So much memories..

Haar vochtige, twinkelende maar ergens diep treurende ogen staarde over de vlakte. Bijna emotieloos, maar als je haar blik goed op nam, was er een vleugje teleurstelling te zien. Leegte, ergens naar toe verlangend.. Misschien was gezelschap, wat paarden om haar heen zou haar goed doen. De licht uitgedroogde mondhoeken van Dakota stonden een beetje naar beneden gericht, haar vacht was dof en haar hoeven zaten vol met scheuren. Dakota richtte haar oren naar twee kanten toe; hopend dat ook maar ergens geluid vandaan zou komen. Tot haar teleurstelling bleef het doodstil, té stil. Het maakte haar bang en gaf haar het gevoel dat ze hier helemaal alleen was, Indian Sunset was niet meer wat het geweest was. Uitgestorven, niet meer aantrekkelijk en amper leefbaar. Althans, zo zag dít gebied er uit. Tranen prikte achter de ogen van de merrie, maar ze dwong haarzelf ze binnen te houden. Het deed pijn om het gebied waar ze in opgegroeid was zo.. uitgestorven te zien. Een korte, krachtige en licht trillende zucht glipte tussen haar lippen door, terwijl ze haar sierlijke hoofd liet zakken en haar neus tegen de grond duwde. Een rotte, bedorven geur liet haar neusvleugels lichtjes trillen waardoor ze haar lip even omhoog tilde en een aantal keer met haar wimpers knipperde. Gátver. Ze was waarschijnlijk in het verkeerde gebied binnen gekomen, Damned Swamp. Hmmz. Dat had ze moeten weten natuurlijk, maar ze was hier al zo verschrikkelijk lang niet meer geweest dat het bijna onherkenbaar geworden was voor de bruine merrie.
Voorzichtig zette de merrie aarzelend een paar stappen naar voren, hief haar totaal niet gespierde hals op en spreid haar ogen wijd open. Nam de omgeving goed in haar op, haalde het beeld van de laatste keer in haar op en probeerde het te vergelijken, enkel en alleen teleurstelling was het woord dat in haar op kwam. Ook woede, dat ze dit alles had achtergelaten, niet ervoor gezorgd had dat het aantrekkelijk zou blijven en paarden hier zouden willen blíjven. Schaamte. Ze schaamde haar zelf er enorm voor, maar in haar eentje zou het er net zo slecht uit gezien hebben. Alle paarden waren onderhand verdwenen, er waren geen kuddes, geen kampen; niks om je in veilig te voelen. Indian Sunset was van een heerlijk, droom gebied veranderd in een ramp gebied, waar geen enkel paard zich veilig kón en zou gaan voelen. Haar hoeven stonden strak langs elkaar, haar donkerbruine ogen zochten naar een teken van leven, maar nog steeds bleef het zo stil en dood als daarnet. Nee, ze gaf het niet op. Ze zou er álles aan doen om opzoek te gaan naar paarden die hier eventueel nog zouden leven, want het kon toch niet dat ze hier de enigste was? Geloofde geen enkel paard er meer in dat het hier op te knappen viel? Zolang er maar leven was.. dan stroomde het langzamerhand weer vol. Dakota sloot haar ogen voor een minuut, opende ze en zette haar reis voort.
‘Oef’ Nadat ze haar zelf had verstapt probeerde ze haar weer snel te herstellen, maar door een kuil die snel na de andere volgde kwam ze met haar knie in de modder. Chagrijnig kreunde ze even, hees haar zelf weer overeind en schudde haar lichaam even kort uit. Natuurlijk, dat had zij weer. Ze was zo verschrikkelijk lomp en kon zich nooit gedragen. Alsof ze een of andere gedragsstoornis had of iets. Nja. Wat deed het er ook toe, haar doel nu was om opzoek te gaan naar soortgenoten of iets anders.. levend. Zolang het maar bewoog en ze haar verhaal er eventjes aan kwijt kon, ze voelde zich namelijk verdomd eenzaam. Langzaam begon ze weer hoop te krijgen toen een klein vlindertje net voor haar neus vloog, vervolgens landde op een van de vele verrotte planten die zich hier bevonden. Wat deed een kleurrijk, mooi insect als zo nou in dit stink gebied? Daar hoorde ze helemaal niet thuis. Bedenkelijk gleden haar licht twinkelende ogen over de andere planten, maar tot zo ver was dat echt hen enige andere levende wezen dat hier rondzwierf. Dakota draaide haar lichaam richting het vlindertje, spitste haar oren en bracht haar neus naar beneden. ‘Boe,’ Zodra haar licht hese stem hoorbaar was, vloog het vlindertje op en trok Dakota even een pruillipje. ‘Noes. Don’t goooó ~’ Klonk haar jammerende stem over het gebied. Hmpf. Zuchtend draaide ze haar hoofd en liep sloffend verder, tot een aantal bomen haar omsingelde.
Dat begon al ergens op te lijken, er kwam steeds meer natuur te voorschijn en dat betekende dat hier vast wel wat meer leven zou zijn. Nog even doorlopen en dan zou ze vast en zeker in de bewoonde gebieden komen, maar het duurde nog wel een hele tijd; het rechte pad was enorm lang en ze zag er nu al tegenop om nog verder te lopen. Dakota maakte een overgang naar een draf, gooide haar hoofd een enkele keer in de lucht en stootte een hoge hinnik uit, die nog nagalmde. Als er hier iemand was, moest hij haar roep vast en zeker gehoord hebben, het galmde zo na dat het voor iedereen wel hoorbaar moest zijn. Een brede, iets te enthousiaste glimlach duwde haar mondhoeken omhoog toen een geur van een soortgenoot haar neusgaten vulde. Yaye! Een ander wezendier of wat het ook was. Meteen schoot ze in de galop, volgde de geur en kwam uit bij een ander paard. ‘Wháááát. Ik ben nog nooit zo blij een ander paard te zien. Djeez. Wat is hier gebeurd? Het is like.. dood.’ Begon ze meteen vrolijk te brabbelen tegen het paard tegenover haar, terwijl haar bruine ogen in die van het dier voor haar staarde.

Voor iedereen, staat wel veel onzin in, moet nog even inkomen in haar karakter. :'3

Uiterst voorzichtig liep de bruinwitgevlekte hengst over het smalle paadje. Naast hem lag moeras en daar wilde hij liever niet inkomen, als dat even kon. Überhaupt was het niet zijn plan geweest om op deze plek Indian Sunset binnen te trekken. En nu hij toch bezig was, het was ook helemaal niet zijn bedoeling geweest om weg te gaan. Alleen had hij geen keuze gehad.
Kicho was verbannen. hij had een fout gemaakt, de eer van zijn kudde aangetast, en dat was onvergefelijk. Hij had zijn lot geaccepteerd, en de straf. Maar dit zou zeker niet zijn enige straf worden, want het was een kwelling om alles wat hem geliefd was, achter zich te laten.
De grond zakte opeens onder zijn voeten weg en een zachte vloek ontsnapte over zijn lippen. Hij kon zichzelf nog net inhouden om niet in paniek te raken. Verdomme, daarom had hij zo'n hekel aan onbekend gebied. Met een enorme krachtsinspanning sleurde hij zijn linkervoorvoet eruit en tastte naar een vast stukje grond. Gelukkig was dat niet al te ver weg. Zodra hij zijn andere voorvoet ook op het droge had, kon hij wat meer grip zetten, en zijn achterbenen gingen dan ook wat minder moeizaam. Nam niet weg dat hij nu nóg voorzichtiger was en elk stukje eerst een paar keer aftastte, voordat hij zijn hoeven er neerzette.
Zijn opluchting was groot zodra hij weer op vaste grond terechtkwam. Terwijl hij zijn hartslag onder controle probeerde te krijgen, omdat die nog steeds als een bezetene ging, keek hij achterom en nam het moerassige gebied -hij wist de naam niet- in zich op. Niet iets waar hij vrijwillig terug zou komen. Het zag er dood uit, en hij kon zich de geestverhalen die in zijn kudde rond waren gegaan wel voorstellen. Bijna geloofde hij ze, bijna, want hij geloofde dingen pas als hij ze zag. Er waren geen geesten voor zijn neus opgedoken, dus waren ze er ook niet. Klaar.
Ferm tilde hij zijn hoofd op. Hij moest niet terugkijken, maar juist vooruit. Een nieuw leven creëren, nieuwe kansen grijpen en een nieuwe kudde zoeken. Vroeger was vroeger, daar kon hij nu niks meer aan veranderen.
Kicho was net aan het overdenken wat hij ging doen zodra hij een kudde tegenkwam, toen een luide hinnik klonk. Alert bleef hij stilstaan. Aan de ene kant was hij blij een soortgenoot tegen te komen, dat hij hier niet de enige was, aan de andere kant wist hij niet zeker of hij er wel klaar voor was. Hij had vaarwel gezegd tegen zijn oude leven, maar was het echt een afscheid geweest? Hij wist het niet.
De bron van het geluid verscheen aan de horizon en in een galop vloog het op hem af. Kicho hief zijn hoofd nog wat hoger op en maakte zich zo groot mogelijk, om er zelfverzekerd uit te zien.
‘Wháááát. Ik ben nog nooit zo blij een ander paard te zien. Djeez. Wat is hier gebeurd? Het is like.. dood.’
Hij ontspande zijn hals wat en schudde zijn hoofd. 'Ik heb geen flauw idee, ik ben hier net,' antwoordde hij kalm, 'weet ik veel wat er is gebeurd. Dat zul je denk ik beter weten dan mij. Maar ja, wie gaat er vrijwillig bij dat moeras,', hij knikte naar het grijzige gebied achter hen, 'rondhangen. Ik in ieder geval niet.'
Geïnteresseerd nam hij de merrie in zich op. Ze zag er niet heel verzorgd uit en ook haar stemming leek niet al te best, maar hij stelde maar geen vragen. Tenslotte stond hij nou ook niet echt op het punt on rond te gaan springen. Verder had ze een bruine vacht, en blondbruine manen. Een mooi exemplaar maar dat was niet hetgene wat er nu door zijn hoofd speelde.
'Mijn naam is Kicho,' stelde hij zichzelf uiteindelijk redelijk zelfverzekerd voor, 'mag ik vragen hoe jij heet?' Eigenlijk had hij het liefste nog even nagedacht maar zij kon er ook niks aan doen dat ze hem net op dit moment tegenkwam, dus vond hij het niet meer dan logisch dat hij haar gewoon respectvol behandelde.

~ Lang genoeg? >;D

Toen er ook nog eens geluid uit het dier kwam, verscheen er een enthousiaste grimas rond haar lippen en ze kon een vrolijk gilletje niet onderdrukken. Grinnikend tilde ze haar hoeven even op, danste lichtjes op haar plaats en puntte haar oren vrolijk naar voren. In een keer sloeg haar humeur over, eindelijk leven hiero. Hmmz. Misschien kwam het omdat ze zo'n tijdje weg was geweest en ze net in het verkeerde gebied terecht gekomen was, maar in haar ogen was het aardig uigestorven. Als ze in een ander gebied zou komen zou het er misschien wel geheel anders uit zien, het moeras was ook niet een gebied waar paarden graag rondhingen. ‘Ik heb anders ook geen flauw idee wat er gebeurd is. Maar dat maakt ook niet uit. Ben je hier allang, weet je of er ook nog andere paarden hier zijn?’ Bij haar vragen kantelde ze haar hoofd vragend, haar stem was licht hees, maar droeg nog altijd de warme klanken met zich mee. Kort gleden haar donker gekleurde ogen over de hengst heen, snoof ze zijn geur eventjes op en liet haar kijkers vervolgens over het gebied glijden. Doodheid. Dat was het enigste woord wat nu door haar hoofd spookte, dat was ook de enigste naam die ze op het moment kon bedenken voor wat ze om haar heen zag. Nja. Het zal allemaal wel, ze was allang blij dat er in ieder geval één ander paard was. Er zouden er vast nog wel meerdere zijn, maar die moest ze eerst maar eens tegen zien te komen. Trots hief ze haar staart ietsjes op, luisterde naar de hengst die zich voorstelde als Kicho. Krullend vielen haar lange manen langs haar schouders af, een aantal klitten zorgde ervoor dat ze er onverzorgd uit zag, maar wát wilde je als je weken rondgehuppeld had. Tuurlijk zag je er dan niet uit, wat maakte het haar eigenlijk ook uit. Glimlachend keek ze de hengst even aan, nu pas drong het tot haar door dat ze nog geen antwoord had gegeven op zijn vraag. Dakota snoof. ‘Awh. Hai Kicho,’ Begon ze, haar ogen gericht op de zijne. ‘Ik ben Dakota. Noem me Dak, Ota, Kota. Whatever you like.’ Stelde ze haar zelf vervolgens vrolijk voor.
Vaak kwam ze voor paarden die haar niet konden nogal.. weird over. Aangezien ze enorm vrolijk was en vaak stemmingswisselingen had, zo kon ze van heel kwaad, naar heel vrolijk gaan, maar ook andersom. Iets wat ervoor zorgde dat sommige paarden voor haar terugdeinsden, maar zo wás ze nou eenmaal. Dakota schraapte met haar hoef door het lichte zand, zag hoe een aantal korrels lichtjes opstoven en grinnikend bekeek ze hoe de zandkorrels weer neerkwamen. De merrie was dus duidelijk ook héél snel haar aandacht kwijt. Ontspannen richtte ze haar ogen weer op de hengst voor haar, die.. damn. Kicho was het toch, right? Naja, ze zou zijn naam wel niet noemen, voordat ze het weer fout had. ‘Bevalt het je hier tot nu toe, of niet? Al is dit niet echt een geweldig gebied moet ik toegeven.’ Tijdens haar woorden gleed haar blik eventjes door het gebied. Desondanks waren ze nu uit het meest drapperige stuk van het gebied, maar toch was het overal nog smerig en stonk het verschrikkelijk. Toch wilde ze alle gebieden zoals altijd weer even bekijken, zodat ze wist wat overal te vinden was. Dakota had altijd een gebied waar ze graag kwam, meestal bossen of bij een meer; daar was het meeste leven te vinden. Zuchtend liet ze haar hoofd wat zakken, staarde voor haar uit en zette haar achterhoef op rust. Een frisse bries schreed langs haar vacht af, een korte rilling liep over haar ruggengraat heen en Dakota knipperde een aantal keer met haar ogen toen een aantal zandkorrels meegebracht werden met de lichte bries die over het gebied waaide.

De merrie was duidelijk heel blij, waarschijnlijk omdat ze had ontdekt dat er nog leven bestond hier. Hij pakte deze afleiding graag, want dan hoefde hij even niet te denken aan zijn oude leven, wat constant door zijn hoofd spookte. Kicho kreeg het zelfs voor elkaar een geforceerd glimlachje te produceren, dat was al iets.
‘Ik heb anders ook geen flauw idee wat er gebeurd is. Maar dat maakt ook niet uit. Ben je hier allang, weet je of er ook nog andere paarden hier zijn?’ Hij zuchtte, deze vragen waren dus precies de vragen die hij níét wilde beantwoorden.
'Ik ben hier eigenlijk net een uurtje of zo... verbannen uit het gebied wat aan... ik weet niet eens hoe het hier heet... nou ja, dit gebied grenst.' Meer hoefde ze niet te weten, dan zou hij al helemaal een inzinking krijgen. Het antwoord kwam er ook een beetje bot uit. 'En jij bent het eerste paard dat ik ben tegengekomen. Maar ik denk dat er in de meer vruchtbare gebieden wel wat meer paarden te vinden zullen zijn.' Dat klonk al een stuk vriendelijker.
Terwijl hij praatte, gleden haar ogen over het gebied en hij kon zo haar gedachten lezen, dat het hier hartstikke dood was. Of nou ja, het leek hem logisch dat ze dat dacht. Een paar seconden nadat hij klaar was met zijn verhaal, keek ze hem weer glimlachend aan.
‘Awh. Hai Kicho,’ antwoordde ze, ‘Ik ben Dakota. Noem me Dak, Ota, Kota. Whatever you like.’ Dakota, ah. Ze klonk net als een veulen, die waren ook altijd zo druk en gek en gestoord. Nou ja, liever een vrolijk iemand dan iemand die de hele tijd over zijn/haar rotleven klaagde, niet waar? 'Mooie naam,' complimenteerde hij haar dan ook vriendelijk. Maar ze stond al naar het zand te staren. Wat een geweldige concentratie. Maar ja. Ze keek hem even aan maar staarde toen alweer in de verte. Het irriteerde hem lichtelijk, maar een probleem ervan maken deed hij niet. Dat was van een mug een olifant maken.
'En hoe lang verblijf jij hier al? Ben je hier geboren of hoe zit dat?' vroeg hij, het was het eerste wat er in hem opkwam en hij had geen zin in stilte. Niet dat het perse een ongemakkelijke stilte was, maar hij wilde gewoon niet aan 'het' denken. 'En vind je het erg als we ergens heen gaan waar het wat minder stinkt en wat vrolijker is dan hier? Ik word er nog bijna chagrijnig van ook, al dit moeras en zo.'
Kicho zette een stap richting het aanlokkelijke groene gras wat vast en zeker bij de bomen in de verte moest groeien, en keek met een vragende blik achterom. 'Of blijf je liever hier hangen?'

~Weet er even niks aan toe te voegen nu, als je er niks mee kan, moet je het zeggen en dan ga ik mijn hersens nog even pijnigen. :3