Swimming with death

Het gedonder van water was het enige wat ze kon horen. Geen vogels, geen wind, alleen het geluid van het water. Ergens diep van binnen joeg het haar angst aan. Ze wist dat als ze ook maar in de buurt van het vallende water kwam, ze verloren zou zijn. Het water hou haar naar beneden drukken en ze zou verdrinken. Het maakte haar bang, maar tegelijk werd ze erdoor aangetrokken. Het gevaar maakte dat ze alleen maar liever ernaar toe wilde. Met haar ogen gefixeerd op de razende watermassa kleedde Tyani zich langzaam uit.

Ze voelde het gras onder haar blote voeten kietelen toen ze langzaam naar de waterval liep. Ze wist dat het levensgevaarlijk was wat ze deed, maar ze wilde zo graag. Het water kwam steeds dichterbij en Tyani wilde bijna weglopen. Het kon nu nog, er was nog niets gebeurt. Niemand hoefde te weten dat ze weg was gelopen voor het gevaar. Maar ze wilde niet. Ze wilde weten hoe het voelde om te zwemmen met de dood.

Even schrok ze terug toen ze het koude water om haar voet heen voelde, maar daarna vermande ze zich. Tyani liet zich helemaal het water inglijden. Even huiverde ze, maar toen begon ze met krachtige slagen richting de kolkende watermassa te zwemmen. Nog voordat ze er was, voelde ze het water al aan haar trekken. Ze gaf toe en liet zich naar de waterval toe drijven. Toen ze er vlakbij was, ademde ze diep in en dook onder water.

Ze opende langzaam haar ogen en zag honderden luchtbellen voor haar langs zweven. Verbijsterd stak ze haar hand uit en raakte er één aan. Het ding vervormde en dreef verder naar boven. Verwonderd staarde Tyani naar de zwevende, drijvende hoopjes lucht. Ze had veel verwacht, maar niet dit. Wie had gedacht dat iets zo gevaarlijk toch zo mooi kon zijn?

Tyani merkte dat ze geen lucht meer kreeg en probeerde naar het oppervlak te komen. Het water probeerde haar alleen tegen te houden, maar Tyani gaf zich niet zomaar gewonnen. Ze vocht en het water vocht terug. Ze merkte dat ze steeds minder zuurstof kreeg en dat zou toch een probleem gaan worden. Ze gaf alleen niet op en na een paar angstige momenten merkte ze dat ze steeds verder van de waterval vandaan kwam en het water minder vocht om haar tegen te houden.

Snel zwom ze naar een wat ondiepere plek in het water en ging daar staan. De adrenaline gierde nog door haar aderen en ze hoorde niets behalve het gedonder van de waterval. Ze was een makkelijk doelwit voor mogelijke vijanden, maar het maakte haar niet uit. Ze keek uit over het gebied en zuchtte tevreden. Een triomfantelijke glimlach verscheen om haar gezicht. Ze had gezwommen met de dood het het overleefd.

{& Dyani}

Ze schrok wakker toen ze voelde dat ze op de grond lag. Ze voelde dat ze blauwe plekken op haar linker zij had. Weer uit haar slaapplek gevallen. Weer door diezelfde nachtmerrie. Hij kwam steeds terug, elke nacht dezelfde. Daarom sliep ze ook niet meer dan een paar uurtjes. Nog slaapdronken liep ze de Tipi van haar ouders uit, die nog sliepen en liep naar buiten. Ze liep naar de watervallen, die ze al van ver kon horen. Al snel was ze er. Ze schrok toen ze nog een ander meisje zag. Ze zag er ouder uit dan zijzelf. Dyani verborg zich in het bos en keek wat het meisje ging doen. Ze ging zwemmen. Dyani hield haar adem in toen het meisje zich 'overgaf' aan de waterval. Ze werd meegesleurd en dook de waterval af. Dyani liep mee naar beneden, zorgde dat ze niet gezien werd, ookal wist ze niet zeker of ze helemaal goed verborgen zat. Ze schrok toen het meisje een tijdje niet meer boven kwam. Nee, ze wilde niet nu net een doods oorzaak gezien hebben... Gelukkig kwam het meisje weer boven. Zou ze doorhebben dat ze bijna dood was geweest? Misschien dat ze daar snel achter zou komen...

-Niet zo lang, sorry.-

Tyani zuchtte nog een keer diep. Ze was echt trots op zichzelf. Ze had het gedaan! Het was niet zo dat ze nooit eerder is gevaarlijks had gedaan, oh nee! Ze deed constant dit soort dingen, ten ongenoegen van haar ouders. Maar daar maakte ze zich nu niet druk om. Als niemand haar had gezien, zouden haar ouders het nooit weten en maakte het niet uit. Langzaam draaide ze zich om en waadde terug naar de kant. Plots viel haar oog op iets in de bosjes. Het had de kleur van mensenhuid, de structuur en het wás mensenhuid, met een gezicht. Tyani verstijfde. Ze keek onderzoekend naar het gezicht van het meisje. Jonger dan zij, donker haar. Tyani kende haar niet. Opgelucht haalde ze adem. Dit meisje kende waarschijnlijk Tyani's ouders niet en kon dus ook haar actie niet verlinken. Ze waadde verder naar de kant en kleedde zich weer aan.

Eenmaal weer in haar kleren gehesen liep ze in de richting van de bosjes. Ze ging ervan uit dat het meisje er nog zat, maar deed net alsof ze niet wist dat ze daar überhaupt ooit was geweest. Tyani deed net alsof ze naar de struiken ging om de bessen te plukken en sprak toen ze bij de struik waarachter het meisje schuilde zacht: “Ik kan je zien, hoor.” Een klein glimlachje speelde om haar lippen. Als het meisje er nog zat, wilde Tyani graag haar reactie zien. Misschien had ze wel niet eens doorgehad dat Tyani allang wist dat ze er was en als dat wel zo was, kon ze tenminste langer van huis blijven. Dan had ze kans dat haar ouders er niet waren en hoefde ze geen verklaring af te leggen over waar ze was geweest de hele tijd.

Dyani klom in de boom toen ze zag dat het meisje naar haar keek. Hopend dat ze niet had gezien dat ze van schuilplek was verwisseld keek ze naar de reactie van het meisje. Ze wilde contact liever vermijdden, tenzij haar duidelijk werd dat het meisje haar niets kwaads zou aandoen. Ze hield haar adem in toen het meisje haar richting op liep en bij het bosje voor de boom waar ze inzat bleef staan. Ze was erbij. "Ik kan je zien hoor." zei ze zacht. Dyani kwam met een rood hoofd naar beneden en ging naar de grond kijkend tegenover het meisje staan. "Het spijt me, ik..." begon ze. Hoe moest ze dit in godsnaam gaan uitleggen? Ja, ik vermijd contact liever, dus ontliep ik je maar? Ze zou voor schud staan, en het meisje zou willen weten waarom ze liever niet praatte met andere mensen. Dan was haar hele verleden onthult. Het geen waar niemand ooit achter was gekomen. Maar liegen kon ze ook niet... Shit, ze had zichzelf weer eens flink in de problemen geworpen.

Het meisje wat eerst nog achter de bosjes had gezeten kwam ineens tevoorschijn uit een boom. Tyani was verrast, maar dit was niet aan haar te zien. Ze was er aardig goed in om haar emoties niet te laten zien als ze dat niet wilde. "Het spijt me, ik..." Tyani glimlachte naar het meisje. Ze zag er nogal verloren uit en een rood hoofd en haar blik op de grond gericht. “Je hoeft je verontschuldigingen niet aan te bieden, het is niet erg.” Stelde ze het meisje gerust.

“Ik ben nu alleen wel nieuwsgierig waarom je je achter stuiken en in een boom verschuild.” Ze vond dat het meisje haar op zijn minst een verklaring schuldig was. “Ik ben trouwens Tyani.” Stelde ze zich voor. Het leek haar wel zo makkelijk als het meisje Tyani's naam wist als ze een verklaring moest afleggen voor haar gedrag.

{Sorry, beetje kort... Inspiratie staat op een laag pitje...}

“Je hoeft je verontschuldigingen niet aan te bieden, het is niet erg.” stelde het meisje voor haar haar gerust. “Ik ben nu alleen wel nieuwsgierig waarom je je achter stuiken en in een boom verschuild.” vervolgde ze. “Ik ben trouwens Tyani.” Stelde ze zich voor. Wauw, één letter verschil. "Dyani," stelde ze zich op haar beurt voor. "Nou ik... ik heb nog al een slechte ervaring met andere mensen. Dus toen ik je zag durfde ik niet naar je toe te komen om gewoon een gesprek te beginnen ofzo." Dyani durfde het meisje nog steeds niet aan te kijken. "Ik hoop dat je het begrijpt..." zei ze er daarna zacht achteraan. Ze zou wel zien waar de wind haar zou brengen, hopelijk zou het meisje niet al te boos worden...

Het meisje heette dus Dyani. De naam leek erg veel op die van haarzelf en Tyani vond dat stiekem best wel grappig. In een andere situatie zou Tyani het meisje een uitbrander hebben gegeven over dat ze mensen niet mocht begluren, maar de reden van Dyani klink zo triest en Tyani kreeg medelijden met haar, iets wat niet vaak gebeurde. "Ik hoop dat je het begrijpt..." Zei Dyani zacht.

Tyani glimlachte. “Ik begrijp het.” Stelde ze het meisje gerust. “Je hoeft je niet te schamen voor wat je hebt meegemaakt.” Tyani had zelf ook aardig wat meegemaakt, maar probeerde zich er altijd boven te zetten. Ze weigerde zelfmedelijden te hebben. “Maar zou je me alsjeblieft willen aankijken? Ik wordt er gek van als ik een gesprek voer met iemand die alleen maar naar gegrond kijkt.” Zei ze met een lachje in haar stem en een beetje smekend. Ze hoopte dat Dyani iets meer vertrouwen kreeg in haar en het op zijn minst waagde haar recht in de ogen te kijken.

Tyani realiseerde zich dat haar haar nog drijfnat was en daardoor druppels langs haar hoofd gleden. Ze zuchtte geïriseerd en pakte al haar haar bij elkaar. Snel wrong ze het even uit en liet het toen weer op zijn plek vallen. Toen glimlachte ze verontschuldigend naar Dyani. “Sorry, ik heb er een hekel aan als al dat water lang mijn gezicht loopt.” Verklaarde ze.

“Ik begrijp het.” Stelde ze het meisje gerust. “Je hoeft je niet te schamen voor wat je hebt meegemaakt.” Dyani keek wat verbaast op. Haar oom had haar telkens gezegt dat ze raar was. Maar niemand van de stam kende hem zoals zij hem kende. Hij had een hekel aan haar. Sinds haar ouders dood waren woonde ze bij haar oom en tante. “Maar zou je me alsjeblieft willen aankijken? Ik wordt er gek van als ik een gesprek voer met iemand die alleen maar naar de grond kijkt.” Zei ze met een lachje in haar stem en een beetje smekend. Voorzichtig keek Dyani het meisje in haar ogen. Aan de ene kant vond ze het eng; je had mensen die de waarheid zagen in je ogen. Als dit bij Tyani het geval was, dan was ze er geweest. Tyani pakte haar nog drijfnatte haar bij elkaar en wrong het uit. “Sorry, ik heb er een hekel aan als al dat water lang mijn gezicht loopt.” Verklaarde ze. Dyani glimlachte. "En nog geen seconde geleden merkte je er niets van." zei ze. Ze nam toch de poging een beetje een gesprek te beginnen met het meisje. "Zit je in een stam?" vroeg ze dus maar.

Dyani had een punt. Daarnet had ze er nog niets van gemerkt. “Ach ja, ik ben nou eenmaal een nogal vreemd persoon, dus dan heb je wel eens van dat soort dingen.” Ze had door dat Dyani een beetje het gesprek op gang probeerde te zetten, en Tyani ging daarop in. Alleen toen kwam de volgende vraag.

"Zit je in een stam?" Tyani staarde het meisje voor een seconde stomverbaast aan, waarna er een sombere uitdrukking over haar gezicht gleed, die ze gelijk weer verborg. “Nee.” Dat was alles wat ze zei. Het kwam er op nogal een botte toon uit. Dyani had waarschijnlijk geen idee dat ze een onderwerp had gekozen waar Tyani het absoluut níet over wilde hebben.

Het was een beschamende situatie, waarvan Tyani wilde dat het nooit was gebeurt, maar je kon de tijd niet terugdraaien. Misschien had ze zich niet zo bot moeten gedragen tegenover Dyani. “Sorry, ik bedoelde het niet zo bot.” Verontschuldigde ze zich. “Zit jij in een stam?” Vroeg ze, op een weer wat vriendelijkere toon.

“Ach ja, ik ben nou eenmaal een nogal vreemd persoon, dus dan heb je wel eens van dat soort dingen.” zei Tyani. Gelukkig had ze door dat Dyani het gesprek een beetje opgang probeerde te zetten. Toen ze vroeg over een stam keek ze haar voor een seconde stomverbaast aan, waarna er een sombere uitdrukking op haar gezicht vormde, die ze gelijk weer verborg. “Nee.” Dat was alles wat ze zei. Het kwam er op nogal een botte toon uit. Verkeerde vraag dus. "Het spijt me. Ik wist niet dat het gevoelig lag..." zei Dyani zacht. “Sorry, ik bedoelde het niet zo bot.” Verontschuldigde Tyani zich. “Zit jij in een stam?” Vroeg ze, op een weer wat vriendelijkere toon. Dyani knikte. "Ja, ik zit in de Klamath tribe. Vast wel van gehoord?" zei ze. Maar toch voelde ze niet de trots over haar stam die ze zou moeten voelen. Dat kwam vast door haar oom. Ze zuchtte kort en keek langs Tyani naar het beekje naast hun. Zou het ooit over haar hals krijgen om het iemand te vertellen? Haar oom zou haar vermoorden...

-Flutje..-