Doomed to be alone.

Geruisloos liep Mort in het donker verschole voor vele, zijn donkerbruine ogen keken opzij. De koude kille wind blies door zijn manen. Ookal was hij best jong.. Hij had veel meegemaakt in die tijd dat hij op deze aardbol rondgelopen had. Hij snoof zachtjes, zijn ouders nooit gekend.. En iedereen in zijn oude gebied keek hem niet eens aan. Een enkele keer kwam er een ander paard tegen, maar Mort kon enkel haat en woede boeden, meer had hij niet. Hij haatte zichzelf te laten uitblinken in zijn generatie paarden wereld. Zijn spieren trokken samen toen hij de woedde terug voelde, en hij zal ze leren om hem als stront te zien. Hij zou ze voor eens en voor altijd laten zien dat hij wel iets kan en dat hij echt niet zomaar een zwarte hengst is! Geïriteerd blies hij zijn adem naar buiten en liep verder... Zijn zwarte manen bleef nog even mee waaien in de wind als daarnet. Het was best koud maar Mort gaf niet toe. Dat zou hij nooit doen, niet toegeven en niet opgeven. Nee, hij zal altijd doorblijven gaan totdat iets zou lukken. Hoe dan ook! Zijn donkere ogen gleden weer naar voren waar iets langs de bomen. Hij ging er in een kleine draf naartoe en snuffelde aan het beveerderde vogeltje die levenloos onder een boom lag. Na even gelopen te hebben hoorde hij iets hards achter zich. Niks te zien, tenminste zijn beeld ving niks op. Hij snoof ongeduldig en rook vaag een mens.. Teminste dat dacht hij, misschien een van de indianenstammen? Mort drukte zijn oren plat tegen zijn schedel, hij briest waarschuwend. Daar was iemand, hij was niet gek. 'Maak jezelf zichtbaar!' Gromde hij hoorbaar. Het mens zou alleen gehinnik horen, maar als het een paard was dan was het duidelijk dat hij of zij niet geliefd was met zijn of haar komst. Hij sperde zijn neusgaten, het was een vrijwel onbekende geur het kon een paard zijn maar ook een mens.. Ongeduldig wachte hij af, zijn ogen vormde spleetjes maar verbeterde zijn zicht niet.

Sunset liep the Dark Forest binnen. Het was donker hier. Maar warmer dan in de sneeuw. Sunset wilde nog meer paarden ondmoeten, maar vroeg zich nu af of ze hier dan op de goede plek was. Zouden hier niet alleen slechte paarden zijn? Ze snoof eens en rook een ander paard, een hengst zo te herkennen aan de geur. 'Maak jezelf zichtbaar!' Gromde hij hoorbaar. Sunset schrok en kwam tussen de bomen uit, naar een plek waar het een beetje zichtbaar was. Ze zei niets, het was een slecht paard, dat wist ze nu al. Angst was in haar ogen te lezen, angst voor nog meer littekens die ze al had. Angst voor de dood. De dood die ze al in de ogen had gekeken. Sunset zette een stap naar achter. Ze kon de hengst niet zien. Nog niet.

[flut sorry]

Met een verloren gedachten in zijn hoofd liep hij the Dark Forest in. Hij was niet echt in een vrolijke stemming, en op dit moment wilde hij ook niet vergezeld worden door leuke mensen en dieren die overal kwamen behalve hier. Dat was de reden dat hij hier nu was. Het was er rustig, Je kon nergens van schrikken omdat hier gewoon simpelweg niks was. Een dode blik was op de grond gericht. Hier en daar lag een skelet of een kadaver van een dier, maar iets levends was er niet te bekennen. Hij voelde een hoest opkomen en liet die er ook maar gewoon uit. Het geluid weergalmde in het bijna eindeloze donkere bos. De wind gaf er nog eens een mysterieus geluid bij wat hem een beetje op zijn zenuwen werkte. Toen hij ineens een hinnik hoorde keek hij verbaasd op. Het was zo te horen niet van een o zo vriendelijk paard maar het was toch iets. Hij liep rustig in de richting van waar het geluid te horen was. Hij stopte toen hij een ander paard hoorde, aan de passen te horen was ze er niet zo zeker van waar ze heen liep. Hij bleef staan op een donkere plek waar hij het paard kon zien, maar hij hem niet. Het kon zijn dat hij hem toch nog rook maar waarschijnlijk zou het andere paard zijn geur wel overheersen. Hij wachtte af.

[haha deze ook]

-Kunnen mensen met paarden praten???-

Hij drukte zijn oren tegen zijn schedel, een merrie maakte zichzelf zichtbaar. De merrie had angst, angst voor hem? Dat was hij wel gewend, hij liet zijn blik over de merrie gaan. Ze was wit bedekt met bruine vlekken. 'Wie ben je? En wát doe je hier?' Siste hij, de sarcasme droop van zijn woorden. Dit was immers zijn gebied en zo'n goedzak als zei hoorde hier niet thuis, en zou het met eigen handen eruit schoppen. Sinds kort had Mort een eigen kudde, trots zou hij hem leiden. En alleen puur slechte paarden mochten er een part vanuit maken, en niet deze merrie dus. Hij kon de goedheid gewoon ruiken, hij slaakte een geiriteerde zucht. Hij sloeg met zijn zwarte staart tegen zijn achterste 'Nou? Ga je nog praatte of ben je van plan hier in de weg te staan, en je bek dicht te houden?!' De woorden vlogen over zijn lippen, zijn ogen vuurde puur haat uit. Nog een vaag vreemde geur drong zijn neus binnen, zijn ogen liep hij over de donkere bosjes en bomen glijden. Hij zag niks, daar was het te donker voor. 'Heb je iemand meegenomen?' Gromde hij, vervloekend dat er nu twee niet gewenste gasten waren in het gebied. Hij keek nog steeds naar de merrie, afwachtend van wat haar woorden zouden zijn. Hij wou toch wel de rede weten waarom ze hier was, hij zou haar hoe dan ook zijn gebied uitgooien.

'Wie ben je? En wát doe je hier?' Siste hij, Sunset bleef zwijgen. De hengst was inderaad niet erg aardig. 'Nou? Ga je nog praatte of ben je van plan hier in de weg te staan, en je bek dicht te houden?!' De woorden vlogen over zijn lippen, zijn ogen vuurde puur haat uit. Nog steeds zei ze niets. Een vage geur kwam haar neus binnen. De hengst had het ook geroken. 'Heb je iemand meegenomen?' Gromde hij, Maar Sunset schudde haar hoofd. "Je bezit een kudde, maar niemand heeft je nog het recht gegeven dit gebied tot het jouwe te zien. Nu nog niet." zei ze rustig. "Ik ben Sunset." vervolgde ze.

[jeesz ik kan echt alleen maar flut posten maken]