The cold is killing me. ~

Voorzichtig baande de bonte merrie zich een weg door de dikke laag sneeuw, haar ogen waren vernauwd door spleetjes om te voorkomen dat de sneeuw in haar ogen terecht zou komen en haar mond was gesloten. Ook lagen haar oren iets naar achter, het was echter enorm vervelend als de sneeuw in je oren gleed. Haar warme adem verwekte rookwolkjes, haar staart sloeg ze af en toe tegen haar lichaam om de smeltende sneeuwvlokken eraf te zwiepen, maar heel veel werkte het niet. Waarom ze hierheen was gekomen, wist ze zelf ook niet precies maar het zou vast haar nieuwsgierigheid wel weer geweest zijn die haar hierheen had gebracht. Nog steeds stapte ze met moeite door, de sneeuw was koud en de harde wind erbij maakte het niet minder vreselijk om door dit gebied te slenteren. Enkel de gedachten dat het niet lang meer zou duren voordat de sneeuwstorm voorbij was vrolijkte haar ietsjes op, misschien dat het gezelschap van een ander paard ook gezellig zou zijn. ~
Dakota gooide haar hoofd in de lucht toen de sneeuwstorm was afgenomen, het sneeuwde nog lichtjes en de wind was gaan liggen. Met een brede grijns rond haar lippen draafde de merrie door de dikke laag sneeuw, haar oortjes stonden ondertussen alweer naar voren en haar ogen twinkelde. Dit was vele malen beter, geen harde wind meer en nu kon ze zich tenminste een beetje warm lopen, wat overigens enorm belangrijk was als je in een koud gebied was. Langzaam verhoogde ze haar tempo, zette haar hoeven passief in het sneeuw en gooide haar hoofd een keertje sierlijk omhoog.

Sunset ~

Het bruine hoofd van de merrie keek rond het sneeuw veld. Het was koud, maar wel mooi. Maar ook koud, vooral koud. Sunset moest haar benen hoog optillen om te kunnen lopen. Ze was twee en nog al onhandig. Ze snoof eens en roook een ander paard. Leuk! Dacht ze meteen en ze probeerde door te stappen, maar de sneeuw was te dik. Vervoelkte sneeuw. Het hielt haar gewoon vast dat was het. het hielt haar was en wilde haar niet los laten. Ze ging misschien richting de grootte van een volwassen paard, maar ze dacht nog redelijk als een veueln, ze kon wel serieus zijn, maar ze had haar speel momenten nodig. Sunset hapte in de sneeuw, die haar benen los niet. Ze draafde naar het paard, en struikelde waardoor ze precies voor het paard neerkwam. Wat geschrokken en onzeker keek ze het paard aan. Ze bibberde van de kou en stond snel op. "Ehh, sorry." wist ze er klappertandend uit te krijgen. De wind viel haar nu pas op. De sneeuw op haar linkerhelft van haar vacht was ijskoud. "Ik ben Sunset." zei ze erachteraan. Voor zo ver ze kon praten.

Zodra de geur van een ander paard in haar neusgaten prikkelde, schoot haar hoofd de lucht in en slaakte ze automatisch een vriendelijke hinnik. Als een jong veulen dartelde ze vooruit, haar oren stonden recht naar voren en een gelukzalige glimlach speelde met haar fluweelzachte lippen. Zodra ze zag dat de merrie struikelde en recht voor de hoeven van Dakota neerviel, giechelde ze een keertje en keek de jonge merrie met een schuin hoofd. Lachend schudde de bonte merrie haar hoofd, keek recht in de ogen van haar soortgenoot en greens. ‘Owh maakt niet uit hoor. Kan gebeuren.’ Merkte ze meteen op, waarna ze de merrie even bekeek om te kijken of ze niets mankeerde. Voor zover Dakota kon zien was er niets aan de hand, geen wonden enkel wat sneeuw op haar vacht. Wat overigens ijskoud was, de temperatuur lag hier immers niet heel hoog. Ver onder nul, laten we het daar op houden. ‘Hallo Sunset, aangenaam. Ik ben Dakota.’ Stelde ze zich vervolgens vriendelijk en zachtjes voor, terwijl haar blik wat zachter en minder speels werd dan daarnet. Altijd fijn om andere paarden te ontmoeten, dit was voor haar het tweede paard dat ze tegenkwam en ze moest zeggen; beide bevielen haar wel. Al was Dakota een paard die snel met andere op kon schieten, ze keek absoluut hoe paarden eruit zagen of hoe lomp ze waren, als ze maar respect voor haar hadden en aardig waren. Dat was het allerbelangrijkste voor Dakota, wat overigens ook heel normaal was. In haar oude gebied hadden ze alleen maar van die paarden, maar ze wist dat dat hier niet zo was. Je had drie kanten, goed, slecht en neutraal. Zijzelf had zichzelf al benoemd tot een goed paard, de rest sprak haar simpelweg gewoon niet aan.

‘Owh maakt niet uit hoor. Kan gebeuren.’ Merkte ze meteen op. Sunset zuchte opgelucht. Even was ze bang geweest dat het paard haar zou uitlaggen, zoals al die andere paarden in haar vorige woonplaats. ‘Hallo Sunset, aangenaam. Ik ben Dakota.’ Stelde ze zich vervolgens vriendelijk en zachtjes voor, terwijl haar blik wat zachter en minder speels werd dan daarnet. Sunset knikte, deed even twee stappen achteruit, en schudde zich vervolgens uit om de sneeuw van haar af te krijgen. Brr wat had ze het koud! "Dit is het eerste gebied waar ik kom, nou lekker koud." ze giegelde even. Er zou vast wel een warmere plek zijn, maar nu was ze hier met Dakota. Ze vond haar meteen aardig eigenlijk. Okee ze was even bang geweest, maar dat was logish na haar verleden...

"Nog steeds bang Sunny?" vroeg het grootste hengsten veulen aan haar, hij had haar op de grond geduwd en stond naar haar te happen. Sunny probeerde uit allemacht los te komen, maar zonder succes. De kleine hengst verplaatste zijn hoef naar haar luchtpijp. Sunset keek hem geschrokken aan, hij keek volmaakt op haar neer. "Spaar me." fluisterde ze. De hengst grinnikte en haalde zijn hoef van haar af, pakte haar achter haar oren en Smeet haar weg.

Sunset sprong van het beeld een meter de andere kant op. Haar hals was even laag als haar lichaam, ze zag er verslagen, vooral bang uit. Ze trilde over haar hele lijf. Even haalde ze diep adem, hief haar hoofd weer een stukje en bleef wel staan, ze durfde dakota niet aan te kijken, wat zou ze denken?

[Yaay lang postje!!]

Dakota's ogen waren op Sunset gericht, haar lippen waren gekruld in een prachtige glimlach en haar lichaam trilde van de kou, maar dat negeerde ze zo goed als. Als ze eraan zou denken zou ze het alleen maar kouder en kouder krijgen, daar zat ze nou echt niet op te wachten. Kort brieste ze eens, schudde haar lange manen die sierlijk langs haar gespannen hals deinsde. Genietend van het frisse briesje sloot ze even kort haar ogen, maar opende ze gelijk toen Sunset tegen haar praatte. ‘Als je liever wilt dat we naar een warmer gebied gaan moet je het zeggen. Ik ken er namelijk wel eentje. Dat is overigens wel een eindje weg.’ Deelde ze glimlachend mee, terwijl haar oren weer ietsjes naar voren gestoken werden. Langzamerhand begon ze zich op haar gemak te voelen bij de merrie, die ze overigens mocht. Haar karakter paste helemaal bij Dakota en hopelijk was ze zelf ook een hyper typetje, want Dakota had zelf altijd wel energie. Genoeg. Toen de merrie opeens een meter naar de zijkant sprong keek Dakota even raar aan, schudde haar hoofd en snoof. ‘Is er iets?’ Vroeg ze meteen verbaasd, terwijl haar ogen even groot werden van verbazing. Had ze pijn, zag ze iets raars of had ze gewoon wat kramp? Allerlei mogelijkheden gleden door haar gedachten heen, maar ze was vooral bang dat ze iets had. Het was immers koud hier en niet alle paarden overleefde het hier. ‘Als je het niet wilt vertellen is het ook goed hoor.’ Zei ze er nog vlug achterna, terwijl ze een stapje naar voren deed en met een zorgelijke blik naar Sunset keek. Had ze echt niks? Zuchtend keek ze even rond het gebied, gelukkig was het hier niet zo gevaarlijk als in de dichte gebieden. Alles was hier open en je kon je vijand zo opmerken, maar dat was ook het enigste voordeel aan dit ijskoude gebied.

‘Als je liever wilt dat we naar een warmer gebied gaan moet je het zeggen. Ik ken er namelijk wel eentje. Dat is overigens wel een eindje weg.’ Deelde ze glimlachend mee, Maar Sunset hielt zich sterk en schudde haar hoofd. ‘Is er iets?’ Vroeg ze meteen verbaasd, toen ze een meter opzei gesprongen was. Sunset keek naar de grond, dacht na. waarom had ze dit beeld ineens? ‘Als je het niet wilt vertellen is het ook goed hoor.’ Zei ze er nog vlug achterna, Maar Sunset liep weer naar haar toe. "Ik vertel het wel. Vroeger, nou ja vorig jaar, ik ben nog maar twee. Toen was er een hengsten veulen, het veulen van de kudde leider. Hij was ouder dan ik en spotte met me, wilde me vermoorden leek wel. Hij stond vaak op mijn lucht pijp als hij me met een simpel duwtje omver kreeg, een keer kon ik mijn dood in de ogen kijken, en ik was nog geen 1." een traan rolde over haar wang. ze was nog niet klaar. "Ik had geen ouders, daar spotte hij nog het meest mee. Alle veulens deden leuk mee en ik had maar een vriendin die het voor me opnam, me kalmeerde, maar hij had haar vermoord. Voor mijn ogen." het was eruit. Het hele verhaal. Alles. Ze keek Dakota aan. De vriendjes van de traan kwam achter hem aan. Verdomt, ga nu niet lopen huilen!

Haar mond viel open bij het horen van het tragische verhaal van Sunset. Hoe konden die dingen gebeuren? Afkeurend schudde ze haar hoofd, zag hoe de tranen over de wangen van Sunset rolde en zelf prikte de tranen ook achter haar ogen. Steunend en vol begrip duwde ze haar neus tegen de hals van Sunset, schudde nogmaals haar hoofd en keek met een pijnlijke blik naar de jonge merrie, die duidelijk al veel had meegemaakt. ‘Ohgod. Wat erg.. Als je maar weet dat je als je hier problemen hebt altijd naar mij kan komen, ondanks je me net kent. Je bent nog zo jong en je hebt al zoveel meegemaakt, godver meid. Het leven is echt niet eerlijk, dat blijkt maar weer.’ Klonken haar begrijpende woorden, het leek wel alsof Dakota een droom jeugd had gehad. Alles was zo perfect gegaan vroeger en nu ze die verhalen van andere hoorde, voelde ze zich op de een of andere manier schuldig. Had ze alle paarden maar zo'n jeugd kunnen geven, want veel slechte dingen waren in haar verleden niet gebeurd. ‘Maar wat er ook gebeurt, blijf altijd lachen. Dat houd je sterk.’ Fluisterde nog zachtjes, een beetje overbodig maar toch wilde ze het even duidelijk maken. Zelf bleef ze ook altijd lachen; ze moest wel. Haar ouders hadden haar geleerd altijd te blijven lachen, wat er ook gebeurd. Dan zou je weer positief gaan denken, er bovenop komen en je leven voort kunnen zetten. Ja, ze had veel aan de lessen van haar ouders gehad en daarom kon ze nu op eigen benen staan. Dakota was afhankelijk geweest van haar ouders vroeger en was een verwend kreng, maar ze wilde veranderen en dat had ze gedaan. Nu was ze een persoon die ze altijd wilde zijn, waar ze vroeger tegenop zou kijken. Dat andere dat niet hadden was vreselijk en Dakota wilde er alles aan doen hen te helpen, te helpen om hun ware 'ik' te vinden zoals zij dat ook had gedaan.

De mond van de merrie viel open. ‘Ohgod. Wat erg.. Als je maar weet dat je als je hier problemen hebt altijd naar mij kan komen, ondanks je me net kent. Je bent nog zo jong en je hebt al zoveel meegemaakt, godver meid. Het leven is echt niet eerlijk, dat blijkt maar weer.’ Klonken haar begrijpende woorden, Sunset knikte. Ze was gewoon echt een slaafje geweest voor die hengst. En eht vervelende was dat ze daar nu nog last van had, ze luisterde al naar iemand die zei: doe dit even, of maak dat even schoon. bijweize van spreken dan. Ze was perfect. Perfect voor een paard wat een slaafje zoekt. "Ik was een slaafje voor die hengst, ik deed alles wat hij wilde. Kan... Kan je me dat af leren. Kan ik dat afleren?" vroeg ze voorzichtig. Sunset keek naar Dakota zij zag er zelfverzekerd uit, in tegen stelling tot haarzelf, zij zag eruit dat als er maar een veulen tegen haar aann liep ze om zou vallen. Misschien was dat ook wel zo. Ze was niet echt stevig geboud. En ze was ook behoorlijk gemarteld door die hengst. Die vervloekte hengst....

Nog steeds snapte ze niet hoe dat hengsten veulen Sunset dit aangedaan kon hebben. Waar haalde dat beest het lef überhaupt vandaan? Woede, maar tegelijkertijd verdriet stroomde haar lichaam binnen en even schudde ze haar voorpluk voor haar ogen weg. Het was gewoon niet eerlijk hoe sommige paarden werden behandeld, alsof ze een stuk oud vuil waren dat nergens goed voor was. Elk paard was perfect in hun eigen weg, maar iedereen had iets unieks en dat maakte elk paard weer anders. Natuurlijk had iedereen negatieve kanten, maar dan had je nog niet het recht een paard op die manier te behandelen. Niemand niet, zelfs de Koningin van Engeland niet. Kwaad snoof ze eens, schudde nogmaals haar hoofd en keek met een gekwelde blik naar Sunset. Een kleine glimlach krulde haar lippen. ‘Tuurlijk wil ik je helpen Sunset. Ten eerste moet je je wat zelfverzekerder opstellen, neem eens een stevige houding aan en hef je hoofd hoog op. Dat is al de eerste stap om zelfverzekerd over te komen.’ Dan begon ze maar meteen, want Sunset moest zo snel mogelijk van dat onzekere gedrag zijn en daar wilde Dakota haar enorm graag mee helpen. Maar ze wist wel dat als die hengst ook terug zou komen, Dakota hem met de grond gelijk zou maken en dat zonder enig gevoel. Niemand, maar dan ook echt niemand had her recht een ander paard, je soortgenoot zelfs, zo vreselijk veel pijn te doen en littekens achter te laten, op hun hart te trappen en ze trauma's te bezorgen. Daar kan ze wel zo vreselijk kwaad om worden, het was gewoon niet eerlijk. Echt niet. ‘Het duurt wel even voordat je echt zelfverzekerd bent. Je moet immers eerst leren je mond open durven te trekken en je moet ook wat aansterken, goed eten en af en toe wat trainen geef je wel wat energie.’ Klonk er toen zacht.

‘Tuurlijk wil ik je helpen Sunset. Ten eerste moet je je wat zelfverzekerder opstellen, neem eens een stevige houding aan en hef je hoofd hoog op. Dat is al de eerste stap om zelfverzekerd over te komen.’ Sunset zette haar kleine hoefjes iets uit elkaar, en hief haar hoofd, maar met dezelfde blik, ze was gewoon te bang. Sunset zuchte, ze kon het gewoon niet, dat beest had haar haar leven afgepakt... ‘Het duurt wel even voordat je echt zelfverzekerd bent. Je moet immers eerst leren je mond open durven te trekken en je moet ook wat aansterken, goed eten en af en toe wat trainen geef je wel wat energie.’ Klonk er toen zacht. Sunset glimlachte en liep naar Dakota toe en duwde haar hoofd in haar hals. "Dank je wel. Gewoon alvast." zei Sunset zachtjes. Nog even en ze kon Dakota zien als een pleeg moeder! Want haar ouders waren dood. Tenmiste, dat is wat dat veulen had gezegt. Hoe heette hij nou ookal weer. Dark.. Nee, geen Dark... Iets met duister. Een duistere, gevaarlijke naam. Ze wist het niet meer. Ze hoefde het ook niet meer te weten.

Zo te zien had Sunset veel moeite met een zelfverzekerde houding aannemen en dat was begrijpelijk, Dakota had er dan ook alle respect voor dat het de eerste paar dagen niet zou lukken. Misschien moest ze hier gewoon eerst even wennen, dan zou het vast en zeker van zelf wel komen. Kort schudde ze haar hals, schraapte met haar hoef door de sneeuw en deed een stap naar voren, terwijl ze voelde hoe het hoofd van Sunset in haar hals geduwd werd. ‘Ik hoef geen dankje. Dat is echt niet nodig meid.’ Sprak ze toen, terwijl haar lippen zachtjes in een glimlach gekruld werden. Dakota wilde haar met alle plezier van de wereld helpen en als die hengst hier ooit durfde te komen, schopte ze hem meteen het land uit. Zulke paarden hoorde hier niet, paarden die ervan genoten als andere pijn leden. Misschien dat ze daar maar eens goed op moest gaan letten, zij had immers dit landschap ontdekt en zij maakte uit wie hier wel en niet mocht zijn. Vond ze zelf dan, want zij was hier het eerste gekomen, had hier paarden heen gelokt zodat ze niet zo alleen was maar wilde er nog meer. Dit land moest bewoond worden door alle indianen paarden, kampen met indianen moesten hier ontstaan en daar ging ze alles aan doen. Zij hoorde hier gewoon thuis, net als alle andere indianen paarden en indianen. Dit was de perfecte plek voor hen, vruchtbare grond, hoge bomen en grote velden waar je je kamp op kon zetten. Zelf wilde ze weer bij zo'n kamp horen, heerlijk zonder iets over de velden galopperen met degene waarvan je hield op je rug. Waarom kon ze die tijd niet terug draaien, weer zoveel plezier hebben met een mens? ~

‘Ik hoef geen dankje. Dat is echt niet nodig meid.’ Sprak ze. Verbaast keek Sunset de merrie aan. "Jawel, dat heb je verdiend!" zei ze koppig, ze keek haar met een glimlach aan, vroeger had ze altijd sprankeling in haar ogen, nu zag je alleen maar angst. Ze zuchte en keek naar de wind die sneeuw meenam. Sunset hoorde haar maag knorren. Ze schraapte met haar hoef over de sneeuw, en daar kwam gras onder van daan. Metteen dook haar hoofd naar beneden en at ze het op. Toen nam ze een hap sneeuw voor water. Ze voelde sneeuwvlokken op haar vacht vallen; het sneeuwde. Sunset glimlachte, ze hielt van sneeuw, ookal deed het haar klappertanden en rillen. Ook nu nog rilde sunset helemaal, maar ze trok zich er niets vanaan. Dakota zou haar misschien wel slap vinden dan, en dat wilde ze totaal niet.

Dakota schudde haar hoofd en keek de merrie met een verbijsterde blik aan. Nee, de bonte merrie hielp andere graag en daarvoor hoefde ze geen dankje, dat had ze al zovaak tegen paarden gezegd en waarom begrepen ze dat verdomme niet? Daar kon ze zo kwaad om worden, Dakota had plezier in het helpen van paarden dus wat was het probleem? Opnieuw schudde ze haar lange voorpluk voor haar ogen weg, keek Sunset even kort aan en zuchtte. ‘Nee, ik wil echt geen dankje Sunset.’ Maakte ze haar nog even duidelijk. Misschien dat het tijd werd dat ze uit dit gebied zouden vertrekken, het was ontiegelijk koud en erg goed voor je gezondheid was dit ook weer niet. Dakota deed een stap naar voren, keek achterom naar haar vriendin Sunset en snoof. ‘We kunnen beter weggaan uit dit gebied. Het is hier veel te koud en ik begin ook nog eens honger en dorst te krijgen.’ Vaak zeiden paarden tegen haar dat als ze in een sneeuw gebied was en ze dorst kreeg, ze in de sneeuw moest happen. Nou deed ze dat echt niet, want dat vond ze hartstikke koud en smerig. Eigenlijk was het gewoon regenwater als het in je mond smolt, maar toch vond ze het geen fijn idee om in de sneeuw te gaan happen. Bah. Natuurlijk waren er zat paarden die het heerlijk vonden, maar meningen waren inmiddels vaak anders. Dakota stapte voort, af en toe keek ze om of Sunset bij was en zo niet dan wachtte ze op haar, dat was het minste wat ze nu kon doen. Misschien dat ze begon te twijfelen of ze haar echt kon helpen, je moest het toch allemaal zelf doen wilde je zelfverzekerder overkomen.

‘Nee, ik wil echt geen dankje Sunset.’ Maakte ze haar nog even duidelijk. Sunset knikte. "Okey dan niet." maar niet op zo'n toon van nu vind ik je niet aardig meer ofzo. De glimlachte even naar Dakota, terweil ze weer rilde. Dakota deed een stap naar voren, keek Sunset aan en snoof ‘We kunnen beter weggaan uit dit gebied. Het is hier veel te koud en ik begin ook nog eens honger en dorst te krijgen.’ zei Dakota tegen haar. Sunset lachte. "Lijkt me een geweldig idee." zei ze terweil ze naar Dakota stapte. Dakota stapte ook door en wachte af en toe even op Sunset, ze vond het lastig om met haar dunne lichaam in de sneeuw vooruit te komen. Toen ze redelijk ver achterliep zette ze voorzichtig een drafje in en draafde naar Dakota. Bijna viel ze weer, maar ze wist zich op de vangen. Ze grinnikte even toen ze weer naast dakota liep.