over het water heen. De natuur was eigenlijk het mooiste wat er was.

De goudkleurige merrie schrok kort toen het meisje opstond en op wat keien begon te springen. De ijsblauwe ogen volgden al haar bewegingen tot ze weer ging zitten. Ook de snauwende woorden had ze goed gehoord, maar het kon haar niet zoveel schelen. Nu werd het haar iets teveel. Een merrie zoals haar zou zich niet zomaar laten wegjagen. Nee, ze deed het omgekeerde: zelf wegjagen. Ze hinnikte eens woest en schudde met haar dikke manen. Ze sprong over een struik en galoppeerde richting het meisje. Ze drukte haar oren in haar nek en hield haar hals laag. Ze liet haar tanden zien en galoppeerde recht op het meisje af. Het leek alsof ze vlak voor het meisje zou stoppen, maar nee. Mensen konden haar niets schelen dus ze zou er gewoon tegenaan lopen. Ja, vet plan. Dat zou ze doen.

Amara Keek met een Arrogante blik naar Het paard. Ze zat rustig heen en weer te kijken toen het paard op me af kwam rennen. Amara schrok en rolde opzij waardoor het paard net niet over haar heen galopeerde. "Wat ben je nou weer aan het doen" Schreeuwde ik naar het paard terwijl ik mijn rokje en topje afklopte. Het zat allemaal onder het zand. Woest keek ik naar het paard en sprong ik op een kei. Daar ging ik met mijn voeten
in het water zitten. Mij krijgt ze me hier niet zo snel weg.

EDIT FACELESS: Deze post is de kort. Gelieve 5 VOLLE regels te posten. Dit is je TWEEDE waarschuwing. Hier graag rekening mee houden!!

De goudkleurige merrie galoppeerde door. Ze hinnikte luider en galoppeerde door, ook al sprong het meisje opzij. Net niet geraakt. Ze draaide om en gooide haar hoofd snuivend de lucht in. Ze steigerde hoog en sloeg met haar hoeven tegen de grond toen ze neerkwam. Ze schraapte met haar hoef over de grond en keek terwijl strak naar het meisje. Wat ze aan het doen was? Iemand wegjagen van hun gebied. Het was tijd om het nog wat erger te maken. Ze sprong recht het water in, nét niet op de voet van het meisje. Ze snoof en begon hevig met haar hoef te schrapen. Ze wilde duidelijk het meisje raken. De merrie snoof nogmaals en hapte richting het meisje. Ze zou blijven dreigen en dan zou ze het echte werk moeten doen als het niet hielp. Het meisje moest hier weg. En als ze niet weg wilde moest ze ervoor zorgen dat ze op een verre afstand zou gaan staan zodat de merrie kon drinken. Ze zou echt niet drinken met het meisje zo dichtbij, nooit van haar leven.