Let's meet!

Faceless knikte en liep naar een boom en sloeg er hard tegen aan. Het schors kraakte open, en beetjes kropen eruit. hij keek weer naar haar en greens. ''Je wou een Donerbruine ring, Is het niet?'' Sunset keek van de beestjes naar hem en weer terug. Ze knikte. Faceless draafde naar een tak en schoof de bladeren ervan af. Nog geen seconde later stond hij voor haar met de tak in zijn mond, gedipt in een plakkerige stroop van de boom. Als Sunset had geweten dat hij het zó had gedaan had ze wel voor wat anders gekeken. Maar hij wilde haar helpen, en ze vond het lullig om nu te zeggen dat wil ik niet op mijn vacht. De keek naar de smurrie aan de tak. Het was donkerder dan haar vacht, dus je zou het zeker goed zien. Ze wilde het wel, maar wilde een ding weten; "Heb jij het ook zo gedaan?" ze keek afwachtend naar Faceless, ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen.

Hij keek naar de merrie. Ze wou het duidelijk niet, of ze vond het gewoon erg smerig. "Heb jij het ook zo gedaan?" vroeg ze. Hij knikte. ''Doordat mijn vacht wit is, word het licht. Jou vacht is bruin, dus word het donker'' Hij glimlachte even en vervolgde; ''Maar als je het niet wil, is er ook nog een andere manier; Je laat het door een mens doen, met verf'' antwoorde hij grijnsend. Aangezien ze toch al een aardig mens had ontmoet. Hij legde tak weer op de grond. Zijn lichaam rilde toen er een windvlaag voor bij vloog. ''Ik wil je graag helpen. Maar je helpt mij alleen maar meer als je eerlijk vertelt of je het wel of niet wilt'''hij snoof even. Vertrouwde de merrie hem niet? Of nog niet? Hij zuchte nogmaals en schudde zijn hoofd, hoopte dat de merrie hem, ooit, nog zou vertrouwen. Hopend dat het zou lukken keek hij de merrie aan, pakte de tak weer op en boog zich over zijn eigen lichaam.

Faceless knikte ''Doordat mijn vacht wit is, word het licht. Jou vacht is bruin, dus word het donker'' Hij glimlachte even en vervolgde; ''Maar als je het niet wil, is er ook nog een andere manier; Je laat het door een mens doen, met verf'' antwoorde hij grijnsend. Maar Sunset schudde haar hoofd, dan liever door een paard met smurrie van een boom. ''Ik wil je graag helpen. Maar je helpt mij alleen maar meer als je eerlijk vertelt of je het wel of niet wilt'''hij snoof even. Waarschijnlijk twijflede Faceless of ze hem vertrouwde. Vertrouwde ze hem? Ja, voor de volle honderd procent. "Ik vind het vies, maar ik wil het liever door jou gedaan hebben dan door een mens." zei ze. Nu was ze eerlijk. "Heei, ik vertrouw je echt wel, daar moet je niet aan twijfelen," zei ze, en ze duwde met haar hoofd zijn hoofd weer omhoog. "Ik weet dat je me wilt helpen." zei ze met een glimlach, en ze bracht haar been iets omhoog en wenkte ernaar toe. "nou schilder, laat je schilders kunsten zien, want ik kom niet aan die smurrie." zei ze lachend.

"Ik vind het vies, maar ik wil het liever door jou gedaan hebben dan door een mens." Hij greens. Gelukkig, ze vertrouwde hem dus wel. "Heei, ik vertrouw je echt wel, daar moet je niet aan twijfelen," Bevestigde ze. Hij lacht even en schudde toen zijn hoofd."Ik weet dat je me wilt helpen." Hij keek naar de grond en pakte de tak op en snoof. "nou schilder, laat je schilders kunsten zien, want ik kom niet aan die smurrie." Hij lachte even en liep toen op haar af. De smurrie droop ervan af. Hij grinnikte nogmaals en ging toen bij haar been staan. Hij draaide een klein rondje en zuchte toen tevreden. Het was aardig gelukt vond hij zelf. ''Éen dag laten drogen en dan kan je er gewoon mee in het water'' antwoorde hij tevreden terwijl hij naar zijn werk keek. Het was inderdaad donkerder dan zijn ring. ''Ik zou het maar bij je kudde vermelden. Je weet nu hoe het moet, dus kun je het ook bij je leden doen'' Hij glimlachte even en keek toen naar de merrie.

Faceless grinnikte en trok een rondje op haar been. Het was wel mooi VOnd ze zelf. ''Éen dag laten drogen en dan kan je er gewoon mee in het water'' antwoorde hij tevreden terwijl hij naar zijn werk keek. Het was inderdaad donkerder dan zijn ring. ''Ik zou het maar bij je kudde vermelden. Je weet nu hoe het moet, dus kun je het ook bij je leden doen'' Hij glimlachte even en keek toen naar de merrie. "Dank je wel het is mooi! En ja, ik kan het bij mijn leden doen, vooral de merries zullen het leuk vinden, hahah." ze lachte. Het rondje op haar been was inderdaad donkerder dan die van Faceless. "Echt bedankt" zei ze nog een keer. Dat was nou typisch iets voor haar; ze moest minimaal x keer bedankt hebben gezegt voordat ze weer aan wat anders kon denken, en dat zelfde geldde voor sorry. Ze grinnikte even, keek wat rond, het was hier wel mooi, ondanks dat er smurrie op de grond lag

"Dank je wel het is mooi! En ja, ik kan het bij mijn leden doen, vooral de merries zullen het leuk vinden, hahah." Hij lachte. "Echt bedankt" ''Niets te danken!'' hij glimlachte. Zelf had hij ook nog geen leden, dus zijn kleur en rondje om het rechterachterbeen, was nog uniek. De merrie grinnikte even. Zijn blik gleed langs de bomen, van de grond, bedekt met smurrie, tot de blauwe lucht die af en toe bestond uit witte wolken. Vogels vlogen en zongen. Hij schudde zijn hoofd en stapte opzij. ''Het is rustig, té rustig'' antwoorde hij grijnzend. Hij zwiepte wat met staart en mopelde '''Menn.'' In zich zelf. De kleine plantjes en bosjes die de grond bedekte zagen er even goed nog verukkelijk uit, ondanks dat het herfst was. De zon scheen nog, maar niet zo fel als hij de hele zomer had geschenen. Zuchtend draaide Faceless zich om. Menn, hij verveelde zich. Hij vond het wel gezellig, maar toch verveelde hij zich. Niet omdat de merrie, en hij, niet veel zeiden, maar toch was het erg stil en rustig. Soms was dat ook zo, gewoon zo rustig dat de vogels niet meer zongen.

Langzaam kon Sunset aan de hengst zien dat hij zich aan het vervelen was. Sunset schraapte wat over de grond. Wat nu, wat konden ze doen, ze had wel zin in een renwedstrijd ofzo, maar zou hij dat niet veulenachtig vinden? Of zou hij het ook leuk vinden? Het was beter dn hier te staan en niets te doen. Sunset plukte nog wat blaadjes van de boom om op te eten. Ze moest iets verzinnen, nu, voordat ze de tijd kreeg om te gaan piekeren. Na een tijdje stilte vroeg ze toch maar; "Ren wedsrijdje?" ze ging al wat naar voren en keek hem uitdagend aan, ze zag hem wel als een hengst met pit, maar die wel tegen zijn verlies kon, als hij zou verliezen dan. Ze wist niet hoe snel hij was, maar zij had jaren lang op de vlucht gezeten. Maar buiten dat zou het geen eerlijke strijd zijn; zij was nog niet helemaal aangesterkt...