Mort, come to me

Ijsblauwe ogen gleden over het gebied heen. Ze schoten van links naar rechts. Het was nacht. De lucht was donker verkleurd en toonde zijn sterren zoals iedere nacht. Ook de maan was deze nacht een half van zijn ronde vorm. De diepe rotsen lagen deze keer net in het licht van de maan. Een goudkleurige merrie stapte naar de hoogste rots en zette haar op de rand. Haar ijsblauwe ogen gleden over het diepe water heen en algauw naar de horizon. Er was niets te zien. Ze snoof eens en sloeg met haar lange witte staart heen en weer. Ze liep nou al een paar dagen rond in dit gebied. Ze zag stomme tweebenen rondlopen net als goedzakkige paarden. Was er nou nergens iets dat haar wel aantrok? Iets donker, slecht en iets dat net zoals haar was. Dat had ze nog nergens zien rondlopen. Ze draaide met haar oren en drukte deze in haar nek. Haar ijsblauwe ogen richtte ze op het water voor haar terwijl ze eens diep nadacht. Het enige waarvan ze gehoord had, was over een kudde. Een slechte kudde. Geleid door de hengst Mort. Meer wist ze niet, nog niet. Ze had veel interesse in de hengst eigenlijk. Daarin zouden meerdere paarden zitten die bij haar pasten. Niet zoals die goedzakken die tussen de bloemen liepen. Ze schudde met haar lange manen en keek naar de horizon. Ze grijnsde breed en sloeg een luide hinnik naar de hengst Mort. Het was tijd om in een kudde te gaan. Een echte kudde die bij haar hoorde. Niet zo eentje als de goedzakken. Daar zou ze nooit komen. Ze hielden van de indianen. Dan kregen ze vast goed te eten. Hatelijk. Om van te spugen was het. Hoe ze praten, hoe ze denken en hoe ze leven. Vreselijk. Shiva grijnsde en een paar hoefstappen klonken vanuit de verte waardoor de goudkleurige merrie haar rustig omdraaide. Daar stond hij.

Mort

Het zwakke licht van de maan scheen door de bewolkte mist heen. Dit was eigenlijk het gebied buiten de Dark Roast om waar hij zich op zijn gemak voelde, door de altijd bewolkte rotsen en velden. Daardoor was het er vaak schemerig of donker. Desondanks had een hinnik hem hier gebracht, een hinnik die hem vrijveel deed denken aan de hinnik van Huyana. Wat waarschijnlijk leide op een vraag die hij eerder had gehoord, ook van die merrie. Tenminste dat hoopte hij, hoe meer leden hoe meer duivelse vreugde. Tenminste als het een paard was die het verdiende de naam de dragen als lid van Faithless. Al snel zag hij een paard in de mist, langzaam naderde hij. Hij voegde zich bij de goudkleurige Palomino merrie, 'Je hinnikte naar mij? Waarom?!' Zijn woorden kort krachtig en kil. Hij slaakte een zucht. Wel handig als het beide sterke merries waren, dat zou enorm goed uitkomen. Hij was van plan zijn kudde te beginnen met vijf a zeven vreemde paarden, en de merries te dekken zodat de rest van de kudde zou bestaan uit sterke nakomelingen van hem en de gekozen merries. Hij zou ze kunnen dekken als het zover was. De meester plannen speelde zich verder in zijn achterhoofd, 'Je naam, merrie!' Zijn blik liet hij over haar heen glijden, ze zag er sterk en zelfverzekerd uit. Hij wacht geduldig af, ookal had hij weinig tijd. Hij had nog een hele reis te gaan naar het gebied waar hij de test zou doen, er konden andere paarden op afkomen die hij misschien ook bij zijn kudde kon voegen. Hij had hele toekomstige plannen, en hij ging er voor zorgen dat ze uit zouden komen!