In the end of all things

Het werd gezegd, dat in het einde van alle dingen, je werd vermoord. Maar als de schaduw de wereld overneemt, bestaat er hoop. Paarden smeekte om hulp uit onverwachte hoeken. Op hulp van vreemdelingen. Hulp die nooit kwam, nooit komen zou. Haar hoeven denderden over de harde ondergrond. Het zweet kwam van alle kanten van haar af. En haar vacht was doorweekt. De wind sneed in haar ogen, haar spieren rolden soepel onder huid, die al lichtjes begon te verharen. Eindelijk. Eindelijk was ze dan geen grote zwarte teddybeer meer. Ze mepte met haar staart. Nog steeds denderden haar hoeven over de grond. Wapperde haar staart als een soort vlag achter haar aan. Net als haar manen deden. De koude wind sneed in haar ogen. Daarna zette ze alle remmen erop. Net voor de wild zee kwam ze tot stilstand. Haar borst had ze in de ijzige en harde wind gericht. Ze ontspande zichzelf weer. En het stoom kwam langzaam van haar lichaam af. Langzaam bracht ze haar spieren weer in beweging, vormde ze weer de perfecte soepele passen van haar stap. Haar spieren rolden nu soepeltjes onder haar dikke wintervacht. Haar neusgaten trilde bij het ruiken van een enkele geur van een ander paard. Langzaam zette ze haar pas door, en versnelde een beetje. Haar staart zwiepte soms eventjes tegen haar benen aan. Hier en daar ontsierde enkele littekens haar. Ze liet een groot spoor achter. Terwijl een schim voor haar opdoemde in de verte. Ondanks dat ze er bijna was, deed ze zeker weten geen enkele moeite om haar pas te versnellen. Heel eventjes krulde haar mondhoeken op, bij een rare gedachte. Die ze niet beschrijven kon. Eigenlijk was het enige wat ze net en nu dacht. Blablabla. Haar mondhoeken kwamen weer strak te staan. Nog steeds liep ze ergerlijk langzaam richting het paard


~Open voor iedereen~

Leugens. Voor eigen bestwil, of om de waarheid te verdoezelen. Tuurlijk had Face´ ook wel eens een leugen verteld, tegen paarden gezegd dat ze er geweldig uit zagen, hoewel dat zeker niet het geval was. Maar een leugen was niet iets wat je met plezier vertelde, noch vertelde je ze überhaupt. Ze konden je leven doen omkeren, al blijkt dat alles gelogen was, dan had je toch een groot probleem. Hetzelfde was bij hem gebeurd, er was tegen hem zwaar gelogen. Over zijn afkomst, zijn familie, wie hij was en wie hij kon zijn. Er was altijd gezegd dat Adycha de troonvolger zou zijn, zij had immers blauw bloed. Zij was de merrie die leider zou worden, nadat haar vader Chidambar, was overleden. En hoewel hij zijn zoon een jaar daar voor was kwijt geraakt, raakte hij op zijn sterfdag ook zijn dochter kwijt. Dat was niet de enigste reden waarom de kudde een hele grote hekel had aan mensen, daar waren immers meer dan genoeg redenen voor. Toen Jahkar hem vertelde dat hij kroonprins zou worden, schoot er hem toch iets in de keel. Jahkar was altijd de hengst geweest die alles verzon, hij had ooit eens gezegd dat hij was gevangen door een mens, wat veel respect afdwong bij verschillende paarden. Uiteindelijk bleken zijn wonden van stuntelige val te zijn geweest, waardoor hij vrijwel verbannen zou moeten worden. Maar toch wist hij Chidambar zou ver te krijgen hem terug te nemen, wat een grote schande was tegenover andere paarden. Hij had Jahkar dus in eerste instantie niet geloofd, maar uiteindelijk bleek het minder dan een leugen te zijn. Hij en Amnesia waren van blauw bloed. Van adel. En hoewel het nog steeds zo raar klonk was het de waarheid.

Een zachte hinnik verliet zijn keel, zijn ogen gericht op de lucht. De crèmekleurige valk kwam tussen de wolken uit, landde op zijn achterhand. De hengst knikte tevreden, Vyomesh had een paard gevonden. De valk was altijd een goeie vriend van hem geweest, had hem geholpen in de tijden dat hij het meest iemand nodig had. En dat was het zelfde geweest toen hij Vyomesh had gevonden in een of andere menselijke creatie, waardoor het dier niet meer kon vliegen. Na maanden samen trainen had het beestje eindelijk weer een beetje kunnen vliegen, en nu deed hij niks anders dan racen. In een rustige draf volgde de hengst de valk, die algauw begon te krijsen. Normaal zou dat betekenen dat ze dicht bij iets waren, maar Face´ geloof van zijn neus bracht hem op iets anders. De valk wees hem erop dat ze te langzaam gingen, en dus sprong de hengst aan in een strenge galop. Algauw had hij de valk in gehaald, maar die leek daar nogal mee te zitten. Toen eindelijk een geur zijn neus binnendrong, had de valk hem weer ingehaald. Vyomesh had geen paard meer gezien, in de laatste drie maanden dat hij en Face´ hier rond zwierven. Een gevlekt lichaam verscheen voor de hengst zijn ogen, en nogmaals begon Vyomesh te krijsen. Hij was bang. ’Rustig Vyomesh’ sprak de hengst met volle kalmte. Vervolgens knikte hij naar zijn gezelschap, een merrie. ’G’day Ma’am’ sprak hij met zijn volle accent. Duidelijk was de merrie niet van hier, maar toch leek ze een wild paard te zijn, de kleur van haar vlekken brachten hem in verwarring. Half uitgeschreeuwd kwam de valk weer op zijn rug zitten, hijgend drukte hij zich tegen het grijze lichaam van de hengst. Faceless glimlachte even, die zou voorlopig zijn mond wel dicht houden.