I'll give you back your freedom[Replay]

Vandaag was de dag, de dag dat hij de sprong ging wagen om de paarden te bevrijden van die blanken. Hij was onderweg naar de basis, daar waar ze de paarden hielden en trainde om nog meer paarden te vangen. Hij had het eens kunnen zien door in een boom te klimmen en over de hekken te kijken. Hij stond nu voor de poort. Zo'n twee en een halve meter hoog als hij het goed in had geschat. Hij smeerde poeder op de zolen van zijn schoenen en nam een aanloopje. Hij zette af en kwam over de poort heen waarna hij zich gelijk verstopte. Hij zag dat de bewakers afgeleid waren en dus greep hij zijn kans om het slot te checken. Met een scherp mesje prutste hij er net zolang mee totdat het los was. Hij liet het hangen zodat het niet op zou vallen. Hij sloop naar de stallen en zag de paarden hem angstig aankijken. Bang voor klappen, dat was vrijwel zeker. Hij haalde de staldeur van het slot en keek naar het paard voor zijn neus. Hij knikte hem zachtjes vertrouwen toe waarna hij de deur op een kiertje zette. Hij sloop terug naar de beginpoort en haalde het slot ervanaf. Hij opende de deur en merkte dat de paarden het nu ook doorhadden. De eerste beukte de deur open en de rest volgde, de vrijheid in. Hij rende ook mee weg, hij zou zo een kogel door zijn kop kunnen hebben door die blanke. Maar het belangrijkste nu was dat de paarden weer hun vrijheid inkonden. Hij rende verder het bos in, naar zijn kamp met zijn paard en het andere stamlid. Uitgeput plofte hij neer en liet zijn hartslag weer kalmeren. De schrik zit er toch in als je zoiets doet, hoeveel lef je ook hebt. Hij keek op toen hij ineens hoefstappen hoorde. Hij kwam overeind en keek naar het paard, het was het paard waar hij zojuist in het kamp oogcontact mee had gehad. Het paard die hij vertrouwen had toegeknikt. Die ogen was hij nog zeker niet vergeten.

[Replay]

Krachtig werd de zwarte hengst weer aan het werk gezet voor de tweede keer vandaag, ze spraken over het feit dat Replay lui begon te worden. De blanken wilde dat Replay op een gegeven moment de merrie's van hun zouden dekken, het was iets van dat de veulens zijn dingen zouden erfen. Replay zelf geloofde hier echter niet in, in het feit dat het allemaal zo ging. Krachtig snoof Replay terwijl zijn staart meerdere malen krachtig tegen zijn flanken aangeslagen werd. Niet lang nadat Replay begnnen was begonnen blanken van alles te schreeuwen over een gek die de paarden had bevrijd. Replay werd meteen ruw aangespoord terwijl andere blanken dat ook bij hun paarden deden. Replay liep voorop aan de groep, zelfs er een stuk ervoor. Na enkele secondes kwamen de andere paarden inzicht terwijl de blanke hem nog meer aanspoorde terwijl een mannetje voor een ander paard stond. Vlak voor de man werd er hard in zijn mond getrokken waardoor Replay wel moest stoppen, weer voelde hij zijn mondhoeken scheuren terwijl zijn benen pijn begonnen te doen, zijn voorbenen deden het meeste pijn, links voor. Daarna moest hij weer een paar stappen doen terwijl hij kreupel liep. Luid snoof Replay terwijl de blanke hem weer ruw aanspoorde en begon te schreeuwen tegen degene voor hem.

Met zijn blik op het paard gericht zag hij de angst in zijn ogen. Het probeerde hem duidelijk te maken dat hij hier weg moest, dat ze anders zijn kamp zouden ondekken en neerhalen. Ookal was het niet in woorden, hij voelde het gewoon van binnen. Hij pakte zijn pijltjes met snelwerkend en natuurlijk gif met een boog waarna hij rende mee weg met het paard en eindigde op de vlakte. Daar zag hij die gekken al aankomen. De rest van de paarden zouden nu al te ver weg zijn om nog gevangen te kunnen worden door hen, dus besloot hij er alles aan te doen om dit paard te beschermen. Hij telde de mannen en paarden die zijn kant opkwamen. Hij pakte zijn boog en laadde hem met een pijltje. Hij spande de draad en richtte. Hij liet los en het pijltje vloog rechtstreeks naar de linkse man, het kwam terecht in zijn keel waardoor hij bijna direct dood was. One down, five to go. Dacht hij en richtte dit keer op de rechtse. Laden richten en schieten, toen veranderde het. Two down, four to go. Maar tijd om te herladen was er nu niet. Al snel stonden ze bij hem. Het paard voor zijn neus was krachtig gespierd, het bloed was zichtbaar, de pijn in zijn ogen. Het raakte hem diep van binnen. Hij keek naar de man op het paard dat hem verrot stond te schelden. 'Dapper genoeg voor een één op één gevecht of ben je nog wattiger dan dat ik al dacht?' Vroeg hij spottend. De man werd zo langzamerhand rood van woede. Hij steeg af en gaf het paard aan een van de twee andere. Hij gooide zijn wapens neer en maakte zich groot. Een doordringende blik richtte Ailéro op hem. 'Als ik win, laat je de paarden in deze streek met rust. Als jij wint, tja.. Dan blijft je titel van 'onverslaanbaar' voortbestaan he' Zei hij droog en de man begon al gelijk. Het werd geblockt door Ailéro en het werd drie keer zo hard terug gestoot. Het leek uren te duren, maar uiteindelijk bleek de winnende kant toch die van Ailéro te zijn. Hij zag dat de loop van de twee andere mannen al op hem gericht waren. Hij bukte snel waardoor de kogels over hem heen gingen, recht door de man op de grond. Hij kwam overeind en drukte gelijk de pijltjes door hun huid. Hij keek naar de paarden en liep op ze af. Hij verloste ze van het veelste strakke tuig en gooide het weg. Ze mochten de rest volgen, terug naar de vrijheid.