Little hunting trip

Diep adem halen, rustig worden. Met haar ogen gericht op het donkere bos dat voor haar lag, stapte ze met opgeheven hoofd naar voren. Haar boog en pijlen voelden vertrouwd op haar rug. Ze wist dat vrouwen niet hoorden te jagen, maar het was nodig om te overleven, voor haar en haar ouders. Sinds ze niet meer in een stam zaten, deden ze alles wat nodig was om te overleven. Zij en haar ouders waren wel op zoek naar andere stammen, maar waren tot nu toe niets tegen gekomen..

Een zorgelijke blik gleed over Tyani’s gezicht terwijl ze liep. Ze moesten snel een stam vinden, met de toestand waarin haar vader verkeerde. Hij was verschrikkelijk ziek en Tyani en haar moeder hadden alles al geprobeerd wat ze konden. Niets hielp . Dus Tyani had alle taken van haar vader overgenomen, inclusief het jagen.

Langzaam stapte ze verder in de duisternis van het bos. Ze kon maar bar weinig zien door de mist en hoopte dat er geen enkele tak was die besloten had haar te pesten door voor haar voeten te gaan liggen. Stil sloop ze verder, zo goed mogelijk uitkijkend naar mogelijk wild.

Toen ze geristel hoorde in de bosjes, haalde ze langzaam de boog van haar rug, legde een pijl op de pees en wachtte tot ze precies kon bepalen waar het dier zich bevond. Ze moest volledig vertrouwen op haar gehoor, aangezien ze nog geen meter voor zich uit kon kijken. Toen ze dacht te weten waar het zich bevond, spande ze de boog en schoot.

Ze hoorde een zachte plof en wist dat ze het dier had geraakt. Langzaam liep ze naar de plek waar ze het geluid had gehoord en zag dat het een bruine haas was. De pijl was recht door het lijfje heen gegaan. Van binnen maakte ze een kleine vreugdedans. Het was een wonder dat ze het dier geraakt had, gezien het feit dat ze nauwelijks een had voor ogen zag.

Langzaam pakte ze het diertje op en trok de pijl uit het lijfje. Ze veegde hem schoon met bladeren en stopte hem weer in haar brillenkoker. Ze keek geschrokken op toen ze niet ver bij zich vandaan een geluid hoorde. Het klonk iets groter dan een konijn.

Snel spiedde ze om zich heen naar een plek om het naderende dier te bekijken en vond er één in een boom. Behendig klom ze omhoog en legde nog een pijl op de pees. Het konijn had ze naast zich op de tak gelegt. Ze spande haar boog, ik afwachting van het dier dat komen zou.

{&Chayton}

Langzaam duwde hij een grote tak opzij, hield zijn hand er tegen aan toen hij met zijn lichaam er langs glipte, om te voorkomen dat de tak in zijn gezicht sloeg. Het bos was al donker genoeg, dus een blauw, wazig oog kon hij er niet bij gebruiken. Hij stond stil, hoofde het geluid van een pijl en boog. Zoeff. Geweldig. Hij was nu in het gebied van de Nahane, niet bepaald de stam waar hij graag bij was. Zij waren de gene die dachten dat paarden gelijk stonden aan andere volken, dat ze niet speciaal waren. Hij wist wel beter. Voorzichtig liet hij zijn hand in zijn broekzak glijden, klemde zijn hand om zijn wapen. Een vers geslepen staak, puntig genoeg om iemand mee te verwonden. Vluchtig trok hij het ding uit zijn zak, controleerde of het scherp genoeg was en stak hem weer terug, nog steeds met zijn hand erop. Een glimlach verscheen toen hij aankwam bij de plek waar hij het geluid van hoorde komen. 'Zit je lekker?' lachte hij, waardoor zijn witte tanden zichtbaar werden. Dit was zeker geen meisje van de Nahane, vertelde zijn gevoel hem. Niet dat Nahane meisjes anders waren, hij had alleen een groot probleem thuis als hij met zo'n meisje zou trouwen. En nu zijn hormonen langzaam begonnen te spelen, had hij weleens behoefte aan vrouwelijk gezelschap. Ze hingen altijd om Dwayn heen, Dwayn met de sixpack, Dwayn de knappe, sterke jager. Bléh. Hij werd er langzaam jaloers van. Een klein knikje gooide zijn gedachtes in de hoek van zijn achterhoofd.

Langzaam liet Tyani haar boog zakken en keek verbaast naar het wezen onder haar. Het was geen dier, zoals ze eerst dacht, maar een mens. Verbaast trok ze haar wenkbrauwen op. Een mens, het was een méns! Een beer, oké, maar een mens! Nu zag ze eruit als een idioot, zittend in de boom. Fijn, gelijk al een goede eerste indruk.

'Zit je lekker?' Zei het mens, een jongen, lachend. Tyani keek nog een keer argwanend naar beneden en klom toen lenig naar de grond toe, het konijn nog steeds met zich meezeulend. Eenmaal daar aangekomen keek ze de jongen aan. “Eigenlijk zat ik prima, ja.” Zei ze, met en licht spottend lachje rond haar lippen. Ze borg haar pijl en boog weer op en bekeek de jongen eens nauwkeurig.

Hij leek niet erg vijandig richtig haar, dus liet zij haar vijandige houding ook maar varen. Bovendien zag hij er ook niet verkeert uit, maar daar kon ze niet over nadenken. Ze moest voor haar ouders zorgen, niet over jongens dromen.

“En, vertel, wat brengt jou hier op deze prachtige plek?” Zei ze met een sarcastische ondertoon in haar stem. Ze vond dit bos alles behalve prachtig. Verschrikkelijke plek. Maar ja, ze moest ergens gaan jagen waar ze niet raar aangekeken werd omdat ze een jagend meisje was.

Het lichaam van het meisje stond al snel tegen over hem, haar ogen keken naar hem. . “Eigenlijk zat ik prima, ja.” Sprak ze. Ze had een rare ondertoon, wat hij begreep als spottend. Ze borg haar gereedschap op, wat hem al meer geruststelde. Zelf haalde hij snel zijn hand uit zijn broekzak, verborg zijn wapen er dieper in door zijn shirt er over heen te trekken. “En, vertel, wat brengt jou hier op deze prachtige plek?” sprak ze vol sarcasme. Hij onderdrukte de neiging om hard te lachen, hield zijn hoofd iets schuin en sloot even zijn ogen. 'Ik weet niet. Jij?'' Domme vraag natuurlijk, aangezien hij het dode beest zag en ze zojuist haar wapen had opgeruimd, maar ach, waarom zou hij toch ook een slimme opmerking maken? ''Stomme vraag'' lachte hij zijn blunder weg. Hij haalde zijn hand door zijn warrige haar, hield ze vervolgens achter zijn rug. Het was raar om een meisje met een pijl en boog te zien, maar zeker niet vreemd. Er waren genoeg meiden die het niet eens waren met de dingen die ze moesten doen. Dingen als koken, wassen, plantjes houden en al die andere dingen die hij nooit zou hoeven te doen. Het leek hem logisch dat ze niet in een stam zat, daar zou ze zeker niet uit kunnen komen met een pijl en boog, aangezien niemand een vrouw met een wapen vertrouwde, net zoals niemand mannen met kinderen vertrouwde. Kinderen werden opgevoed door de vrouwen, aangezien de mannen het meeste deel van de dag aan het jagen waren of aan het bij komen waren van de jacht. Toch zou Chayton er geen moeite mee hebben om een kind op te voeden, hij voedde immers nu zijn kleine stiefbroertje op. Denheli was een kind van zijn moeder en stiefvader. Zijn moeder was zwanger geraakt tijdens een stiekeme relatie met de man. Een zucht verliet zijn keel. Hij zou nooit vreemd gaan, als hij dat uberhaupt zou kunnen. Het was vreemd dat hij de enige was die nooit een vriendin had gehad, bijna elke jongen die hij kende was op dit moment in een relatie. Of in een flirtrelatie, zoals Dwayn nu was. Langzaam begon Chayton aan zich zelf te twijfelen, zelfs na al die mijn-zoon-is-zo-knap-waarom-heeft-hij-nog-geen-vriendin preken van zijn moeder. Was hij wel gespierd genoeg? Net zoals Dwayn? Stoer genoeg? Had hij wel genoeg lef om straks op dieren te jagen? Op paarden? Direct schoten zijn gedachte terug naar het paard dat hij ontmoet had. Het paard dat bijna zijn paard was, wat hem de eerste uit zijn familie zou maken die een paard had. Naja, uit de afgelopen 3 jaar generatie dan. Zuchtend sloeg hij zijn ogen naar de grond. Nu hij oud genoeg was moest hij trainingen gaan volgen, trainingen waar hij op dit moment veel te lui voor was. Hij toverde zijn handen weer achter zijn rug te voorschijn, hield ze losjes langs zijn zij, zette zijn vriendelijke blik weer op.

Tyani trok even spottend haar wenkbrauw op, maar de jonger realiseerde zelf ook dat hij een nogal domme vraag stelde. ''Stomme vraag'' Lachte hij zijn fout weg. Hij had ook al geen idee waarom hij in dit toch redelijk doodenge bos was. Dit was vast een heel snugger persoon. Toen zuchtte de jongen en keek naar de grond.

Tyani had geen idee waar hij aan dacht, maar het kon nooit positief zijn. Toen ze haar blik even van de jongen afwende om dat ze een geluid hoorde en daarna weer haar aandacht op hem vestigde, was zijn houding weer vriendelijk geworden.
Tyani grinnikte zachtjes. “Je kunt wel denken dat ik in dat ik-ben-een-hele-aardige-jongen-die-geen-problemen-heeft trucje van je trap, maar zelfs vanaf een kilometer valt nog te zien dat je iets dwarszit.” Zei ze met een glimlachje om haar lippen. “Heeft niemand je ooit verteld dat het niet goed is om je gevoelen op te kroppen. Je zou maar zo een moordende gek kunnen worden als je dat doet.” Oké, zelf zij moest toegeven dat dat een beetje overdreven was, maar ze had tenminste haar punt gemaakt.

Tyani kon er verschrikkelijk slecht tegen als mensen somber, verdrietig of depressief waren en wilde ze het liefst allemaal opvrolijken. Sinds dat onmogelijk was, leek het haar tenminste een goede tweede keus op deze jongen wat op te vrolijken, of dat tenminste te proberen.

Ze haalde even een hand door haar haar en keek toen de jongen doordringend aan. Als hij zich zo nog niet gedwongen voelde antwoord te geven, dan wist ze het ook niet meer. Ze hield er ook niet echt van als mensen geen antwoord gaven op haar vragen. Meestal werd ze dan verschrikkelijk chagrijnig en liep dan de hele dag met een nors gezicht rond. Tenzij de jongen dat ook wilde riskeren, kon hij maar beter antwoord geven.

Een kleine grinnik trok hem uit zijn gedachtes. “Je kunt wel denken dat ik in dat ik-ben-een-hele-aardige-jongen-die-geen-problemen-heeft trucje van je trap, maar zelfs vanaf een kilometer valt nog te zien dat je iets dwarszit.” Sprak het meisje met een glimlach. “Heeft niemand je ooit verteld dat het niet goed is om je gevoelen op te kroppen. Je zou maar zo een moordende gek kunnen worden als je dat doet.” Een glimlach sierde zijn lippen, lachend wuifde hij haar idee weg. 'En misschien ben jij wel een of andere spion?'' sprak hij. Het kon vast zijn dat er iemand op uit gestuurd was om te kijken hoe hij het deed, zijn trainingen enzo. En waarom hij uberhaupt niet op zijn training was. Het meisje haalde haar hand door haar haar, en keek hem vervolgens aan. Hij voelde zich gedwongen te vertellen wat er was, bleef de neiging onderdrukken zijn hart bij dit onbekende meisje uit te storten. Maar nu hij er aan dacht, wat had hij te verliezen? Niets. Daarom. ''Ugh.'' sprak hij, gooide zijn handen in de lucht. ''Ik geef me over.'' deelde hij het meisje mee. Hij trok zijn handen weer omlaag. Wat moest hij eerst vertellen? Het minst schokkende gedeelte? ’’Je weet wel, het 16-zoek-een-vrouw-gebeuren.’’ begon hij maar. ’’En ik heb een paard gevonden, die ik graag wil temmen.’’ mompelde hij. Hij wilde dat ze het niet zo verstaan, maar ook weer wel. Waarom was dit zo moeilijk? Om eerlijk te vertellen wat er aan de hand was? Elke keer als Dwayn vroeg waarom hij die blauwe plekken had, waarom zijn moeder die plekken had. Waarom vertelde hij elke keer dat ze beide waren gevallen met water halen, al kon zijn moeder uberhaupt niet meer lopen? Hij sloeg zijn ogen weer te gronden, hij was te zwak om de waarheid te vertellen.