Waaaaaaah een mens!

Flo dribbelde opgewonden door het bos. Hij was niet erg slim. Hij had nog heel wat veulen ontwetendheid waar hij nog niet vanaf was. Hij vond knappende takjes nog steeds eng en hij was ook nog niet voorzichtig genoeg bij mensen. Zijn moeder zei ook dat dat op een dag zijn vrijheid zou kosten. Hij wist hetzelf ook maar, hij wilde geen kwaad woord over zichzelf horen. Hij was al bijna een volwassen hengst. Mensen was hij makkelijk snel af. Hij was snel. Net zo snel als een pijl zei zijn moeder. Flo betekende ook pijl maar hij wist niet precies wat het was. Zij vader zei dat het een ding was die mensen met gekke stokken afschoten en die je zo de dood in konden jagen. Hij heette ook pijl dus hij was ook gevaarlijk. Hij was snel en dodelijk. Zijn moeder had gewoon te weinnig vertrouwen in hem. Hij dartelde snel verder. Hij schrok soms nog steeds als er bladeren onder zijn hoeven kraakten. Hij moest dat niet doen. Hij was al bijna groot. Waarom was hij dan nog zo'n watje? Zijn moeder had gezegd dat hij ook alleen moest leren leven maar, hij was liever bij haar. Mama beschermde hem tegen krakende takjes en enge mensen. Mama wilde hem niet beschermen en hij moest op zichzelf. Hij kwam op een open plek. Er stond wat graan. Dat hadden de mensen zeker geplant. Hij ging erbij staan om het te eten. Soms waren mensen best handig. Ze planten zo eten maar, ze letten er niet goed op dus dan kan hij het eten. Mensen wilden zo veel eten planten dat ze het niet allemaal konden bewaken. Domme mensen. Ze zouden toh slimmer moeten zijn als ze wel dodelijke en snelle pijlen konden maken. Hij bleef lekker staan eten. Het ging zo makkelijk. Hij hoorde plotseling wat blaadjes kraken. Wie is daar? Vroeg hij met een angstige hinnik.

Met een speelse blik in zijn ogen liep Ailéro door het bos. Ookal was hij dan 21, dus volwassen, soms wilde hij gewoon nog even zijn jeugd terug. Met een flinke afzet hing hij nu aan een hoge tak. Hij trok zichzelf erop en klom verder. Dit was iets wat hij altijd al graag had gedaan, wedstrijdjes met zijn vriendjes en vriendinnetjes om wie het snelst aan de top was. Maar er blonk niemand echt in uit, de ene keer won de andere, de andere keer won hij. En zo wisselde dat elkaar dan af wat ervoor zorgde dat het ook leuk bleef om te doen. Dit was slechts een van de vele spelletjes die hij had gedaan. Maar al snel kwam hij erachter dat het bij lange na niet zo leuk was in zijn eentje. Hij klom ondanks dat toch door naar de top waar hij over het landschap tuurde. Niets opvallends. Tenminste, dat dacht hij totdat hij de andere kant opkeek. Een mooi bruin paardje stond van het graan te eten. Hij bekeek hem een tijdje. Zo te zien was hij enorm op zijn hoede. Toch wilde Ailéro kennis met hem gaan maken. Hij klom weer naar benede totdat hij weer met zijn voeten op vaste grond stond. Vol nieuwschierigheid liep hij in de richting van de granen. De bossen gingen over in struiken, en de struiken gingen weer over in het graan. Hij liep verder op de rand van het bos totdat hij een paar meter van het paard verwijderd was. Het paard was gelijk allert toen de blaadjes geluid maakte. Een angstige hinnik was te horen. 'Rustig maar' Zei hij op een geruststellende en zachte toon. Ookal zou het paard hem zeerwaarschijnlijk niet begrijpen, de tonen zouden wel overkomen. Hij wachtte rustig af op wat hij ging doen. Wegrennen, of toch de sprong wagen en hem een kans geven. Hij maakte zich kleiner voor hem aangezien hij wel gemerkt had dat hij overal bang van kon zijn, dus mischien ook wel zijn lengte. Met een van zijn knieën op de grond en de andere erlangs met zijn voet op de grond keek hij diep in de ogen van hem. Hij was benieuwd hoe hij zou gaan reageren.

Flo keek angstig naar het mens. Hij had een gekke muts van vogelveren op zijn hoofd. Hij was eng. Hij stond op 2 benen en sprak een gekke taal. Hij snoof angstig. Hij wilde niet wegrennen want, hij moest niet bang zijn voor zo'n klein mensje. Hij wilde hem bang maken dus hij steiger hoog. Hij maaide stoer met zijn benen in de lucht en hij hinnikte hoog. Hij galoppeerde zo bij het mens langs. Net niet over het mens heen. Hij stond nu aan de andere kant en hij steigerde weer. Met zijn benen raakte hij bijna het mens. Hij voelde zich stoer. De rustige tonen van het mens kalmeerde hem niet. Hij voelde zich echt wild. Hij was geen mensen doetje. Hij rende ook niet voor de mensen weg. Hij bedreigde ze. Hij galoppeerde steeds harder en hij steigerde steeds hoger. Hij daagde het nietige mnsje uit. Als hij hem wilde vangen moest hij beter zijn best doen. Hij was een wilde hengst en hi liet zich niet vangen! Hij galoppeerde weer langs het mens maar, hij lette niet goed op en hij stootte met zijn hoofd tegen een boom. Hij werd duizellig en hij stond onvast op zijn benen. Hij liet zich zonder aan het mens te denken ging hij even liggen. Hij moest even zijn balans terug vinden. Alles draaide om hem heen. Het mens was nu opeens met zijn zessen en langzaam werd het er weer een. Hij stond op. Hij keek het mens uitdagend in de ogen en hij snoof. Het begon opnieuw.

Zo te zien dacht het paard er toch net iets anders over dan dat hij had gehoopt. Het probeerde hem te intimideren, en dat was iets waar hij niet zo van hield. Hij stond op en keek toe hoe het paard zich uitsloofde. Hij voelde zich uitgedaagt maar wilde de hengst zeker geen pijn doen. Al had hij wel paarden voor het kamp nodig.. Het paard had ongelofelijk veel kracht in zich en met de juiste hulp zou hij zeker een goede beschermer zijn. Hij bestudeerde met een tijdje, totdat hij met een drean tegen een tak aankwam en zich neer liet zakken. Geschrokken kwam hij wat dichterbij om te zien of hij misschien hulp nodig had. Al snel stond het paard weer op en hij zette een paar passen achteruit. De uitdagende blik in zijn ogen was duidelijk te zien, en ja hoor, daar ging die weer. Hij keek naar de passen terwijl hij onopmerkelijk een touw tevoorschijn haalde en gelijk toen hij weer langs hem afkwam om zijn hoofd gooide. Hij zorgde gelijk dat het touw gedraait om een boomstam kwam te zitten, omdat het paard anders het weer uit zijn handen kon trekken. Hij keek toe naar het paard en wachtte totdat hij zich erbij neergelegt zou hebben. Hij ging een meter of twee verderop zitten wachten totdat de spanning en de shock uit het hoofd van de hengst waren.

[sorry dat ie nie zo lang is xD]

Flo maakte weer een scherpe bocht lang het mens maar, opeens zat er een soort gekke slang om zijn nek. Het was eng en het hield hem vast. Hij trok eraan maar, het zat ook om een boomstam en hij touw ging niet kapot. Hij steigerde en hij bokte. Hij wilde het mens pijn doen maar hij kon door het touw niet bij hem komen. Hij trok de hele tijd maar, het ging niet kapot. Het mens zou hier spijt van krijgen. Hij snoof en brieste woedend. Hij bleef maar doorgaan maar het lukte niet. Na een halfuurtje deed zijn nek zeer en was hij heet en bezweet. Hij was moe en gaf het op. Hij had naar zijn moeder moeten luisteren. Nu was hij zijn vrijheid kwijt. Hij baalde. Hij had zijn verstand niet gebruikt en nu moest ij werken voor de mensen. Hij wilde niet maar hij moest. Hij ging even liggen. Hij voelde zich een beetje koortsig worden omdat hij zo wild was geweest. Het zweet plakte. Hij was loeiend heet maar hij had het ijskoud. Hij voelde zich ellendig. Dat mens zou boeten. Hij was een pijl. Dodelijk en snel. Hij zou wraak nemen.


[kort geen inspi]

Het leek een eeuwigheid te duren voordat het paard het op ging geven. Hij prutste wat aan zijn nagels uit verveling waarna hij een stuk hout van de grond pakte en het ging bewerken met zijn mes. Het was een hobby van hem, van jongs af aan al. Wanneer hij zich verdrietig voelde of even alleen wilde zijn trok hij zich terug en ging op een rustig plekje de mooiste kunstwerken maken. Hij keek naar het stuk en probeerde er een vorm in te zien. Het was moeilijk om te zien maar met goed genoeg kijken haalde hij er een paardenhoofdje uit. Hij begon met de viezigheid eraf te snijden waarna het eindigde met de manen er in kerven. Een glimlach was te zien om het eindresultaat en hij keek op naar de hengst. Hij lag uitgeput op de grond. Ze waren al zo'n half uur verder onderhand. Dat werd ook wel eens tijd.. Dacht hij en stond op. Hij knielde neer bij het hoofd van het paard en keek in zijn ogen, nee, hij was zeker niet blij met wat hij had gedaan. Hij besloot om hem nu mee te nemen naar het kamp voordat hij weer uitgerust genoeg was om weer moeilijk te gaan doen. Hij haalde de knoop uit het touw om zijn nek waarna hij het als een halster om zijn hoofd knoopte. Hij maakte het toen los van de boom en liet hem opstaan waarna hij aanliep naar het kamp. Hij had het touw strak vast en liep langs de schouder van hem zodat als hij wat uit wilde halen hij hem niet kon raken. Eenmaal bij het kamp aangekomen zette hij hem aan een lange lijn die aan een paal vastzat die diep in de grond zat. Hij liet hem daar los waarna hij aanliep om fruit te halen uit de bomen van het kamp. Een paar lekkere appeltjes, wat peren en wat andere vruchten pakte hij waarna hij ze bij hem neer ging leggen. Zo kon hij zelf kijken wat hij wilde. Hij vulde de bak met water ook waarna hij takken ging zoeken voor het vuur voor vannacht. Dan had het paard even rust. Ondertussen ging hij een naam voor hem bedenken.

Flo keek uıtgeput maar oplettend naar het mens. Hıj kwam dıchterbıj. Het was eng maar hıj moest zıch overgeven. Hoe kon zo`n mısmaaksel zo sterk zıjn. Hıjzelf was gespıerd en vol kracht. Het mens was nıet half zo sterk als hıj maar met dıe gekke voorbenen konden ze zo veel. Hıj kreeg een doffe glans ın zıjn ogen. Hıj was gevangen en hıj moest voor de mensen gaan werken. Hıj moest het er mee doen. Hıj wılde wennen aan het mens wnt sommıge paarden vonden het nıet erg om met mensen te werken had zıjn moeder verteld. Zıjn vader had gezegd dat hıj moest vechtn en dat de paarden van de mensen grote verraders waren. Dıe gaven zıch over aan de mens en vochten nıet meer. Hıj kon zıch doodvechten of een verradr zıjn. Hıj wılde wachten met zıjn keuze om te kıjken naar de mensen en hun gedrag. Het mens deed een gek dıng om zıjn hoofd en nam hem mee. Hıj deed mee. Hıj kon het mens geen pıjn doen ın deze posıtıe. Het mens bond hem vast en haalde sappıg fruıt. Het was lekker want hıj had alleen het oude fruıt van de grond kunnen eten. Hıj genoot van de heerlıjke sappen dıe van zıjn kın dropen. Hıj lıkte ze zelfs van de grond. Hıj kreeg ook water. Hıj genoot ervn nıets zelf te hoeven doen. Hıj gıng grazen zover als de slang hem toelıet. Het mens gıng dode bomen zoeken. Het was raar maar het zou vast wel weer handıg zıjn.

Terwijl hij de takken aan het meenemen was hield hij de hengst in de gaten. Zo te zien vond hij het fruit wel lekker en was hij niet van plan om hem pijn te gaan doen zodra hij weer in de buurt zou komen. Terwijl hij de takken naar het midden bracht liet hij nog een appeltje zijn richting op rollen. Die had hij net nog geplukt ondertussen. Hij twijfelde om hem nu al los te maken, zou de hengst gelijk weggaan of toch blijven? Uiteindelijk zou het toch zijn eigen keus zijn maar Ailéro wilde hem zo graag laten zien dat het hier ook goed was, dat hij niet bang hoefde te zijn voor iedereen. Misschien zou hij zich hier wel op zijn plek gaan voelen met Dakota en het veulen Nightmare. De wind liet de veer aan het bandje om zijn bovenarm opwaaien. Het voelde hier fijn. Toen hij genoeg hout klaar had liggen en ook nog zo gemaakt dat het goed aan te steken was was hij klaar hier. Hij liep richting de hengst en ging op een boomstam zitten die diende als bankje. Het was nog net binnen de cirkel waar de hengst kon komen. Hij had nog wat fruit bij zich en reikte het hem toe. Hij vroeg zich af op hij op hem af zou komen om het te pakken, of dat hij koppig bij hem uit de buurt zou gaan blijven. Hij besloot hem los te maken wanneer hij hem had mogen aaien. Maar hij vroeg zich af hoelang dat nog zou gaan duren. Hij had inmiddels wel gemerkt dat hij een sterke wil had en er ook voor wilde vechten.

[ sorry dat het zolang duurde ]

Flo keek rustıg naar wat het mens deed. Ze waren raar dıe mensen. Ze gıngen gewoon takken bıj elkaar leggen. Wat voor nut had dat nou? Hıj zou nooıt ıets van de mensen begrıjpen dat wıst hıj maar hıj moest ermee leven. Hıj zat daar maar met dıe appel ın zıjn hand. Zou hıj wachten tot hıj ter plaatse verrot ofzo. Hıj keek naar het mens. Hıj zou dıe appel gewoon opeten ın plaats van hem de hele tıjd vasthouden. Hıj kreeg opeens een ıdee. Het mens keek hem maar verwachtıngvol aan. Hıj lıep voorzıchtıg naar het mens toe. Mısschıen zou het hem ıets doen maar het bleef zıtten waar het zat. Toen Flo dıchtbıj was pakte hıj de appel en draafde ermee weg. Hıj at het op en het sap droop van zıjn kın. Hıj hıeld van het verse fuıt van de mensen. Hıj zou wel een mens wıllen zıjn en dan zou hıj de hele dag appels en andr fruıt eten.



(gebrek aan tıjd)

Zijn ogen waren nogsteeds op hem gericht, zo te zien vond de hengst het allemaal maar raar wat zich hier afspeelde. Ailéro had niet echt het idee dat hij ooit onder de mensen was geweest, maar gewoon in het wild was geboren en daar was gebleven. Dat zou zijn gedrag iniedergeval wel verklaren. Zijn blik dwaalde af en toen hij uiteindelijk beweging in het lichaam zag keek hij hem weer aan. De hengst kwam voorzichtig op hem af en pakte de appel waarna hij ermee wegdraafde. Dit was niet echt wat hij gehoopt had maar het was een begin. Hij durfde dus al wel dichterbij te komen. Hij bleef even wachten totdat hij klaar was met eten voordat hij opstond. Anders zou het hem nog afschrikken. Het begon al donkerder te worden dus besloot hij de open schuilstal klaar te maken. Hij pakte lekker warme bodembedekking en strooide het uit. Hij pakte een mand en liep naar de bomen. Hij plukte heel wat fruit en zette het in het midden. Als hij het fruit dan wilde moest hij toch in de schuilstal, dan zou hij erachter komen dat die niet eng was, tenminste, hij verwachtte dat hij die eng zou gaan vinden aangezien zo'n dingen in de natuur niet zo overal zijn. Aan de muggen zag hij dat het zou gaan regenen. Ze vlogen laag. Vandaar dat hij het deed. Hij maakte een lijn aan de lijn van de hengst vast, een verlengstuk. Hij maakte deze vast aan een paal dichterbij de stal. Daarna haalde hij het los van de eerste paal. Nu had de hengst meer ruimte en kon hij de stal ook benutten zonder dat de lijn hem tegenhield. Hij liet een vuurtje branden zodat hij niet in het donker zou staan. Toen hij klaar was liep hij richting zijn hut.