¤ Devica ¤

Onderwerp: ¤ Devica ¤ di jun 05, 2012 8:43 am

¤ Name ¤
Devica

¤ Meaning ¤
Little goddess

¤ Gender ¤
Female

¤ Age ¤
17 years

¤ Tribe ¤
Klamath Tribe

¤ Looks ¤
Devica heeft een veel lichtere huid dan de meeste indianen. Deze licht gebruinde huidskleur heft ze van haar moeder geërfd. Wel heeft ze de kenmerkende groene ogen van haar vader. Ze is ongeveer 1.63 meter lang en heft een dun en atletisch lichaam. Haar kleding bestaat voornamelijk uit katoenen jurkjes die tot haar knieën rijken en rijkelijk versiert zijn met kralen, gekleurde draden en verf. Vooral als het koud is draagt ze vaak een katoenen poncho en om haar hoofd draagt ze een kleine tooi.

¤ Character ¤
Dit meisje heeft een apart karakter. Zo vrij als ze is in haar gedachten en haar daden, zo gesloten zijn haar woorden. Devica denkt van alles, maar spreekt deze gedachten vrijwel nooit uit. Ze is bang om mensen te beledigen of erger zelfs; haar stam. Devica is het namelijk niet altijd eens met alle regeltjes en tradities die de stam heeft, maar ze durft hier nooit iets van te zeggen. Om de beklemmingen van het dorp te ontvluchten is de blondine vaak in het bos te vinden. Ze kan uren naar de geluiden van de dieren luisteren of met houtskool een schets maken van een verweerde boom. Daarnaast gaat haar hart uit naar de paarden. Devica is zeer geduldig en kan uren wachten om een glimp van een wild paard op te vangen.

¤ Family ¤
Father and Chief:
Avinash, meaning indestructable. De 35 jarige man heeft deze naam ontvangen na zijn onverzettelijke geloof in Karishma. Zijn liefde voor haar leek onverwoestbaar en dat schijnt het nog altijd te zijn. Deze man is zeer strikt en hecht veel waarde aan de tradities van zijn stam. Hij regeert zijn volk op een rechtvaardige manier en wil altijd het beste voor ze.
Mother and Sjamaan:
Karishma, meaning miracle. Alles aan haar uiterlijk maakt duidelijk waarom ze deze naam draagt. Haar huid is gebruind door de zon, maar nog altijd beduidend bleker dan de roodbruine huid van de andere stamleden. Haar lange haren zijn goudblond en haar ogen hebben een helder, diepblauwe kleur. Vanaf dag één dat ze zich bij de stam voegde werd hun duidelijk dat deze een vrouw een connectie had met de geesten. Ze verviel herhaaldelijk in een trans en genas de ziekte van een kind met de aanraking van haar hand.

¤ History ¤
Elk verhaal van een dochter begint bij de moeder. Het verhaal van Devica’s moedr is bijzonder. De eerste keer dat iemand haar zag kwam ze door het struikgewas gestrompeld. Haar lichaam was graatmager, haar kleding gescheurd en vuil, maar haar ogen helder als de ochtendgloren. Een groep krijgers van de Klamath stam zagen haar en bleven als aan de grond genageld staan. Naast het feit dat het vreemd was dat er een verhongerd persoon door de bossen stierf zag deze vrouw er heel vreemd uit. Haar huid was bleek, alsof het al zijn kleur verloren had, en haar vettige haar was blond. De krijgers staarden enkel naar de vrouw en wisselden nerveuze blikken uit. Was dit de duivel die hun kwam halen? Of een wonder die naar hun toe geleid was door de Grote Geest? De vrouw kreeg hun in het oog en begon naar hun toe te strompelen. Uit haar keel kwam het raspende geluid van iemand die probeerde te praten, maar te lang niks gedronken had. De inspanning werd haar teveel en de vrouw stortte ter aarde.

De krijgers durfden nog altijd niet naar de vrouw. Onder hen was Avinash, hoewel hij toen nog de naam Nirav droeg. Hij deed zijn naam eer aan, want Nirav was een stille jongen. Zijn groene ogen waren net als die van de anderen op de vrouw gericht, maar in de zijne gloeiende wat anders dan angst. Op het moment dat de vrouw hun in de gaten had gekregen had hij haar recht in haar blauwe ogen gekeken. Dat had een vuur in zijn hart ontlokt waarvan hij niet eens wist dat het bestond. Toch bleef hij staan, nog altijd onzeker. Was hij nu verliefd geworden op de duivel? Nirav moest voorzichtig zijn met zijn daden, zoals zijn vader het opperhoofd hem altijd in had geprent. Elke daad die hij ondernam had niet alleen gevolgen voor zichzelf, maar voor de gehele stam.
Het was de dappere krijger Devadas, diener van de goden, die de knoop doorhakte. Hij liep naar de vrouw toe en tilde haar op. Het gewicht was niehiel, dus het feit dat de mannen geen paarden bij zich hadden maakte niet veel uit. Het groepje begon aan de terugweg. Nirav bleef dicht bij Devadas lopen en wanneer de rest niet keek liet hij zijn vingers over het lange, blonde haar glijden dat over Devadas armen gedrapeerd lag.

Ze kwamen aan in het dorp en de commotie die ontstond was ongekend. De Klamath leidden een vredig leven en dergelijke verschijnselen waren ze niet gewend. “Stilte!” donderde de stem van de Durai, het opperhoofd, door het kamp. De stemmen verstomden en de mensen weken uiteen om de man ruimte te geven. Zijn groene ogen gleden onderzoekend over de vrouw die nog altijd in Devadas’ armen lag. “Vertel,” zei de Durai en Devadas gehoorzaamde. Na zijn verhaal fronste de het opperhoofd. “Ik wil geen risico nemen. Breng haar terug naar waar je haar gevonden hebt.” Devadas knikte enkel en draaide zich om, maar verstarde bij een enkele uitroep. “Nee!” Alle ogen schoten naar Nirav. De jongen, 19 jaar oud, keek hun met grote, geschokte ogen aan. “Nee, zien jullie het dan niet? Ze is een gift! Ze is bijzonder, ik weet het zeker!” Zijn vader trok zijn wenkbrauw op. “Haar uiterlijk verteld ons al dat ze bijzonder is, maar dit kan beide kanten op gaan.” Nirav stapte naar voren en keek zijn vader recht aan. “Vader, ik smeek u. Heb ik u ooit om iets gevraagd? Geef mij dit, geef mij haar. Ik weet dat ik u niet zal teleurstellen.” De Durai twijfelde en het volk begon weer te roepen. Sommigen stemmen waren lovend, de anderen hard en dreigend. Het opperhoofd stak zijn hand op en het viel stil. “Goed, ze mag blijven. Maar ze is jouw verantwoordelijkheid. Alles wat zij doet, goed of fout, zal jou aangerekend worden.” Nirav straalde van geluk en hoorde haast het boze geschreeuw van zijn stamgenoten niet. Hij maakte een gebaar van respect naar zijn vader, stond in twee stappen naast Devadas en nam de vrouw van hem over.

Nirav bracht de vrouw naar zijn wigwam en verzorgde daar haar onverzorgde en beschadigde lichaam. Hij beschermde haar tegen de boze stemmen en daden van zijn stamgenoten, ja, hij vocht zelfs letterlijk voor haar tot zijn vader iedereen verbood de vrouw op te zoeken. Het duurde vier dagen tot de vrouw bij kwam. Ze sprak tegen hem in een taal die hij niet verstond, dus communiceerde hij met haar in gebaren en uitdrukkingen. Hij gaf haar de naam Karishma, wonder. De vrouw had al gauw door dat hij haar die naam had gegeven en begon er ook op te reageren. Ze verbleef weken achtereen in de hut, doodsbang om naar buiten te gaan. Hoewel de Klamath hun dagelijkse bezigheden weer hadden opgepakt werden er nog altijd dodelijke blikken op Nirav en zijn wigwam geworpen. Nirav toonde zijn geduld door haar voedsel en water te brengen en ook dingen om te doen. Karishma bleek een volleerd vlechter te zijn en vlocht de ene mand na de andere. Nirav vertelde haar maar niet dat de Klamath vrouwen weigerden deze manden te gebruiken, bang dat ze vervloekt waren. Hij leerde haar ook zijn taal, iets wat ze al die weken in zijn wigwam gebrekkig sprak.

Na 5 weken vond Nirav het tijd dat ze naar buiten zou gaan. Karishma stribbelde tegen. “Nee,” zij ze zacht. Ze was bang voor de stamleden. Bang voor hun blikken, bang voor de gespierde armen en handen die zich om haar nek konden sluiten. Het kostte Nirav de halve dag om haar om te praten. De zon was zijn hoogste punt al een uur of twee gepasseerd toen hij samen met Karishma uit de wigwam tevoorschijn kwam. Meteen waren alle blikken van de stamleden op hun gericht, maar Nirav had enkel oog voor zijn geliefde. Hoewel hij deze liefde nog niet aan haar verklaard had. Geduldig leidde hij haar rond het kamp, liet haar de kook- en wasplaatsen zien en noemde van elk stamlid de naam op. Karishma was verstijft van angst en kon maar weinig dingen onthouden. Ze deed heel erg haar best om niemand aan te kijken en om niks aan te raken. Totdat ze bij een kind aankwamen. Haar naam was Telou en ze was tien jaar oud. Telou was de laatste dagen steeds zieker geworden, wat te zien was aan de hoogrode blos op haar wangen. Toch weigerde het koppige meisje om in haar tipi te gaan liggen, haar moeder leek niets tegen haar in te kunnen brengen. Net toen Nirav en Karishma haar passeerden ontaarde ze in een enorme hoestbui. Op datzelfde moment begon Karisma te trillen, haar ogen tolde rond en rolden toen naar achter. De blonde vrouw strekte haar hand uit en streek Telou over haar voorhoofd. Toen brak de hel los. Telou’s moeder kwam krijsend aangerend, schreeuwend dat Nirav die duivel bij haar kind weg moest houden. De mannen van het dorp stormden naar voren. Nirav twijfelde geen moment, sloeg de dichtstbijzijnde krijger in zijn gezicht en sleurde Karishma het dorp uit. De vrouw kwam niet ver en viel flauw. De jongeman tilde haar op en rende met haar door het bos.

Nirav vond een grot in het bos en verstopte zich daar. Karishma kwam al gauw bij, maar vond niet de warme aanwezigheid van Nirav naast zich, zoals ze altijd had gevoeld. De jongen zat op zijn hurken aan de andere kant van de grond en keek haar met zijn groene ogen wantrouwig aan. “Wat heb je met haar gedaan?” vroeg Nirav mat, hij wilde zijn emoties niet aan haar tonen. “Ik weet het niet,” fluisterde de vrouw. “Dat gevoel overkomt mij soms, het gevoel dat iemand mij overneemt. Dat was niet ikzelf die dat meisje aanraakte.” Ze vrouw hield snel haar mond toen ze merkte dat ze het alleen maar erger maakte. Wat zou Nirav wel niet van haar denken? Ze verbleven twee dagen in de grot en brachten al die tijd vrijwel zwijgend door. Nirav vertrouwde haar niet meer, maar zijn liefde voor haar weerhield hem ervan om Karishma in de steek te laten. Hij joeg voedsel, maakte enkele speren om zich mee te verdedigen en zorgde voor bladeren en mos om op te slapen. Na twee dagen hoorde Nirav voetstappen buiten. Hij greep een speer en loerde naar buiten. Het was Devada. De man hief zijn handen om te tonen dat ze leeg waren. “Ik ben alleen en ik kom in vrede. Ik kom je vertellen dat Telou is genezen. Nirav liet uit verbazing zijn speer en zijn kaak zakken. Telou was genezen?! Dat betekende.. Hij draaide zich met een ruk om en staarde Karishma met grote ogen aan. “Je ben t een Sjamaan,” zei hij vol ongeloof. De vrouw keek hem niet begrijpend aan. Ze kende het woord nog niet. “Je hebt contact met de geesten en kan mensen genezen,” legde de jongen geduldig uit. De blondine leek even na te denken. “Blijkbaar,” zei ze zacht. Nirav grijnsde breed. “Snap je het dan niet? Dat betekend dat ze je zullen accepteren! Kom mee!”

Hij trok de vrouw overeind en volgde Nevada terug naar het dorp. Daar stond de vrijwel hele stam hen op te wachten, met het opperhoofd, Telou en haar moeder vooraan. De Durai stapte naar voren en legde zijn hand op Nirav’s schouder. “Zoon, het spijt me. Ik had moeten vertrouwen op je instincten.” De jongen glimlachte. “Het is u vergeven, vader. U handelde in het belang van de stam.” De Durai knikte. “Wijze woorden van een wijze jonge man. Ik heb het idee dat je je naam bent ontgroeid Nirav. Vanaf vandaag zal je Avinash heten.” Onverwoestbaar. De jongen grijnsde vol trots bij het horen van zijn nieuwe naam. Het gaf hem het zelfvertrouwen wat hij nodig had. Avinash draaide zich om en pakte de hand van Karishma vast. “Karishma, vanuit het moment dat ik je had je mijn hart gestolen. Ik wil dat je hem voor altijd bij je houdt. Zou jij de rest van je leven met mij door willen brengen?” De blonde vrouw was overdonderd, maar toen sprongen de tranen in haar ogen. “Ja,” antwoordde ze zacht en gesmoord.

De daarop volgende dagen werden er voorbereidingen getroffen voor het huwelijk. Het feest duurde vier dagen en tijdens hun eerste echte nacht samen werd Devica verwekt. Ondertussen leefde Karishma in de stam en werd steeds gelukkiger. De stamleden begonnen haar steeds meer te vertrouwen, zochten haar op wanneer ze kwalen hadden en zij probeerde ze dan zo goed mogelijk te helpen. Na negen maanden werd hun dochtertje geboren en ze was oprecht bijzonder te noemen. Het meisje had de blanke huid van haar moeder, net als haar blonde haren, maar zodra ze haar ogen openden was te zien dat deze groen waren, net als die van haar vader. De naam voor dit kleine wonder was snel gekozen, namelijk Devica. Ze vonden hun dochter namelijk net een kleine godin. Een jaar na de geboorte van Devica werd de Durai ernstig ziek. Hoewel Karishma tot dusver nooit gefaald had in het genezen van mensen kon ze dit keer niks uitrichten. De man had een vreemde, onbekende ziekte opgelopen en overleed na enkele weken. Hierdoor was Avinash, 18 jaar oud en net volwassen, plotseling het stamhoofd.

Devica had een vrij normale, gelukkige jeugd binnen de Klamath stam. Het meisje had de zachte stem van haar moeder geërfd waar ze maar weinig mee sprak. Er werden veel meer woorden gebruikt om haar naam te roepen als ze weer eens verdwenen was. Devica was namelijk behoorlijk avontuurlijk, maar echt gevaarlijke dingen deed ze nooit. Ze verdween gewoon uit het kamp om dan drie uur lang in het bos te zitten en bloemenkransen te vlechten. Het meisje hield gewoon van stilte om zich heen, omdat haar hoofd altijd zo druk was. De jongens en mannen in het dorp hadden altijd veel interesse gehad. Naast het feit dat ze behoorlijk opviel met haar zongebruinde huid en blonde haren was ze ook nog eens de dochter van het opperhoofd was. Haar man zou de oppervolger van Avinash worden. Devica had echter nooit interesse in hun. Ze was gewoon niet zo bezig met mannen, paarden vond ze veel interessanter. Daarnaast had ze nog nooit dat speciale gevoel gehad waar haar vader vaak over vertelde. Natuurlijk voelde ze liefde voor haar ouders en voor haar stam, maar liefde als in een zielsverwant had ze nog niet gevonden.

Helaas had haar vader daar geen boodschap aan. Toen Devica de huwbare leeftijd, 16 lentes, had bereikt stond hij erop dat ze zich zou verloven. Het meisje wilde niet en wist het uit te stellen door een deal te maken met haar vader. Ze had een jaar om de juiste man te vinden, daarna zou hij voor haar kiezen. Plotseling moest Devica zich in de huwelijksmarkt storten, maar daar was ze niet echt voor gemaakt. Het meisje zei nooit zo veel, dit durfde ze gewoon niet. Dus hoe moest ze in hemelsnaam een goede man vinden? De mannen uit de stam wisten niks van de afspraak, maar ondernamen genoeg pogingen om de blondine voor zich te winnen. Hoewel Devica er meer op in probeerde te gaan kon ze zich gewoon niet laten bekoren door een jongeman die twintig vissen op een dag ving, met een beer kon worstelen of zich veertig keer aan een tak kon optrekken. Ze wilde een jongen waarmee ze haar liefde voor de natuur kon delen. Wezens die deze liefde wel leken te begrijpen waren de wilde paarden. Devica verdeed haar kostbare tijd door ze op te zoeken en te bestuderen. Op een dag zou ze haar eigen paard temmen. Helaas moest die dag nog even wachten. Het jaar verstreek en ze vond geen man. Haar vader was teleurgesteld en huwelijkte haar uit aan een sterke, gezonde krijger genaamd Pravin. Zijn naam betekende bekwaam, wat hij ook was in vechten en jagen. De ideale schoonzoon voor Avinash, maar Devica vond hem oppervlakkig.

Zal ze zich bij haar lot neer moeten leggen en trouwen met een man van wie ze niet houdt?
Maar dan zal ze toch echt eens haar mond durven openen..

» De Klamath Tribe [Devica]