Meeting You

Sunset draafde met fraaie lange passen Herbs Lake in. Eindelijk eten! Sins haar reis hierheen was ze enorm vermagerd, maar dat was nu wel beter, ookal kon je nog steeds haar ribben een beetje zien. Sunset Rukte bladeren van de bomen af en af die gulzig op. Toen ze redelijk genoeg had gegeten stapte ze naar een meertje en Dronk wat. De wind die er stond nam een geur mee. Mensen geur! Zenuwwachtig smeet Sunset haar hoofd omhoog. Als het maar niet hetzelfde meisje was! Sunset schoot de bosjes in en liep geruisloos richting de geur. Het was een meisje. Maar niet hetzelfde meisje. Gelukkig maar. Sunset bleef in de bosjes. Het meisje zou haar nog niet kunnen zien.

[Flut maar voor Neytiri]

Op haar leren schoenen klauterde ze door de bossen heen. Ze wilde naar het Herbs Lake om kruiden te halen voor haar kamp. Ze had sinds kort een kamp, een neutraal kamp en ze was snol de een of andere manier wel trots op. Neytiri glimlachte en plukte een bosje sterke kruiden doe goed zouden genezen. Misschien geloofden sommige het niet in geneeskracht van platen maar Neytiri' kamp wel. En zijzelf ook. Kruiden zouden je sterker maken zodat je beter voorbereid zou zijn als je ziek zou worden. Toen ze in de bosjes iets hoorde ritselen keek Neytiri snel om maar ze zag niks en ze gig verder met kruiden plukken. Dit gebied stond er vol mee dus kon ze beter meteen een voorraadje meenemen voor het geval dat..

Sunset zag een meisje lopen, maar deze zag er aardig uit. Het meisje plukte wat kruiden. Sunset stapte een stukje achteruit, en krak. Sunset schrok van het geluid en sprong de bosjes uit, recht voor het meisje. Metteen schoot ze van het meisje weg, over de kruiden die ze aan het plukken was, en bijna over haar raar gevormde hoeven. Maar Sunset zorgde wel dat ze niet over hem meisje heen schoot, dat was dan wel weer zo. Toch had dit meisje een vriendelijke blik in haar ogen. Haar blik deed Sunset ondspannen.

[Flut nogmaals]

Toen Neytiri een krak hoorde vanuit de bosjes keek ze weer op en ineens schoot een paard naar voren, over haar kruiden heen die nu platgestampt waren. Toch bleef ze zo vriendelijk mogelijk kijken, het paard leek bang. Rustig stond Neytiri op en keek naar het paard. 'Hee, rustig maar..' zei Neytiri toen met haar vertrouwde, rustige stem en ze bleef het paard zo vriendelijk en rustig mogelijk aankijken. Neytiri bekeek het paard even. Het was een bont paard met veren in haar manen en een paar Indiaanse aftekeningen op haar vacht. Neytiri glimlachte, maar zo te zien was het paard niet gevangen of van iemand. Zou dit een leidster zijn van een kudde? Zo leek het immers wel. 'Rustig maar, ik doe je niks..' zei ze toen rustig tegen de merrie en zette een paar stappen dichter naar haar kant toe.

'Hee, rustig maar..' zei het meisje. Sunset ondspande wat. Ze kon haar verstaan! "Nee ik ben bang!" zei ze terug, ze was benieuwt of zij haar ook kon verstaan. Het meisje begon weer te praten. 'Rustig maar, ik doe je niks..' zei ze toen rustig tegen de merrie en zette een paar stappen dichter naar haar kant toe. Sunset snoof eens maar bleef wel staan. Het meisje was aardig, dat zag ze metteen al. Sunset raapte haar moed bij elkaar en zette een mini stapje naar voren, maar meer nog niet. Nóg niet. Sunset kwam weer inbeweging in liep een ruim rondje om het meisje heen. Ze had geen speer of touw bij zich, en dat luchtte haar enorm op. Sunset ging weer voor haar staan, maar wel wat dichterbij. Met vriendelijke ogen keek ze het meisje aan.

Het leek of de merrie tegen haar praatte, maar Neytiri kon het niet verstaan. Paarden zouden toch niet kunnen praten? Of wel soms.. Het leek haar raar. Ze glimlachte toen ze zag dat de merrie naar haar toe liep en Neytiri ging verder, voor haar staan. Rustig gleed Neytiri' hand over haar voorhoofd heen en ze glimlachte toen rustig naar de merrie. 'Zie je? Je hoeft niet bang te zijn..' sprak ze toen met een glimlach tegen haar en haar handpalm gleed over de merrie haar neus heen. Neytiri zette weer een paar stappen naar achteren en Neytiri knikte naar de merrie. De merrie leek trouwens wel mager.. Ze keek even of ze een maagvullende kruiden had die de merrie kon eten. Nee, die had ze niet.. Maar als ze die had had ze die zeker gegeven aan haar.

Het meisje liet haar hand over haar hoofd gelijden. Even schrok Sunset en gooide haar hoofdop. Maar toen ze door had dat niet gelagen werd liet ze het toe. 'Zie je? Je hoeft niet bang te zijn..' sprak ze toen met een glimlach tegen haar en haar handpalm gleed over de merrie haar neus heen. Sunset sloot haar ogen even en opende ze toen weer. Sunset keek naar de kruiden die het meisje nog had en rook eraan. Het rook niet lekker. Sunset duwde haar neus in haar hand en brieste. Toen deed ze weer een stap naar achter en liep naar het beekje. En dronk weer wat. Sunset keek weer naar het meisje. Waarom wilde het meisje dat Sunset haar vertrouwde. Ze zou toch niet meegaan naar haar kamp. Maar ze vertrouwde het meisje wel.