The Place Where It All Began..

Langzaam zette Chaezesil zijn stappen voort, zijn wat laaghangende hoofd bij iedere pas dichter naar de eeuwiglijkende stromende beek zacht wiegend. Zijn hoeven ontweken zorgvuldig enkele kleine rotsen en stenen die langs de ruw gestructuurde oever lagen verspreid. Zijn buik ging nog zichtbaar op en neer van het galopperen. Vandaag had hij eens niet de wind zijn weg laten bepalen. Vandaag had hij voor de verandering eens zelf het initiatief genomen.
Op een kleine heuvelachtige verhoging kwam hij tot stilstand om over het vreedzame gebied uit te kijken. Little Creek; hier was hij ter wereld gekomen. Zijn thuis en zijn figuurlijke boek vol herinneringen. Hier had hij ontelbare keren gespeeld met Kuwanya, een merrie waar hij vroeger bevriend mee was geweest. Hier had vader hem geleerd wat te doen als de kudde gevaar liep. Hier had hij al veel vreugdevolle bevallingen van nieuwe trotse moeders mogen meemaken. En hier was hij opgegroeid.
Voorzichtig plantte Chaezesil zijn benen tussen de stenen en rotsen om zich dichter bij de beek te wagen. Zijn lange zwarte manen vielen langs zijn hoofd en hals toen hij zich vooroverboog om zijn dorst te lessen. Gefocust op het zachte serene kabbelen van de beek had hij niet in de gaten dat hij ondertussen gezelschap kreeg.

~ Open voor iedereen :3

De bonte paint merrie liep in een rustige stap naar Little Creek. De merrie droeg de naam Sunset. Ze was nog maar twee jaar, maar wel de leidster van een kudde. Een kudde zonder leden dan... De geur van een ander paard drong haar neus binnen. Ze liep op hem af. "Hoi, mijn naam is Sunset, leidster van een goede kudde, en door wie word ik vergezeld?" zo sprak ze nooit, echt nooit, daarom vond ze het ook zo leuk om zo te praten, gewoon een keertje gek doen.


ound: #000000; border-left: 4px solid #A4D7F2;"]

EDIT FACELESS: Je post is te kort. Gelieve minimaal 5 VOLLE regels te posten! Dit is je eerste waarschuwing, graag de volgende keer hier rekening mee houden.

Er droop nog wat water van zijn neus toen hij zijn hoofd oprichtte, zijn oren rechtop en alert draaiend. Chaezesil draaide langzaam zijn hoofd in de richting waar de hoorbare voetstappen hem naderden. Het gebeurde niet iedere dag dat hij gezelschap kreeg. Hij bleef doodstil staan om de bontgekleurde soortgenoot te observeren. In een bries gingen de veren in zijn manen zacht op en neer terwijl zijn blik nu over het andere paard gleed. Het was een merrie; dat maakte deze ontmoeting al helemaal bijzonder. De enige paarden die hij in zijn lange eenzame zwerftocht geconstateerd had waren niet de vriendelijkste hengsten. Daarom was Chaezesil in dit soort situaties liever extra op zijn hoede. Voor hij zich om kon draaien om nog rustig van dit sociale tafereel weg te kunnen lopen begon de merrie al tegen hem te spreken: 'Hoi, mijn naam is Sunset, leidster van een goede kudde, en door wie word ik vergezeld?'
Grote confrontaties waren niets, vooral niet als de ander ook nog eens een grote titel behield. Zwijgzaam als hij was hield hij zich de eerste seconden stil, waarbij hij de merrie naast hem alleen maar bekeek. Ze was nog jong, veel jonger dan hij. Maar ze was leidster van een kudde, dat beloofde heel wat. Kalm bleef Chaezesil Sunset aankijken en glimlachte haar daarna zwakjes toe. 'Niemand,' antwoordde hij zacht. Het was zo; hij was niet echt 'iemand'. Niet sinds Honani's dood. Vanaf dat moment voelde hij zich leeg van binnen, incompleet. 'Maar je mag me ook Chaezesil noemen,' voegde hij er vervolgens met een flauw glimlachje aan toe.