Birthday Party.

Eindelijk, zijn zestiende verjaardag. Hij had er lang genoeg op gewacht, maar hij voelde zich nu niet bepaald ouder. Nog twee jaar, dan was hij achttien. Dan hoefde hij niet meer naar zijn ouders te luisteren, kon hij zonder tegensprekingen iedereen achter laten. Snel trok hij zijn T-Shirt over zijn hoofd en klom zijn slaapgedeelte uit. Zijn moeder omhelsde hem direct, gaf hem een kus op zijn wang en feliciteerde hem. Hij bedankte haar, vroeg haar waar zijn feestelijke taart was. 'Het spijt me' sprak zijn moeder. Direct wist hij hoelaat het was: zijn moeder had niet genoeg energie gehad om een taart te maken. Hij schonk haar een glimlach, vertelde haar dat het niet erg was. Ze was immers ernstig ziek, dus hij kon het haar niet kwalijk nemen. Onderweg naar de uitgang van de tent legde hij zijn hand even op Denheli's hoofd, gaf hem een knikje toen de kleine jongen opkeek. Chayton pakte z'n tas, wierp hem over zijn schouder en liet zijn moeder weten dat hij direct terug zou zijn. Met een tevreden glimlach ontving hij de felicitaties van de stamleden. Hij liep hun stamgebied uit, richting Vasuda Forest.

Appeltaart, daar had hij wel zin in. Met zijn blik naar voren gericht, de knisperende takjes onder zijn schoenen, liep hij naar een van de grote bomen. Zijn handen klemden zich om een tak heen, trokken zijn lichaam omhoog. Hij gooide zijn benen kruislinks om de tak heen, trok zich verder op tot zijn buik en ging vervolgens op de tak zitten. Hij haalde z'n tas van zijn rug, trok hem ooen en gooide er een aantal appels in. Beter teveel, dit keer, dan dat hij morgen weer moest lopen. Zijn vader had hem beloofd dat hij morgen zou mogen proberen te jagen, dus hij verspilde liever geen tijd. Hij sprong weer van de tak af, landde zacht op zijn voeten. Hij gooide zijn tas weer over zijn schouder, liep verder richting een van de stamtuinen. Daar voog hij door zijn knieeen, pakte een van de laatste benodigheden mee en stond weer op. Met zijn tas weer aan zijn rug gebonden, liep hij weer terug richting de kampen. Hij was benieuwd wat hij zou kirjgen als cadeau: een eigen tipi, hadden veel van zijn vrienden gekregen. Daar zou hij tevreden mee zijn, of nog beter: een paard.

Na een aantal minuten had hij al geen zin meer in al dat geloop. Hij ging zitten op een omgevallen boomstronk, rekte zich uit, waardoor zijn shirt omhoog schoof. Iets waar hij toch wel erg trots op was zat onder zijn shirt verstopt: zijn sixpack. Hij liep er niet mee te showen zoals als Dwayn deed, 'voelen?' vroeg zijn beste vriend aan ieder meisje in de stam. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Dwayn, die erop uit was om paarden te zoeken, want helaas hadden ze er maar 2 in zijn hele stM. Zuchtend stond hij weer op.

[op mn mobiel sorry dus voor evt. Fouten. & Dyani. ]

Dyani schrok wakker door het geroekoe van een duif. Ze keek verbaast naar de bomen. Hoe kwam ze... Ja hoor, ze was dus weer in slaap gevallen in Vasuda Forest. God, dan had ze nu wel een probleem. Ze had laatst nog al op haar donder gekregen toen ze een nacht in het bos had doorgebracht. Ach ja. Ze stond op en rekte zich uit. Ze voelde haar buik knorren en keek zoekend rond. Eens kijken of ze ergen wat te eten zou kunnen vinden. Appels, aardbeien, zelfs schors zou ze kunnen eten als het moest. Ze schrok toen ze de takken hoorde kraken. Ze klom snel de boom in en verborg zich. Gelukkig, iemand van de Klamath tripe. Maar ze kon nog niet precies zien wie het was. Het was een jongen, duidelijk ook opzoek naar eten. Ze zuchtte toen ze hem appels zag plukken. Zou hij haar verraden als hij haar zag? Wacht eens, was dat niet de jongen waarvan de moeder zo ziek was? Ze sprong uit de boom. Ja, dat was hem. "Hoi Chayton." zei ze zachtjes. Kenmerkend aan Dyani was haar eeuwig zachte stem. Zou hij haar herkennen? Ze was niet vaak tussen de andere Indianen in het kamp...

-Kort, sorry. Ik neem aan de ze elkaar kennen van het kamp?-

Hij liet zijn tas op de grond ploffen, rukte hem weer open. Voorzichtig haalde hij zijn hand door de aarde, trok een aantal aardappelen mee. Hij trok de meeste stengels er vanaf, stopte ze voorzichtig in de tas. Hij nam nog een aantal aardbeien mee en stond toen weer op. Snel propte hij een aardbei in z’n mond, hij had nog niet ontbeten, en trok de tas weer strak. Zijn bruine ogen gleden naar een boom waar een geluid vandaan kwam, en een meisje kwam tevoorschijn. Ze had bruin haar en leek erg jong. Hij herkende haar, als het stille meisje tijdens de trainingen, en zij herkende hem duidelijk ook. "Hoi Chayton." Sprak haar vriendelijke, toch vrouwelijke stem. ’Dyani’ sprak zijn stem. Een glimlach gleed over zijn gezicht, blij met het feit dat hij eindelijk zijn stem had, zonder al die puberachtige overslagen en om het meisje te zien. Hij had haar altijd fascinerend gevonden, op een of andere manier trokken stille types hem altijd aan. Hij probeerde zo nonchalant mogelijk tegen een boom te leunen, wat tot zijn verbazing lukte, en toverde nogmaals een glimlach tevoorschijn. ’Alles goed?’ vroeg hij. Hij had zijn cadeau inmiddels geraden, zijn ouders hadden zichzelf verraden, hij zou een eigen Tipi krijgen. Iets wat hem heerlijk leek, al die rust en vrijheid. Nu kon hij eindelijk zelf bepalen wat hij zou eten, maar zijn moeder had hem erop gewezen dat hij minstens twee keer per week toch bij zijn familie moest eten. Agh, het kon niet zo erg zijn toch? Hij had inmiddels zestien jaar lang aan de tafel gezeten met zijn familie, dus hij was het wel gewend.

’Dyani’ sprak zijn stem. Hij herkende haar gelukkig. De jongen leunde nonchalant tegen de boom aan en glimlachte. ’Alles goed?’ vroeg hij. Dyani knikte. "Zeker. Gefeliciteerd trouwens." zei ze met een knipoog. Ja, ze was anders 1 op 1 dan in de hele groep. Haar karakter verschilde eigenlijk altijd wel. Alleen luidruchtig was ze nooit, daar was ze dan weer te verlegen voor. "En hoe is het met jou. Wat heb je van je ouders gehad?" vroeg ze. Ze baalde dat ze niets had voor Chayton, maar wat wilde ze, ze had niet eens ontbeit... Ze zag hoe de jongen de aardbeien naar binnen propte. Straks. Op de een of andere manier voelde ze zich anders bij deze jongen. Alsof ze verlieft was. Maar dat mocht niet, ze moest helpen in het kamp. Ze had geen tijd voor haar gevoelens die ineens op kwamen varen. Nee, het was gewoon dat ze niet durfde, zoals gewoonlijk. Ze zuchtte en keek naar boven. Toen ze een appel zag hangen kon ze gewoon niet meer wachten. Ze klom weer de boom in en plukte de vrucht. Ze sprong weer op de grond en nam een hap van de appel. "Sorry, nog niet ontbeten" zei ze toen ze de hap op had. Ze wachtte tot de jongen weer antwoord zou geven, en at rustig verder.

"Zeker. Gefeliciteerd trouwens." antwoordde het meisje, gevolgd door een knipoog. Met een glimlach nam hij haar felicitatie in ontvangst, gaf haar een vriendelijke knik als bedankje. "En hoe is het met jou. Wat heb je van je ouders gehad?" vroeg ze. 'Jep, een eigen Tipi'' Hij gaf het meisje een knipoog, een soort grapje om haar knipoog van daarnet. Hij zag hoe ze de boom in klom, een appel pakte, perfect op de grond landde en een hap nam. "Sorry, nog niet ontbeten" verontschuldigde ze zich. Hij lachte even, liet toen zijn hand zijn tas in glijden. Het voedsel zat er nog in, gelukkig. Hij deed de tas weer dicht, legde hem op de grond zodat het tegen zijn voeten leunde. Zijn blik gleed over het meisje, nu hij haar zo hier zag, alleen, minder in zichzelf getrokken dan normaal, merkte hij pas hoe mooi ze was. Ze had van dat perfecte haar, dat er uit zag alsof ze er maar een borstel door heen hoefde te halen en het goed zat. Ze was groter dan de meeste meisje van het kamp, maar jonger. Er waren genoeg meiden die zich hadden aangeboden, hij was immers nu zestien. Het werd tijd dat hij iemand ging zoeken, iemand waar hij mee zou trouwen. Maar was hij wel verliefd?

'Jep, een eigen Tipi'' antwoordde hij trots. Chayton was zestien geworden. Dyani voelde een steek in haar maag. Als zij zestien werd zou ze uitgehuwelijkt worden. Ze was bang. Vroeger had twee jaar zo lang geleken, maar nee, dat was het absoluut niet. Hij hoefde niet te kiezen, voor hem was er geen zorg. Leek haar dan. En ze wilde helemaal niet trouwen. Dan zat je ook aan iemand vast, en Dyani wist niet of ze dat wel wilde. Het leek haar niets om te trouwen, maar ja als 14 jarige... Ze wilde paarden temmen, jagen in de bossen - ookal mochten alleen de mannen dat - ze wilde niet in de tipi zitten en alleen maar koken en wassen! Maar ja, zo was het leven. Niemand had haar gezegd dat het eerlijk zou zijn. Maar ze wilde een paard temmen. Koste was het kost. Van haar, niet van het paard. Tuurlijk zou ze niet verwachten dat het dier haar meteen om de nek zou vliegen. Maar ze wilde haar oom laten zien dat ze wat waard was. Bij de gedachte aan haar oom kreeg ze een brok in haar keel. Het was maar goed dat niemand wist waarom ze altijd zo stil was. Maar toch had ze behoefte om er met iemand over te praten. Het probleem was alleen dat dat niet kon.

Langzaam liep Devica door het bos. Met haar handen streek ze over de bladeren die ze passeerde. Haar vingertoppen gleden over de ruwe bast van een eik die in een innige omhelzing stond met het bladerdak van een plataan. Devica hield halt bij een laaghangende tak van de plataan en streek over het blad. Vroeger had ze hem altijd verward met de esdoorn, maar ze had al gauw geleerd om op meer dingen dan alleen de bladeren en de vruchten te letten. De plataan had zo’n kenmerkende bast, ze kon het zich haast niet meer voorstellen dat ze deze boom met de majestueuze esdoorn had verward. Devica grinnikte in zichzelf en gooide een blonde lok over haar schouder. Ze zuchtte diep en richtte haar groene ogen op de hemel. Het was mooi weer; blauwe lucht, schapenwolken. Het was in sterk contrast met haar eigen gevoel. Normaal kon ze zo genieten van de vorm van de wolken, maar nu kon het haar innerlijke onrust niet verdrijven. Haar jaar was om. Ze was nu 17, haar vader zou haar gauw uithuwelijken.. Wie zou hij kiezen? Er waren een aantal jongemannen die zijn voorkeur leken te hebben, allemaal ouder dan zij was. En zo veel oppervlakkiger. Waarom zou ze een man willen die alleen maar dacht aan jagen en vechten? Ja, ze zou veilig zijn en genoeg te eten hebben, maar gelukkig?

Devica kneep haar ogen even stijf dicht en deed haar handen in haar haren. Ze slaakte een schreeuw uit frustratie en plotseling rende ze. Ze rende langs de bomen die ze zo even zo had bewonderd. Ze rende over de bemoste grond. Ze rende en rende tot haar hart bonkte en haar longen branden. Het meisje struikelde over een uitstekende boomwortel en Devica duikelde over de grond. Daar bleef ze zich, hijgend en met brandende longen. Haar groene ogen staarden naar de boomwortel die haar had laten struikelen. De natuur had haar een halt toe geroepen, zoals het wel vaker deed. Ze leken elkaar te begrijpen, zij en het bos. Devica zorgde voor de bomen en dieren wanneer ze ziek werden en op hun beurt beschermden ze haar tegen de demonen in haar geest. De slechte gedachtes die soms bezit van haar leken te nemen. Ze zou nooit weg kunnen rennen van haar stam, haar familie. Hier hoorde ze thuis. Wat wilde ze dan doen? In haar eentje rondzwerven en langzaam verhongeren? Of bij de Nahane gaan wonen? Ze snoof. Daar zou het er wel niet erg anders aan toe gaan. De vrouwen hadden nu eenmaal weinig te zeggen, maar iedereen wist hoe belangrijk ze waren voor hun samenleving. Daarom kregen ze wel het respect wat ze verdienden, meestal dan.

De blondine werkte zich overeind. Haar blonde haren zaten vol takjes, mos en bladeren, dus kruiste ze haar benen en begon ze haar lokken uit te pluizen. Toen ze daar eenmaal meer klaar was stond ze op en keek om zich heen. Al gauw herkende ze een rotsblok wat een schuine, platte bovenkant had. Hij stond naast een jonge berkenboom die Devica daar vier jaar terug zelf had geplant. Ze was niet erg ver van Ashoka Waterfalls. Mooi, dan kon ze zich daar wassen. Het meisje zette koers naar het Ashoka meer en probeerde ondertussen haar gedachten en haar lichaam te kalmeren. Dat eerste bleek een stuk moeilijker te zijn dan dat tweede, omdat er een stemmetje in haar hoofd bleef roepen ik wil niet, ik wil niet! Het stemmetje wat altijd zoveel te zeggen had, maar vrijwel nooit haar mond leek te bereiken. Devica was een meisje van weinig woorden, maar veel gedachten. Al gauw bereikte ze het meer. Ze deed haar schoenen van samengebonden leder uit en waadde toen met haar bruine, katoenen jurk nog aan het water in. Een rilling liep langs haar ruggengraat omhoog. Hoewel het mooi weer was verwarmde de zon slechts de bovenste laag van het water. Daar onder was het nog erg koud. In vlugge, vastberaden bewegingen waste Devica de vegen aarde van haar armen en benen, plensde wat water in haar gezicht en begon toen de vegen aarde uit haar jurk te boenen. Dit ging echter lastig zonder borstel, dus probeerde ze het vuil er wat uit te krabben.

Toen ze er weer wat toonbaarder uitzag waadde ze terug naar de kant. Daar wrong ze haar jurk wat uit. Het meisje ging in de zon op een steen zitten en wachtte. Daar was Devica erg goed in; wachten. Ze had een engelen geduld, wat vast goed van pas zou komen wanneer ze eenmaal een paard zou gaan temmen. Alleen al bij de gedachte hieraan verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze was goed bekent met de Rachana kudde, ze had de kudde al jaren gevolgd en bestudeerd. Ze wist echter nog niet welk paard ze wilde temmen. Devica streek door haar haren en kwam nog een klein stukje mos tegen. Het daarop volgende uur zat ze op die steen en kwam ze langzaam tot rust. Toen ze haar ogen opende zag ze dat de zon zijn weg langs de hemel had vervolgd en de tijd begon nu te dringen. Devica zuchtte, ze moest terug naar het kamp. Ze stond op en streek over haar jurk. Een glimlach brak door op haar gezicht, vrijwel helemaal droog! Op een rustig tempo begon ze door het bos naar de stam toe te lopen. Hoewel haar ouders zich waarschijnlijk af zouden vragen waar ze was had Devica geen haast om naar huis te gaan. Het meisje liep dan ook niet rechtstreeks heen. Misschien kon ze eerst in de tuinen gaan kijken. Toen viel haar oog op twee gedaantes in het bos. Devica hield halt achter een es en keek even voorzichtig om de stam. Toen glimlachte ze om haar eigen domme gedrag. Het waren stamleden. Hoewel Devica weinig sprak was ze niet super verlegen. Bovendien verwachtte haar vader van haar dat ze goede contacten hield binnen de Klamath. Ze draaide even met haar ogen en liep naar de twee toe. “Hallo Dyani, Chayton.” Toen ze zijn naam noemde keek ze hem even onderzoekend aan, keek toen naar de mand en herinnerde zich plotseling weer welke dag het was. “Dat is waar ook, je bent vandaag zestien. Gefeliciteerd,” glimlachte ze. Wauw, een complete zin. Veel voor haar doen. Maar Chayton en Dyani waren net als zij tieners, ze leken de problemen die zij mee toornde nog niet te kennen en dat maakte het gemakkelijker voor haar om met ze te praten.

OOC: Yay, eerste post! De verhaallijn is nog niet gestart, Devica is nog niet officieel uitgehuwelijkt.
1.084 woorden.