~x~

De merrie draafde door het bos heen. Ze had nog geen eigenaar en was hier nog een beetje nieuw. Ze was nieuwsgierig waar de andere paarden waren en draafde tussen de bomen. Af en toe moest ze opzij omdat er een boom stond. Ze keek als ze een paard zag, maar telkens was er niemand. Ze wou ook wel een mens vinden, die dan haar eigenaar werd. Jammer genoeg zag ze niks tussen de bomen en ze stopte teleurgesteld. Was er dan helemaal niemand hier? vroeg ze zich af.

EDIT FACELESS: Je post is te kort. Probeer op de regels te letten; Minimaal 5 volle regels! Dit is je eerste waarschuwing. ~

Het was nu een paar dagen geleden dat Yankee was ontsnapt bij de blanken die hem vanaf zijn 3e levenjaar al ik hun greep hadden gehad. Onzeker was hij nog altijd, maar dankzij de steun van Eyota was hij al een stuk rustiger geworden van binnen. De zwelling van zijn enkel was al een beetje teruggetrokken en hij kon er ook alweer op steunen. Rustig liep hij door het bos, opzoek naar iets, gezelschap. Toen hij al een redelijk stuk gelopen had besloot hij terug te keren voordat hij straks niet meer kon door zijn enkel. Op het moment dat hij zich omdraaide voelde hij lichte trillingen in de grond, afkomstig van achter de bomen. Voorzichtig ging hij er op af. Toen pas zag hij dat het een paard was, hij had er nog nooit een zoals deze gezien, die paarden bij de blanken stonden altijd vast, of er zat iemand op, ze hadden een soort stangen in hun mond en dat werd dan vastgemaakt met van allerlei riempjes. Als hij in hun ogen keek zag hij er geen wilskracht, geen leven meer in. Maar het paard voor hem was bijna het tegenovergestelde daarvan. Hij bleef staan kijken.

Toen de bruingevlekte merrie zag dat er iemand naar haar stond te kijken zette ze nieuwsgierig een stapje richting het mens. Ze wou er eigenlijk nog 1 zetten maar aarzelde. Straks was het mens gemeen! En de merrie wist wel hoe gemeen ze konden zijn. Ze kreeg gelijk een rotgevoel. Als ze aan haar verleden dacht, kreeg ze altijd een rotgevoel. Dat kwam omdat ze altijd mishandelt was. Snel probeerde ze ergens anders aan te denken. "Het is nou eenmaal gebeurd, klaar!" zei ze zacht tegen zichzelf. Daarna keek ze weer naar de jongen. Ze brieste even en joeg de vliegen met haar staart weg. Daarna zette ze toch nog een stapje, want de jongen leek haar niet gemeen. Ze schraapte met haar hoef over de grond. In haar ogen zag je haar nieuwsgierigheid.

Rustig bleef hij staan kijken. Het was voor het eerst dat hij zo dichtbij een paard had gestaan, maar echt eng voelde het niet. Hij was wel nieuwschierig naar hoe ze zich zou gedragen bij hem. In haar ogen zag je dat zij ook nieuwschierig naar hem was. Een glimlach verscheen op zijn lippen. Dit moment voelde zo mooi, bijna magisch. Hij bracht zachtjes zijn hand van onder naar boven zodat ze er misschien aan durfde te snuffelen. Zijn lichte ogen waren op die van de merrie gericht. Geduldig wachtte hij af op wat ze zou gaan doen. Hij hoopte dat ze niet zomaar aan zou gaan lopen maar dat verwachte hij op dit moment ook eigenlijk niet.

De merrie bleef rustig staan kijken. Toen zag ze dat de jongen een hand omhoog deed. De merrie zette een klein stapje naar voren. De jongen lijk haar niet gemeen. Hij leek haar aardig. Ze rekte haar hals uit om aan de hand te kunnen snuffelen en kwam er niet bij. Ze trok haar hals terug. Daarna zette ze nog een stapje. Ze brieste even en bleef stilstaan. Ze schraapte met haar hoef over de grond en ging langzaam met haar hoofd naar beneden. Ze snuffelde aan de grond. Ze hield de jongen nog wel in de gaten.