I'm waiting for you..

Posts : 50 Punten : 46

Het was een warme lentedag. Het zonnetje scheen en brandde op je huid. Het was een typische dag waarop genoeg water noodzakelijk was. En zo ook voor hem. Ren was de jongen zijn naam. Zijn huid was blanker dan die van de meeste mensen hier, en zijn ogen hadden een helderblauwe kleur. Hij was anders, dat was hij altijd al geweest. Een oude rilling liep door zijn lichaam. Waarschijnlijk had hij een koorts of zo, hij had het koud, terwijl hij het normaal snikheet zou hebben. En heeft het op andere momenten warm. Hij wist welke kruiden hielpen, en waar hij ze kon vinden. Maar hij kende het hier nog niet, en voelde zich te zwak om op zoek te gaan. Het enigste wat nu echt noodzakelijk was voor hem was water. Hij was uitgedroogd, had telkens beperkt moeten zijn met de tijd van zijn pauzes en iets op water in mee te nemen had hij niet. Maar nu hoorde hij veilig te zijn, als er iemand achter hem aangekomen was dan had hij het wel gemerkt, maar zijn misleiding had gewerkt. Ze waren niet altijd even slim. Zijn passen waren strompelend, elke pas was moeilijke n klein. Het deed hierbij ook nog eens pijn. Hij was de hele tijd onder weg geweest en had zichzelf de kans nog niet eens gegeven om te genezen van de wonden en de eventuele breuken of kneuzingen die hij die dag had opgelopen. Het enigste waar zijn gehoor op gericht was, was het geluid van water. Een kabbelend riviertje, een woeste waterval, het maakte niet uit. Als het maar water was. Hij was lichtjes bezweet, en menig mens zou nu gewoon neer gaan liggen, proberen te roepen om hulp, of hopen dat het zo overging. Maar hij was doorgegaan. Hij was hard gemaakt door zijn leven. En dat was de fout die ze hadden gemaakt. Hij was bang geworden voor mensen die hem wouden slaan, of als iets daarop leek. Maar hij wist hoe hij moest doorbijten, pijn moest wegzetten en door moest gaan. Lichtjes strompelend en zeker traag zette hij voet voor voet. Hij steunde zo nu en dan met zijn hand tegen een boom, om zich weer af te duwen en een stuk verder te lopen. Tot hij uiteindelijk een meer voor zich zag. Hij wreef eens door zijn ogen, maar hij was zeker. Eindelijk. Hij begon lichtjes te joggen/rennen naar het meer, en knielde meteen neer. Met zijn handen maakte hij een kommetje om er vervolgens wat water in te laten en dan te drinken. Hij ging gewoon zitten en steunde met zijn rug tegen een boom die aan het meer grensde. In de verte hoorde hij voetstappen, maar hij was moe. Lette er niet meer op.

|| DEVICA ||