Broke out but is it better this way? [Open]

Hij merkte dat ze amper merkte dat hij zijn arm om haar heen had. Wat was er met haar..? Hij wilde haar helpen maar hoe moest dat als hij niet eens wist wat er aan de hand was? Hij voelde haar hand tegen de zijne. Toen ze een stukje opschoof ging hij ook weer een stukje achteruit en bleef zitten. 'Het maakt niet uit.. In me leven heb ik al zoveel gehoord dat het me niet meer zo raakt' Zei hij. 'En Waupatukway zal het ook wel gewend zijn denk ik, aan haar gedrag te zien..' Zei hij en keek naar haar, ze stonden niet meer zo angstig en alert, ze stonden zacht en vol medeleven. Voor het eerst in zijn leven. 'Ik ben er voor je' Zei hij en meende het ook echt. Haar geur viel hem nou pas op. Hij herkende de geur. In zijn gedachten werd hij meegevoerd naar toen hij erg jong was en nog bij zijn ouders was, het waren vage gedachten maar toch zorgde ze voor een vertrouwd gevoel. Hij vroeg zich af wat ze met die twee jaar bedoelde, wat was er gebeurd? Maar was dit wel het juiste moment om te vragen? Als hij het op een ander moment zou vragen zou ze misschien weer verdrietig worden dus besloot hij het nu toch maar te vragen. 'Je hoeft alleen te antwoorden als je wilt.. Maar wat is er toen gebeurd..? Die twee jaar geleden' Vroeg hij zachtjes.

Ze hoorde zijn stem, die op een of andere manier zo vertrouwd aanvoelde, op het moment, hij zij dat het niet zo uitmaakte, dat hij al zo veel in zijn leven had gehoord en het hem niet meer zo uitmaakte. Maar in haar hoofd bleef de ‘zo’ in zijn zin hangen. Het maakte misschien niet meer zo veel uit, maar het maakte wel uit, misschien in mindere mate, maar toch. ‘En toch, ik had zoiets niet moeten, zeggen, en, als je al zoveel in je leven gehoord hebt, moet ik toch ook niet gaan beginnen met dat soort woorden.’ Ze bleef daar zo zitten, het was even stil, maar de stilte werd na een tijdje verbroken door een vraag, van Yankee. ‘Ik ehm, heb gewoon nogal, veel te verwerken gehad, er zijn een aantal dingen gebeurd, en ja, ik heb nooit echt mijn gevoelens van woede enzo kunnen uiten, die er wel waren, maar, de dingen die gebeurd zijn zijn gebeurd, en er is toch niks aan te veranderen, dus ja.’ Zei ze. Over haar verleden, wat er was gebeurd waarom ze kwaad, verdrietig, en als je het zo kon zeggen, gebroken was geweest zou ze nu maar niet zeggen. Ze vond dat ze al zielig genoeg had gedaan voor vandaag. Dat vond ze soms zo stom van zichzelf, ze kon overal een probleem van maken, dat om haarzelf ging. Ze wou helemaal niet dat ze zo kwaad was geworden, maar toch deed ze het weer, ze vond zichzelf zo’n, sukkels, soms. Maar ja, nu had ze nog iets te doen, haar excuses aan bieden. ‘Ik eh, denk dat ik maar eens sorry moet gaan zeggen tegen Waupatukway.’ Zei ze toen zachtjes. ‘Zij had die woorden ook niet verdiend.’ Voegde ze er toen aan toe. Ze stond op en keek vragend naar Yankee, die knikte en ze hielp hem opstaan. Ze ondersteunde hem terwijl ze terug liepen, naar waar Waupatukway zat. Daar zorgde ze er eerst voor dat Yankee rustig kon gaan zitten en toen hij goed zag liep ze op Waupatukway af. Die zat met de rug naar haar toegekeerd. Een zuchtje verliet haar keelgat en ze liep om, zodat ze niet naar haar rug keek, maar naar haar gezicht. ‘Waupatukway…’ zei ze zachtjes. ‘Sorry, dat had ik niet mogen zeggen.’ Zei ze, en het was oprecht, want Waupatukway mocht dan slecht zijn, volgens Eyota had iedereen gevoelens, en verdiende niemand haat. Ze keek aarzelend naar Waupatukway, kijkend wat die zou doen.

Ze keek voor zich in het meer. Wat als de blanken er niet waren geweest? Zou haar leven dat niet volzitten met haat en medogeloosheid. Ze kreeg bijna elke dag scheldwoorden naar haar hoofd geslingerd dus ze raakten haar niet zo diep maar een paar keer 1 het jaar had ze zo'n wanhoop momentje. Dan vroeg ze zich af of er uit iemand van haar kon houden of om haar kon geven zoals ze was. Toen haar vader tevreden met haar was was ze zichzelf niet maar ze had een liefdevolle blik van hem gehad en ook vele verliefde blikken in haar rug. Waarom kon niemand van haar houden zoals ze was. Een iemand had om haar gegeven en die was waarschijnlijk dood. Toe ze klein was speelde ze soms met Dwayn want die mocht leren jagen en hij leerde haar pijlen maken en dierensporen herkennen. Hij schonk haar een vriendschapelijke lach bij dingen waar andere hun hoofd om schudden. De jongens lieten soms een adelaarsveren zien die ze hadden verdient met kleine wedstrijden en wierpen haar trotse en valse blikken toe terwijl ze wisten dat ze van hen kon winnen maar niet mocht meedoen. Dwayn had haar eens een van zijn veren gegeven. Ze had en met kralen een mooie ketting van gemaakte en die droeg ze nog steeds om haar nek. Ze had er ook haar eigen aangehangen maar de oude kinderveer van Dwayn hing in het midden. Ze keek op toen Eyota naar haar toe kwam en sorry zijn. In deze bui kon ze het wel warderen dus ze zei met een vriendschapelijke ondertoon: "Het geeft niet ik heb ergere toewensingen gehoord.'' Er kon toch nog iemand normaal tegen haar doen. Ze staarde weer in het water en ze voelde aan haar ketting.

Rustig luisterde hij naar wat ze zei. 'Het maakt echt niet uit' Zei hij nog eens bevestigend. Bij haar volgende woorden wende hij zijn blik van haar ogen af. Hij had dat ook eigenlijk gehad. Al die jaren moest hij de woede ophopen, want als hij het toonde tegenover een van hen werd er wel voor gezorgt dat hij het niet meer kon. Nooit meer. Toen ze zei dat ze sorry ging zeggen tegen waupatukway knikte hij instemmend. Hij vond het knap van haar dat ze zo aardig kon blijven tegen iedereen, tegen dat andere meisje wat steeds aan het uitdagen was, en ook tegen hem. Hij was volkomen vreemd voor haar en toch hielp ze hem. Hij vroeg zich af waarom. Hij was haar dankbaar dat ze hem hielp opstaan. Hij voelde zich dan wel als een hulpeloos kindje dat andere nodig had om voor te zorgen, maar het voelde ook zo goed dat er tenminste iemand was die bereid was hem te helpen. Eenmaal weer terug van weggeweest ging hij zitten en keek naar Waupatukway. Hij vroeg zich af wat zij allemaal had meegemaakt, aangezien hij niet verwachtte dat ze zo geboren was. Nu hij er zo over nadacht was hij ook niet zo geboren als dat hij nu was. Hij was zo gemaakt. Hij vroeg zich af waar hij vandaan kwam, niemand wilde het hem zeggen of ze maakte er een grapje over. Je komt uit de hel en je moet ons helpen om naar die o zo mooie hemel te mogen. Zo'n soort onzin kreeg hij dan te horen. Toen hij waupatukway weer hoorde keek hij op. Het was zo ongeveer hetzelfde was wat hij zei. Zou ze ook uit zo'n kamp komen? Vroeg hij zich af.

De woorden die Waupatukway sprak waren ongeveer hetzelfde als die van Yankee. Beiden hadden ze waarschijnlijk niet veel liefde gekent in hun leven, in tegenstelling tot Eyota. Ze had het grootste deel van haar leven niks dan liefde gekent, geen haat, geen verwijting, niks anders dan liefde, vriendschap, en alle goede dingen. Maar dat was wel allemaal uit haar leven gerukt twee jaar geleden. Toen het kamp helemaal dood was, zaten ze haar een week lang nog op de hielen. Waarom ze haar wouden wist ze niet, het was een compleet raadsel, maar ze vond het niet leuk. Logisch. Ze zuchtte eens en voor een tijdje was het stil, ze zag hoe Waupatukway naar het water in het beekje keek en richtte haar ogen even op Yankee. Die er gewoon nog zat, ze zou wel vragen aan Ailéro of Yankee mocht blijven slapen in het kamp, met zijn enkel zou het nu echt gevaarlijk zijn in de nacht, als je helemaal alleen buiten sliep. Ze wist dat wat ze nu ging zeggen raar ging klinken, aangezien Waupatukway slecht was, en zijzelf goed was, maar ze moest het toch zeggen. ‘Waupatukway…’ begon ze. Waarna ze haar blik nog even op Yankee richtte. Ze ging in kleermakerszit zitten en keek aarzelend naar Waupatukway. ‘Ik weet dat er dat hele gedoe van goed en slecht tussen ons is…’ zei ze en ze keek weer even op, Kijkend of Waupatukway in een bui was om in te stemmen met Eyota’s gedachten. Alleen kon ze er niks uithalen. Ze zuchtte even.’ Maar dat weggerekend, laat zeggen we zijn alle twee neutraal.’ Ging ze toen verder. Ze zette een glimlach op die een aardige uitstraling gaf en stak haar hand uit zodat Waupatukway die kon schudden. ‘Vrienden?’ vroeg ze toen. Ze wist dat het raar ging klinken, maar in oorlogen mochten ze elkaar zo veel haten als ze wouden, wat ze wouden, elkaar verwonden of wat dan ook. Maar als ze zeiden dat ze neutraal waren, dat ze dan tenminste vrienden konden zijn. Ze keek naar Waupatukway, haar reactie peilend.

moest even snel want ik moet zo slapen

Ze keek Eyota vewonderd aan maar er kwam ook weer een boze blik in haar ogen. Haar moedeloze bui was voorbij en had weer plaatsgemaakt voor de echte zij. Ze keek Eyota aan met een blik die zei dat ze bijna gek werd van woede. Dat meisje moest nu niet denken dat ze zich gewonnen gaf. En ze zei boos: 'Nooit zal ik neutraal worden.' Ze bleef slecht haar eigen slechte zelf. Al wilde niemand haar ze bleef zichzelf. Ze voegde er afsteraf nog aan toe; 'En jouw vriendschap hief ik niet waarbij de met een pets een klap ga tegen Eyta's hand. Ze stond op en liep weg. Ze was boos. Wat gingen ze nu wel niet van haar denken? Dat ze een goede aard had ofzo. Ze haatte Eyota en dat zal altijd zo blijven. Ze liep het woud in naar het kamp om te zwijgen over deze iontmoeting maar toch te praten over wat Eyota wel niet van haar dacht.

Zachtjes zat hij een blaadje te pulken, puur uit nervositeit. Hij had het absoluut niet op spanning. En die was hier wel duidelijk aanwezig. Hij keek toe en luisterde naar wat ze zeiden. Wanneer Eyota naar hem keek knikte hij met een warme glimlach, om haar wat vertrouwen te geven. Hij bewonderde haar vergevingsgezindheid. Aangezien Waupatukway ook niet al te aardig tegenover Eyota was. Toen hij ineens een boze stem hoorde van Waupatukway schrok hij eigenlijk gewoon. Eyota zei niets verkeerd toch? Waarom werd ze dan ineens zo boos? Toen ze wegliep keek hij naar Eyota. Moeizaam stond hij op en liep naar Eyota. 'Je hebt gedaan wat je kon.. Ze is gewoon zo haatvol van binnen..' Zei hij zachtjes en keek haar aan. Hij hoopte dat ze niet gekwetst was door Waupatukway. Ookal was hij zoveel gewend, dit was echt wreed.

[zwaar inspiloos]