Took so long to feel allright. ~

Veerkrachtig zette ze haar hoeven tegen de grond, de oren van de bonte merrie waren naar voren gericht en een gelukzalige glimlach speelde met haar fluweelzachte lippen. Eindelijk had ze de plaats gevonden waar ze de rest van haar leven wilde blijven, waar ze dood wilde gaan en haar eerste veulen wilde krijgen. Een zachte bries ontsnapte uit haar neusgaten, Dakota maakte een overgang naar draf en gooide haar dikke, lange staart een keertje de lucht in. Haar ontiegelijk lange manen vielen krullend langs haar aardig gespierde hals, haar voorpluk was in twee gedeeld, de ene kant hing naar de rechterkant en de andere kant naar de linkerkant, zo bedekte hij allebei haar ogen.
Het bos was groot, vandaar dat dit gebied de naam Growing Trees had gekregen. Alles was hier prachtig en ze moest toegeven dat ze onder de indruk was van de gekleurde bomen, aangezien het nou niet echt hartje zomer was. De herfst naderde alweer en natuurlijk baalde ze als een stekker, want de zomer was voor vele paarden positiever dan de winter en herfst. Je hoorde zo vaak dat paarden depressief raakte door de dikke laag sneeuw waardoor je niet van gebied naar gebied kon trekken, zeer vervelend aangezien ze dat het allerliefste deed. Gebieden werden eenmaal saai na een tijdje, daar wist ze alles van. Drie jaar lang had ze in hetzelfde gebied geleefd, daar was ze geboren en haar ouders hadden haar gezegd dat ze daar ook zou sterven. Mooi niet dus, want Dakota was zonder toestemming toch vertrokken. Ze kon het niet meer, alles was zo gewend geraakt en ze wilde haar eigen leven leidden, nieuwe dingen ontdekken en niet telkens doen wat haar ouders wilde.

[&Indiana]

Hoeven waren te horen in de hoop bladeren. Een bonte merrie sprong recht in een grote hoop vol met bruine en gele bladeren. Herfst kwam eraan en daarna zou de winter komen. Een moeilijke periode. Je moest kunnen overleven en dat konden sommige paarden niet. De merrie leefde hier nu al vijf jaren en kende al wel trucjes om te overleven. Die waren nu nog niet nodig natuurlijk, want het was nog geen herfst. Ze vond het helemaal niet raar dat de bomen in growing trees hun bladeren al verloren waren. Dat was een typisch kenmerk voor dit bos. Het was niet zomaar een bos en dat kon je zien. De merrie briesde eens luid en een onbekende geur drong haar neus binnen. Ze spitste haar oren naar voren en draafde in de richting van de onbekende geur. Een jonge merrie was hier rond aan het wandelen. Ze kende de geur niet dus het kon een nieuwe merrie zijn. Of ze had haar echt nog nooit tegengekomen en zelfs niet in de buurt. Indiana hinnikte zacht en vriendelijk omdat ze richting de merrie liep. Ze vertraagde na haar fijne draf en wandelde op de driejarige merrie af. De merrie was ook bont, haar kleur dus. Bruinbont. De merrie liep naar de andere merrie en stopte bij haar. Ze briesde zacht en spitste nieuwsgierig haar oren. "Hallo" zei ze vriendelijk en haar bruine ogen gleden kort over de jonge merrie heen. De jonge merrie voor haar neus was kleiner en wat fijner. Indiana had een kleine buik en was natuurlijk wat groter ondanks haar leeftijd, maar de jonge merrie zou zeker nog groeien.

Meteen spitste de bonte merrie haar oren toen er vanuit de verte geritsel te horen was, snuivend deed ze een stap naar voren en kantelde haar hoofd een tikkeltje. Ze was er net en zou meteen al iemand ontmoeten, vet man. Dakota deed nog een stap naar voren, sloeg haar staart een keertje tegen haar flanken een en keek met grote ogen naar de iets breder en groter gebouwde merrie die naar haar toe stapte. Haar gezelschap was ouders, dat was een ding dat zeker was, vriendelijk zou ze ook vast zijn anders had ze niet zo vriendelijk gehinnikt en haar begroet. De jonge merrie knikte, glimlachte vriendelijk naar de oudere voor haar en knikte nogmaals uit respect. ‘Goedemorgen.’ Klonk haar zachte, maar zeer lieflijke en vriendelijke stem. Nog iets hoger dan een volwassen paard, want Dakota was net een aantal dagen geleden drie jaar geworden. Wat net op tijd was, want dan pas mocht ze officieel weg van de kudde. Al was ze op haal twee en een halfjarige leeftijd al vertrokken, maar toen moest ze uitkijken of haar ouders haar niet kwamen zoeken. Als ze dat hadden gedaan, hadden ze niet goed gezocht aangezien Dakota ze verder nooit meer tegen was gekomen. Een zachte bries verliet haar neusgaten, haar oren draaide nog wat naar voren en haar blik werd oplettend en levendig. ‘Mijn naam is Dakota, ik ben hier net.’ En meteen na haar woorden schraapte ze haar niet al te grote hoef even over de grond. Haar ouders zeiden haar altijd dat haar bouw perfect was, ze had een niet te groot hoofd, was niet te dik en had geen te lange benen. Toen ze een veulen was natuurlijk wel, maar ook volgens hengsten die ze tegen was gekomen was ze 'perfect'. Het enigste probleem was dat Dakota niemand perfect vond en al helemaal haarzelf niet.