Op weg naar huis

Het meisje liep door de woestijn heen. Haar blote voeten zakten af en toe weg in het warme zand. Aan de hemel was geen wolkje te zien. Ze had een kruik vol water bij zich. Voor haar stervende vader dus. Ze was net opnieuw razend geworden op een paard. Ditmaal een hengst die niets kende. Hij had nog nooit een mens gezien. Hatelijk zo'n paarden. Ze rolde met haar ogen en liep verder door het warme zand. Ze zette kort de kruik op haar hoofd en liep verder. Het was redelijk zwaar als je een lange weg te voet moest. Maar ze was getraind en enorm sterk voor een meisje. Ze liet zich niet doen door iets. Het meisje schopte tegen wat zand aan en wandelde verder. Ze hoorde verderop iets, maar ze negeerde het. Ze had geen zin om iets te doen op dit moment. Ze zuchtte en zette haar op een grote rots. Ze zette de kruik neer en bleef even zitten. De weg was lang. Zelfs voor een getraind meisje was het moeilijk. De hitte was te. Echt te veel. Ze sloot haar ogen en hoorde opeens iets dichterbij. Dichterbij dan daarnet. Een valse grijns sierde haar lippen, maar ze veegde de grijns weer weg. Ze wachtte af en was best nieuwsgierig wat er in aantocht was. Een indiaan of weer zo'n dom paard?

Open ~ Flutje

Vermoeit sjockte de grote jongen door het warme zand. Hij was echt doodop maar zijn doorzettingsvermogen was nogsteeds sterker dan zijn vermoeidheid. Hij staarde in het rond, opzoek naar datgene waar hij voor gekomen was in dit helse gebied. Een speciaal plantje wat echt alleen hier groeide. Het leek op een cactus maar was het toch niet. Het sap van deze plant ontsmette een wond vrijwel direct nadat je het erop deed en na een week was zelfs de diepste wond alweer bijna genezen. In het kamp van zijn vader was er genoeg, maar dit was net zoals de rest in vlammen opgegaan. Het zand begon er steeds zachter uit te zien, het werd steeds aantrekkelijker om lekker op te gaan rusten. Maar als hij dat zou doen zou hij hier terplekke uit gaan drogen en gekgenoeg had hij daar niet bepaald zin in. Na een tijdje zag hij een plantje dat er verdacht veel op leek. Hij keek ernaar en wist bijna zeker dat het het plantje was. Hij pakte een paar van de buisjes die hij bij zich had en sneed de plant open. Hij liet het sap in de buisjes druppelen en zorgde dat het er ook niet meer uitging. Toen hij genoeg had kwam hij weer overeind en sjockte levenloos verder. Hij keek op naar de horizon en dacht iets te zien, een rots als hij het goed had. Nou maar hopen dat het geen verbeelding was. Hij liep verder en verder totdat hij er eindelijk bij uit kwam. Hij ging zitten aan de schaduwkant van de grote rots zonder er ook maar enig benul van te hebben dat er nog iemand was, zo dichtbij hem.

Het meisje staarde een tijd voor haar uit. Ze sloot haar ogen en luisterde verder naar de geluiden. Ze deed niet veel op dit moment. Het enige waaraan ze nu dacht was de persoon die in aantocht was. Ze staarde naar de jongen die een plantje gebruikte voor zijn sap. Ze negeerde hel alweer en zuchtte. Ze leek hem te herkennen. Ja, ze herkende hem helemaal. Hij was de zoon van.. Hoe heette die ook alweer? Ze was zijn naam kwijt. Zijn ouders waren ooit de kampleiders van het goede kamp. Ze was ooit op hun territorium geweest omdat ze toen de oorlog hadden verklaard. Toen was ze nog maar een 12 jarige. Nu was ze een stuk ouder, groter en stoerder. Ze was ook veel sterker. De jongen was ook best veranderd. Ze kende hem als 13 jarige en ook hij was gewoon gegroeid en sterker geworden. Ook haar ouders waren gestorven en nu waren ze allebei de opvolgers. Ze hadden best veel gemeen, maar zij was slecht en hij niet. Ze was vele strenger en had meer regels. Ze snoof en zag dat hij dichter kwam en op een rots ging zitten. Ze draaide haar hoofd weg van hem en staarde naar het zand. Ze wilde verder even niets doen. Ze zou zeker niets tegen hem zeggen. Ze kenden elkaar niet goed en hadden een slecht verleden. Immers was ze vele gemener en zou ze alleen maar vals gaan doen.

Hopelijk vind je het goed ;3

Met een afwezige blik staarde hij naar het eindeloze zand. Waarom groeide dat ***plantje dan ook alleen maar hier? Zijn "diepe concentratie" werd verstoord door een vreemd geluid. Een mensengeluid, het leek wel alsof iemand snoof. Hij draaide zijn hoofd om en zag daarzo iemand zitten die strak naar het zand staarde. Een vage herkenning liet hem zijn hoofd niet gelijk terugdraaien. Hij wilde haar eigenlijk begroeten maar de herrineringen die hij nog van haar had hielden hem toch tegen. Toen draaide hij zijn hoofd toch weer terug en dacht verder na. Hij zag die dag nog voor zich alsof het gistere was. De boze mensen, de mooie zij, en de verwarde hij. Hij wist niet wat het was maar toch had zij iets wat zijn aandacht trok. Dat had hij toen ook al en het was nog geen steek veranderd. Hoe zou zij over hem gedacht hebben toen? Was de vraag die vanaf die dag regelmatig door zijn hoofd spookte. Hij twijfelde om iets te zeggen, hij wilde niet het beeld wat hij van haar had laten verpesten, wat gebeurde wanneer ze hem nu af ging katten. Hij vroeg zich af wat er nu in haar hoofd om zou gaan. Zou ze echt niet willen praten of zouden er uiteindelijk toch een paar woorden haar mond verlaten.

Jahoor ^^

Het meisje zag vanuit haar ooghoeken dat hij haar ook had opgemerkt. Ze beet op haar lip en staarde alweer naar het zand. Ze maakte er wat tekens in en dacht weer even aan vroeger. Ze hadden toen ze 6 jaar waren zelfs nog gespeeld. Ze snapte het nog steeds niet. Hoe kon ze met hem gespeeld hebben? Ze gromde en zweeg nog steeds. Ze zou echt niets zeggen. Zometeen moest ze ook weer verdergaan met de kruik. Het water moest naar het kamp toe. Ze was nu eindelijk een echte leidster van een kamp. Ze moest dringend nog wat leden hebben om water te gaan halen. Ze had geen zin om het altijd zelf te doen. Ze haalde diep adem en zette de kruik even in de zon. Dan kon het water weer iets warmer worden. Ze haatte ijskoud water. Imaya liet haar bruine ogen kort nog even naar Ailéro glijden, maar al snel staarde ze weer naar het zand. Hopelijk haalde hij het niet in zijn hoofd om te komen praten. Ze had geen behoefte aan praten op dit moment. Haar vader was net gestorven en ze was duidelijk slechtgezind. Maar sommige mensen waren duidelijk blind in zo'n dingen.