Broke out but is it better this way? [Open]

Schichtig keek hij om zich heen. Hij hield alles in de gaten, zijn pupillen groot en zijn tempo snel. Hij wist niet wat hij hiet kon aantreffen in deze wereld. Het enige wat hierop leek was het trainingsgebied van die vreselijke mensen. Hinkend liep hij verder. Hij had veel pijn aan zijn uitbraak overgehouden. Elke stap deed pijn maar nergens hier durfde hij te gaan rusten. De enige plek waar hij zich veilig voelde was het hok wat zijn kamer moest voorstellen. Maar dan ook alleen na de training, de eerste uren. Aangezien na die paar uur hij alweer verwond kon worden door die gasten. De rillingen liepen over zijn lijf bij alleen al de gedachten daaraan. Met zijn geweer in zijn hand keek hij rond. De bomen waren hoog. Hij hoorde water stromen dus hij besloot daarheen te gaan. Voorzichtig kwam hij dichterbij en liet zijn geweer hangen. Hij stond met zijn rug tegen een rots om er zeker van te zijn dat niemand hem van achtere aan kon vallen. Hij was bang dat die mensen hem weer zouden vinden en hem weer terug zouden brengen. Man.. Ze zouden hem het licht uit zijn ogen slaan. Hij maakte een kommentje van zijn handen en dronk het water op. Het smaakte veel beter dan dat vieze water dat hij al die jaren kreeg. Voorzichtig maakte hij de wonden schoon en bekeek zijn enkel. Helemaal dik. Balend trok hij zijn broekpijp weer naar benede. Zijn hart bonkte als een gek toen hij wat takjes hoorde kraken. Hij pakte zijn geweer en wachtte af. Hij wachtte tot het juiste moment waarna hij met een sprong achter de rots vandaan kwam en zijn loop op het mens voor hem gericht had. Het zag er niet uit als de mensen die hij gewend was. De huidskleur was meer als de zijne. De schrik zat er dik in, bang om teruggebracht te worden, bang voor de pijn. Op zijn heenweg naar hier had hij al enkele mensen tegengekomen. Ze schreeuwde tegen hem, zoals die andere deden. Hij had geschoten, recht door het hart. Hij slikte en hielt zijn vinger klaar om de trekker over te halen bij elke beweging die bedreigend overkwam.

[Open voor een mensie]

Met een rieten mand in haar hand, die ze laatst zelf nog had gemaakt, liep ze door het bos. Ze was aan het zoeken naar besjes, kruiden, alles wat bruikbaar was om te genezen, of om op te eten. Nu ze weer bij een kamp zat moest ze niet meer alleen voor zichzelf zorgen, ook voor anderen, maar daar kreeg ze dan ook weer zorg voor terug. En nu was ze dus op zoek naar besjes en kruiden, dat was altijd handig. Even wierp ze een blik in haar rieten mand, die zat al best vol, dat was heel goed, en dit waren nog niet eens met de kruiden erbij. Ze zou eens langs gaan bij Herbs Lake, daar zou ze genoeg kruiden vinden. Ze zuchtte eens en liep verder, maar de zucht was een tevreden zucht, nu had ze het zo goed, geweldig gewoon. Maar nu moest ze doorlopen, als ze tenminste op tijd weer in het kamp wou zijn. Ze zette de pas erin en liep stevig door, zo bereikte ze al snel Herbs Lake. Ze ging aan de rand zitten en bekeek de kruiden nauwkeurig, ze wist wel waarvoor alles was. Maar dat betekende niet dat ze het niet meer extra hoefde te checken. Vervolgens plukte ze wat kruiden, sommige waren voor ziektes, andere voor wonden. En zo zat haar rieten mand uiteindelijk helemaal vol, en was ‘ie best zwaar. Ze zuchtte even en grinnikte zachtjes toen ze zag wat ze zichzelf had aangedaan, ze moest dit nu namelijk ook nog naar het kamp dragen. Maar voordat ze dat zou doen zou ze dit zware geval naar het beekje sleuren en wat drinken. Een beetje moeilijk hief ze de mand op en vervolgens hielde ze die naast zich, zodat haar heupen het gewicht een beetje ondersteunden. Daarna liep ze heupwiegen verder om al snel bij het beekje uit te komen. Ze zuchtte eens en zette haar mand met een plof neer. Ze wou een kommetje maken met haar hand en wat drinken maar voor ze het wist overspoelde de paniek haar. Bij het zien van een geweer, wat zoveel angst en haat bij haar naar boven bracht zette ze verschrikt twee stapjes achteruit. Waar was ze nu weer in belandt? En de gedachten schoten door haar hoofd. De blanken met hun geweren die het kamp binnen kwamen dringen. Hoe haar vader voor haar neus werd doodgeschoten, Sunrise die met veel heisa en paniek werd meegenomen met nog andere paarden. Haar moeder dood, haar vrienden dood, iedereen die ze liefhad, dood. En haar, wouden ze meenemen, maar ze kon ontsnappen. Ze duwde de gedachten weg en keek eens naar de persoon voor hem. Dit was geen ‘blanke’ zo zag hij er helemaal niet uit. Hij had dezelfde huidskleur als haar, maar zag er anders uit. Uit schrik deed ze nog een stapje achteruit en nu bekeek ze de jongen eens beter. Ze merkte al meteen op dat onder zijn broekspijp, zijn enkel aan het zwellen was. Ze hield haar handen in de lucht, als teken dat ze niks zou doen en terwijl ze naar haar mand liep zei ze ‘Ik kan je helpen.’ En ze gebaarde naar zijn enkel met een kort knikje. Bang liep ze naar haar mand en zocht naar de juiste kruiden, aha, dit waren ze. Het waren niet vecht kruiden, meer planten. Die veel vocht bevatten, maar het vocht was goed tegen wonden en zwellingen enzo. Langzaam deed ze een stap naar voren, met de kruiden in haar hand. ‘Mag ik?’ vroeg ze aarzelend, ze wou hem helpen, maar als hij tenminste toestemming gaf.

Onrustig bleef hij staan. Eigenlijk zat hij een beetje tegen de grens van in paniek raken aan. Wie was dit mens? Waarom leek ze op hem? In al die tijd dat hij in dat kamp zat waren het de mensen die op hem leken die hij moest vermoorden. Hij wist niet beters, en als hij het niet deed kreeg hij het zelf te voorduren. Gespannen bleef hij staan met zijn geweer nogsteeds geladen. Ze deed haar handen omhoog, wat betekende dat? Hij had het vaker gezien bij de mensen in de ring. Ze smeekte, schreeuwde, deden alles wat maar kon. Maar waarom was het precies? Toen ze ging lopen was hij meteen weer alert. Ookal kwam ze niet hetzelfde op hem over dan de meeste. Hij hoorde de woorden. Helpen.. Helpen? Niemand had hem nog ooit geholpen. Hij keek naar zijn enkel maar ook gelijk weer naar haar. Hij twijfelde diep. Wat moest hij nou doen? Zijn enkel steekte als de pest en steunen erop werd steeds pijnlijker. Maar hij vertrouwde het niet, niemand zou dit doen voor hem, dus waarom zij wel? Dalijk was het nog een valsstrik om hem neer te leggen en weer mee terug te voeren. Hij ademde snel en zat bijna tegen hyperventileren aan. Hij kon de druk hier niet aan. De vele gedachten, de angst en de pijn. Vol argwaan zette hij een stapje achteruit, maar zijn enkel dacht er toch echt anders over. Door de pijn viel hij. Hij zorgde dat hij met zijn rug tegen een rots aanzat, met naast zich eens struik. Nu hoefde hij nog maar twee kanten in de gaten te houden, inclusief haar. Hij keek naar haar. Hij moest nu toch echt gaan kiezen. Hij kon haar moeilijk toen vanavond laat onder schot gaan houden. Hij was moe en moedeloos. Hij wist met zichzelf geen raad meer. Hij maakte zijn beslissing. Hij hoopte maar dat het wonder dat hij in gedachten had echt zou gaan gebeuren. Dat ze hem echt hielp en hij straks niet weer daar zat. Hij liet zijn geweer zakken en knikte zacht. Hij trilde van de spanningen die door zijn lijf gierde. Hij volgde elke beweging van haar nauwkeurig terwijl hij ook de omgeving goed in de gaten hield. Die paar keer in zijn leven dat hij zo in een bos was geweest kon de vijand elk moment op hem af springen. Het had hem al eens bijna zijn leven gekost dus was nu extra alert.

Waupatukway liep naar little creek. Het was lekker weer maar, haar bonkende hoofd zorgde dat ze er niet van kon genieten. Een paar dagen geleden had ze gevochten met het stamhoofd van die goedzakjes. Ailéro heette hij. Hij gedraagde zich niet als een stamhoofd. Hij deed als een gewone jongen en daar was ze het gewoon niet mee eens. Hij deed alsof hij gewonn was maar als leider moest je dat ook laten zien. Je moest niet zomaar op het eerste beste meisje met een bijl afstappen en na een bitcherig antwoord gelijk gaan schelden. Hij had een gifpijl in haar arm geschoten. Ze had dagen ziek in het kamp gelegen en ze had gezweet en geschreeuwt van de pijn. Het voeld alsof ze giftigeplant had gegeten maar ook als een slangenbeet. Het was een van de ergst combinaties van gif die je kon bedenken. De plant maakte je zioek maar zorgde ook dat je de hele tijd het gevoel had dat een slang je pas had gebeten en die pijn ging niet weg. Het was vreselijk geweest en ze wilde wraak. Het kon misschien niet omdat hij een kamp achter zich had staan. Ze zou hem vast nog wel eens tegenkomen in een oorlog ofzo. Ze stapte door. Haar arm hing in een doek om haar nek. Er hadden 2 pijlen ingezeten. Een normale en een gifpijl. De meeste pijn was weg maar ze was nog steeds niet op krachten. Toch ging ze het kamp uit. Ze hield er niet van om gevangen te zitten of lang op een plek te blijven. Ze had wat uitdaging en avontuur nodig. Niet dat ze daartoe in staat was met haar arm en haar gezondheid. Ze nadere het kleine meertje maar er waren ook anderen. Er stond een jongen met zijn geweer naar beneden en een meisje. De jongen deed haar denken aan een blanke. Die haar weggestuurd hadden omdat ze meer last bezorgde dan ze werkte. Ze vonden haar niet bedreigend genoeg om in een kerker te gooien. Zelf zij hadden haar onder gewaardeerd. Ze stapte uit de bosjes en keek hen beiden aan maar ze zei niets.

Ze volgde zijn bewegingen aandachtig en zag hem een stap achteruit zetten. Eyota zag het al aankomen, hij viel vanwege zijn pijnlijke enkel. Aandachtig bleef ze kijken en toen hij een knikje liet zien knikte ze terug. Ze probeerde haar angstige gezichtsuitdrukking te veranderen naar een warme, geruststellende glimlach. Het lukte een beetje, maar de angst was nog steeds in haar ogen te lezen. En ze kon ook zien dat de jongen bang was om iets, waarom wist ze niet, ze zou hem echt niks aandoen. Maar misschien was hij daar juist bang om. Ze zuchtte even en pakte de mand op, nu ze even nadacht, zou ze wat meer dan enkel deze plant nodig hebben. Ze nam de mand mee naar hem en ging naast hem zitten op haar knieën. Daar pakte ze de plant die ze toen net ook had en stroopte zijn broekspijp naar boven. ‘Het zal even prikken.’ Zei ze toen en ze kneep de plant uit boven zijn enkel, het sap droop eruit op de wonde en het zou waarschijnlijk wel gaan prikken, maar het hielp wel. Daarna haalde ze wat kruiden uit haar mand en zocht ze in een tasje wat ze bij had naar een kommetje en iets om kruiden fijn te malen, de naam was ze even vergeten. De kruiden deed ze in een kommetje en ze maalde ze fijn totdat er alleen kleine deeltjes over waren. Daarna stond ze op en liep ze naar het beekje, ze knielde er neer en schepte met haar hand wat water in het kommetje. Vervolgens liep ze weer terug naar de jongen en gaf ze het aan hem. ‘Drink maar.’ Zei ze. De kruiden werden als het ware naar de gewonde plek toegetrokken om het ook van binnenuit te genezen. Daarna scheurde ze een stuk van haar kleedje af en dompelde ze het in het koude water. Hoe kouder hoe beter. Eigenlijk was het water van Herbs Lake handiger geweest, maar dat maakte nu niks uit. Ze zorgde ervoor dat het lap stof goed koud was en haalde uit haar kleine tasje een potje met witte crème. Het was zalf, maar zonder de kruiden, die moest ze er zelf bij doen. Met haar vingers verknisperde ze wat kruiden en mengde ze het met het zalfje. Daarna smeerde ze het zalfje op de wonde, en op de doek en bond ze de lap stof rond zijn enkel. ‘Zo, klaar, ik geef het potje zalf met je mee, dan kun je het er zelf op smeren. Zorg dat er altijd een koude, natte doek rond zit, het moet goed gekoeld worden.’ Zei ze en ze stond weer op waarna ze het potje zalf aan hem meegaf. Pas toen merkte ze de indiaan op die er stond, Eyota’s houding werd meteen alerter. Dit was de leider van het slechte kamp, ‘Wat doe je hier?’ vroeg Eyota aan haar en ze wierp nog een snelle blik op de jongen.

Waupatukway zag dat de jongen een gewonde enkel had. Hij keek wantrouwend uit zijn ogen. Zijn geweer hing naar beneden. Zelf was ze voor haar doen licht bewapend. Ze had haar bijl in haar hand. Er waren wat bloedvlekken op te zien. Ze zaten er nog maar een paar dagen op en misschien zou dat meisje wat meer respect hebben als ze wist van wie dat bloed was. Het bloed was van Ailéro. Aan de tekeningen zag ze dat ze bij Ailéro hoorde. Ze keek even uitdagend in haar richting. Als Imaya haar niet had weggestuurd was hij nu misschien wel dood. Hij was zwaargewond geraakt in zijn borst maar zij had 2 kleinere wonden in haar arm en een vergiftiging opgelopen. Ze keek een beetje vals als een klein meisje. 'Ik kom mijn arm wat afspoelen. Ailéro heeft er wat gif in geschoten' Ze zei het echt beschuldigend alfof het Ailéro's schuld was maar eigenlijk had zij het gevecht uitgelokt en dat wist ze heel goed. Ze keek eens naar de jongen maar de valse blik bleef op haar gezicht. Ze hield ervan om onbekenden angst aan te jagen dus ze zei: `Hij kwam er zelf ook niet goed vanaf hoor.' Het was nu wel waar wat ze zei want Ailéro had een flinke wond op zijn borst gekregen omdat ze haar kleine maar vlijscherpe bijl inhad gesmeten. Ze hield even haar bijl in het zicht. Ze grijnsde erbij alsof ze er heel trots op was en het aan iedereen wilde laten zien dat ze een man van 1.91 had neergehaald met een bijl. De wind wuifde haar korte paardenstaart over haar schouder. Je kon de adelaarsveren erin duidelijk zien. De veren waren een teken dat ze veel doden en gewonden op haar naam had staan.

Vol argwaan keek hij naar wat ze deed bij zijn enkel. Toen ze de plant vasthad en zei dat het kon gaan prikken knikte hij. Hij hoopte maar dat het geen gif is wat ze in zijn aderen zou laten stromen. Je wist het maar nooit. Vertrouwen had hij nergens in, alleen in zichzelf. En zelfs dat soms niet. Hij moest moeite doen om zijn been niet gelijk terug te trekken toen het zo begon te prikken. Hij draaide zijn hoofd weg en beet op zijn lip. Hij was veel pijn gewend, dagelijkse pijn, maar dit was gewoon bijna niet te hebben. Uiteindelijk trok de pijn wat weg, het prikken stopte en zijn enkel voelde verdooft aan. Hij hield het allemaal nogsteeds in de gaten. Toen hij een kommetje met een of ander papje in zijn handen kreeg keek hij ernaar en rook eraan. Het rook sterk, absoluut niet lekker. Maar aangezien zijn enkel geen pijn meer deed vertrouwde hij haar er toch maar in dat dit ook zou werken. Hij zette de rand aan zijn mond en dronk het op. Het smaakte echt walgelijk. Hij moest zelfs moeite doen om het binnen te houden. Wat was dat voor iets man..?! Dacht hij en keek naar het lege kommetje. Na een tijdje verdoofde het wel. Voor het eerst in zijn leven, voor zover hij zich kon herrinneren, voelde hij zich ontspannen. Hij nam de zalf aan en knikte toen hij de instructie's had begrepen. Zijn kalme en ontspannen hoofd was snel weer verdwenen toen hij iemand in het vizier kreeg. Gelijk had hij dan ook zijn geweer weer vast en klaar om te schieten. Wantrouwend keek hij naar het meisje dat hem geholpen had. Was die andere meer als haar of als die mensen die zijn leven een hel hadden gemaakt? Hij besloot geen risico te nemen en hield de loop op haar gericht. Hij keek naar de bebloedde bijl. Zo te zien was het meisje dat hem hielp ook gelijk allert. Hij luisterde naar wat ze zeiden. Wie was Ailéro? Kende zij elkaar? Hij vond het veelste druk worden op dit moment. Normaal zou hij allang geschoten hebben, maar aangezien zij haar kende besloot hij het niet te doen. Op zijn gemak voelde hij zich helemaal niet meer.

Ze zag dat de jongen zijn geweer steviger vastgreep en wou zeggen dat hij het niet mocht doen. Zeker toen hij het geweer gericht hield en klaar om te schieten. Maar ze zei niks, verbaasd luisterde ze naar wat de leidster van het slechte kamp te zeggen had. Maar Eyota’s leider zou geen gevecht uitlokken, dus zij had het gevecht uitgelokt. Dat moest wel. En dat bleek ook uit haar volgende woorden. ‘Jij…’ zei ze, nog net al die slechte woorden inslikkend. Haar vuisten balden zich en ze ademde diep in en uit. ‘Je weet toch dat Ailéro zijn kampleden achter zich heeft staan om hem te steunen. En we zijn er allemaal heel bewust van dat jij in de minderheid bent op dat vlak. Dus ik zou maar uitkijken als ik jou was.’ Sprak ze. Ze kookte van woede, zij had hem dat aangedaan, dat was niet te vergeven. Ze wist dat ze Ailéro niet erg lang kende, maar hij was het opperhoofd van het kamp waar Eyota bijzat, en kampleden beschouwde Eyota als familie. Dus deed iemand haar familie iets aan, dan deden ze Eyota iets aan. Nog snel wierp ze een blik op de jongen. Hoeveel ze dat mens wat nu voor haar stond ook haatte, ze wou niet dat de jongen schoot. Ze bukte zich en duwde lichtjes met haar hand zijn hand –met het geweer- naar beneden. ‘Niet schieten alsjeblieft?’ vroeg ze zachtjes. Ze wist dat de verdoving hem nogal lam maakte over heel zijn lichaam, maar dat dingen hem dan ook sneller teveel gingen worden, dat was een bijwerking die er altijd was. Wat ze nu moest doen wist ze niet. Ze wist überhaupt niet of die slechte leidster het leuk zou vinden om Eyota of de jongen aan te vallen maar zover zou ze het dus niet laten komen. ‘Spoel je arm dan af, en laat ons verder met rust, trouwens, nooit aan gedacht om daarvoor naar Herbs Lake te gaan.’ Zei ze toen. Afwachtend op de reactie’s van de jongen en de vrouw voor haar bleef ze alert voor zich uit kijken.

-beetje fluttig, sorry daarvoor-

Verward bleef hij zitten en keek om zich heen, naar een manier om hier weg te komen. Hij voelde zich zo stoned als iets. Drugs kreeg hij wel eens van een bewaker. Hij wist dat sommige niet zo erg waren als de andere. Het hielp iniedergeval tegen de pijn en kon hem rust geven voor een tijdje. De zon bleef steeds langer weg. Het werd kouder. Gelukkig had hij kleren mee kunnen krijgen. Het waren natuurlijk geen indiaanse kleding. Hij wist niet eens dat hij zelf een indiaan was. Hij was een echte engelsman, tenminste, dat hadden ze hem wijsgemaakt. Hij had zijn geweer nogsteeds op haar gericht. Hij was er vaak op getraint om zo goed mogelijk te schieten, maar soms ook zo zodat de vijand een vreselijke dood had. Hij haatte het om te doen. Maar omdat hij nog nooit liefde had gevoeld wist hij niet dat die mensen die hij moest vermoorden wel mensen hadden van wie ze hielden. Hij zag ze als beesten die er genoeg waren, een andere soort dan dat hij was. Maar eigenlijk was hij een van hen. Hij merkte dat de woorden van dat duivelse meisje het andere meisje raakte. Blijkbaar kende ze die Ailéro. Maar bij het horen van het woord 'kamp' schrok hij. Hoorde zij er toch bij? Zou ze hem verraden hebben? Maar ze had hem toch geholpen en hier wegkomen zou hem toch niet zo snel lukken. Wantrouwend bleef hij ze in de gaten houden. Zijn ogen schoten naar het meisje toen hij de aanraking voelde met zijn hand. Zijn hart bonkte hard in zijn keel. Hij liet het geweer vallen en bleef nogsteeds een beetje in shock. Toen ze vroeg of hij niet wilde schieten knikte hij. Hij liet zijn hand op zijn geweer rusten, hij zou hem in een seconde alweer klaar om te schieten hebben als het moest.

Ze zag dat hij nog steeds niet op zijn gemak was, wat moest je ook in zo’n situatie, maarja. ‘Ze zal je niks aan doen hoor, daarvoor zal ze toch eerst langs mij moeten.’ Zei ze en ze gaf hem een knipoog, een vriendelijke om hem wat te geruststellen, maar of het zou werken. Daar had ze geen flauw benul van. En trouwens, ze weet dat ons kamp in de meerderheid is.’ Zei ze. Maar ze zag dat hij bij het woord ‘kamp’ niet echt gerust werd. ‘Kamp, als in, Indianenkamp, Ailéro is ons opperhoofd.’ Zei ze en ze glimlachte flauwtjes naar hem. Ze wist helemaal niks over hem, maar toch wou ze hem helpen, waarschijnlijk kwam dat omdat ze zo in mekaar stak, ze zou zelfs nog het vijandelijke kamp helpen mocht er iemand op sterven liggen. ‘Maar het is wel een veel beter opperhoofd dan zij daar.’ Zei ze, het boeide haar niks als ze het zou horen, ze moest de waarheid toch ooit onder ogen zien. Ailéro weet waar hij staat als opperhoofd, maar weet zijn leden ook respect te geven, en dan kreeg hij dat dubbeldik terug. Haar blik richtte ze weer op de jongen waarvan ze de naam nog niet wist, dat besefte ze zich net. ‘Ik ben Eyota.’ Zei ze en ze wierp een blik op zijn enkel, hij had geluk dat hij Eyota tegen het lijf was gelopen, ook al zei ze het zelf. Eyota wist gewoon welke kruiden goed waren voor wat, en had hem kunnen helpen, dat had ze dan ook gedaan, nu zou hij de pijn niet meer echt voelen, en daar was ze blij om voor hem. Maar opeens besefte ze ook dat ze weer zo’n kletskous was geweest, hij had daar natuurlijk geen zin in, want deze stres was niet fijn als je een soort van verlamd was. Dus hield ze haar mond maar, maar haar ogen waren weer alert op haar gericht, Hoe heette ze nu ook alweer, Waupatukway, of zo?

[Imaya is de leidster nog hoor]

Ze keek naar het paartje voor haar. Ze had willen zeggen "wat schattig." Maar die woorden slikte ze in. Het leek haar niet slim om nu ruzie te maken met een goedzakig meisje en een knul met een geweer. Ze vond het een vervelende opmerking. Ten eerste: Ze was geen opperhoofd en ten tweede; Wie zei dat ze een slechte leider was. Als leider moest je goede beslssingen maken zodat je volk veillig zou zijn en genoeg te eten zou hebben maar in het kamp waar zij zat hield gewoon iedereen van vechten. Zelfs Imaya kon daar niks tegen doen. Ze maakte een geluid dat klonk als een grom. Eyota zelf deed ook niet erg vredelievend. Als die knul er niet stond met zijn geweer en zijn niet met haar hand in een doek zat was ze haar al lang aangevlogen. En hoezo was Ailéro beter dan zij. Zelf had hij het hele zootje niet in de hand. Hij moest strenger zijn. Hij was te lief. Daarom bewondere ze Imaya ook die was streng maar daar kreeg ze respect en gehoorzaamheid voor. Imaya deed het goed. Alleen waren hier meer goede mensen als slechte. Ze keek even mnaar de jongen. Hij hield het geweer goed vast dus hij had ervaring maar hij droeg kleren van de blanken. Ze haatte die mensen. Ze namen haar gevangen. Ze werkte alleen niet mee en ze bezorgde hen last maar daarom sloegen ze haar een stuurden haar de wildernis in. Ze dachten dat ze daar niet kon overleven maar ze was een indiaanse. Ze werkte samen met de natuur. Ze wilde haar stem ook weer even laten horen dus ze zei: 'Ik stel mezelf ook maar even voor. Ik ben Waupatukway een lid van de Murderous Eagels.` Ze zei het met trots. Ze was trots op haar kamp en haar naam die niet bij haar paste.

De woorden van haar kwamen geruststellend op hem over. Voor het eerst in zijn leven had hij het gevoel van veiligheid bij haar, en misschien ook iets van vertrouwen. Hij werd een beetje slaperig maar bleef alert. Hij zorgde dat hij wat rechter kwam te zitten. Hij was toch blij dat hij haar tegen was gekomen. Nu kon hij toch nog even rusten en was hij verlost van de pijn, ookal werd hij er helemaal lam van. Hijzelf had geen flauw idee wat voor kruiden er allemaal waren, wat ze deden en wat je ermee moest doen. Hij werd alleen maar getraint op vechten, schieten, moorden en overleven. Hij mocht er nooit aan toegeven dat hij pijn had. Nee, altijd maar doorgaan of ze lieten je wel voelen dat de pijn nog erger kon. Hij keek op toen ze zich voorstelde als Eyota. 'Ik eh.. Ben Yankee' Zei hij en keek haar met een zwakke glimlach aan. Het was de eerste keer dat hij zijn eigen naam uitsprak. Zacht liet hij zijn hoofd tegen de rots aanleunen. Het liefst viel hij nu in diepe slaap, maar dat durfde hij niet. Hij luisterde naar want die andere te vertellen had, ze scheen dus Waupatukway te heetten. 'Bedankt dat je me hebt geholpen, dat heeft nog nooit iemand gedaan' Zei hij toen tegen Etoya. Hij hield die andere ook goed in de gaten, niet met zijn ogen, maar met zijn oren en gevoel. Bij een beweging was hij gelijk weer allert, maar op dit moment wilde hij even rustig blijven.

Ze wachtte geduldig af op de reacties die er zouden komen, de jongen bleek Yankee te heten en zei er nog iets bij. 'Bedankt dat je me hebt geholpen, dat heeft nog nooit iemand gedaan' Was het. ‘Waarom zou ik je niet geholpen hebben?’ zei ze met een glimlach. ‘Ik kon je hier toch niet laten zitten met de wonde, en dan dat later je onderbeen eraf moet, nee, dat maar beter niet hé.’ Zei ze met een glimlach, bedoeld als een grapje, dat van zijn been afgehakt. Het meisje stelde zich voor als Waupatukway en lid van het slechte kamp, vol trots, alsof dat iets was om trots op te zijn. Pff, ze moest maar eens zien wat voor ellende hun kamp bracht, maar dat zouden ze natuurlijk helemaal geweldig vinden. ‘Kwam je niet alleen om je arm af te spoelen?’vroeg Eyota toen kalmpjes terwijl ze rustig naast Yankee ging zitten. Want als Waupatukway wou aanvallen had ze dat allang gedaan volgens Eyota. Maar dat had ze niet gedaan, en zou waarschijnlijk, en hopelijk, ook niet gebeuren. Ze steunde met haar rug tegen de rots en zat daar naast Yankee. En als ze het zo bekeek, was hij best knap, ondanks die kleding waarvan ze niets moest hebben, was hij toch zoals haar, niet ‘blank’ en zij n gezicht was goed gevormd. Maar waar dacht ze nu weer aan, ze wuifde die gedachte weg en keek naar haar mand met voedsel en kruiden. Normaal was ze nu al terug, en zou ze het voedsel en de kruiden aan het sorteren zijn. Maar nu dit was gebeurt kon ze niet zomaar weg gaan.

Waupatukway keek Eyota strak aan. Dat meisje irriteerde haar. Ze deed net alsof zij niet nieuwsgierig was naar die knul. Ze zaten met zijn tweeën tegen een rots. Waupatukway deed net alsof ze geen hekel aan Eyota had en knielde 2 meter van hen af bij het water neer. De doek kriebelde aan haar arm en ze schoof hem weg. De wonden waren nu zichtbaar. Het zag er verschrikkelijk uit met allemaal bloedvegen en die giftige kleur. Het had ook een helse pijn gegeven. Je kon toch zien dat de wond goed verzorgd was want een oude vrouw uit het kamp had zich over haar ontfermt. Ze had goede medicijnen gekregen tegen de koorts en de wond werd goed schoongemaakt en verbonden. Ook veel geneeskrachtige planten vielen uit haar doek. De oude vrouw bond die planten altijd dicht tegen haar arm zodat ze de pijn niet meer voelde. Ze pakte wat water en goot het in haar handpalm. Ze zag in de spiegeling van het water zichzelf. Haar lange zwarte haar die in een staart over haar rug hing en haar donkere bruine ogen die bijna altijd kil stonden. Ze glimlachte enkele seconden. Ze vond het vreemd. Vanbuiten leek ze kwetsbaar maar vanbinnen zat ze vol aggresie en haat. Sinds jaren had niemand liefde of vriendschap aan haar getoond. Enkel afkeer en haat. Iedereen had een hekel aan haar omdat ze was wie ze was. Ze zette haar kille blik weer op en goot het water over haar arm. Ze deed dat steeds weer en de wond kreeg weer een betere kleur en het opgedroogde bloed spoelde weg. Ze wierp een blik op haar spiegelbeeld. Zou er ooit echt iemand van haar kunnen houden?



[Waupatukway's andere kant]

Hij glimlachte bij het antwoord van haar. Maar hij dat van dat onderbeen keek hij toch wel even raar op. Meende ze dat nou..? Dacht hij maar die gedachten waren al snel uit zijn hoofd verdwenen en staarde zijn ogen naar het niets. Hij keek naar de lucht. Het begon kouder te worden. Ookal was hij kou gewend voelde dit toch anders, dit ging geleidelijk aan. Hij begon ook al een beetje slaperig te worden. In zijn hok kon hij een paar uurtjes slapen zonder vermoord te worden, maar hier was hij daar niet zo zeker van. Hij zag erg tegen de nacht op. De kou, het gevaar, en de geluiden. Maar teruggaan was zeker geen optie. Hij moest er niet aan denken wat ze met hem zouden doen. Balend keek hij naar de boom. Langzamerhand werd hij weer wat helderder in zijn hoofd. Minder suf. Hij bekeek de twee meiden eens goed. Hij had nog nooit iemand gezien die op hen leek. De enige vrouwen die bij het kamp aanwezig waren, waren er alleen om je in de gaten te houden, ze waren dik en konden zo hun gewicht in de strijd gooien als het moest. Hij had er wel eens een op zich gehad toen hij een ontsnappingspoging deed. Het bloed kon niet eens meer stomen door zijn aderen! Maar deze meiden leken er dus absoluut niet op, integendeel, ze waren mooi en slank, maar droegen rare kleren, in zijn ogen dan. Hij had de kleren wel vaker gezien, tenminste, wat erop leek dan. Maar dat was van de mensen die vermoord gingen worden. Hij voelde zich al een beetje meer op zijn gemak, aangezien ze hem nogsteeds niets aan hadden gedaan of het probeerde dacht hij ook niet dat ze het nog van plan waren. Al bleef hij de omgeving wel in de gaten houden. Eigenlijk wilde hij praten met ze, maar hij wist niet waarover, wat ze leuk vonden. Hij had een enorme sociale achterstand omdat hij bijna altijd gescheiden was van de rest. De taal leerde hij van een man die bij alles wat je verkeerd zei boos werd. Wat haatte hij die man.. Dacht hij en wende zijn blik even weg. Hij dacht na. Wat zou hij kunnen zeggen? 'Zijn jullie al lang hier?' Vroeg hij uiteindelijk terwijl hij ze allebij zo om de beurt aankeek.

'Zijn jullie al lang hier?' Vroeg Yankee. Waupatukway hief haar hoofd op en kijk even recht in zijn ogen met haar donkere kijkers. Ze was ongeveer 2 jaar in dit gebied. Ze dacht even na ove hoe ze hier gekomen was. Het begon toen ze klein was. Ze wilde altijd dingen die niet weggelegd waren voor meisjes. Ze wilde net als de jongens mee om naar de jacht te kijken maar ze was een meisje. Ze wilde helpen en meegaan op oorlogspad maar ze was een meisje. Ze had er altijd een hekel aan gehad om een meisje te zijn. De andere meisjes waren bang voor haar omdat ze opvliegend was en ze nooit luisterde naar de volwassenen. Ze hadden schichtig naar haar gekeken als ze langkwam en ze gingen haar liever uit de weg. Ongeveer op haar 12de had ze zich neergelegd bij het meisje zijn en haar leven ging beter. Ze leerde kleren maken en eten zoeken en bereiden. In die tijd vonden ze dat ze een bloem was die pas ging bloeien. Toen ze zetien werd zag ze van jongens veel verliefden blikken en ze zag in haar vaders ogen dat hij blij was met haar en dat hij trots was. Als ze zichzelf gebleven was had hij zich niog zorgen om haar gemaakt. 'S avonds als ze met haar moeder in de tent zat hoorde ze haar vader buiten met jongens praten en sommigen waagden een poging om haar hand te vragen maar haar vader vond het leuk om ze te laten kijken naar zijn dochter en zei dat hij niets beloofde. Ze moest daar eigenlijk blij mee zijn maar ze werd er boos om. Ze deden net of ze iets was wat ze konden bezitten! Toen kwam de dag dat de blanken haar meenamen maar ze was alleen maar een last en ze stuurden haar de wildernis in. Toen kwam ze hier. Ze keek weer in het water. Wat als de blanken niet gekomen waren? Dan had ze waarschijnlijk al met een zuigeling op schoot gezetten en een huisvrouw geweest van een bevoorrechtte man. Ze keek de jongen aan en haar gedachten waren in haar ogen te lezen. Ze zei wat afwezig: 'Hooguit twee jaar.'

Haar blik was op Yankee gevestigd, haar bruine, warme ogen, met een schittering erin lieten zien dat ze bereidt was iedereen te helpen, maar dit was iets anders. Als ze naar hem keek, zijn kleding, zijn wapens en zo. Dan schrok het haar echt af, het deed haar zo veel aan die dag denken, ze had het liefst weg willen rennen, maar iets in haar nam de overhand, normaal was ze weggerend. Maar ze was vastbesloten te helpen, en nu kreeg ze het gevoel dat hij het geweer op haar gericht had omdat hij bang was voor iets. Een zuchtje verliet haar keelgat en ze trok haar knieën op, sloeg haar armen eromheen en legde haar gezicht op haar knieën. Toen ze een blik naast haar wierp, viel het wapen opeens weer op. Een flits kwam voor haar ogen voorbij en het leek net alsof er een filmpje zich afspeelde in haar hoofd.

‘Eyota!’ hoorde ik en ik draaide mijn hoofd naar links, een glimlach stond op mijn gezicht en ik rende naar mijn moeder. ‘Ja mam.’ Zei ik en ik keek even naar Sunrise, ze probeerden hem te vangen, maar het lukte maar niet, koppig dat mijn paard toch was. ‘Heb je zin om mee te gaan rijden?’ vroeg mijn moeder toen. ‘Dat moet je toch niet meer vragen, natuurlijk ga ik mee.’ Zei ik enorm vrolijk en k floot even naar Sunrise. De mannen die hem wouden vangen keken op en ik schonk hun een glimlach, ‘sorry, ik denk dat ‘ie niet zo gesteld is op andere mensen.’ Sprak ik en ze knikten en liepen weg. Sunrise vloog als het ware op me af en ik sloot mijn armen rond zijn nek, vervolgens volgde hij me perfect terwijl ik zijn halster ging halen. Ik deed het aan en bevestigde er 2 touwen aan, 1 aan elke kant. Toen klom ik op het hek en sprong ik zo op zijn rug. Samen liepen we naar buiten en we waren net allemaal klaar om te vertrekken toen Sunrise zijn oren in zijn nek duwden en zijn voorbenen in de lucht gooiden. Het was zo onverwachts maar gelukkig kon ik nog net blijven zitten. Niet veel later hoorden we geweerschoten en sprong ik van Sunrise af. We moesten weg hier, maar waren te laat. We hoorden hun paarden naderen en voor ik het wist gebeurde het. Familie werd doodgeschoten en ik wou rennen, maar het lukte niet. De leider vestigde zijn aandacht op mij, hij wou mij, nee, wat moest ik doen. Mijn moeder was dood, en mijn vader, hij vocht als één van de weinige levenden met de leider van de groep kolonisten. En daar gebeurde het, mijn vader, voor mijn neus werd er een eind aan zijn leven gemaakt,de tranen stonden in mijn ogen en de leider liep op me af en greep me vast terwijl ik nog probeerde weg te komen. Ik verzette me zoveel mogelijk maar hij wou me niet loslaten, wat wou hij? En toen zag ik Sunrise, de touwen werden rond zijn lichaam gewikkeld en hij werd hardhandig meegetrokken. Nee, ik moest weg, en Sunrise moest met me mee. Ik trapte naar achteren en raakte hem net goed, eindelijk was ik los. Zo snel mogelijk rende ik op Sunrise af, maar voor ik het wist kreeg ik een harde klap in mijn gezicht. Weer werd ik vastgegrepen, en telkens als ik iets deed wat niet mocht, kreeg ik een harde klap, totdat ik beet. Ik beet gewoon, iets anders kon ik niet meer. Met een schreeuw liet hij los en hij greep nog eens naar me, maar het lukte hem niet meer. Zo snel mogelijk rende ik weg, mijn oude kamp achterlatend, en al het goede ook.

Eyota keek verschrikt op, haar ogen stonden groot op het wapen gericht en stonden net nog niet betraand. Ze keek even rond en herinnerde zich weer waar ze was, haar gezicht zette ze weer op ‘normaal’ voor zover dat kon. De vraag drong iets later pas tot haar door. ‘Ik ehm, ben hier niet lang, een paar weken ofzo.’ Zei ze toen, een beetje verslagen, damn, waarom was die herinnering nu net bovengekomen. Ze glimlachte eens lichtjes en zuchtte een keer.

-Het schuingedrukte is wat er in haar verleden is gebeurd, en ze ziet de herrinering als een filmpje, daarom schreef ik in de -ik vorm.-

Lichtelijk gespannen wachtte hij af op antwoord, maar bijde waren zo te zien diep in gedachten. Hij richtte zijn blik op Etoya die naast hem zat, met haar blik op zijn geweer gericht. Hij zag haar blik steeds droeviger worden. Hij wist niet echt hoe hij nu moest reageren, wat moest hij zeggen? Hij had in al die jaren dat hij hier op aarde was nog nooit in zo'n situatie gezeten. Hij twijfelde en keek weer naar Waupatukway, ookal verwachtte hij niet dat zij wist wat hij nu het beste kon doen. Ze kwam zo hard op hem over, maar toch had ze iets wat hem wist te raken. Nog niemand die hij tegen was gekomen had dát wat deze twee meiden hadden, ookal waren ze compleet verschillend. Hij keek weer naar Etoya en net op het moment dat hij een poging wilde doen haar te steunen leek ze uit haar gedachten op te schikken. 'Gaat het wel..?' Vroeg hij terwijl hij twijfelend naar zijn geweer keek. Hij had het gevoel dat het daarmee te maken had. 'Ik beloof dat ik niet zal schieten op je.. Ik gebruik hem alleen als verdediging..' Zei hij zacht. Hij haalde zichzelf over om het weg te leggen. Doe het voor haar.. Dacht hij, pakte het op en legde het onder de rots, uit het zicht. Zijn wapen voelde als zijn bescherming, bij gevechten werden er zo'n harde klappen gegeven dat je zonder geweer het wel kon vergeten. Inmiddels was het nog donkerde geworden en voelde hij zich steeds minder op zijn gemak. Als het echt donker zou gaan worden zou hij zich aan zijn overige zintuigen over moeten laten. Ookal vertrouwde hij altijd het meeste op zijn zicht.

[wow jij hebt echt megapost xD sorry ik heb niet zoveel inspi xD]

-Maar je had waarschijnlijk niet zoveel aan mijn post, hij was ook best fluttig, die was gewoon mega omdat er een stukje verleden in zat, waar je eigenlijk niks aan had, sorry daarvoor-

Ze begon langzaam met haar gedachten weg te trekken bij de ‘dagdroom’ die je eerder een soort van ‘nachtmerrie’ kon noemen. Het duurde eventjes maar de vraag die Yankee stelde drong uiteindelijk toch wel tot haar door. ‘Uhm, ja, ik eh, was even aan het eh, denken.’ Zei ze toen, nog steeds een klein beetje afwezig. Zijn volgende woorden drongen sneller tot haar door en ze volgde zijn bewegingen, hij legde het geweer weg. Onder de rots, maar, dat moest hij toch niet doen, tenminste, niet voor haar. Hij voelde zich toch veiliger met het geweer binnen handbereik? ‘Uhm, nee hoor, ik vertrouw erop dat je niet schiet, ik dacht gewoon even ergens aan.’ Zei ze toen. Toen legde ze haar hand op de zijne wanneer hij die terughaalde nadat hij het geweer had weggelegd. ‘Je hoeft het niet weg te leggen, jij voelt je er veiliger bij, toch?’ vroeg ze toe aarzelend, waarna ze haar hand wegtrok. Haar stemgeluid was kalm, stil, maar lichtelijk aarzelend, net alsof ze voor het allereerst iets deed, en bang was het verkeerd te doen, om vervolgens uitgelachen te worden ofzo. Misschien zouden andere mensen gewoon naar zijn kleding kijken en zijn geweer en wegrennen uit angst. Maar hetgeen wat Eyota meteen opmerkte was zijn huidskleur, en dan, keek ze recht door die kleding en het geweer heen. En zag ze niets anders, als een van hun, iemand zoals Eyota was, een indiaan. Langzaam werd het donkerder, en kouder, een koel briesje kwam voorbij en in haar soort van kleedje, had ze het wel wat kouder gekregen, maar ach, dat maakte niks uit. Ze zag dat Yankee meer ongerust werd bij het donker worden, en hij leek zelfs bang te worden. Moest ze hem aanbieden om een nachtje in het kamp van Ailéro te blijven, hij zou het best begrijpen, dacht Eyota. Maar misschien wou Ailéro het niet vanwege hoe hij eruitzag, duidelijk van kleding en wapens, als een blanke. Ze kon het vragen aan Ailéro, er was altijd nog een kansje. ‘Ik ehm, kan wel vragen of je bij mee mag komen naar het kamp waar ik in zit, en er een nachtje mag verblijven, dat is veiliger dan in de open lucht.’ Zei ze, met nog steeds dezelfde klanken in haar stem. Afwachtend keek ze naar Yankee, even was ze vergeten dat Waupatukway er nog was, maar ze werd er weer aan herinnerd toen ze de andere kant op keek, waar zij zat.

- Haha ik vond het wel leuk om te lezen ^^ -

Bij haar antwoord op zijn vraag knikte hij, maar aan haar blik had hij kunnen zien dat het niet zomaar denken was, Het leek wel alsof ze voor het eerst iemand voor haar ogen neergeschoten zag worden. Toen hij nog bij het kamp was kreeg hij schiettraining om iemand zo snel mogelijk neer te krijgen onder alle omstandigheden. Door hem rond te draaien totdat hij duizelig was en dan te laten schieten. Het was alsof je bakken met bloed was verloren en bijna neer ging vallen. En dat was waar ze hem op trainde, doorschieten ookal ga je bijna zelf neer. Alleen waren het geen dummies waar hij op moest schieten maar echte mensen. Hij maakte bijna nooit oogcontact, dat kon hij gewoon niet. Bij degene waar hij het wel bij had gedaan zag hij het nog elke keer voor zich. En dat was iets waarvan hij soms zelfs gewoon wakker lag ondanks zijn vermoeidheid. Toen ze het geweer had weggelegt en haar woorden hoorde twijfelde hij even om het dan toch terug te pakken. Maar zijn gevoel vertelde hem dat hij het beter kon laten liggen. Daarom schudde hij zijn hoofd. Zijn gedachten dwaalde even af toen hij in haar ogen keek. Hoe kon het dat ze hem hielp? Nog niemand had hem ooit geholpen. En zij deed het terwijl hij haar onder schot had. 'Sorry dat ik je onder schot had gehouden.. Ik verwachtte eh.. Iets anders' Zei hij toen zachtjes. Hij hoopte dat ze niet op hem aan het jagen waren, dat degene die hem neerschoot wat extra's kreeg, of een tijdje geen klappen. Hij keek op toen hij haar stem weer hoorde. Hij twijfelde. Wat als hij rechtstreeks terugwerd gebracht? Al zag hij haar er niet voor aan. Maar je wist maar nooit. Aan de andere kant zou hij hier buiten ook makkelijk neergehaald kunnen worden in zijn slaap. Uiteindelijk knikte hij haar bevestigend toe. 'Oke.. Dankje' Zei hij en keek naar de lucht. Het t-shirt wat hij aanhad was vies geworden van de grond en het vallen. Hij had maar een reservebroek en shirt bij, dus uiteindelijk kwam hij toch zonder kleren te zitten.

Waupatukway keek het even aan. Ze voelde zich hevig genegeert. Was ze ontzichtbaar ofzo? Ze wierp even een veelbetekende blik naar alle twee. Normaal was ze 100% aanwezig maar nu voelde ze zich echt dat niemand iets van haar wilde weten. Ze begon ook nieuwsgierig te worden want het voelde alsof de jongen een geheim had. Ze keek strak naar zijn gezicht dat verward stond. Zou hij bang worden van hen? Oke er waren mannen die bang van haar werden maar van Eyota werd je toch niet bang? Ze kreeg eerder zin om met haar bijl die vervelende stembanden van haar door te snijden. Ze keek even vals naar Eyota en zei: 'Als jullie klaar zijn met goedig doen en aardig zijn mag ik ook wat vragen of hoor ik bij deze omgeving?' Ze keek weer wat Vals in Eyota's richting alsof die vervelende woorden voor haar bedoelt waren. Ze keek weer strak en emotieloos naar de jongen. Ze deed haar mond open en ze liet er haar vragen uitkomen: 'Waarom ben je hier? Waar kom je vandaan? en waarom kijk je als een halve gare?' Ze zei het niet erg vriendeliojk maar dat was ze ook niet. Eens was ze vriendelijk maar die tijd was voorbij. Ze is nu wie ze echt is. Een kreng waar niemand van kan houden. Ze pakte wat verharde klei en ging er uit verveling een punt aan maken. Pijlen kon je nooit genoeg hebben en het verdreef verveling omdat je toch op moest letten of de punt niet scheef of krom werd.

Bij Waupatukway haar opmerking liep Eyota lichtelijk rood aan, wat r mis met goed zijn. Eyota had tenminste gevoelens, in tegenstelling tot zo’n koud, harteloos mens, wat je eigenlijk gewoon een moordend beest kon noemen. Maar ze hield zichzelf in, ze zou zich niet verlagen naar zo’n niveau. En voor ze het wist, vuurde Waupatukway van allerhande vragen los op Yankee. Mens, laat hem toch met rust, hij is gewond, heeft net verdoving gehad, en is dus waarschijnlijk niet in voor vragen. En ze zag ook dat Yankee het niet fijn vond, al die vragen. ‘Argh, Waupanogwat! Hou toch even je mond!’ zei ze, net iets te hard, waardoor het een beetje op schreeuwen leek. ‘Lijkt het erop alsof hij zin heeft in allerlei vragen?!’ zei ze op een pissige toon. Door al die prikkels werd ze humeurig. Ze kon er niet tegen als er te veel op een dag gebeurde, en er was wel genoeg gebeurd vandaag. Dan moest zij Yankee ook nog gaan irriteren met vragen. Daar kon ze niet tegen. ‘Waarom wil je dat eigenlijk van hem weten? Wat ben je opeens geworden, iemand met gevoellens?’ vroeg ze met een nep verbaasd gezicht. Oké, dat was misschien wel hard, ze was nog nooit zo scherp uit de hoek gekomen, nog nooit. Ze zuchtte eens en hield haar mond, waarschijnlijk zou Waupatukway wel kwaad op haar zijn, en ergens was ze heel bang dat Yankee haar stom ging vinden omdat ze dat zei en haar zou gaan haten. Maar toch kon ze het niet laten. ‘En nu mag je me gaan uitschelden of waar je zin in hebt, ik weet toch al dat je niks anders kan, je kan geen liefde tonen, je kan geen sympathie tonen, je kan niks dan gewoon een haatkoesterend moordend beest zijn.’wat was dit? Dit was zo niet zij, maar, dat lag gewoon aan wat ze had, ze was gevoelig, prikkelbaar, en kon sneller kwaad worden. In al die jaren had ze zichzelf kunnen inhouden, en nu, kwam het eruit. En voor ze het wist waren haar volgende woorden eruit. ‘Ga je gang! Moord iemands familie maar helemaal uit! Verpest iemand leven maar! Ik heb het wel gezien voor vandaag.’ Zei ze. Maar pas daarna hoorde ze in zichzelf hoe kwetsend dat voor Yankee kon zijn. Ze had nu al door, aan het geweer, die kleding, dat hij bij de blanken had gewoond, en waarschijnlijk vele mensen had vermoord. Tranen van woede, verdriet, haat, angst, en verwarring stonden in haar ogen, en 1 enkele traan rolde over haar wang, op de grond. Alles leek in slow-motion te gaan en ze leek de traan wel te horen wanneer die viel. ‘Sorry…’ zei ze zachtjes tegen Yankee. Maar ze wou geen gezicht vol woede, afkeer;, of wat er dan, ook ging komen zien, ze wou hier weg. Ze was inmiddels tijden het schreeuwen al opgestaan en draaide zich nu om. ‘Echt, sorry…’ zei ze toen, en ze liep weg. Of Yankee daadwerkelijk zo had gekeken wist ze niet, maar ze wou zijn gezicht niet zien. Al haar slechte gevoelens, van de afgelopen 2 jaar kwamen eruit, maar ze had geen zin meer om te staan. Nog niet een zo ver weg, maar wel uit zicht, achter een struik. En daar ging ze zitten, lichtjes snikkend, niet wetend wat er nu aan de hand was ongeveer 10 meter verderop.

-Het moest echt even, inspiboost-

Ze trok een lichte grijns toen Eyota een beetje pissig werd. Toch wat karakter in dat meisje. Ze keek haar strak aan met haar emotieloze blik. Ze vond het leuk om anderen te irriteren. Waarom wist ze niet. Het zat gewoon in haar aard. Haar gevoel zei gewoon dat ze een stomme opmerking moest maken of een bijl in iemands borst moest smijten zoals bij Ailero was gebeurd. Dan stroomde de adrealine door haar aderen en wilde ze gewoon op iemand inhakken. Zou zij dat dan nooit hebben. Toen Eyota opeens uitbarste kreeg ze ook dat gevoel. Gevoelens had ze maar aan wie zou ze dat moeten tonen? Imaya zeker. Die deed de laatste tijd raar na de ontmoeting met Ailero en de anderen in dit gebied hadden een hekel aan haar en dachten dat ze een monster was. Iedereen dacht dat ze gelijk met een bijl op hen af kwam stormen en een eind aan hun leven zou maken. De laatste 2 jaar had niemand tegen haar gezegd dat ze van haar hield of om haar gaf. Iedereen zag haar liever verdwijnen. Ze wilde een bijl naar Eyota's hoofd smijten maar dat was ze niet waard. Het laaste vond ze geheel onodig want ze kookte al. Ze keek Eyota boos aan en toen die opstond stond ze ook op. Ze schreeuwde: 'Aan wie zou ik emotie moeten tonen? Iedereen denkt al dat ik een monster ben. De laatste 3 jaar heeft niemand tegen me gezegd dat hij van me hield of om me gaf. Niemand toont emotie aan mij dus waarom zou ik het moeten doen?' Ze voelde een zeldzame traan over haar wang maar die veegde ze snel weg. Ze trilde van woede maar ze bedaarde snel en ze ging weer zitten met haar rug naar de anderen toe.

Rustig bleef hij zitten. Bij het horen van die hatelijke woorden van Waupatukway keek hij naar Eyota. Wat moest hij doen? Toen ze ineens begon met vragen aan hem stellen en bij de laatste vraag hem zelfs uitschold werd zijn blik gelijk fel op haar gericht. Hij had genoeg van alle haat die iedereen naar hem tonen, dat hij onderdanig moest zijn omdat hij anders klappen kreeg. Twintig jaar lang had hij het moeten pikken, en nu had hij er zwaar genoeg van. Net toen hij zijn mond open wilde trekken naar haar toe begon Eyota, verbaast keek hij op. Ookal deed iedereen zo die hij kende, hij had het niet verwacht van haar. Niemand had het ooit voor hem opgenomen. Ondanks het geschreeuw was hij verwonderd. Alsof de tijd even stilstond. Bij de volgende woorden kwam hij weer terug op aarde met zijn gedachten. Hij wende zijn blik naar de grond. Hij wist dat het niet tegen hem bedoeld was, maar hij deed eigenlijk hetzelfde als haar, alleen had hij het nog nooit zo bekeken. Toen ze aanliep gingen er vele gedachten door zijn hoofd, wat moest hij doen? Haar volgen? Hij was nog aan het twijfelen toen Waupatukway begon te schreeuwen. Hij keek naar bijde, bijde hadden hem geraakt maar aangezien ze ruzie hadden kon hij nu niet naar allebij gaan. De spanning was enorm gestegen de afgelopen minuten. Moeizaam en vrijwel puur op armkracht stond hij op. Hij steunde op zijn geweer die hij onder de rots vandaan had gehaald. De pijn was erger dan hij dacht, maar net was hij ook met zijn gedachten ergens anders. Hij twijfelde nogsteeds, naar wie moest hij gaan? Etoya had hem geholpen, ondanks zijn houding, maar Waupatukway leek wel hetzelfde als hem te hebben. Voorzichtig 'liep' hij naar Etoya en liet zich naast haar weer neerzakken. Hij had er totaal geen ervaring mee maar het voelde gewoon alsof dit kon helpen. Hij legde zachtjes zijn arm om haar heen en hield haar zacht tegen zich aan. 'Rustig maar..' Zei hij zachtjes.

Ze liep zomaar weg, nadenkend, maar toch stond haar verstand op nul. En nu bleef het moment van ellende haar gedachten bederven. Haar vader, neergeschoten, ze werd gevangen en het begon weer bij haar vader die neergeschoten werd. Zo speelde het zich af in haar hoofd totdat ze zichzelf gewoon een klap wou geven om de gedachte weg te krijgen. En bij de gedachten kreeg ze de kleding te zien en het geweer dat de blanken met zich meedroegen. Precies zoals Yankee zijn kleding en geweer had. Ze wou de gedachten leegschudden, zeggen dat ze er niet aan mocht denken. Nu er niemand was schudde ze wilt met haar hoofd en gaf er een lichte tik tegen, maar alsof het zou helpen. Waarom was zij nu zo van slag, zij was niet gekwetst geweest door iemand, nee toch? En toch moest zij weer zo doen. Ze vond zichzelf een echte zielenpiet en vond dat ze geen reden had om zo te doen, maar toch kon ze niet stoppen. Ze kon die gedachten maar niet weg zetten. Ze zuchtte eens, wat als ze nu al haar kansen had weggegooid, als ze haar nu een dom kind vonden, en over haar aan het roddelen waren? Ze was zo’n bimbo, bimbo bimbo bimbo! Het geval dat zich steeds weer afspeelde in haar hoofd zorgde ervoor dat ze niet eens merkte dat Yankee kwam aanzetten. Maar ze merkte wel dat er iemand was toen er een arm rond haar heen werd geslagen en ze tegen iemand aan werd gehouden. En juist door het geval dat steeds in haar hoofd afspeelde merkte ze niet dat het Yankee was. Ze kon alleen maar denken aan toen ze door die blanke man, de leider van het hele geval werd vastgegrepen. Meteen spanden haar spieren zich aan en greep ze met haar hand naar boven, waar zijn hand zat. Ze raakte zijn vingertoppen nog maar net en hoorde toen een stem. Een stem die nu al bekend voor haar was geworden, Yankee. Het was Yankee. Even bleef ze tegen hem aan steunen, maar al snel werkte ze zich los, ze voelde zijn hand voor een kort moment over haar arm glijden omdat ze zo onverwachts een stukje opschooft. ‘Sorry.’ Zei ze toen, weer wat helderder. Langzaamaan verdween het beeld in haar hoofd en ze keek naar Yankee. ‘Dat had ik niet moeten zeggen.’ Zei ze toen zachtjes. ‘Maar, ik, ik was aan iets aan het denken, en daardoor kwamen de woorden automatisch.’ Haar stem was weer verrassend kalm en ze keek hem voor een kort moment aan. ‘Dus het vloog eruit, mijn eh, woede enzo, van ongeveer 2 jaar lang. En ik had het op de verkeerde personen afgereageerd.’ Sprak ze toen. Personen ja, ook Waupatukway verdiende zo’n woede niet over zich heen. Ze keek aarzelend naar Yankee, zijn reactie peilend. Hij zou rustig kunnen blijven, maar voor hetzelfde geld helemaal uitvliegen. In ieder geval, was ze een beetje bang voor zijn reactie. Maar er was nu niks meer aan te doen. Nu dacht ze weer even na, elke dag dacht ze er wel aan, het was een compleet raadsel voor haar. Waarom wou die man, die zichzelf de leider van het geval blanken noemden, haar ‘ontvoeren’ als je het zo kon zeggen. Al haar familie was dood, hij kon er dus niks voor krijgen, waarom? Die vraag spookte nu door haar hoofd.