Hidden place [ Waupatukway ]

Ondanks hij al een tijdje gelopen had onderweg naar het Deep Lagoon begon zijn enkel weer aardig te zwellen. Maar stilzitten kon hij gewoon niet. Door zijn ritme qua slapen, iedere keer maar net twee uurtjes was hij heel snel bijgetankt en kon hij weer volop aan de gang, als hij dat niet deed werd hij gewoon gek van binnen. Hij had zijn geweer bij zich, als steun. Hij hield zijn omgeving goed in de gaten. Hij was op zijn hoede voor al het gevaar wat je je maar kon bedenken. Uiteindelijk hoorde hij water en liep eropaf. Eenmaal bij het water aangekomen zag hij pas hoe groot het was. Hij had zoiets nog nooit gezien, enkel water uit een glas, regenwater of een klein meertje tijdens een oefensessie. Hij keek om zich heen terwijl hij verder liep, naar de rotsen. Hij keek over de rand en zag een soort grot geval. Uit het zich voor luchtaanvallen, en ook ook van andere mensen voor zover hij kon zien. Hij liet zich over de rand vallen en ving zich op met zijn handen op het plateau. Hij trok zich terug in de grot en keek naar het water dat telkens dreigend op hem afkwam. Hij legde zijn geweer aan de kant en ging liggen. Hij ging kapot van de honger maar had het niet over zijn hart kunnen verkrijgen het hertje dood te schieten die hij tegen was gekomen. Hij had het warm, omdanks dat de temparatuur koud was buiten. Hij bleef liggen, met zijn rug tegen de rotsen en zijn blik naar het water gericht. Hij bleef luisteren naar de geluiden van het water en viel uiteindelijk in slaap. Hij had een nare nachtmerrie. Hij werd gevonden door de blanken, mee teruggenomen naar het kamp waar hem het ergste stond te wachten. Toen het geweer op hem gericht stond kneep hij zijn ogen dicht. Het schot klonk en met een shock werd hij wakker. Hij kwam met zijn hoofd tegen de steen waar hij tegenaan lag. Hij keek om zich heen waar hij was. Hij zag iemand staan en schrok zich dood. Hij dacht dat niemand hem hier zou vinden. Hij kwam vlug overeind en staarde naar het silhouet, het duurde even voordat het tot hem doordrong wie het was. Waupatukway.. Dacht hij en ontspandde weer wat meer. Hij hoopte maar dat ze nergens boos over was tegenover hem, hij had geen zin in een gevecht. 'Hee' Zei hij met een lichterlijk slaperige ondertoon. Hij zorgde dat zijn rug kon leunen tegen de rotsen en keek even naar buiten. Het was al donkerder aan het worden. Hoelang was hij weggeweest..? Dacht hij.

Waupatukway zat op een van de zeldzame strandjes van Deep Lagoon. Ze zag overal puntige rotsen die gevaarlijk boven de golven uitrezen. Het was onmogelijk om hier te zwemmen door de golven de je tegen de rotsen wilden sleuren. Ze keek ernaar. Ze dacht aan de ontmoeting met Eyota. Ze had een hekel aan iedereen die goed was maar nog erger aan haar. Nooit zou ze vriendschap met haar sluiten. Ze had geluk gehad dat ze er zonder verwondingen vanaf gekomen was. Ze keek naar haar net die ze tussen twee rotsen bij het strand had gespannen. Veel vis leverde het niet op maar je kon even op het strandje gaan zitten en nadenken. Vanavond zou ze wel in een van de grotten slapen. Haar arm was bijna beter en hij hoefde niet meer om haar nek te hangen. De doek zat er nog wel omheen om het bloeden te stoppen als het weer begon. Het begon donkerder te worden en ze besloot dat het genoeg was voor vandaag. Ze zocht en vond wat droog drijfhout. Ze legde ze op het strand buiten bereik van de golven. Ze waadde het water in. De golven wilden haar grijpen maar het was niet diep genoeg. Ze zwom naar het visnet waar het water tot haar middel kwam. De golven kwamen tot haar borst maar ze plantte haar voeten stevig op de gronden en maakte het net los. Ze maakte er een bundeltje van en waadde weer terug naar de kant. Ze keek op het strandje aangekomen in haar net en telde 6 kleine visjes en 4 groten. Ze pakte het drijfhout onder haar arm en ging met haar vangst een van de grotten. Ze klom over de rotsen en zag al de donkere spleet onder de rotsen. De golven kwamen er niet in maar het leek wel zo. Waupatukway klom in de grot maar daar wachtte een verassing. Daar lag Yankee. Ze zuchtte maar ze vroeg toch: Wat is er? Ze had geen zin om met iemand te praten maar ook geen zin om een andere grot te zoeken dus ze ging tegende rotswand zitten en ze begon het drijfhout goed op elkaar te leggen. Met vuursteentje kreeg ze toch een vlam en ze begon er wat tegen te blazen zodat hij zou oplaaien.

Nogsteeds staarde hij naar buiten. De maan was al een beetje te zien. Het begon koud te worden maar gelukkig had hij nog een jas. Al hielp die niet veel. Hij keek naar wat ze bijhad maar kon het niet echt goed zien. Hij keek op toen ze vroeg wat er was. Maar het was hem wel duidelijk dat ze liever niets zou zeggen. 'Niets bijzonders' Zei hij met een vage glimlach. Hij wist niet echt hoe hij zich moest gedragen bij haar. Het was hem inmiddels wel duidelijk geworden dat je niet 'goed' moet gedragen. Maar om boos te gaan doen leek hem ook niet de manier om contact met haar te krijgen. Hij keek naar hoe ze het vuur aanmaakte. Het was best grappig om te zien. Bij het kamp waar hij vandaan kwam gebruikte ze daar gewoon aanstekers voor. Hij zag er iniedergeval al wel beter uit, de wonden die hij aan zijn ontsnapping had overgehouden bloedde niet meer en waren aan het helen. Dankzij Eyota ging het zo snel. Hij had het nog nooit zo gezien. Over dezelfde wonden zou zijn lichaam minimaal twee weken doen voor hetzelfde resultaat, maar met die plantjes was het nu al zo. Toen het vuur eenmaal aan was werd het al snel een stuk warmer. Zijn ogen waren gericht op de vlammen. Het haalde herrinneringen op. De vuurtrainingen, de pijn en de haren die spontaan verschroeide.