Walking in the daylight [Meadow alleen]

Met rustige passen verliet Eyota het kamp, het was fijn om nu in een kamp te zitten, weer hetzelfde gevoel als vroeger. Maar ze had even nood aan een wandelingetje. Helemaal alleen ergens zijn en het gevoel hebben alsof ze alles kon doen wat ze wou, vergeten hoe die blanken haar familieleden hadden gedood en haar Sunrise hadden afgepakt. Hoewel ze dat in het kamp ook vergat, maar het herinnerde haar wel aan haar familie, en vaak zette ze dat om in een goede herinnering. Maar soms lukte dat niet en dacht ze weer aan de blanken. Maar nu dacht ze er niet aan, door al het goede wat gekomen was werden de slechte gedachten weggevaagd, en daar was ze dankbaar om. Haar benen brachten haar automatisch voort en ze hoefde niet na te denken bij de stappen die ze zette. Haar ogen speurden de omgeving af, nergens naar opzoek, maar toch ergens naar opzoek. Ze keek rond zich heen, dit was zo mooi, toen ze in IS was binnengetreden wou ze er nooit meer weg. Dat was zeker. Ze zag de omgeving langzaam veranderen, bomen kwamen in zicht en ze glimlachte, wat schaduw was fijn in deze hitte. Ze snoof de frisse lucht in en trad het bos binnen. Growing Trees werd dit gebied genoemd, omdat het steeds groter leek te worden. Nou, het was in ieder geval een vredige plek. Ze keek rechts waar ze een schattig eekhoorntje zag en toen naar links. Maar meteen schoot haar hoofd weer naar rechts, want onderaan de boom waarop het eekhoorntje zat te klimmen, lag een hond. Het leek wel een jachthond. Ze liep erop af maar hij rende al weg. Haar blik was verward maar al snel liep ze verder. Ach ja, die moest vast ontsnapt zijn van de basis, hoewel ze het enorm sneu vond, hij wist niet hoe hij moest overleven in het wild, en zou dus waarschijnlijk niet overleven. Het was natuurlijk enorm dom van haar geweest er zo op af te lopen. Maar hij zag er zo lief uit. Ze zuchtte en liep weer verder. Nu denkend aan het hondje, en al snel koppelde ze het hondje, wat weg was van thuis, aan haar familie die dood was, en aan haar paardje. Haar vroegere paardje. Ze slikte eens en wou de gedachte van zich af zetten, wat maar half lukte. Ze miste het gevoel van een paardje zo erg, het gevoel van een paardje wat ze zelf mak had gemaakt, en waar ze een band mee had opgebouwd. Ze zou er alles voor geven om dat gevoel terug te krijgen. Ze keek op en liep naar een boom waar ze ging zitten. Met haar rug leunde ze tegen de boom terwijl ze haar ogen even sloot. Maar bij het horen van een snuivend geluidje opende ze die weer. Ze kon het niet geloven maar, daar stond een paard. Zo’n prachtig paard, zo mooi, zo’n vriendelijke, maar nu toch wel wantrouwige ogen. Maar ze keek recht door dat wantrouwige heen, ze zag alleen hoeveel het paardje op Sunrise leek. Alleen was dit een merrie, en had het een andere kleur van vacht. Maar de uitstraling was hetzelfde als toen Eyota Sunrise voor het eerst zag. Ze leek wel betoverd door het feit dat zij zo’n geweldige uitstraling had. Snel schudde ze bijna onzichtbaar met haar hoofd en ze klakte met haar tong. Uit een zak-achtig tasje haalde ze een appel en ze strekte haar hand uit. Hierna rolde ze de appel over de grond. Nu moest de merrie wel een paar stappen doen om de appel te pakken, maar niet helemaal naar haar toe komen, er zou nog een goede afstand zijn tussen hun twee.

-Voor Meadow-