Berries like as blood

Waupatukway liep door het bos. Ze voelde zich goed. Als ze zich goed voelde hadden de mensen die ze tegenkwam geluk. Dan lag haar mes wat losser in haar hand. Ze zag veel als bedreiging en ze was schuw. Daardoor moest je met haar oppassen. Ze was altijd goed bewapend. Ze had haar standaard uitrusting bij haar. Dat bestond uit haar wapens: Een korte speer in haar hand, Een kleine strijbijl in haar tas en een pijl en boog op haar rug. Ze had altijd wat Pennikan bij haar als ze weg ging en ze had wat standaard spulletjes zoals: Een scherp jagersmes, een bizonhuis en nog at andere dingen waarmee ze kon overleven. Ze ging er graag alleen op uit. Even tot rust komen. Ze vocht graag maar niet veel. Ze ontweek het liefst anderen. De enigen die ze had waren de Murderous eagels. Dat was haar familie. Ze had een mand bij zich. Ze was opweg om wat bessen te zoeken. Ze wilde graag nuttig zijn voor haar kamp en wat eten zoeken. Ze zag wat bessenstruiken en hurkte erbij neer. Ze plukte de trosjes en deed ze in de mand. Dit seizoen deden de bessen het goed want, je kon er altijd een paar vinden. De wind ruiste zacht langs de bomen. Ze ging op in haar werk en de mand was na 20 minuten hlemaal vol. Ze pakte de mand op en zette hem op haar hoofd. Ze liep in de richting van het kamp. Het was best een eind lopen omdat, ze naar dit bos wilde. Ze liep rustig en langzaam. Ze pakte een bes en stak hem in haar mond. Het sap vulde haar mond. Er kleefde ook wat sap aan haar vingers. Het leek wel bloed. Bloed deed haar denken aan vechten. Ze haalde haar strijdbijl uit haar tas en bevestigde hem aan de mand. Nu hing hij binnen handbereik.


[open voor iedereen]

Aangezien het vandaag lekker warm was liet hij het meeste in zijn kamp liggen qua uitrusting. Uiteindelijk ging hij op pad met alleen een boek, schoenen, zijn dierbare ketting en wat spullen om zich te verdedigen. Een bijltje, redelijk klein maar zo scherp dat je er iemand mee zou kunnen onthoofden. Verder had hij bepaalde pijlen met gif bij zich en een boog op zijn rug. Je wist nooit wat je tegen zou komen en met dit gif zou je zelfs een olifant neerkrijgen. Het was gemaakt van verschillende dingen in de natuur. Zoals het gif van een dode slang of kikker en giftige planten. Deze gemixt maakte het ultieme gif. Hij liep aan en vertrouwde zijn kamp aan maat maatje toe, Awayz, de wolf die hij al zijn hele leven kende en voor wie hij zijn eigen leven zou opofferen. Hij besloot door de bossen te gaan, omdat over de vlaktes het veelste warm was. Hij was stiekem opzoek naar paarden om zijn kamp te vergezellen, maar met ander gezelschap zou hij ook al blij zijn. Met een glimlach op zijn gezicht genoot hij van het moment, de zon die zo af en toe door de blaadjes zijn schouders opwarmde, en dan nog de vogels die hun liedje zo mooi en puur zongen. Hij was omringt door de dieren, hier en daar vloog een vlindertje opzoek naar een mooi bloemmetje. Zelfs de mieren waren druk bezig om eten te verzamelen. Een warme blik was te zien in zijn ogen terwijl hij de dieren aanschouwde. Hij keek op toen hij een muis met besjes weg zag sprinten. Aan die gedachten kreeg hij gelijk weer zin in wat van die besjes. Hij liep in de richting waar de muis vanaf kwam en kwam al snel bij de struiken. Hij plukte er een trosje vanaf en at er wat van. Hij zag aan het gras dat er hier net nog iemand was geweest. Hij volgde de voetafdrukken en zag iemand lopen. Een meisje met een mand op haar hoofd. Hij twijfelde even maar besloot er gewoon opaf te gaan. 'Hee' Zei hij vriendelijk toen hij er bijna was.

Waupatukway liep wat te dromen. Over het kamp en over Imaya's mooie paard. Het was een prachtig dier. Zelf zou ze ook wel zo een willen maar, zij had niet genoeg kennis van paarden om er een te vangen. Ze werd een beetje gespannen omdat ze voelde dat er iemand in de buurt was. Ze had getrainde zintuigen en daar vertrouwde ze op. Ze bleef toch strak voor haar kijken. Haar pijlen, boog en speer hingen dreigend op haar rug. Niemand zou zo dom zijn om een zwaarbewapend iemand aan te vallen. De mand vol bessen stond nog steeds recht op haar hoofd. Het ding viel niet omdat, ze helemaal in balans was. Ze keek af en toe schichtig om haar heen. Opeens schrok ze van een stem die hee riep. Ze pakte bliksemsnel de mand vast en zette hem op de grond. Tijdens het neezetten pakte ze gelijk haar bijl. Ze hield hem stevig en haar hand. Ze hield hem ook goed in het zicht. Op de vlijmscherpe bijl waren ook nog bloedvlekken te zien van andere slachtoffers. Ze keek de man voor haar aan. Hij was nog jong. Eigenlijk nog een beetje jongen. Hij had een boog en een bijl. Hij had een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. Ze wierp hem een grimmige blik toe. Hij zag er echt uit als iemand die niet graag bloed liet vloeien. Zulke mensen kon je op een of andere manier herkennen. Ze straalden gewoon iets goeds uit. Ze verafschuwde dat goede. Haar mond was een rechte streep en ze keek de jongen grimmig aan. Ze zag er echt uit als iemand die hem niet met open armen ontving. De blauwe streep op aar gezicht was goed te zien. Ze zei niks en keek hem alleen maar aan.

Terwijl zijn blik nogsteeds op haar gericht was volgde hij haar bewegingen. De mand werd zo snel weg gezet als maar kon en gelijk had ze een bijl in haar handen. Wow.. Een beetje agressief? Dacht hij verwonderd. Dat had hij eerlijk gezegt helemaal niet verwacht toen hij op haar af stapte. Hij had een naar voorgevoel dat dit niet het geweldigste gesprek ging worden van de dag. Hij verwachtte nog eerder dat hij zometeen een bijl door zijn borstkast had. Hij bekeek haar, waarom waren het altijd de leuke meiden die zo agressief reageerde op hem? Dacht hij en een zachte zucht verliet zijn mond. Hij richtte zijn ogen weer op haar en twijfelde even of hij nog iets moest zeggen of gewoon moest weglopen. Achja, hij was goed opgevoed dus besloot maar voor het eerste te gaan. Wat kon er fout gaan? Hij was voorbereid om elke aanval te doorzien en af te weren. 'Kwilde je heus niet laten schrikken ofzo, maarja, volgens mij heb je niet echt zin om te praten' Zei hij en liep schuin weg zodat hij een bedreigende beweging gelijk op kon vangen.

[sorry echt zwaar inspiloos op het moment]

Waupatukway keek hem nog steeds strak aan. Ze bewoog zich niet. De jongen leek nogal geschrokken. Mooi zo dacht ze. Ze maakte graag anderen bang. Het liefst zou ze meteen haar bijl in zijn borst drukken maar dat was laf. Je moet niet zomaar gaan vechten. Ze moest hem eerst uitlokken en boosmaken. "Nee daar heb ik geen zin in" snauwde ze de jongen toe. Hij leek ongeveer 2 jaar ouder maar dat maakte niet uit. Ze had fel getraind en naar de moeilijkst bereikbaarste plekken gegaan en expres gevaarlijke gebieden ingegaan. Ze was sterk en gespierd en ze kon een volwassen man aan. Ze was niet voor niets een murderous eagel. Ze keek de jongen uitdagend aan en zei: "Waartoe heb jij het recht om mij van achteren te benaderen?" Ze vroeg het echt als een bitch. Ze vroeg het eigenlijk om zijn antwoord ook even lekker af te snauwen want, dan ging het de goede kant op. Ze bereidde zich ook voor om elk moment haar bijl naar hem toe te smijten en haar speer te pakken en weer in zijn borst te mikken. Ze had al wat mogenlijke technieken bedacht om hem aan te vallen. Hij zat nu een beetje gevangen.

Toen hij zo'n snauwend antwoord terugkreeg liep hij verder. Dr is er eentje chagrijnig dacht hij in zijn hoofd en moest zijn lach inhouden. Gelukkig kon hij dat wel want zin om te vechten had hij niet, daar was het een veelste mooie dag voor. 'Ik merk het' Zei hij droog als antwoord. Ze vroeg er gewoon om dacht hij. Zijn leven bestond voornamelijk uit trainen, trainen met zijn vrienden, tegen de oudere jongens uit de stam en door zijn vader. Alles van toen zat diep in zijn hersenen gegriffelt en hij wist het op elk moment weer te gebruiken. Als hij het goed in had geschat was ze hem nu gewoon uit aan het dagen. Hem wel tot vechten te laten komen. Waardeloos dacht hij in zijn hoofd maar liet er niks van merken. Toen ze weer zo'n bitchy vraag stelde stopte hij met lopen. Hij zag de uitdagende blik in haar ogen. 'Gaan we ijdel doen?' Zei hij droog. Hij was opzich een heel aardige jongen voor iedereen, maar als ze zo tegen hem deden werd zijn andere kant duidelijk zichtbaar. 'Ik zou maar niet gaan vechten als ik jou was, dalijk breek je nog een nagel, of nog erger, een krasje op je gave huidje' Zei hij droog. 'En als je zo graag wil vechten ga je dat maar lekker ergens anders doen, of je probeert me te doden met een van je wapentjes en laat je zwakte zien. Als je echt zo stoer bent kan je het ook zonder al die zooi meid' Zei hij en keek haar nochalant aan. Hij was op zijn hoede maar was ook wel benieuwt wat ze ging doen. Of ze echt hem aan ging vallen met haar bijltje.

Waupatukway grıjnsde vanbınnen. Duıdlıjk een man. Hıj dacht dat hıj beter en sterker als haar was. Mannen hadden haar hele jeugd al verpest met hun "je mag nıet mee jagen. ga lıever je moeder helpen." Ze vonden zıchzelf beter en wılden de baas spelen over haar. Ze vonden haar geen gevaar omdat ze dachten dat hun traınnıng wel genoeg zou zıjn. Zelf had gevochten voor haar bestaan. Tıjdens haar gevangenschap had z blanken pıjn gedaan en daaarvoor haddn ze haar gemarteld en gestraft. Pıjn deed haar weınnıg en degene dıe voor haar stond was ıemand met zo`n zıekelıjk goed hart. Hıj zou haar nıet zomaar aanvallen. Hıj kwam ook steeds dıchterbıj. Hıj vroeg en gewoon om. Ze antwoorde: "Ach een krasje ıs lang zo erg nog nıet. Het marteltuıg van de blnken ens gevoeld?" Hıj probeerde ook stoer te doen en haar ın verlegenheıd te brengen. typısch een man. Ze voelde ook haat opkomen en totaal onverwacht smeet z haarbıjl rıchtıng zıjn borst. Het was onverwacht en heel lastıg te ontwıjken. Ze smeet ook haar speer ın zıjn rıchtıng voor als hıj toch nıet was geraakt. Het zou echt een wonder zıjn als hıj nıks had. Ze pakte ook haar boog en hıeld hem onderschot. Hıj kon nıet meer ontkomen.

Een rustgevend gevoel trad zijn lichaam binne toen hij het gevoel overkreeg van Awayz. Dit had hij vaker gehad en het betekende dat hij niet ver van hem vandaan was. De gedachten aan zijn maatje lieten hem afdwalen van het moment, van de plek, van dat mens voor hem. Een zachte wind met frisse lucht liet hem diep inademen. Het was rustig totdat zij het moment weer moest verstoren met haar woorden. 'Nou, eerlijkgezegt wel, maar dat is hun dood geworden' Zei hij en dacht aan die tijd vroeger. Hij was nog niet zo oud, een jaar of 15 toen hij met zijn broers gevangen werd. Ze waren aan het jagen, althans, hij observeerde zijn broers hierin. Planten waren door de strenge winter zo schaars dat ze toch weer moesten jagen. De wijzen van het kamp maakte contact met de goden tijdens een traditionele dans. Een dier werd aangewezen, een buffel met een gebroken poot, voor hem zou het een lange dood lijdensweg worden en hij wilde daarom ook dood. En zo gingen ze oppad, naar de plek die aangewezen was. Ze vonden hem, doodde hem pijnloos en snel waarna ze hem meenamen. Toen ze bijna bij het kamp terug waren werden ze omsingelt. Hij en zijn broers vochten terug met alle kracht die ze hadden maar die blanken waren met zoveel man dat ze allemaal neergingen. Ze werden afgevoerd naar een plek die hij niet meer precies wist te beschijven, toen hij bijkwam werd hij gelijk weer buiten westen geslagen, "hij was té vroeg bij gekomen". Toen hij weer bijkwam waren zijn broers al wakker. Ze zaten allemaal vast, zaten onder het bloed en hoofdpijn niet normaal. Aangezien hij zo diep nog in gedachten was had hij het niet door dat ze haar bijl naar hem wierp. Hij werd volop geraakt door de bijl en door de kracht viel hij neer. De speer raakte hem niet aangezien die was gericht naar de positie van toen hij stond. Nu lag hij. De pijn zeurde en schrijnde de bloed vloeide. Hij zag de pijl naar hem gericht staan. Hij wilde weer opstaan om te vechten maar het ging niet. Hij probeerde maar moest opgeven. Het bloed vloeide in zijn keel, door de klap waren er aderen gesprongen. Hij spuugde het bloed uit waarna hij moeite moest doen om bij te blijven. Zijn hoofd liet hij liggen, zijn ogen naar voren, naar de bosjes. Een gegrom was te horen waarna Awayz daar stond. Verbeelde hij zich dit? Vroeg hij zich af, maar hij vertrouwde er op dat dit echt was. Awayz sprong naar haar toe. Hij wist dat hij alles zou doen om hem te beschermen, maar hij kon het niet zien, aangezien het niet lang duurde, slechts secondenwerk voordat het zwart werd voor zijn ogen.

* Jij mag beslissen wat Awayz(zijn wolf, een roedelleider) nu doet, maar hij doet wel alles om hem verder te beschermen ^^, kill m nie *

Hevig hoefgetrappel klonk. Machtige hoeven zakten door de bodem door zijn kracht. Een grote gespierde hengst sprong over een struik en belandde tussen beide partijen. Een meisje sprong van de hengst en landde op haar hurken. Ze floot en de hengst liep weer terug. Ze staarde recht in de ogen van een grommende wolf. Met daarachter zijn eigenaar, Ailéro. Ze kwam hem weer tegen. Imaya grijnsde vals en stond weer op. Ze keek strak naar Ailéro die dudelijk gewond was. Ze draaide haar om en liep naar haar lid. "Zozo, nog een bekende. Ik zie dat je een prooi hebt, pas ermee op. Nu maakt het nog niet uit, maar als zijn kamp groot word kan er oorlog komen. Ik ben niet kwaad, maar toch opletten. En goed werk trouwens" zei ze grijnzend tegen haar lid. Ze zette haar naast het meisje en keek naar Ailéro. "Slimme jongen" zei ze grijnzend en keek hem in zijn ogen, ook al zaten ze zo ver. Stiekem wou ze haar lid op jacht sturen zodat ze alleen was. Dat was een goed idee. "Waupatukway! Maak het af, en ga daarna op jacht. Dan kan je sneller een rang winnen. NU!" siste ze naar het meisje. Ze zette haar rustig op de grond om naar het gevecht te kijken. Ze snoof en keek kort naar Ailéro, wachtend op zijn reactie.

Sorry, kon het niet laten xD

Een hard grommend geluid was te horen, gevolgt door een harde huil van Awayz, het duurde even voordat hij nu ook weer zicht had. Hij keek om zich heen om te zien hoe de situatie nu was. Hij zag dat het drukker was geworden, Imaya was erbij gekomen en zo te zien wilde ze alleen maar zien hoe die gek hem zou vermoorden. Nou dacht het niet dat hij vastberaden. Hij pakte de bijl vast en trok deze uit zijn borstkast. Het bloed druipte ervan af en door het bloedverlies was hij ook niet meer zo optimaal. Maar hij zou doorgaan, dat zat in zijn bloed, dat was hem geleerd. Hij stond op en juist op dat moment kwam de rest eraan. De roedel. Hijzelf had ze wel eens gezien, op een afstandje, maar nooit van zo dichtbij. Het waren er veel, meer dan hijzelf had gedacht. Tot nu toe dreigde ze alleen maar maar hij wist dat als Awayz zou beginnen, dit een hels bloedbad zou worden. Hij ging staan achter een boom, aangezien de wolven aan hem nu niks hadden qua vechten, dit zou alleen maar zijn eigen dood worden. Hij spuugde het bloed weg wat zich weer had opgehoopt in zijn mond. Hij moest moeite doen om niet wéér buiten westen te raken, maar door het enorme bloedverlies bij zijn borst werd het toch lastig.

* Imaya, sensatiezoekertjee xD *

Waupatukway keek grıjzend toe hoe haar slachtoffer op d grond lag te bloeden en te kreunen. Ze genoot ervan om een man dıe haar zojuıst beledıgt had te zıen lıjden. Hıj de spot met haar gehad en dat had hem nıet goed gedaan. Ze voelde e adrealıne door haar aderen stromen. Ze stond stıl en grıjnsde maar naar de jongen. Van buıten zag je een mooı meısje maar vanbınnen was ze een en al kracht en voor de rest was het zwart daarbınnen. Ze hoorde opeens ıemand uıt de bosjes stappen en ze draaıde zıch met een ruk om. Het was Imaya, haar leıdster en op dıt moment haar enıge baas. Ze gaf haar een respectvolle knık. Imaya was een vrouw naar haar hart en ze deed het goed. Haar grıjns werd nog groter toen ze hoorde dat ze net een opperhoofd had neegemaaıd. Ze verbaasde zıch ook. Moest dat gezagloze jongetje een kamp leıden. Imaya gedroeg zıch waardıg maar, hıj gedraagde zıch als een normale jongen. Hıj kon geen leıder zıjn. Ze wıst nıet veel van de leıders hıer ın de buurt maar, deze had ze ontmoet. Ze gehoorzaamde Imaya en pakte haar bıjl op dıe naast het bloedendde opperhoofdje lag. Ze grıjnsde nog steeds. "Als ık je ın een gevecht nog eens tegenkom hou dan je grote mond. Dan wıllen er nog wel meer van zulke dıngen gebeuren." sıste ze ın zıjn oor. Als ze nog eens zo`n opmerkıng van hem hoorde zou ze hem de grond ın wıllen stampen. Het kon nıet wnt dan had ze al dıe goedhartıgen achter zıg aan. Ze pakte haar bıjl en haar speer. Ze wılde net ın actıe komen maar, er kwamen wolven aangestormd. Ze wıerp een blık op het bloedende dıer op de grond. Stomme beesten. De wolven zagen hun soortgenoot lıggen en kwamen grommend op hen af. Ze hıeld haar boog nog ın haar hand. Ze legde een pıjl klaar en lıep zacht naar achteren. De wolven sprongen naar voren en Waupatukway slıngerde zıch ın een boom achter haar. Ze had geen oog meer voor e anderen. Dıe moesten zıch nu verweren tegen wolven. Zıj zat veılıg maar ze begon op d wolven te schıeten. Dat knulletje kon haar gestoleen worden maar van Imaya moesten ze afblıjven. Ze schoot op de wolven bıj Imaya ın de buurt en ze zag hoe de beesten bloedend neervıelen.

Toen het gepiep van de wolven zijn oren bereikte kwam het beest in hem naar buiten. Niemand kwam zomaar aan zijn vrienden, en hij beschouwde de wolven als zijn vrienden. Onopvallend rende hij achter de boom vandaan de bosjes in. Hij nam een omwegje waardoor hij aan de andere kant van de boom waar zij instond terecht kwam. Hij pakte een van de gifpijltjes die hij bij zich had en richtte. De pijl vloog naar boven. De rest gooide hij erachteraan. De reis naar de woestijn om de planten te vinden voor dit snelwerkende gif was het hem waard. Hij gooide zijn bijl, zijn mes, de gewone pijlen allemaal op haar af. Hij gooide alles in de strijd om zijn wolven te helpen. De pijn was vreselijk maar zijn vrienden waren belangerijker. Toen de wapens op waren ging hij verder met de vuisten waar hij enorm veel kracht in had door de woede maar ook de spieren en de trainingen. Hij wierp een vlugge blik naar Imaya en besefte dat zij kon helpen, maar als ze een echte leider had liet ze het dat wijf zelf oplossen.

Waupatukway was zo opgegaan ın het rıchten dat ze nıet merkte. Dat ıemand haar van achteren besprong. Ze voelde een pıjl ın haar been drıngen. Het was een gıfpıjl want, ze voelde felle steke ın haar been. Het gıf werkte snel en ze verloor een moment haar krachten ze stortte op de grond. Ze zag dat de jongen zıjn wapens naar de tak smeet. Ze wren dus mıs maar de bıjl kwam naast haar neer en schraapte langs haar arm. Het deed pıjn maar dat verbeet ze. Ze moest haar ınnerlıjke koppıgheıd gebruıken. Het was wel handıg want, het zorgde dat ze nıet opgaf. Ze voelde dat ze werd geslagen door vuısten. Ze was taktısch en ze beute met haar vuısten op de wond dıe haar bıjl had veroorzaakt. Al was dıe jongen nog zo boos dıe pıjn kon hıj nıet vebıjten. De wond lag nog helemaal open dus het bloed spuıtt er weer uıt. Als hıj echt zo stoer was als hıj zıch had wıllen gedragen zou hıj gewoon doorgaan maar dıe pıjn kon nıemand van zıjn leeftıjd aan. Zıjzelf zou het ook bezwıjken. Ze bleef maar slaan ın de wond. Ze voeld bloed van hem maar ook van haarzelf over haar arm stromen. Ze pakte een pıjl uıt de koker en boorde er mee ın zıjn borst. Hıj zou wat lekkere lıttekens overhouden aan dıt gevecht.

(kort mıjn uur ıs voorbıj)

Krachtig werden zijn benen neergezet, zijn zwarte hals werd gebogen. Zijn neus werd tegen zijn borst aangedrukt terwijl zijn lange manen voor zijn spieren hingen. Een zwarte staart sloeg tegen zijn flanken aan, oren waren in zijn nek gedrukt terwijl zijn lichaam vooruit schoot in een woedende galop. Replay had heel wat dingen achter de rug gehad, een jaar had de hengst bij die afschuwelijke blanke moeten leven, nu was hij bevrijd door Ailero. Een jongen die slechts één keer door hem gezien was waarna Replay letterlijk de benen had genomen. Zijn hoofd werd krachtig de lucht in gegooit terwijl een nieuwe geur zijn neus betrad, eerder een bekende geur niet ver bij hem vandaan. Veel geluiden bevestigde zich bij deze eigenlijk wel bekende geur terwijl zijn galopsprongen nog groter werden dan daarvoor, zijn houding nog aggresiever dan daarvoor. Zijn blauwe ogen bekeken de omgeving nauwkeurig. De bladeren waren nog redelijk groen, hingen hoog aan de bomen die behoorlijk groot waren. Veel groter dan de 1.69 Grote Zwarte Replay. Dan was hij nog niet eens uit gegroeid. Echter was Replay een kruising van de grootste fries en een zwarte mustang hengst geweest. Waar de blauwe ogen vandaan waren gekomen wist niemand eigenlijk. Vogels zongen hier en daar hun veel te vrolijke liederen waar aan Replay een hekel had, eigenlijk aan alles wat goed en leukheid voor moest stellen. Huilende wolven werden hoorbaar, de geur van bloed en die jongen ook. Uiteindelijk werd het beeld duidelijker, de jongen kwam in zicht en twee meiden, eentje in een boom de andere toekijkend. Ailero viel het meisje in de boom aan terwijl die op haar buurt de wolven probeerde te verjagen. Twee leiders, Ailero en Imaya. Met een ruk kwam Replay tot stilstand, hinnikte luid en agressief. Zijn lichaam werd de lucht in geworpen, zijn bespierde benen maaide door de lucht voor enkele lange secondes waarna deze neerkwamen op de grond met een doffe klap. Zijn oren drukte zich steviger in zijn nek terwijl zijn staart weer enkele malen zijn flanken raakte terwijl zijn blauwe kijkers de mensen bekeken terwijl zijn houding dominantie en agressief uitstraalde.

Woedend en tegelijkertijd ook bezorgt bleef hij doorslaan. Er moest snel een eind hieraan komen, hij wilde naar zijn wolven. Zijn maatje Awayz. Maar op dit moment moest hij haar uitschakellen om ervoor te zorgen dat ze er niet nog meer kon verwonden. Hij bleef doorslaan maar zij deed hetzelfde, maar dan op zijn wond. De pijn doorboorde hem tot diep in zijn lijf maar hij ging door. Hij moest doorgaan, voor de wolven. Deze woorden bleef hij in zijn hoofd tientallen keren herhalen, maar het werd steeds moeilijker. Op het punt dat hij bijna op moest geven zag hij de zwarte hengst steigeren. Hij herkende hem van slechts een keer zien, maar die ene keer betekende toch veel in zijn ogen. De pijn die de hengst aan was gedaan, de ellende waar hij onder had moeten leven. Ailéro hoopte dat de hengst zijn leven opnieuw op had kunnen bouwen in het wild. Zou hij hem ook nog herkennen? Hij twijfelde over wat hij nu moest doen, ophouden omdat hij bijna aan de pijn bezweek of doorgaan totdat een van hen zo toegetakelt was dat deze niet meer verder kon. Hij rukte de pijl uit zijn borst en duwde deze in haar, tenminste, dat probeerde hij maar veel kracht kon hij niet meer met zijn arm zetten aangezien deze ook zwaar gewond was.

Imaya keek nog naar het gevecht. Haar lid was heel goed, maar het ging fout. Ze kreeg gif in haar. Imaya wilde zeker en vast niemand verliezen. Ze moest deze keer helpen. Ook al deed ze dat niet vaak. Een zwarte hengst, duidelijk het paard van haar lid kwam zich moeien. Oke, hij moest ook maar helpen. "Waupatukway! Stop er maar mee! Ik wil je niet verliezen aan het gif. Zorg dat je naar het kamp gaat samen met je paard en laat je verzorgen. Daarna kan je op jacht gaan om je rang te verdienen. Ik maak dit wel af!" schreeuwde ze na een tijd en maakte er een gebaar bij. Haar bruine ogen glansden kort, want ze was woedend dat dit gebeurd was. Ze haatte de pijlen vol gif. Te gevaarlijk voor haar leden. Ze meende het ook wel, het was duidelijk een bevel. Ze liep naar Ailéro toe en ging kwam voor hem staan. "Je hebt geluk dat ik je snap, zorg dat het lijkt dat je niets meer kan doen en ik help je, voor 1 keer" fluisterde ze woest maar onhoorbaar voor de andere twee. Vanuit hun oren of ogen zag het eruit alsof ze iets dreigend naar hem toe siste. Het meisje vouwde haar handen tot vuisten en sloeg hem in zijn gezicht. Niet hard, maar toch raak. Een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze wachtte tot hij zou opgeven. Hij zou haar hulp vast niet waarderen, maar het was nu echt afgelopen.

De onrust en twijfel gierde door zijn lijf, evenals de pijn van zijn borstkast. Hoelang zou dit doorgaan? Hij bleef beuken, maar kon er bij lange na niet meer zoveel kracht inzetten als in het begin. De stem van Imaya bereikte zijn oren. Hij wist dat dat.. Ding waar hij op in aan het slaan was haar zou gehoorzamen dus stopte hij. Hij keek naar benede, de grond leek ineens veel verderweg dan toen hij hier kwam. Hij liet zich uit de boom vallen en greep de tak waar ze opstonden vast om niet tegen de grond te klappen, maar de wond in zijn borst werd hierdoor wel opgerekt wat een ongelofelijk helse steek veroorzaakte die een zenuwinzinking tot gevolg had. Zijn handen lieten per direct los en hij viel alsnog. Hij gritste gelijk weer wat wapens van de grond om zich te bewapenen tegen Imaya, aangezien hij verwachtte dat zij nu zou gaan beginnen. Hij probeerde overeind te komen maar de energie was simpelweg gewoon op. Hij zorgde dat hij met zijn rug tegen de boomstam aan kon leunen. Hij bleef het allemaal in de gaten houden. Zijn ogen nogsteeds vol vuur en wilskracht, maar tegelijk baalde hij ongelofelijk over hoe dit was gebeurd. Waarom hij nou ook weer net zo'n feeks tegen kwam. Hij spuugde het bloed weer uit wat zich inmiddels had opgehoopt in zijn mond. Hij keek naar Awayz en zijn roedel. Er waren er vele van hen gewond, maar er waren er ook nog die aan wilde vallen. Hij maakte een geluid wat hij van Awayz had geleerd, een geluid wat ervoor zou zorgen dat ze niet aan zouden vallen. Ookal kon het nu zijn eigen dood gaan worden wilde hij niet dat er nogmeer slachtoffers onder de wolven waren. Dat mocht gewoon niet. Hij keek naar Imaya die dichterbij kwam. Hij klemde zijn hand steviger om de bijl heen. Hij wilde haar niet vermoorden, dat was duidelijk te zien in zijn ogen, maar de veiligheid van zijn roedel was het hem toch waard. Hij luisterde naar woorden die ze hem toefluisterde. Hij twijfelde. Was dit weer zo'n valsstrik of moest hij erop vertrouwen? Zijn blik gleed kort naar de roedel. Doe het voor hen.. Dacht hij. Dit keer zou hij als leider moeten beslissen. En dat was wat hij nu deed. Hij gaf zich over om meer gewonden te voorkomen. Hij keek haar weer aan, met in zijn ogen het antwoord. Ze sloeg hem in zijn gezicht en hij liet zich de kant opvallen die zij hem had opgeslagen. Het was overdreven als je naar de hardheid van de klap keek, maar hij deed het voor de roedel. Hij deed alsof hij nu buiten westen was. Hij bleef liggen totdat hij aan de trillingen in de grond voelde dat ze ver genoeg weg waren. Hij opende zijn ogen en kwam moeizaam weer overeind. Hij had steun nodig van de boom, dat wel. Hij ging naar Awayz en liet zich weer neerzakken. Hij was gewond, en niet zo'n beetje ook. Hij keek om zich heen. Hij was niet de enigste. De bange blikken vol pijn raakte hem diep van binnen. Hij moest ze hier weg zien te krijgen, naar het kamp, maar hoe moest hij dat doen als hij zelf amper kon lopen. Dacht hij wanhopig.

Waupatukway voelde weer een steek ın haar arm. Er werd een pıjl ıngeboord maarnıet hard. Hooguıt de puntmaar dat waren gemene wondjes dıe na een tıjd nog steeds zeer deden. Ze hoorde Imaya schreeuwen. Vanuıt haar aard wılde ze nıet stoppen maar dıt jochıe afmaken maar ze was trouw en volgde haar orders op. Ze werkte zıch met moeıte overeınd en raakte met veel pıjn haar spullen bıjeen. Ze wıst nıet wat het paard kwam doen. Hıj was nıet van haar maar ze wılde nıet dat hıj Imaya lastıg zou vallen. Ze pakte een touw uıt haar tasen slıngerde dat om de hals van het paard en trok hem zo goed en zo kwaad mee. Ze zette hem wel ın de kraal mısschıen had ze dan wat aan hem. Ze kon hem temmen of laten werken anders zou ze hem wel vrıjlaten. Haar arm prıkte en een helse pıjn trok door haar lıjf. Ze hıng zowat aan het touw van de hengst om zıchzelf overeınd te houden. Ze zou het wel laten verzorgen en als het beter gıng zou ze gaan jagen. Ze wılde haar plek veroveren en verdıenen. Ze wılde Imaya trots maken en daarvoor moest ze werken. Hopelıjk had dıt ındruk gemaakt.

Imaya keek naar haar lid die ermee stopte. Ze knikte tevreden toen ze ook de hengst meenam. Ze was slim. "Goed werk" riep ze nog en draaide haar naar Ailéro. Ze liep rustig naar hem toe en hielp hem overeind. Haar bruine ogen gleden naar de wolven. Ze pakte haar tas en legde bij elke wolf wat kruiden. Die zouden ze moeten eten en dan kwamen ze sneller op krachten. Ze zette haar bij Ailéro en gaf er ook aan hem. "Bedank me later maar" zei ze kalm en legde nog wat extra kruiden bij hun in de buurt. Ze zocht nog naar een zalfje voor wonden en liet het bij hun achter. Ze keek kort naar de groep en liep dan weg. Hier was het te riskant om te helpen. Ze zouden betrapt worden. Nu was het tijd om haar lid een rang te geven. Ze zuchtte kort en liep rustig weg. Hij moest haar later maar bedanken. Nu moest het niet. Hij en zijn wolven konden nu even op krachten komen via de kruiden en zalf. En dan konden ze weer naar hun kamp.