Just hope to make friends

Sunset slaakte een angstige hinnik toen ze zich met laatste moeite de kant op hees. Op haar buik was een grote snee te zien. Ze was een wannabee badass tegen gekomen, die dacht dat badeenden meteen zonder reden aanvielen. Hij had haar verwond en in de rivier gegooit. Sunset hoestte. De bruin bonte merrie probeerde op te staan, wat moeizaam lukte. Ze zakte door haar voorbenen, maar wist zich te herstellen. Ze keek alert om zich heen, maar er was niemand anders te zien. Geen paard en geen mens. Niemand. Ze strompelde verder langs de rivier, op zoek naar een plek waar die rustiger werd zodat ze haar wond zou kunnen verzorgen, zonder dat ze het gevoel had te verdrinken...

-Flut.-

Voetje voor voetje strompelde Kicho over het onbetrouwbare paadje wat naar beneden leidde. Hij voelde zich hier totaal niet op zijn gemak en wilde eigenlijk liever weg, maar toen hij een tijdje geleden naar de rivier stond te kijken die door dit ravijn liep, dacht hij ergens een glimp op te vangen van een paard. Hij was al een tijdje op zoek naar een groep om mee op te trekken dus greep elke kans aan om soortgenoten te spreken. Zo ook deze soortgenoot, alleen had hij niet verwacht dat het hier zó gammel was. Als hij niet op paste, viel hij er waarschijnlijk gewoon van af. En daar had hij dus echt geen zin in. Maar omkeren was ook geen optie, want hoe wilde hij in godsnaam keren met zo weinig ruimte tot z'n beschikking? Waarschijnlijk hield hij er dan wel een paar gebroken botten aan over. Hij en zijn slimme ideeën ook...
Gelukkig zag hij de bedding van de rivier onder hem steeds gedetailleerder. Een dode muis dreef voorbij, knalde verderop tegen een steen en bleef daar toen aan hangen. Hij had geen behoefte om het te gaan bestuderen dus liep hij iets sneller, wat niet zo'n goed idee bleek te zijn. Een geschrokken hinnik kwam uit zijn keel toen zijn voorvoet op een losse steen stapte want een hele lawine van ministeentjes met zich meebracht. Wanhopig probeerde hij weer grip te krijgen op het paadje maar in plaats daarvan gleed hij mee naar beneden, en verloor halverwege zijn evenwicht, wat een harde knal op de grond opleverde. Gelukkig was het niet heel hoog maar toch had hij het gevoel dat hij iets verrekt had. Een voor een bewoog hij zijn benen, bewoog zijn nek naar links en haalde opgelucht adem toen er niets gebroken bleek te zijn. Met een beetje moeite kwam hij overeind en kreunde even, omdat zijn achterhand vrij pijnlijk aanvoelde. Zijn hele vacht zat nu onder het vuil. Nou, en nu dat paard nog vinden. Langzamer dan daarnet sjokte hij vlak langs de rivier. Af en toe probeerde hij of hij er misschien in kon staan maar de stroming was hier zo wild dat het hem iets te gevaarlijk was.
Uiteindelijk kwam het gezochte paard in zicht, en hij merkte dat ze niet zo vloeiend liep. 'Goededag,' groette hij haar met enige aarzeling, 'mag ik iets vragen?' Hij strekte zijn hals en verbeet de pijn, en ontspande zich. Dat verlichtte het een beetje. Maar hij lette er wel op geen onderdanige houding aan te nemen, want zo zat hij niet in elkaar.

~ Hele hoop gezwam hoor. x3

Ze schrok op toen ze ineens hoefstappen hoorde. Een bruin bonte hengst kwam aangelopen. Ze probeerde haar wonden zoveel mogelijk te verbergen. Ze probeerde te voorkomen dat ze onderdanig zou gaan staan, maar het ging vanzelf. Dus haar hoofd zakte omlaag. 'Goededag,' groette hij haar met enige aarzeling, 'mag ik iets vragen?' vervolgde de hengst. "Hallo, ja natuurlijk." zei Sunset verlegen. Ze merkte dat de hengst ook niet zo goed liep. Iets verrekt waarschijnlijk. Maar dat zouden ze niet kunnen oplossen zonder de hulp van mensen. Tenminste, niet zover zij wist.

-argh, moet eten volgende wordt langer.-

De merrie nam gelijk een onderdanige positie aan, terwijl hij gewoon normaal stond, niet eens dominant of zo. Tuurlijk, dat kon hij wel maar dat deed hij eigenlijk alleen als iemand hem uitdaagde of als hij iemand echt op zijn nummer moest zetten. Dat ging trouwens niet door zolang hij zich zo bleef voelen. Maar ja. 'Hallo, ja natuurlijk.' Haar stem paste perfect bij haar onderdanige houding, ze klonk nogal onzeker. Alsof hij haar ging opeten. Hij was geen kannibaal of zo. Ook probeerde ze krampachtig een wond, ergens bij haar buik, te verbergen maar dat was ook een hopeloze poging want het spoor bloeddruppeltjes gaf al genoeg informatie. 'Het is nogal duidelijk dat er daar een wond zit, want je loopt nog steeds te bloeden,' merkte hij op en ging toen snel verder op een ander onderwerp. Misschien wilde ze er niet over praten en hij had geen zin in gezeik. Straks moest hij nog vechten of zo. Al was zij ook niet in topconditie dus zouden ze enigszins gelijk staan qua kracht. Maar toch vocht hij liever niet. 'Nou ja, ik ben hier net een paar dagen en ik ben eigenlijk op zoek naar een kudde,' vervolgde hij net zo vriendelijk, 'omdat de overlevingskans in je eentje veel kleiner is. Alleen, het is hier verschrikkelijk uitgestorven en ik vroeg me af... ken je er een of zit je zelf al in een kudde? Zo ja, dan zou ik graag willen weten waar ik ze kan vinden.' Ongeduldig - maar dat liet hij niet merken - wachtte hij op haar antwoord. 'Oh, en je hoeft echt niet zo onderdanig te zijn hoor. Zolang je mij met respect behandeld, doe ik ook zo tegen jou.' Het gaf hem een ongemakkelijk gevoel dat ze bang voor hem was. Zo erg was hij niet.

'Het is nogal duidelijk dat er daar een wond zit, want je loopt nog steeds te bloeden,' merkte hij op en ging toen snel verder op een ander onderwerp. Sunset deed een paar passen naar achter, om aan te geven dat hij voorzichtig moest zijn met zijn woorden. 'Nou ja, ik ben hier net een paar dagen en ik ben eigenlijk op zoek naar een kudde,' vervolgde hij net zo vriendelijk, 'omdat de overlevingskans in je eentje veel kleiner is. Alleen, het is hier verschrikkelijk uitgestorven en ik vroeg me af... ken je er een of zit je zelf al in een kudde? Zo ja, dan zou ik graag willen weten waar ik ze kan vinden.' Hmm de kuddes dus. Ze had nog niet precies gehoord welke kuddes er kwamen en wie ze leidde, maar ze wist wel dat er twee kuddes waren. Ze schudde spijtig haar hoofd. "Het spijt me, ik weet ook niet waar je ze kunt vinden. Maar misschien dat de andere paarden je verder kunnen helpen." zei ze even zacht als daarvoor. 'Oh, en je hoeft echt niet zo onderdanig te zijn hoor. Zolang je mij met respect behandeld, doe ik ook zo tegen jou.' zei hij toen. Haar oren draaiden met een ruk naar achter. "Het spijt me." zei ze nogmaals.

'Sorry,' excuseerde hij zich, 'het was niet mijn bedoeling om onbeleefd of opdringerig te zijn. Het geeft me gewoon een ongemakkelijk gevoel als paarden onderdanig gaan lopen doen. Tenslotte zijn we allemaal van dezelfde soort en kunnen we elkaar als gelijken behandelen. Daarom maakte ik die opmerking, begrijp je? Ik bedoelde het niet op een lullig manier.' zei hij. Sunset knikte en hief haar hoofd iets, zodat ze gelijk met hem stond. "Nee dat snap ik. Maar het ligt niet aan jou, ik ben zo bij iedereen." Zei Sunset. Te veel gezegt. 'Ik ben Kicho trouwens. En ik zal je wel even alleen laten, zodat je je buik kunt wassen.' zei hij. "Sunset. Dat zal lastig gaan, je kan je niet draaien en je kan niet langs me. Wacht anders maar even, kunnen we samen eruit." zei ze en ze strompelde weer naar de rivier en ging met haar been erin om de kracht te bepalen. Het was rustig nu. Snel ging ze met haar buik erin. Het prikte erg, maar het moest toch. De merrie klom er weer uit en ging een stukje verder en schudde zich daar uit, zodat Kicho niet nat zou worden. Hopelijk dat ze er zo uit konden komen, anders zaten ze vast hier. Ze keek achterom naar Kicho. "Of je moet er iets tegen hebben dat ik je vergezel?" vroeg ze met een glimlach.