Roep naar Murderous Eagles

Waupatukway liep stevig door. Het was meer klimmen maar, ze kwam graag naar gebieden die lastig te bereiken waren. Het had iets spannends en je kreeg er alleen maar, meer ervaring van. Je hield je lichaam gezond en gespierd en je leert ook tegen schrammen te kunnen. Van schrammen wistze alles. Vroeger vocht ze altijd met de jongen en versloeg ze keer op keer. Ze mocht niet doen waar ze goed in was. Ze had een hekel aan die periode van haar leven. Als ze mee wilde om te jagen werd ze gestraft maar, de jongens mochten wel mee om te kijken. Ze mocht ook niet meedoen met de meeste spelen zoals: "Kleine broer van de oorlog" Het zag er leuk uit maar en waren best veel verwondingen. Ze had altijd zo graag mee willen doen maar, ze mocht niet. Toen ze ouder werd legde ze zich erbij neer en werd ze gehoorzaam en deed meisjesdingen. Ze had huiden schoongemaakt en pennikan gemaakt voor de mannen als ze weer een op oorlogspad gingen of als ze een lange reis wilden maken. Haar vader was trots op haar geweest en jonge mannen hadden hem al gevraagt of ze met haar mochten trouwen. Ze walgde van die slijmballen en gelukkig zei haar vader altijd dat je je niet moest bemoeien met de toekomst. Zo was het een tijd gegaan tot ze 17 werd. Er kwamen blanke mannen met de stalen pijpen die dood zaaiden. Ze hadden de mannen gedood omdat, ze die gevaarlijk vonden en ze namen de vrouwen mee. Alle mannen vinden vrouwen zwak en ze zeggen dat je alleen maar goed bent om voor het eten te zorgen en kinderen te krijgen. Mannen vinden zichzelf goed en belangrijk. Vrouwen zijn net zo goed. Eigenlijk zijn ze beter want, zij kunnen kinderen krijgen. Ze was weggestuurd bij de blanken omdat, ze niet gehoorzaamde aan mannen. Ze hadden haar hele leven omgegooit. Door hen stond ze alleen. Ze wilde bij een nieuwe stam maar, de opperhoofden waren allemaal mannen. Ze had gehoord dat er ook een was met een vrouw aan het hoofd. Ze was opweg naar een top om haar te roepen. Zij zou haar wel begrijpen en met een kamp kon ze wel meedoen aan een oorlog. Ze jaagde zelf al maar, in je eentje kon je geen oorlog voeren. Ze ging daar doen wat haar vroeger werd verboden. Ze stond nu ergens op een berg. Ze zette haar handen aan haar mond en liet de schelle roep van een adelaar horen. Ze ging zitten en pakte wat Pennikan uit haar tas. Ze kon beginnen met wachten.


[Imaya]

Een indiaans meisje liep door het zuiden. Haar bruine haren zaten in twee vlechten. Ze had een gescheurd kleed aan. Meer had ze niet aan op dit moment. Ze had net getraind met haar grote hengst. Ze liep naar het zwarte paard toe en maakte het touw los. Ze floot zacht. "Tot straks." Ze draaide haar om en vertrok naar een ander gebied. Ze had een roep van een arend gehoord. Dat was de code van hun kamp. Leden zouden haar roepen of er was iemand die in hun kamp wou. Dat had je vaker bij kampên dat je elkaar riep of waarschuwde met roepen van dieren. Iedereen gebruikte het. Ze had de roep gehoord en ging daarom naar de lagoon. Ze klom op wat rotsen en zag verderop een 19jarig meisje staan. Ze stapte rustig naar het meisje toe en gaf een kleine knik. Ze was altijd een stil persoon. Iedereen kende haar goed als ze stil was. Vaak wilde ze dan even niets zeggen of wilde ze met rust gelaten worden. Nu moest ze even op het meisje afwachten. Het meisje was niet veel kleiner dan haar. Ze leek best getraind. Imaya bekeek nogmaals het meisje en richtte haar bruine ogen weer op het meisje. "Goedendag. Mijn naam is Imaya, leidster van Murderous Eagles. Omdat je onbekend voor me bent, wil je vast in mijn kamp?" vroeg ze meteen en keek haar strak aan. Haar bruine ogen gleden kort naar de diepte, maar ze richtte deze weer op het meisje. "Vertel me je naam en de reden dat je erbij wilt. En geef me ook maar een reden waarom ik je in mijn kamp zou aannemen." Ze was een hele strenge leidster en dat moest. Anders kreeg je geen respect van anderen, daar was ze al achtergekomen.

Waupatukway zag van ver een meisje of anders een jonge vrouw aankomen. Ze was ongeveer een jaar ouder en iets groter. Ze zag er echt uit als een leiderfiguur. Zelf stond ze op. Ze stond zoals ze was. Met haare beide voeten stevig op de grond en haar blik recht voor haar uit. Ze hing ook haar tas om haar schouder. In de stevige van huid gemaakte tas zat alles wat ze nodig om te overleven. Een kleine strijdbijl, een stevig jagersmes, wat pennikan en nog wat andere standaard rommeltjes. Ze had ook een boog en een pijlenkoker op haar rug en een korte speer in haar hand. Ze was bijna altijd gewapend want, je wist nooit wat je onderweg tegenkwam. Ze keek nog steeds strak voor haar uit. Het meisje naderde en kreeg haar in het oog. Ze keek haar even strak in het gezicht. Ze zette haar speer met de onderkant op de grond en liet hem in haar hand rusten. Ze keek rustig toe hoe het meisje bij haar kwam. Waupatukway liet wel wat respect in haar blik zien en ze knikte ook met respect maar, voor de rest was ze haarzelf. Je kon pas respect voor iemand hebben als je diegene kende. Het meisje wist gelijk wat ze wilde dus ze hield haar mond. Ze leek streng maar dat moest ook als je verantwoordelijk was voor een kamp. Zelf was ze niet echt een prater met onbekenden maar, met vertrouwelingen was ze wel gezellig. Ze was nog jong dus ze kon nog lachen met anderen maar, dat was bijna voor niemnad. Ze had geen vrienden. Ze stond alleen maar, misschien kon dat veranderen. Ze antwoorde: "Ik ben Waupatukway Ik wil in het kamp omdat, hij bijna de enige is die niet geleid wordt door mannen. En jij maakt ook indruk. Ze zei het nogal kort. Ze praatte mer als ze mensen beter kende. "Ik kan redelijk jagen en vechten. Dat lijkt mij wel een reden." Het waren niet bijzonder goede reddenen maar, het was waar. Ze was een tijd alleen dus jagen en vechten deed ze altijd alleen. Als je dingen alleen deed die anderen vaak met zijn allen deden deed je toch redelijk.

De 20jarige Imaya keek strak naar het meisje dat voor haar stond. Ze bekeek het meisje eens goed. Ze was enorm goed uitgerust. Ze had genoeg wapens en was slim. Dat was al een heel goed teken als je bij het kamp wilde horen. Het meisje vertelde ook dat ze onder de indruk was van Imaya. Omdat ze geen man was die het kamp leidde. Imaya knikte kort en grijnsde breed toen ze de rest hoorde. "Goed. Dat klinkt heel goed, Waupatukway. Je mag bij ons kamp. Volg me." Ze wachtte nog even waarna ze haar eindelijk omdraaide. Rustig liep ze weg van de deep lagoon op weg naar hun kamp. Ze zou het meisje even de weg leidden en dan zou ze verdergaan. Ze had het heel druk. Er moest gejaagd worden en nog andere dingen. Als er nog een training was, zou ze de rangen kunnen uitdelen. Dit meisje had zeker en vast al een rang vast. Ze had al een goed idee voor het meisje. Ze kon jagen en vechten. Ze zou vast een jager worden en met de oorlog zou ze goed getraind worden en kon ze meegaan. Dat was het plan voor het meisje. Imaya knikte zacht en liep richting het kamp. Toen ze er waren draaide ze haar naar Waupatukway. "Welkom. Doe wat je wilt, maar als je jaagt moet je het op de stapel leggen. Alles wat je vind, is voor iedereen. Tot deze avond." Ze draaide haar om en vertrok.

Welkom ;3