Years ago ~ Toestemming

Voorzichtig stromelde ze tussen de bomen door. Haar keel brandde van de dorst en haar waterzak was leeg. Maar de omgeving was bekend. Het was een tijd geleden en er waren dingen veranderd maar, ze herkende alles nog. Vlakbij was water en dan kon ze weer even op krachten komen en daarna verder gaan. Ze kwam uit het oosten maar de blanken gingen steeds meer naar het westen. Hier zou ze veillig zijn voor hen en niet hetzelfde lot ondergaan als haar ouders. Het was angstaanjagend wat ze konden. De blanken beheersten dingen die ze niet begreep. Hun wapens spuwden vuur een dood en lieten niets zien van de waardigheid van hun dragen. Met een bijl bewees je moed en vaardigheid maar het betekende niet voor hun. Z was voor niets en niemand bang maar bij dat volk bleef ze uit de buurt. Ze kon niet tegen hen op en dat waren de enige krijgers waarvoor ze vluchtte. Ze sleepte zichzelf voor tot ze bij het meer kwam en met gulzige teugen dronk. Het water proefde nog steeds apart en het gaf je het gevoel dat je vanbinnen sterker werd. Ze had het water hier vaak gebruikt om wonden te wassen of als medicijn tegen de koorts. Dit water was speciaal. Ze haalde haar leren waterzak uit haar tas en vulde hem. Water hoorde bij de dingen die ze altijd bij zich had net zoals eten, een bijl, een mes en nog meer. Ze had een vaste uitrusting en ze kon niet zonder. Het was op alles voorbereid en het was kundig met de goede materialen gemaakt. Ze waren ook een herinnering aan goede tijden, crisissen en gevechten maar, ze lieten haar nooit in de steek. Terwijl ze de waterzak weer zorgvuldig opborg in haar tas hoorde ze een geluid. Even bewoog ze niet maar daarna richtte ze zich op. Ze zag niemand maar ze was niet alleen. Ze is een van dat soort mensen die altijd schigtig zijn en alles als een bedreiging zien. Ze herhaalde haar vaste ristueel door haar bijl uit haar riem te trekken en haar mantel dicht om haar heen te trekken. De ruwe huid was een goede bescherming maar, hij diende alleen om een eerste onverwachtte klap op te vangen. Haar moordende ogen speurden rond. Haar ogen waren haar beste wapen. De moordende blik schrok iedereen af. Een van de enige voordelen die het leven haar had gegeven.

~Alleen Toestemming~
[Kort en flut maar ik moet gaan]

Ze voelde het ruwe bast van de kastanjeboom in haar benen prikken. Haar vinders gleden over de witte bloemen trossen die naar de lucht leken te reiken. Haar slanke vinger streek over het kenmerken, hoefijzervormige teken op de tak. Devica zat hoog in een witte paardenkastanje, de boom was vol in bloei en leek met zijn witte bloemen trossen wel een kandelaar. Het exemplaar waas ze inzat was zeker vijftig jaar oud, maar nog altijd gezond en levendig. Devica zwaaide haar linker been heen en weer lang de dikke tak waar ze op zat. Met haar rug leunde ze tegen de stam, haar rechterbeen had ze optrokken. Haar polsen rustten ontspannen op haar knie. De blondine zuchtte even en sloot haar blauwe ogen. Haar uiterlijk vertoonde geen sporen van onrust, maar zoals zo vaak raasde er in haar hoofd een storm. Devica dacht veel na over dingen, ze hield discussies met zichzelf, omdat ze haar mening nooit aan anderen durfde te verkondigen. Ze was veel te bang dat ze iets verkeerds zou zeggen. Dat ze iemand zou beledigen, dat haar mening ongepast zou zijn voor de erfgename van de Klamath Tribe. Devica ademde sissend uit. Ugh, ze kan zich zo ergeren aan alle regeltjes en tradities waar ze zich aan moest houden. Ondertussen was ze al slachtoffer geworden van de meest vervelende traditie van allemaal; trouwen.

Wáárom zou ze moeten trouwen? Waarom mocht ze niet gewoon rustig leven, iemand leren kennen, langzaam verliefd worden en dan trouwen omdat ze de rest van haar leven met diegene wilde delen? Maar nee, dáár wilde haar vader niet op wachten. Want het zou toch zoooo’n schande zijn als de dochter van het opperhoofd op haar 18e nog niet getrouwd was. Devica knarste even met haar tanden. Haar gedachten maakten haar gek, ze moest nú iets doen. Het meisje liet haar rechterbeen naast haar linkerbeen glijden en klauterde uit de boom. Hoewel ze erg hoog zat was ze binnen een mum van tijd beneden. Oefening baart kunst, zegt men altijd. Met de verende bosgrond onder haar voeten begon Devica te lopen. Ze wist niet waar ze heen ging, dat maakte haar ook niet uit. Al snel herkende ze de bomen en de struiken, ze was bij Saraswhati Lake aangekomen. De blondine vertraagde haar pas en keek tussen de bomen door naar het glinsterende water. Met langzame stappen liep Devica het bos uit en vrijwel meteen zagen haar blauwe ogen een meisje staan. Ze had donker haar, en een blauwe streep over haar gezicht, maar wat het meeste opviel was toch de bijl in haar hand en de mantel die ze om zich heen had geslagen. Devica keek het meisje wat verbaasd aan. Ze kende haar helemaal niet. Wat deed dit meisje dan zo dichtbij het Klamath Kamp? “Hallo,” zei Devica enigszins behoedzaam. “Ik doe je geen kwaad,” vervolgde ze, waarbij ze duidde op de bijl in de handen van het meisje. Nee, Devica zou haar geen kwaad doen. Nu maar hopen dat het meisje háár geen kwaad zou doen.