If the inner power disappears.. [Imaya]

Een diepe zucht verliet zijn mond. Zijn wonden waren dicht maar pijnvrij was hij nog zeker niet. Hij was op dit moment zwaar bewapend voor het geval dat iemand hem aan zou vallen, want op dit moment was hij niets zonder wapens. Ze zouden hem in een klap dood kunnen hebben als ze zouden willen. De afgelopen dagen had hij veel nagedacht, daar had hij genoeg tijd voor aangezien hij moest rusten. Awayz was ook weer aangesterkt, net als de meeste van de roedel. Een doffe blik was in zijn ogen te zien. Hij voelde zich zwaar vernederd. Zelfs na al die dagen voelde hij het nogsteeds zo. Hij hoorde het water naar benede kletteren. Dat betekende dat hij dichtbij de watervallen moest zijn. Hij liep verder tot hij bij de open plek aankwam. Hij liet zich zachtjes neerzakken om zo min mogelijk pijn te veroorzaken. Hij liet zijn voeten in het water zakken, het heerlijke frisse water. Hij keek naar de vissen die zo nu en dan uit het water sprongen, en een kolibri die rustig op een tak zat te wachten op de ideale vis. Zijn blik bleef hangen op het water. Afwezig gingen zijn gedachten uit naar van alles en nogwat. Toen zijn oren geluiden opvingen van beweging greep hij gelijk naar zijn pijl en boog en stond hij in een fractie van een seconde stond hij met de geladen boog gericht op de persoon. Toen hij zag dat het Imaya was twijfelde hij. Kwam ze nou revange nemen op wat hij haar kamplid had aangedaan of zou ze komen praten? Hij kon niet echt kiezen maar hij wist dat hij de pijl toch niet op haar af zou vuren ookal zou ze hem aanvallen. Hij liet de boog zakken en hing hem weer op zijn rug. Als ze hem dood wilde hebben zou dat toch wel gebeuren. Hij ging weer zitten maar de spanning gierde door zijn lijf. Het was geen angst maar gewoon spanning. Hij dacht aan toen, ze had hem toch geholpen ondanks dat ze hem zo haatte. Maar waarom was die haat er? Dacht hij plotseling. Hij wist alleen van de ruzie tussen de kampen van hun ouders, maar wat hadden zij zelf tegen elkaar? Hij draaide zijn hoofd 90 graden haar kant op. 'Bedankt nog..' Zei hij niet echt hard maar toch hoorbaar. Hij voelde zich zoveel anders sinds die dag. Levenlozer, niet meer vrolijk.

Het meisje liep rustig naar de watervallen toe. Ze had een tijd geleden een zware fout gemaakt. Ze had Ailéro geholpen. Deels deed ze het omdat haar lid zou sterven door het gif. En ze kon hem niet afmaken. Iets diep in zich hield haar tegen. Ze zuchtte diep en liep verder. Ze keek om haar heen en hoorde opeens iets kraken. Ze stopte en schrok toen Ailéro voor haar stond met een boog op haar gericht. Ze snoof en keek hem strak aan. Ze zweeg en zag dat hij de boog weer op zijn rug hing en ging zitten. Ze beef kort staan en hoorde de woorden. Ze haalde haar schouders op en zette haar op een rots naast hem. "Graag gedaan" zei ze kalm en knikte naar hem. Ze keek even naar hem maar toen ze opmerkte wat ze aan het doen was, draaide ze haar hoofd weg. Ze zweeg weer en staarde naar het water. Hij zag er niet echt goed uit. Het was een erg gevecht, heel erg. Imaya gromde. Waarom vond ze het erg voor hem? Waarom hielp ze hem? Waarom praatte ze tegen hem? Wat bezielde haar toch? Imaya balde haar vuisten en spande haar lichaam op. Ze keek strak naar het water en moest haar kalm houden, maar het lukte niet zo goed. Ze snapte zichzelf helemaal niet. Ze wist niet waarom ze zo dacht en dingen deed. Ze maakte fouten en zou nog verbannen kunnen worden als dit zo doorging. Imaya zweeg en keek nog steeds naar het water.

Met een vreemd gevoel in zijn maag bleef hij zitten. Een gevoel van twijfel en onrust. Hij was nogsteeds moe aangezien hij veel bloed was verloren. Dat moest allemaal weer aangemaakt worden voordat zijn energie weer aan zou gaan sterken. Hij wilde liggen, maar wilde het toch nog in de gaten houden. Onrustig keek hij om zich heen voor iets waar hij tegenaan kon leunen. Hij schoof wat op naar de rots naast hem, waar hij zijn hoofd tegen liet rusten. Hij zat nu op de grens van water en land. Hij liet zijn hand meedrijven op het water. Het rustgevende geluid kon hem nog niet helemaal rustig krijgen. Hij sloot zijn ogen voor een paar seconde. Het liefst hielt hij ze dicht maar hij moest op blijven letten. In een wereld als deze was je nooit veilig. En dan zat hij ook nog eens "onder" iemand die hem niet mocht, op zn zachtst uitgedrukt. De kalme stem waarmee ze geantwoord had bleef rondspoken in zijn hoofd. Het klonk zoals vroeger, alleen dan volwassener. Het klonk puur en niet bedorven door woede en haat. De vragen die hij aan haar wilde stellen spookte nogsteeds door zijn hoofd. Hij besloot het te vragen, ondanks dat ze er misschien wel boos om zou worden. Hij had het ervoor over. 'Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil maar.. Waarom redde je me?' Vroeg hij met zijn doffe blik zenuwachtig naar het water gericht. In zijn hoofd zaten duizende mogelijke antwoorden, maar welke zou ze hem geven? Als ze er al een gaf tenminste dacht hij.

Imaya staarde naar het water. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist niet hoe ze nu dacht. Ze zuchtte diep en hoorde plots iets. Ze keek voorzichtig op en hoorde de woorden van Ailéro. Ze schrok van de vraag. Ze wist het eigenlijk zelf niet. Ze had een gevoel en toen redde ze hem. Het kwam meteen in haar op om hem te redden, maar hoe moest ze het tegen hem zeggen. Hoe moest ze het beschrijven in hemelsnaam. Imaya zweeg en keek weer naar het water. Een beeld van hun tweetjes kwam voor haar ogen. Toen waren ze nog klein en vrienden. Was dat het? Ze zag hem nog steeds als een vriend en niet als vijand? Nee, dat kon niet. Het moest iets anders zijn en ze zou er nog wel achterkomen. "Ik weet het niet. Ik kreeg een gevoel en het zei me dat ik dat moest doen. Maar ik snap er zelf niets van" zei ze zacht en keek kort naar hem. Ze schudde haar hoofd en zette haar aan de rand van het water met haar voeten erin. Ze staarde naar het water en zuchtte. Wat had ze toch?

Gespannen wachtte hij af, de vraag werd tientallen keren in zijn hoofd herhaald. Hij werd gek van zichzelf. Waarom wilde hij het zo graag weten? Misschien omdat ze nogsteeds diep in hem zat, ondanks al dat gedoe. Eens een vriend altijd een vriend was het voor hem, al wilde hij het soms zelf niet. Hij dacht aan de spelletjes van vroeger. En hoe hij snachts opstond wanneer iedereen sliep om naar het andere kamp te gaan, puur om in haar buurt te zijn. Negen van de tien keer kreeg hij haar dan niet eens te zien maar er zijn was genoeg voor hem toen. De glinstering in zijn ogen keerde terug bij die gedachten, evenals de warme glimlach die verdwenen was voor dagen. Hij keek naar het water terwijl hij nogsteeds afwachtte. Waarom duurde het zo lang? Zou ze überhaupt wel iets terug gaan zeggen? Dacht hij net op het moment dat zij begon met praten. Hij herhaalde de zinnen in zijn hoofd maar twijfelde over wat hij ervan moest denken. Het was positief.. toch? Dacht hij. Hij had een gevoel in zijn buik wat hij niet kon plaatsen. Het was vreemd, prettig en onprettig tegelijk. 'Denk jij ook nog wel eens aan hoe het vroeger was..?' Vroeg hij toen voorzichtig. Het probeerde zichzelf rustig te houden maar zijn lichaam kon bijna niet meer tegen de spanning. Dit had hij wel vaker gehad, maar niet in deze mate.

Imaya staarde voor haar uit. Ze dacht nogmaals aan het gevoel en aan de dingen die het konden zijn. Maar wat het echt was, kwam niet in haar hoofd. Ze slikte en hoorde zijn vraag. Ze richtte haar bruine ogen op hem en knikte zacht. "Af en toe" zei ze zachtjes en zweeg weer. Het was best warm nu. Ze zaten in de zon. Imaya had zin om te zwemmen. Zou Ailéro dat beter ook niet doen? Het was goed voor de wonden. Ze schudde de gedachte weg en liet zich in het water zakken. Ze trok haar kleedje uit en legde het op de kant zodat het kon drogen. Ja, het was raar hoe ze nu in het water zat. Terwijl ze bij de leider van het goede kamp was. Weer had haar gevoel gezegd dat ze dit moest doen. Dus ze deed het. Het water was heerlijk. Ze legde haar armen op de rots en legde haar hoofd erop. Ze zuchtte en sloot kort haar ogen terwijl ze weer diep in gedachten zat. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Zou hij het erg vinden? Zou hij haar nu raar vinden? Vast wel. Ze snapte zichzelf ook niet meer. Ze was veranderd en niet goed bezig. Maargoed. Iets in haar zei dat ze blij was dat ze bij Ailéro was. Imaya slikte en keek weer voorzichtig naar Ailéro.

Onrustig zocht hij afleiding uit zijn omgeving om zich even van de spanning te kunnen ontdoen. Maar niets kon tegen die spanning op. Drie woorden bereikte zijn oren. Ze veroorzaakte een shock door zijn lijf heen. Dus ze had hem niet volkomen uit haar hoofd gezet. Maar waarom was hij daar zo blij mee? Hij trok zijn gezicht snel weer recht toen hij doorhad dat er een big smile opstond. Hij keek naar de weerspiegeling van haar hoofd in het water. Hij had het warm. Van binnen én van buiten. Het water zag er zo verleidelijk uit maar hij moest de omgeving in de gaten kunnen blijven houden en zichzelf moeten kunnen verdedigen. En haar stiekem ook. Ge was gevaarlijk voor hem, dat wist hijzelf ook. Maar iets in hem dacht daar heel anders over. Hij keek op toen hij ineens weer beweging hoorde. Hij had gelijk zijn hand weer bij zijn mes maar toen hij merkte dat het Imaya was die zich in het water liet zakken. Hij ontspande zich weer voor zover dat lukte. Hij twijfelde erover om hetzelfde te doen. Dat heerlijke water. Hij wierp vlug weer een blik op de bosrand maar er was niets te zien. Hij haalde de boog van zijn rug af en legde hem neer. Hij deed hetzelfde met de bijl, de gifpijltjes en wat messen. Hij haalde het truigeval van zijn bovenlijf af. Het was bloedheet om aan te hebben, maar als een vijand zag dat hij gewond was, werd het toch gevaarlijk. Hij deed zijn schoenen en broek uit waarna hij dus alleen nog maar in een korte broek en zijn ketting stond. De wonden en andere littekens waren nu duidelijk te zien maar Imaya zou dat wel gewend zijn van haar eigen slachtoffers. Hij pakte een van de messen en liet zich voorzichtig het water inzakken. Het frisse water verzachtte de pijn. Hij bleef de omgeving nauwlettend in de gaten houden. Het beschermen van zichzelf en anderen zat gewoon in zijn bloed. Hij had het vroeger ookal. Hij maakte zijn gezicht vochtig met zijn handen. Hij bleef aan de kant hangen aangezien hij daar nog kon staan. Meer naar het midden werd het veel dieper dan dat hij lang was. Hij keek naar haar. Het was maar een halve meter die hen van een aanraking weerhield.

Imaya staarde naar de rots. Daarna keek ze weer naar de omgeving. Ze zuchtte dieper en sloot haar ogen. Ze keek kort naar Ailéro die blijkbaar ook in het water ging. Ze wilde zo graag kijken, maar ze kon het niet. Ze draaide haar hoofd weg en keek naar het water. Ze liet haar kort zakken en maakte haar haren nat. Ze keek daarna naar Ailéro die ook aan de kant hing. Ze stonden erg dicht bij elkaar. En ze waren.. Ja.. Imaya slikte de gedachte weg en wist niet wat ze moest doen. Ze kon gaan zwemmen of blijven staan. Of naar hem toe gaan om de wonden te bekijken of andere dingen. Ze wist het niet, maar haar gevoel zei dan weer het ergste. Iets waarvoor ze haar kon schamen als het kamp het wist. Imaya keek kort naar Ailéro maar haar bruine ogen gleden snel weg. Ze durfde hem op dit moment niet aan te kijken. Nee, ze schaamde zich voor haar eigen gedachten. Ze gromde zacht en onhoorbaar voor Ailéro. Ze werd nog eens gek hier. Ze had het opnieuw stikheet, zelfs terwijl ze in het frisse water was. Hatelijk dit gevoel. Wat was het toch?

Door het ontspanne gevoel van het water wilde hij het liefst zijn ogen sluiten. Hij kreeg gedachten in zijn hoofd die in zijn ogen echt niet konden. Hij wilde de gedachten uit zijn hoofd bannen maar telkens kwam het terug, net iets anders, in een ergere manier. De gedachten gingen over haar. Om met zijn armen om haar heen, hun hoofden op elkaars schouders. Zijn nachten met haar delen en voor de eerste keer in jaren weer met een gerust gevoel gaan slapen. Hij schrok van zijn eigen gedachten. Doe normaal! Dacht hij en schudde zijn hoofd een keer alsof hij het eruit wilde gooien. Hij vouwde zijn armen in elkaar op de kant en liet zijn hoofd erop rusten. De verwardheid heerste in zijn hoofd, eigenlijk zijn hele lijf. Hij had het nog nooit gehad, niet eens iets wat er op leek. Hij had zoveel leuke meiden gezien, ook meiden die hem nog nooit wat aangedaan hadden en zo hun best deden hem voor zich te winnen. Maar voor niemand voelde hij het. Vaak had hij wel het gevoel dat hem gewoon om zijn afkomst en zijn bezit ging. Hij keek naar haar, heel afentoe maar hij deed het. Hoe zou ze over hem denken? De vragen hadden niet voor veel verduidelijking gezorgt maar ze zette hem toch aan het denken. Opeens kreeg hij een idee. De gedachten aan vroeger hadden hiervoor gezorgt. Zijn verwarde doffe ogen maakte plaats voor glinsterende donkerbruine ogen met een speelse twinkeling. Hij gooide wat water naar haar toe met een lach waarna hij vlug naar de andere kant zwom. Hij keek haar uitdagend aan. Het zorgde voor afleiding van dat rare gevoel en het was nog leuk ook.

Imaya sloot haar ogen en dacht aan vroeger. Ze wilde weer die knuffels. Die kusjes zoals toen op haar wangen waardoor ze bloosde. Imaya schrok wakker uit de gedachten en wilde zichzelf slaan. Hoe kon ze zo nou gaan denken? Imaya schudde haar hoofd en voelde plots wat water. Ze draaide haar om en zag dat Ailéro weg zwom met een lach. Zijn uitdagende blik zorgde voor gemengde gevoelens. Het warme gevoel was er ook bij. Ze grinnikte en zwom in zijn richting. Ze negeerde het dat ze haar kleed niet meer aanhad. Ze legde haar beide handen op zijn schouders en sprong zodat ze haar gewicht op hem kon drukken. Niets had ze door. Ze was nu boven water terwijl ze zich daarnet zowat verstopte. Ze negeerde het maar en probeerde hem onder te duwen met al haar kracht. Ze sprong daarna weg en zwom naar de waterval toe. Het was helemaal geen grote waterval dus er waren geen problemen. Ze kwam weer boven water en voelde het frisse water op haar lichaam. Ze sloot haar ogen en had haar gezicht naar boven gericht terwijl het water op haar stroomde. Voor de rest lette ze even nergens op.

Toen hij opmerkte dat ze nog zo in gedachten was toen hij het water gooide was het nog leuker. Oh wat had hij dit gemist. Het was jaren gelede dat hij met een mens had gespeeld. De rest voelde zich te stoer ervoor en wilde alleen maar trainen. Maar wat had je aan trainen als je eindigt in het vuur? Tegen vuur hielp geen enkele training. Het had zijn ogen ook geopend. Geniet van wat je hebt, want voor je het weer kan het niet meer. Dan zijn je dierbaren, of misschien jijzelf hoog in de lucht, dan heb je alleen je herrinneringen. En hij wilde die herrinneringen zo mooi mogenlijk hebben. En dit.. Dit was er zeker een. Hij zag dat ze naar hem toezwom en greens uitdagend. Zijn ogen die eerder deze dag nog zo dof en verslagen waren, waren nu weer die ogen van vroeger. Zij was nu degene die hij het langste kende op deze aarde. Voor zover hij wist. Toen ze haar handen op zijn schouders legde voelde hij een soort boost door zijn lichaam heengaan. Alsof hij de hele wereld aankon met zijn blote vuisten. Toen ze er kracht opzette voelde hij de pijn maar wilde dit moment er niet door laten verpesten. Hij greens en prikte lachend in haar buik. Toen ze wegzwom naar de waterval zwom hij achter haar aan. Hij ging bij haar liggen en keek haar aan. De waterdruppels op zijn getinte huid schitterde alsof ze stuk voor stuk kleine sterretjes waren, dit was bij haar hetzelfde geval. De smile was nogsteeds op zijn mond te zien, hij had gewoon puur genoten van die paar minuten.

Imaya sloot haar ogen en genoot van het water. Ze keek op toen Ailéro ging liggen. Ze glimlachte zacht. Dat was een lange tijd geleden dat ze dit had meegemaakt. Dat ze nog eens glimlachte. Imaya zwom wat naar achteren zodat ze niet meer onder de waterval hing en leunde aan de rand waar Ailéro lag. Zijzelf wilde niet gaan liggen buiten het water. Ze had niet bepaald veel kleren aan en ze wist niet wat hij ervan dacht. Imaya zuchtte diep en legde haar hoofd op de steen. Ze keek kort naar hem, maar ze sloot haar ogen even. Het was hier best fijn. Fijner dan in haar kamp. Ze wilde niet meer bij hun horen. Ze kon niet meer zo vals zijn. Zeker niet tegen hem. Imaya schudde de gedachte weer weg en keek daarna stil en zwijgend naar Ailéro die nog steeds lag. Hij was best mooi nu moest ze bekennen. Imaya strekte haar arm uit en pakte zijn hand vast. Ze wilde hem net als vroeger in het water trekken, maar ze moest eerst zeker weten dat ze hem geen pijn zou doen. Nu pas zag ze de wonden heel goed. Ze was erg geschrokken van de wonden eigenlijk. Het was dus duidelijk een wild gevecht.

Kort wierp hij een blik naar boven, naar de zon die haar zonnestralen een weg door de wolken leidde. In zijn hoofd ging het er wild aan toe. Zoveel gedachten schoten door zijn hoofd. Vragen, antwoorden, feiten en zoveel meer. Eigenlijk werd hij er spontaan gek van. Als hij nu in het westen onder de blanken had geleeft zou hij in een gekkenhuis gestopt worden. Toen hij haar hand ineens op zijn hand voelde keek hij op. De gedachten werden allemaal stilgelegt en het leek wel even een freeze. Alsof de wereld even stopte met draaien, de vogels stopte met fluiten en het water stopte met stromen. Een gelukkige twinkeling ontstond in zijn ogen. Dit was waar hij al die jaren naar verlangde, damen gelukkig zijn, met het meisje dat zoveel voor hem betekende. Hij had de hoop dat het echt zou gebeuren allang opgegeven omdat hij vrijwel zeker wist dat het niks zou kunnen worden in haar ogen. Als je die woede van toen nog in haar zag. Maar als je nu in haar ogen keek zag je die woede gewoon niet meer maar weer gewoon die mooie bruine ogen vol puurheid en liefde. Hij draaide zijn hand een beetje zodat het paste. Een glimlach ontstond en het leek voor hem dat de wereld er ineens heel anders uitzag. Zoveel mooier.

Haar bruine ogen gleden over Ailéro heen. Ze glimlachte zwak en keek diep in zijn ogen. Ze voelde zijn hand rond de hare en ze legde kort haar wang ertegen. Ze sloot even haar ogen en liet hem voorzichtig los. Ze keek weer licht uitdagend naar hem terwijl ze achteruit zwom. Ze kwam nog een keer met haar gezicht onder de straal van de waterval en zwom weer naar de andere kant. Het werd een stuk kouder als ze stil bleef in het water. Ze zwom een paar rondjes en keek weer in de richting van Ailéro. Ze vond hem best leuk. Ze dacht dat ze nooit iets zou voelen, maar nu begreep ze alles perfect. Ze was verliefd. Dat was steeds dat gevoel. Ze zuchtte diep van geluk en sloot haar ogen. De zon scheen en het voelde goed op haar gezicht.

Flutje sorry

Zijn ogen waren al die tijd op haar gericht. De zachtheid van haar handen voelde als kussentjes. Hij was zo ontspannen dat hij het gevoel kreeg dat hij zo kon gaan zweven, hoog in de wolken. Dan bleef hij liggen op zijn eigen wolk en kon hij altijd naar haar kijken. Voor niemand zou hij naar benede komen, alleen voor haar. De gedachten vervaagde toen ze hem losliet. Wacht eens even.. Dat wilde hij niet dacht hij. Hij zag haar uitdagende blik en het zorgde voor een smile op zijn mond. Hij stond op en dook het water in. Hij had pijn maar de liefde voor haar verdoofde hem van top tot teen. Niets voelde hij, alleen dat warme gevoel voor haar wat hij ergens niet kon plaatsen maar toch wel weer wist dat het verliefdheid was. Hij wachtte even tot ze klaar was waarna hij naar haar toezwom. Hij ging achter haar staan en liet zijn armen zachtjes om haar middel heen liggen. Hij vond het raar hoe het in een dag weer precies zo kon zijn als toen, maar hij had er zeker geen problemen mee. Integendeel. Het was precies wat hij gehoopt had. 'Ik hou van je' Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Het was maar goed dat hij achter haar stond want hij moest lichtjes blozen. Al viel dat bij hem niet zo snel op door zijn huid.

Imaya had haar ogen gesloten en voelde het water bewegen. Ze opende haar ogen en voelde zijn armen rond haar heen. Ze glimlachte en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze zuchtte eens diep en sloot opnieuw haar ogen. Ze legde haar handen op zijn armen en kneep er even zachtjes in. Ze hoorde de woorden die hij in haar oor fluisterde en schrok. Dat had eerlijk gezegd nog nooit iemand tegen haar gezegd. Nee, alleen kreeg ze bevelen of scheldende woorden naar haar gegooid. Imaya slikte de gedachte weg en haar aandacht kwam weer bij hun twee. "Ik.. Ik ook van jou" stotterde ze zacht. Ook zij had nog nooit die woorden uitgesproken tegen iemand. Dit was de eerste keer voor haar. Imaya haalde diep adem en maakte zich rustig en voorzichtig los uit zijn armen. Ze draaide haar om en trok hem mee naar de kant, natuurlijk erg voorzichtig. Ze leunde tegen de rand waar ze kon slaan en sloeg haar armen rond hem heen. Haar bruine ogen glinsterden voor de eerste keer sinds jaren. Ze glimlachte en keek hem aan, in zijn ogen.

Zacht streelde hij haar. Zij was de enige die hem ooit zover had gekregen. Telkens als iemand intresse in hem toonde dacht hij weer aan haar, niemand kon aan haar tippen in zijn ogen. Het was wel duidelijk dat ze dit niet gewend was. Misschien was het bij haar hetzelfde. Ookal was hij liefdevol opgevoed, de woorden had hij enkele keren gehoord. Toen hij klein was en ze hem schattig vonden. Naarmate hij ouder werd werd hij eigenlijk ook harder behandeld. Als hij iets verkeerds deed werden ze er boos over terwijl ze hem vroeger een aai over zijn bol zouden geven. Hij wist niet wat het met zijn ouders was maar ze waren anders geworden. Hij was vaak boos op ze geweest maar hij vond dat het kwam door de puberteit. Hij had ze zelfs doodgewenst enkele keren maar nu ze het echt waren had hij er ongelofelijk veel spijt van. Hij hoorde de woorden van haar. Hij was zo blij met haar, met dit moment, met alles eigenlijk. Toen ze zich losmaakte keek hij haar een beetje verward aan, maar hij liet zich meevoeren door haar naar de kant en voelde haar armen om zich heen. Hij legde de zijne ook om haar heen, om haar middel waarbij hij haar zachtjes streelde over haar rug. Voorzichtig gaf hij haar een kusje op haar mond. Hij kwas benieuwt hoe ze erop zou reageren.

Imaya sloot haar ogen terwijl hij over haar rug streelde. Ze genoot van het moment en voorzichtig opende ze haar ogen. Op dat moment voelde ze het kusje op haar lippen. Het voelde raar aan en het was even verwarrend. Nog nooit was ze gekust geweest. Zelfs niet eens door haar ouders of familie. Nee, nog nooit eigenlijk. Imaya glimlachte zwak toen ze doorhad wat er zonet gebeurd was. Ze streelde over zijn onderrug en haalde diep adem. Ze sloot kort haar ogen en opende deze terwijl ze haar lippen ook een keer op de zijne drukte. Ze verschoof haar handen naar boven en streelde over zijn wang. Ze zoende een stuk langer dan hij haar gezoend had. Ze streelde zacht en legde daarna haar armen rond zijn nek. Dit moment mocht eeuwig blijven duren. Haar bruine ogen gleden even later naar boven terwijl ze haar lippen van de zijne afhield. Ze keek in zijn ogen en glimlachte van geluk. Dit was echt geweldig. Het was super om bij hem te zijn. Ze zuchtte nogmaals en keek hem een ogenblik stil aan.

Een zacht vogelgefluit was te horen terwijl de zon de lichamen verwarmde met haar stralen. Hij had nooit verwacht dit ooit nog mee te maken, en zeker niet met haar. Al die tijd dacht hij dat hij haar voorgoed kwijt was, dat hopen geen zin meer zou hebben, dat ze niet meer zou veranderen naar hoe ze was. Maar het was gebeurd, op deze mooie dag. Het voelde hemels, de kun die zij hem gaf. Gelukkig vond ze het niet erg dat hij het gedaan had, anders zou ze het zelf niet terugdoen dacht hij. Met een hand bleef hij zacht over haar rug strelen en met zijn andere ging hij hoger, bij haar nek/kaak. Toen ze stopte deed hij dat ook. Hij keek in haar ogen die zo hetzelfde stonden als de zijne, gelukkig en blij. De wereld om hen heen telde niet meer voor zijn gevoel, het was gewoon hij, zij en dit moment, meer niet.

Imaya stopte met het gestreel en keek hem aan. Haar bruine ogen glommen van trots. Ze dacht dat dit niet bestond in haar wereld. Toch wel. Geluk maak je zelf. Dat had ze nu geleerd en geaccepteerd. De slechte indianen hoorden niet bij haar. Ookal was ze daar wel geboren en opgevoed. De opvoeding kon doodvallen. Ze kon best voor zichzelf zorgen. Ze had niemand nodig buiten Ailéro dan. Imaya glimlachte en keek weer in zijn ogen. Ze voelde haar goed. Ze was niet alleen en niet verdrietig. Ze was verliefd, smoorverliefd. Dat was ze eigenlijk al een lange tijd geweest. Sinds ze klein waren en elkaar kenden. Jammer dat ze dat toen al niet inzag. Want hij is gewoon geweldig.

Flut xs