Well it goes like this. ~

Het maakte haar echt niets meer uit wat de andere paarden van haar dachten, of ze haar een dom mokkel vonden of niet; ze was hoe ze was en dat hadden ze maar te respecteren. Ja, ze was een aparte en was enorm hyperactief wat af en toe vreselijke irritant kon zijn, maar als je daar niet tegen kon moest je maar niet met haar omgaan. Zowiezo; waarom praatte die paarden over haar? Ze konden haar niet eens en toch dachten ze hun grote mond open te trekken en te oordelen, terwijl ze ondertussen enkel en alleen haar naam konden en geruchten die hier door Indian Sunset werden verspreid. Echt, Dakota kon er alleen maar om lachen en vandaar dat het haar ook absoluut niet dwars zat. Zij relaxt, hun stressen over haar. Ze gingen maar lekker hun gang, de bonte merrie zat er absoluut niet uit en leefde haar leven voordat het te laat was, want zelf was ze ook helemaal geen roddeltante. Grinnikend gooide ze haar hoofd omhoog, zette haar hoeven in de sneeuw en keek naar de bevroren rivier? Zou ze? Dakota vernauwde haar ogen tot spleetjes en sprong vooruit, kwam met haar hoeven op de rivier en viel meteen weer naar beneden. Oeh, dit was nog eens leuk ook ~. Met een brede grijns van plezier rond haar lippen klom ze via de bergen omhoog, ging bovenaan op haar kont zitten en gleed zo van de rivier af. Naja, van het vlakke gedeelte dan. Ohgoooosh. Misschien dat ze zich toch wel wat volwassener moest gaan gedragen, want dit kon echt niet. Dakota schudde de sneeuw van haar kont en gooide haar voorhand in de lucht, sprong vanuit daar naar beneden en maakte een overgang naar galop door de dikke laag sneeuw. Al snel lag ze weer languit op de grond, rolde ze de sneeuw een beetje plat en stond weer op. Ondertussen had ze het wel weer warm door haar inspanningen, want Dakota stond nooit stil.

Mort ~

Verdomme, wat in vredensnaam deed hij hier op deze plek? Hij had geen flauw idee, hij was wat gaan lopen wat gebieden gaan verkennen. En opzoek naar andere kuddes, waarmee hij waarschijnlijk te dealen kreeg. Hij had immers sinds kort een eigen kudde, en hij vondt het belangrijk dat hij zelf wist wat voor kuddes er waren, en waarmee hij te maken zou krijgen. Hij slaakte een zucht, een ijzige wind vlaag streek door zijn manen over zijn vacht langs zijn benen. Mort bevondt zich bij een ijsmeer, overal waar hij keek was alles bedekt met een dun laagje sneeuw. Mort had geen last van de kou, geruisloos liep hij door de sneeuw langs wat bomen. Zijn doelwit het ijsmeer, eenmaal aangekomen liet hij zijn blik over het meer glijden. Tot zijn grootte schrik was hij niet meer alleen, een bonte merrie had zich hier al thuis geheten en glijden op het ijs 'GLIJDE OP HET IJS?' Was ze gek ofzo? De merrie was rond de 2/3 jaar oud, en deed alsof ze een dartelend jong veulen was? Ze had duidelijk schijt aan wat andere vonden van haar, Mort ook. Hij haatte het feit dat paarden je altijd afkeurde op het uiterlijk of over je praatte. Daarom was hij altijd erg op zichzelf, zodat geen paard hem zou kennen en zodat ze dan niet over hem gingen praten. Net zo geruisloos als dat hij was gekomen liep hij ook het ijs op, doordat er een laagje sneeuw op lag gleed hij niet. Zijn vier ijzer benen brachten hem voort, dichterbij de merrie. Zo nieuwsgierig als hij was, naderde hij de merrie die hem blijkbaar niet in het vizier had. Hij kuchte, om zo zijn aanwezigheid duidelijk te maken. 'Voorderest gaat alles goed?' Hij trok zijn wenkbrauw op, een keek hoe de merrie doorging met glijden. Ze had duidelijk pret, vlak daarna gleed de merrie op de sneeuw en lag ze languit voor zijn benen. Ze was nu een makkelijk doelwit, hij zou haar zo... Hij stopte met de verdere gedachtes, en deed niks... Nog niks. Hij zou kijken wat de merrie met zich mee bracht. Hij wachte geduldig af.

In een aardig tempo rende Ailéro over de vlaktes. Het werd steeds kouder en uiteindelijk belandde hij in de sneeuw met zijn voeten. Het knapperde onder zijn voeten wat hij opzich wel een lollig geluid vond. Vandaag was hij nogal vrolijk, en daarbij was het gezelschap van zijn 'huiswolfje' alleen maar meer reden om vrolijk te zijn. Hij was hem een tijdje kwijt geweest omdat hij oud genoeg werd om een vrouwtje te zoeken en zich voort te planten. Maar nu de jongen al oud genoeg waren om even zonder hun vader te kunnen kwam hij weer terug bij de indiaan waar hij zijn eerste jaren mee gedeeld had. Hij keek naar zijn maatje die vrolijk met hem meerende. Wat was hij groot geworden! Dacht Ailéro trots. Toen Awayz stopte en hem in de sneeuw duwde schoot hij in de lach en stoeide een beetje met hem. Maar al snel zag hij de bezorgdheid in de mooie bruine ogen van zijn maatje. 'Ga maar' Zei hij met een grijns. Hij begreep wel dat Awayz erg zorgzaam was voor zijn puppy's. De warme tong van Awayz gleed nog even over zijn wang waarna hij wegsprintte, terug naar zijn thuishaven. Terwijl hij zijn gezicht weer droogmaakte keek Ailéro hem na. Nou maar hopen dat hij hem nog eens op kwam zoeken. Want hij had een groot territorium verroverd en om dat helemaal af te zoeken naar hem was eigenlijk onbegonne werk. Hij draaide zich om naar het Noorden. Na een tijd weer gelopen te hebben kwam hij aan bij de bevroren rivier. Hij had eigenlijk best wel erge dorst gekregen dus pakte hij zijn bijltje en hakte hij in het ijs. Uiteindelijk kwam er wat water naar boven lopen. Hij liet het even rusten in zijn mond voordat hij het doorslikte, ijswater in je maag was niet bepaald iets wat hij zograag wou. Toen hij genoeg had stopte hij het gat in het ijs weer dicht, zodat niemand erover zou struikelen of er in vast kwam te zitten. Hij tuurde in de verte en zag verderop twee gedaantes. Zo te zien waren het paarden maar het was te verweg om dat helemaal te bepalen. Hij ging er op af en de silhouetten werden steeds duidelijker. Toen hij de mooie vlekken van het lichtere paard zag wist hij bijna zeker dat het de merrie was die hij mocht beschouwen als zijn paard. Een big smile ontstond op zijn mond en hij ging erheen.