Come Closer [Mort]

Haar lichaam bewoog sierlijk mee op de maat van haar soepele passen waardoor het leek alsof ze een paard was van de blanken, dat een show ging lopen of zoiets. Maar zoiets was het totaal niet, het was al heel wat kon je haar vangen, en ze eiste goede zorg, anders zou ze gewoonweg niet naar iemand luisteren, zo was het en niet anders. Maar vandaag was de dag toch aangebroken, ze moest zich bij een kudde voegen. Elke dag kwam de drang meer naar boven, en vandaag zou ze haar instinct volgen en zich bij de kudde van een paard genaamd voegen. Haar benen brachten haar wel naar de plek waar ze zou moeten zijn, en de rest, dat zou ze dan wel zien. Ook haar houding straalde hetgeen uit wat een slecht paard had. Zelfzekerheid, dominant, geen greintje angst, en die dingen. Juist ja, geen respect hoorde daar ook bij, hoewel ze wel het voldoende respect voor Mort zou tonen, dat werd van je verwacht als je in iemands kudde wou. Dan moest je respect tonen voor je leider, zelfs was je een slecht paard. Zeker dan. Hoewel haar lichaam slank en sierlijk was, beschikte ze toch over grote hoeveelheid spieren, haar gewicht was dus ook wat meer, spieren wogen veel. Ze snoof eens en haar oren drukten zich nog platter tegen haar nek bij de snelheid die verhoogde, haar benen maaide onder zich hard over de grond. En op wonderbaarlijke wijze, toch sierlijk, en mooi. Haar staart hing in de lucht en het uiteinde wapperde fel mee met de wind. Een dun laagje zweet vormde zich op haar huid en hje zag haar vacht glinsteren in het zonlicht. Nog even en het zou duisterder zijn, maar nog steeds zou haar vacht glanzen, dat had ze gewoon. Haar schitterende, maar kille ogen zagen alles wat er aan haar voorbij ging. En ondanks dat ze haar oren diep in haar nek had zitten hoorde ze elk geluid geweldig goed. Onder haar trilde de grond lichtjes, het was bijna niet voelbaar. Ze snoof toen ze een ander gebied binnen kwam en verminderde haar pas, het was hier duister, she loves it. Een gemeen grijnsje sierde haar lippen en elegant kwam ze tot draf. Ze verzamelde haar pas en drukte haar neus richting haar borst waardoor haar spieren in haar nek en hals aangespannen werden en haar hals zich mooi boog. Na een tijdje draven vond ze het wel goed, ze zou roepen. Snel kwam ze tot stilstand en ze bleef sierlijk staan, ze strekte haar hals en was er helemaal klaar voor toen ze een diepe teug lucht naar binnen bracht. Nog geen minuut later klonk er een krachtige hinnik door het gebied, het bevatte zelfverzekerdheid, geen greintje angst, en respect tegenover de kuddeleider. Maar ook alleen tegen de kuddeleider, naar al de andere was het bedoeld als waarschuwing dat ze niet dichter moesten komen. Haar ogen tuurde in de verte en ze zag een zwarte stip haar richting uit komen. Al snel werd de stip groter en was er een vorm in te zien, een van een paard.

[Alleen Mort]

Alweer, alweer was hij in Dark Roast. De donkere bossen trokken hem op een één of andere manier gewoon aan. Mort sloot zijn ogen en genoot van de stilte om hem heen, hij bevondt zich midden in het bos, het was er zoals altijd pikke donker. Grote bomen hingen over hem heen, ze kraakte en leken ieder moment te kunnen afbreken. Maar dat deden ze niet. Wat zwak maanlicht scheen tussen de bomen, heel zwak want, de bomen stonden in vele aantallen heel dicht op elkaar. Maar het was genoeg licht voor Mort. Hij had zijn oren spits omhoog gericht, de wind waaide tussen de bomen door, en dat zorgde voor een fluitend geluid dat het gebied nog enger maakte. Mort beschouwde deze plek als een thuis, hij vóelde zich er tenminste thuis. Het was ook een kuddebasis van hem geworden. Als paarden in zijn kudde wouden konden ze hier een hinnik naar hem doen, daarom was hij hier de laatste tijd ook zo vaak te vinden. Hij had immers nog geen één lid in zijn kudde, tot grootte schaamte. Mort wachte eigenlijk hier in het Dark Roast, op het moment dat een paard moedig genoeg was zich hier te bevinden en te gestelde vraag durfde te stellen. En dan zou Mort zelf kijken of het paard zich aan de gestelde eizen zou voldoen.

Nog steeds, hij wist niet hoeveel tijd er voorbij was gegaan stond hij verscholen in het donker van het bos. Een plotse hinnik vulde het gebied, een zelfverzekerde hinnik en duidelijk geen angst. Zijn lippen krulde toen hij een grijns tekende op zijn mond. Eindelijk, eindelijk was het dan zover. Mort twijfelde niet en duwde zichzelf richting waar de hinnik vandaan kwam, al snel had hij de geur opgepikt en naderde hij een paard. Toen hij zich bij de vreemde voegde, zag hij dat een schimmelkleurige merrie was niet veel ouder dan hem dezelfde leeftijd ongeveer. Mort grijnsde zijn grijns, een grijns die de meeste deed huiveren. 'Waarom bracht jou hinnik mij hier?' Zijn ogen gleden keurend over de merrie, ze zag er zelf verzekerd uit. Hij was benieuwd wat ze in haar mars had zitten. Hij wachte af wat haar reactie zou zijn.

Afwachtend bleef ze staan, dit was een plek waar ze zich helemaal thuis voelde. Home sweet home. Een grijns, die goede paarden deed schrikken, en wannabe’s onzeker maakten, sierde haar lippen waarna ze eens strak met haar staart tegen haar flank sloeg. Haar ogen waren nog steeds strak op de naderende hengst gericht maar er was een bepaalde, charmante elegantie in te zien. Toen de hengst voor haar stond knikte ze met een vleugje respect, het nodige respect en ze keek nog steeds kil voor zich uit, maar weer, met die bepaalde elegantie. Zijn woorden klonken precies zoals ze verwacht had, zoals een echte kuddeleider die een slechte kudde bezat ze uitsprak. En de grijns die hij erbij bracht deed haar niks, in tegenstelling tot veel andere paarden. ‘Zodat jij mijn vraag kunt beantwoorden.’ Zei ze, haar woorden klonken kil als ijs, hard als steen, maar ook weer zacht en elegant, een stem die huivering bracht, maar toch plezier deed aan je oren. Nog steeds lagen haar oren in haar nek geplant, maar ook dat, gaf haar een bepaalde elegantie. ‘Mijn vraag was of ik in je kudde kon.’ Zei ze kalmpjes, met haar eigen stem. Ze schudde met haar hoofd om haar voorlok uit haar gezicht te krijgen en naast haar ene oog, was nu ook het andere zichtbaar. In het rood zat er een rondje rond haar oog, de dieprode kleur van bloed paste wel bij haar en was mooi bij haar glanzende grijze appeltjesvacht. Nee, ze was niet grijs van ouderdom, ze was zo geboren. Want ze was nog maar 5 jaar oud, dat was nog best jong. Maar hoewel ze zo jong was, had ze toch al wat levenservaring opgedaan. Zeker bij mensen, dat was de tijd geweest dat ze zwak was, zo vond ze het van zichzelf. Ze had zichzelf gewoon laten mishandelen door die mensen! Nooit meer, maar dan ook nooit meer zou een mens haar met nog maar één vinger aanraken. Ze zouden in een straal van 15 meter van haar vandaan moeten blijven, of ze viel aan. Het zadel was vreselijk geweest, en het bit, en de zweep, en wat die mensen gewoon konden met hun handen. Ze gaven je zo’n harde klap als je niet luisterde. En de zweep kon er ook nog eens hard tegenaan knallen, enkele kleine littekens bij haar hals en gezicht had ze daaraan te danken. Snel zette ze de gedachte uit haar hoofd, anders zou ze alles rond zich gaan aanvallen, uit wede tegen de mensen.

Mort fronste zijn wenkbrauw ligt toen de merrie sprak, '‘Zodat jij mijn vraag kunt beantwoorden' Dat is logisch momelde hij onverstaanbaar voor de merrie. Hij keek de merrie bedenkelijk aan, en luisterde naar haar eerst volgende woorden. '‘Mijn vraag was of ik in je kudde kon' Mort kon een kleine grinnik niet onderdrukken, 'Hóe verrassend' Sprak hij sarcastisch, zijn blik keek wantrouwend de merrie aan 'Dat ligt eraan, ik laat immers alleen paarden toe waarvan ik zeker weet dat ze het verdienen.' Mort grijnsde breed, 'Daarom zou ik je graag eerst in wat dingen willen testen, als je het er natuurlijk voor over hebt.' Hij knikte tevreden, 'Maar eerst je naam' Hij keek bedenkeljk op de merrie neer, hij was iets groter dan haar maar voor een merrie was ze best groot. Hij slaakte een korte zucht, 'En over de test hoor je nog!' Mort was erg kortaf, hij had immers weinig tijd. Hij moest verder, om nog meer leden te zoekn. En hij moest immers naar het gebied afreizen waar hij de test ging doen met de merrie.

~Sorry weinig tijd.

Bij zijn sarcastische stem sijpelde een zuchtje uit haar mond, maar zo stil en onhoorbaar dat hij het waarschijnlijk niet zou opmerken. Als hij sarcastisch wou doen dan deed ‘ie dat maar, hij was vrij en mocht doen wat ‘ie wou. Ze stond op rust met haar achterhoef maar was nog steeds klaar om elk moment uit haar positie te springen, alertheid, dat was het. Haar ogen vingen elke beweging die iets maakte op en haar oren hoorden elk geluidje zo scherp als wat. En naast dat alles, had ze haar blik rustig maar ijzig en elegant op Mort gericht. ‘Dat zal je snel genoeg zien.’ Sprak ze als een soort van antwoord op zijn woorden. En toen hij iets over een test zei grijnsde ze. ‘Nou, ik heb het nogal druk, maar voor deze keer kan ik wel een testje afleggen.’ Zei ze toen, haar stem luchtig en nonchalant. ‘Huyana is de naam, de betekenis ervan is vallende regen.’ Ze had liever een andere naam gehad, die een eervollere betekenis hadden, wat waren haar ouders toch stom geweest om haar die naam te geven. Hoewel, ze voor goedzakjes wel erger kon zijn dan een hevige regenbui, dus, misschien paste de naam toch een beetje bij haar. Maar toch, er waren genoeg andere namen die mooi waren en een meer eervolle betekenis hadden. ‘De test, moet ik die later met anderen afleggen, of wanneer?’ vroeg ze toen. Want zoals het nu was gezegd was het voor haar niet echt duidelijk. En wat ze zich nu ook af begon te vragen was of er als andere kuddeleden zouden zijn, of dat zij de eerste was. Ach, dat zou ze vanzelf wel zien, maar nu was het gewoon afwachten wat er ging gebeuren. Waarschijnlijk zou ze wel in de kudde geraken, ze had een sterk doorzettingsvermogen, hoge intelligentie, en was sterk, gecombineerd met nog een paar handige eigenschappen die ze bezat zou dat perfect zijn, de test ging wel lukken.

-Sorry voor flut-

Met zijn blik nog steeds op de merrie gericht, luisterde hij aandachtig naar haar woorden. Hij grijnsde ligt, en onopgemerkt. De merrie had iets wat hij zocht in zijn leden, dus dat lag wel goed. Maar alles kon nog veranderen natuurlijk, 'Dat zal je snel genoeg zien' Sprak de merrie, Mort lachte vurig 'Daar hou ik je aan!' Hij knikte sierlijk waarbij hij zijn hals iets boog. Mort keek weer omhoog, hij droeg de macht om dominant over te komen over de merrie. Hij krulde kort zijn lippen, de toekomstige plannen spelend in zijn achterhoofd. 'Nou, ik heb het nogal druk, maar voor deze keer kan ik wel een testje afleggen' Mort keek de merrie nadrukkend aan, 'HAHAHA.' Zijn lach bulderde over het gebied, wat vogels vlogen verschrikt op. 'Mevrouw heeft het de druk? Met wat? HAHAHA.' Hij schaterde, druk met nagels vijlen dan ofzo? Zijn blik werd plots weer serieus, éng serieus. 'Ik tollereer dit niet, je komt naar de test of je maakt als de sodemieter dat je hier nú wegkomt!' Zijn ogen werden spleetjes, wat dacht ze wel niet? 'Als je later in me kudde zit, verwacht ik dat je er bent. En niet dat mevrouw niet komt omdat, ze het nogal al druk heeft!' Zijn oren drukte plat tegen zijn schedel, 'So deal with it!' Hij bleef de merrie even serieus aankijken als daarnet. De merrie stelde zich vervolgens voor als Huyana, wat vallende regen betekende. Ze valt inderdaad, haha. 'Mort' Zei hij kort, meer woorden had hij voorlopig niet, er waren er al té veel gevloeid. 'De test, moet ik die later met anderen afleggen, of wanneer' Sprak de merrie, Mort fronste zijn wenkbrauw 'Je hoort het wel! En ik verwacht dat als de tijd zover is je er bent! En niet dat je niet komt, omdat mevrouw het te druk heeft met mooi zijn!' Hij gromde, draaide zich vervolgens om en liep net zo stil weg als dat hij gekomen was.