Leave me alone..

Voetstappen klonken door het hele zuiden. Een meisje liep naar de kreek toe. Ze had drinken nodig. Haar vader lag duidelijk op sterven en ze wilde hem nog water geven. Ze had voor hem gejaagd en nu was het drinken aan de beurt. Met een grote kom in haar handen liep ze ernaartoe. Ze zakte door haar benen en vulde het met water. Ze zette het ergens neer en zette haar in het gras. Ze staarde voor haar uit en keek naar haar spiegelbeeld. Ze zag een mooie meisje dat lief en normaal lijkt, maar dat was ze niet. Ze was gemeen, vals en achterbaks. Moordend en slecht. Zo was ze. Niemand verwachtte dat ze zo gemeen was. Maar als je haar eenmaal kwaad zag, wilde je niet in haar buurt blijven. Het meisje gooide wat stenen in het water richting vissen. Ze verveelde haar langs de ene kant, maar langs de andere kant ook weer niet. Ze wou gewoon niets doen. Ze kon ook niets doen. Ze was niet zoals de andere indianen en andere kampen. Ze was niet liefdevol voor de natuur en dieren die hier rondliepen. Ze verzorgde alleen haar hengst. Maar de rest kon oprotten. Iedereen moest volgens haar voor zichzelf zorgen. Normaal zou ze dus haar vader niet helpen. Nee, maar nu werd ze gedwongen. Dat was typisch in hun kamp. Het was een heel slecht kamp. Ze grijnsde bij die gedachte en legde haar even in het gras. De terugreis was best lang dus ze wilde even rusten.

Open ~

Faceless snoof. Wat was die vreselijk geur? Het bewoog. Het was geen paard, dat wist hij zeker. Het was echt een verschrikkelijke geur. Een mens? Hij schudde zijn hoofd, mogelijk. Hij hoopte van niet. Hij stapte door, probeerde zo min mogelijk adem te halen, zo min mogelijk van die viese geur naar binnen te krijgen. Hij stopte. Hij hoorde iets, iets ritselen. Hij keek op, daar, op een paar meter afstand, stond een vreemd wezen. Een mens. Met grote ogen keek hij naar het wezen. Het was iets wat hij altijd al had willen zien, als veulen kreeg je vaak verhalen van dappere paarden die ontsnapt waren aan die monsters, mensen. Maar zouden mensen echt kunnen doden? Of was dat enkel een fabel? Faceless zette krachtig een stap vooruit, dichter bij het mens. Hij snoof hard om zijn aanwezigheid duidelijk te maken, een zien wat dit mens zou doen. Hij gaf het mens geen kans hem aan te raken of hem eventueel vermoorden. Maar hij geloofde het niet, hoe zou zo'n klein wezen dat op haar achterbenen stond, iemand kunnen vermoorden? Ze zag er zo..Schattig uit.

Het meisje staarde naar de hemel. Ze hoorde plots achter haar wat geluiden. Ritseling van de bladeren en hoefstappen. Duidelijk van een paard. Ze zette haar recht en liet haar bruine ogen over de omgeving heenglijden. Ze draaide haar om en zag een witte hengst. Hij was groot en gespierd, duidelijk leiderachtig. Niet dat het haar iets boeide. Nee, ze hield helemaal niet van paarden. Daarom had ze ook bijna een merrie vermoord. Ze gromde zacht en zette haar recht. Ze stak haar handen weg en staarde naar het paard. Ze rolde met haar ogen en draaide meteen haar rug naar de hengst toe. Ze had geen zin om met een paard om te gaan. Ze was niet zoals andere indianen. Oh lief paardje, aai aai. Nooit. Zo was ze dus echt niet. Ze staarde opnieuw naar het water voor haar neus en lette helemaal niet meer op de hengst. Hij had vast nog geen mens gezien. Nou nu wel en nu kon hij best oprotten als het van haar afhing. En als hij net zo lastig zou doen als die stomme merrie, zou ze hem wat aandoen. Ze haatte het als er paarden waren die echt rot waren. Ze schudde de gedachte weg en richtte haar bruine ogen opnieuw op de kreek.

Faceless keek het mens aan. Het mens was duidelijk niet geintresseerd. Hij hinnikte luid en hard, misschien kon hij zo haar aandacht krijgen. Niet dat hij graag aandacht wou, maar het was de eerste keer dat hij een mens ontmoette, dan wsa het misschien ookwel erg leuk als het mens zou praten. Zou het hem verstaan? Zou hij haar kunnen verstaan? En hoe wist hij dat het een meisje was? Hij schudde zijn hoofd. Eigenlijk, wist hij dat gewoon. Hij wist gewoon dat het een meisje was. Een vaag gevoel. Het meisje leek nogal boos, misschien was ze..Zouden mensen ook slecht kunnen zijn? Faceless hief zijn hoofd en liet zijn ogen over haar heen glijden. Ze zag er niet slecht uit, vrolijk, anders. Maar niet, geen bloedspetters ofzo. Of wat slechte mensen dan ook hadden. Misschien had mensen moordernaars niks, zag je niks en vielen ze plotseling aan. En aan gezien het mens maar niks zei, kon hij er ook niet van uitmaken wat ze was.

Het meisje hoorde het gehinnik, luid en hard. Alsof de hengst aandacht wilde. Maar? Paarden wilden nooit aandacht en van haar konden ze dat ook niet krijgen. Imaya negeerde het even en stond dan op. Ze draaide haar naar de hengst. "Wat moet je van me? Laat me toch met rust stom dier" siste ze woest en nam de kruik water op. Haar bruine ogen gleden naar de hengst. Ja ze was kwaad. Nog niet super kwaad zoals bij de merrie toen. Paarden waren echt stom en lastig. Ze had ze niet nodig, soms dan. Ze zei vaak echt super slechte dingen over paarden, zelfs over haar eigen hengst durfde ze dat te zeggen. Maar de hengst negeerde het vaak, anders zou hij haar allang hebben aangevallen of was hij weggelopen. Imaya keek kort weer naar het water en vulde de kruik nog extra. Ze draaide haar nogmaals naar de hengst en gromde. Ze snapte niet waarom hij hier gewoon bleef staan. Ze zou hem zeker niet vangen, daar had ze nu totaal geen zin in. Het was veel te saai. Ze kon niets met de hengst doen, dus pech voor hem. Hij was veel te dom.

Het meisje draaide zich naar hem toe. ‘’Wat moet je van me? Laat me toch met rust stom’’ klonk het. Oke. Het meisje was dus slecht. Hij keek haar aan, grappig dat hij haar kon verstaan. Zou zij hem ook verstaan? ‘’Rustig maar’’ fluisterde hij. Maar hij begreep zelf ookwel dat er niks anders klonk dan stom gehennik. Hij zuchte. Het mens gromde naar hem, was dat een waarschuwing? Faceless was niet bepaald onder de indruk, het intresseerde hem niet. Faceless schraapte wat met zijn voorbeen en liep toen op haar af. Hij ging vlak voor haar staan en bekeek er eens goed. Hoe durfde ze hem stom te noemen? Hij keek haar fel aan, hief zijn hoofd en duwde zijn hoofd hard tegen haar lichaam, in de hoop dat ze zou vallen of eventueel haar excuses aan zou bieden. Maar aan de blik van het mens kon hij zien dat hij dat niet kon verwachten, het mens was echt boos. Echt heel erg boos.

Het meisje staarde woest naar de hengst die voor haar stond. Hij kwam dichterbij en begon te hinniken. Alsof hij iets tegen haar wou zeggen. Bah, stom dier. Ze rolde met haar ogen en negeerde hem. Ze voelde plots de duw en schoot achteruit. Ze liep achteruit zodat ze niet zou vallen. Ze vertraagde en keek woest naar de hengst. "Hou eens op en laat me met rust. Ik haat paarden, dus ga weg" schreeuwde ze in zijn richting. Ze was niet van plan hem te aaien of sorry te zeggen, of wat hij ook wilde. Hij maakte haar echt razend. Ze had haar speer niet bij, maar ze had nog wel een ander wapen. En dat zou ze gebruiken als het echt moest. Zo was ze opgevoed. Ze was geen lieverdje en dat mochten ze zien. Ze zag er misschien lief en mooi uit, zo was ze diep vanbinnen juist helemaal niet. Ze draaide haar om en haalde haar kruik op. Ze had geen zin meer om hier te blijven. Ze ging naar huis en wel nu. Het kon haar niet schelen wat de hengst nog zou doen. Ze was weg. Ze keek nog kort naar hem om waarna ze rustig begon weg te lopen.

."Hou eens op en laat me met rust. Ik haat paarden, dus ga weg" schreeuwde het mens. Faceless schudde zijn hoofd. Dit was niet het juiste mens. Tenminste, geen aardig mens. Faceless schudde nogmaals zijn hoofd, hinnikt luid. Hij snoof hard en galopeerde met krachtige passen weg van het mens. Zijn spieren rolde onder zijn huid, hij was boos. Wat was dat een vreselijk mens zeg. Hopelijk waren niet alle mensen zo, ander had hij nu al een zin meer om andere mensen te ontmoeten. Hij greens even, keek nog achterom naar het mens en zette zijn passen nog krachtiger in, hoe sneller hij hier weg was, hoe beter. Het mens had nog iets raars in haar raar vormige hoeven gehad, een soort zak. Wat was het? Het leek alsof ze er water in had gedaan. Dronken de mensen zo? Hij schudde zijn hoofd. Hij wist het niet, maar hij zou er achter komen.

Imaya wandelde weg en hoorde het gehinnik. Ze keek kort achterom en zag dat de hengst wegliep. Best ook. Ze gromde en liep verder naar de woestijn toe. Ze moest nog een lange weg gaan voor ze bij hun kamp aan zou komen. Ze zette de kruik af en toe op haar hoofd om het beter te kunnen dragen. Ze keek niet meer achterom naar het paard. Hij ging weg en zij ging weg. Elk hun eigen weg, best ook. Ze snoof en liep rustig verder zonder nog op iets te letten. Ze was eindelijk op weg naar huis. Daar was het fijner, iedereen kende je en snapte hoe je met iemand moet omgaan. En haar paard was ook vele slimmer.

Topic uit ;d