Will you be my friend, Dakota

Een rustig gekraak van de bomen en de wind door de bladeren maakte een rustgevend geluid, maar ondanks dat was Ailéro zelf nog niet helemaal rustig. De afgelopen weken was er veel veranderd in zijn leven. Het hele kamp waar hij in opgegroeit was, verbrand. Zijn vrienden, zijn familie.. Allemaal waren ze omgebracht door die blanke, tenminste, hij nam aan dat zij het waren omdat iemand van hier zoiets nooit over zijn hart kon verkrijgen om zoveel onschuldige mensen te doden. De paarden hadden gelukkig hun uitweg kunnen vinden, maar voor zover hij wist was er van de mensen geen een overlevende. Een zucht verliet zijn mond waarna zijn ogen weer in de verte tuurde. Hij miste gezelschap, en daarbij, zijn droom was in duigen gevallen. Zijn vader was stamhoofd van het kamp. Het was een dappere strijder en had hem ook nog veel geleerd. Omdat hij zijn zoon was zou hij binnekort het nieuwe stamhoofd mogen worden. Omdat zijn vader bang was dat zijn gezondheid hem zijn leven ging kosten. Maar wat viel er te leiden zonder mensen, vrienden, paarden..? Hij miste zijn paard ongelofelijk erg. Het was een al wat ouder paard, aangezien Ailéro hem leerde kennen toen hij 10 jaar was, de geboorte had hij mogen zien. Ze waren samen een echt team geworden door de jaren heen. Ze voelde elkaar perfect aan en steunde elkaar in moeilijke tijden. Het zachte geruis van het stromen van water bereikte zijn oren. Het trok zijn aandacht en hij kwam erachter dat hij ook wel erg veel dorst had. Hij zette een sprintje in en kwam al snel bij The Little Creek uit. Rustig minderde hij vaart en maakte hij een kommetje van zijn handen waarna hij daarmee water naar zijn mond bracht. Hij had echter niet door dat hij hier niet alleen was. Tenminste, nóg niet. Hij kwam weer overeind en keek rond. Hij kon zijn ogen niet geloven toen hij daar een bloedmooie merrie zag staan. Voorzichtig kwam hij wat dichterbij en maakte oogcontact. Er was nog een vrij grote afstand tussen bijde maar dat was ook de bedoeling. Hij wilde haar natuurlijk niet afschrikken. Zijn warme blik waren op de prachtige ogen van het paard gericht, in afwachting wat het paard zou gaan doen. Het kon wegrennen maar ook komen. Hij hoopte dat ze voor dat laatste zou gaan maar hij zou de keuze respecteren als ze ervoor koos om weg te gaan.

&&Dakotaa

Voorzichtig zette ze haar hoef in het frisse water, rilde kort maar twijfelde niet en zette door. Zacht zwiepte ze met haar staart, voelde hoe het water de wondjes bij haar hoef schoon spoelde. Dakota liet haar hoofd zakken, nam een aantal slokken van het water en snoof tevreden. Heerlijk dit, genieten van de omgeving, de natuur en het frisse windje dat je manen af en toe omhoog liet springen. Dit landschap was geweldig en Dakota was blij dat ze hier terecht was gekomen, alles was hier perfect en heel druk was het hier nog niet waardoor ze minder snel gevaar liep. De gevlekte merrie strompelde het water weer uit, keek naar haar schone wondjes en glimlachte tevreden. Dat was dat, nu moest ze nog even het gebied gaan verkennen en dan zou ze weer verder trekken, want lang kon ze niet op een plek blijven. Rustig maakte ze een overgang naar een draf, trots hief ze haar hoofd omhoog en knipperde verleidelijk met haar lange wimpers, tijd om wat mensjes lastig te gaan vallen zoals ze vroeger ook altijd deed. Meteen voelde ze een steek; dat wilde ze weer terug. Al snel rook ze een geur van een mens, die vervolgens op haar netvlies verscheen. Voorzichtig deed ze een aantal stappen naar voren, draaide wat met haar oren en hield haar omgeving nauwlettend in de gaten. Wat wilde hij, dat ze meeging naar zijn kamp? Als Dakota hem mocht graag, maar eerst wilde ze hem leren kennen en kijken of hij werkelijk geduld met haar had. Zodra hij dat niet had, was haar keuze snel gemaakt en keerde ze om; ze had geen zin om mishandeld te worden of iets dergelijks. Vele paarden hadden dat meegemaakt en zij wilde niet het zoveelste paard zijn die dat ook werd, echt niet.

Terwijl hij naar de merrie keek zag hij dat ze hem ook in de gaten kreeg en zijn kant opkwam, voor een paar passen althans. Met zijn donkerbruine, bijna zwarte ogen bekeek hij haar beter. Ze was nog mooier dan dat hij op het eerste oog kon zien. Hij zag dat ze voorzichtig en op haar hoede was, maar ook dat ze wel nieuwsgierig naar hem was. Het gaf een goed gevoel om weer een paard in zo’n goede staat te zien. De wind streek zacht door Ailéro’s korte zwarte haren terwijl hij nog steeds oog in oog stond met de merrie. De zon schitterde in haar ogen en bedekte haar vacht met een mooie gezonde glans. Zijn aandacht werd voor enkele seconde getrokken door een zeearend die boven het gebied vloog, zijn schreeuwen waren duidelijk te horen en het leek erop dat hij gezelschap zocht van een andere arend. Toen er een andere tevoorschijn kwam en er op af vloog verscheen er een glimlach op zijn lippen. Zo vond iedereen wel iemand om zijn tijd mee te delen. En wat hij nu vooral wilde was zijn tijd met de merrie voor hem mogen delen. Zijn blik werd weer op haar gericht. Zo te zien was ze niet zo bang dat als hij naar haar toe zou lopen ze op de vlucht zou slaan, dus besloot hij een paar stappen dichterbij te zetten. Toen hij nog maar twee meter van haar verwijderd was strekte hij zijn arm rustig uit, zijn ogen waren nog steeds op haar gericht. De keuze was nu aan haar, als ze bereid was hem een kans te geven zou ze de laatste stappen kunnen zetten, en anders kon ze zich omdraaien en gaan, de wijde wereld weer in. Met een licht spanning, en een zekere hoop wachtte hij af.

Ergens was ze aan het twijfelen, maar ze wist hoe het vroeger was geweest en eerlijk gezegd wilde ze dat dolgraag terug. Toch leefde ze dan niet in gevangenschap, want ze kon weg wanneer zij dat wilde en ze kon terugkeren wanneer haar dat uitkwam. Dakota deed een stap naar voren, zag hoe de jongen dichterbij kwam en zijn arm naar haar uitstrekte. Meteen gooide ze haar voorhand in de lucht, hinnikte luid en kwam met een luide plof neer. Glimlachend keek ze naar de jongen, strekte haar neus en raakte zijn hand aan. Als het goed is wist hij nu dat zij hem accepteerde, dat zij nu zijn eigendom was. Dakota kon altijd nog ontsnappen als ze dat wilde, ze had echter enorm veel trucjes om weg te komen en als ze dat wilde zou ze ook niet aarzelen die te gebruiken. Sierlijk stapte ze een rondje om de jongen duwde met haar neus tegen hem aan en ging met haar rug naar hem toe staan. Het was tijd om naar zijn kamp te gaan, de plek waar ze nu thuishoorde en waar ze wilde zijn. Niet wetend of er nog andere paarden waren had ze al helemaal in gedachten hoe het zou gaan, net als vroeger; de mensen hadden respect voor haar en de kleine kinderen zouden weer aan haar neus gaan hangen. Damned, wat had ze dat gemist! Tevreden brieste ze eens, wachtte tot de jongen haar hint zou snappen en op haar rug zou klimmen. Ongeduldig hinnikte ze een keertje, snoof luid en stampte met haar hoef op de grond, nog steeds wachtend tot hij wist wat ze wilde. Waren de mensen van tegenwoordig al zo verschrikkelijk dom? Dat zal toch niet? ~

Toen ze haar voorhand in de lucht gooide en luid hinnikte ontstond er een vrolijk gevoel diep in hem. Bij de aanraking van haar neus en zijn hand kon hij zijn geluk niet meer op. Als hij haar nu goed begreep accepteerde ze hem nu en waren ze nu een team. Eentje die niemand zomaar kon breken. Hij zou er alles voor doen om het haar zo goed mogelijk naar haar zin te maken. De sierlijke stappen van de merrie waren betoverend en toen ze stopte met haar rug naar hem toe ontstond er een brede lach op zijn gezicht. Hij begreep wat ze bedoelde en klom voorzichtig op haar rug. Hij streelde zacht door haar manen waarna hij ze liet rusten op haar schoft. Door een lichte druk uit te oefenen aan de juiste kant kon hij dan aangeven welke kant ze opmoest om bij zijn kamp te komen. Er was ondertussen al een meisje aanwezig en nu er ook al een paard was in die korte tijd gaf het hem een hoop doorzettingsvermogen. Als hij geluk had zou zijn kamp net zo succesvol worden als die van zijn vader. Veel mensen, veel gezelligheid en paarden met ieder een hart van goud die ze met hun speciale mens wilde delen. Zou het worden zoals toen? Dacht hij met het beeld voor zich. Toen ze er waren keek hij rond. Het was al aardig groot, veel tipi’s, een kampvuur in het midden, opslagen voor van alles en nog wat, en schuilplaatsen voor de paarden. Misschien had hij net iets teveel gebouwd maar beter dan dat er te weinig zou zijn.