Just Got Here And I'm Freezing To Dead [Ailéro]

Het zwartbonte merrieveulentje trippelde een beetje rond door de ijskoude sneeuw. Het was erg koud aan de onderkant van haar hoefjes. Ze was naar hier gekomen omdat... Waarom eigenlijk ? Ze wist het zelf niet meer. Ze wist enkel dat ze anders was dan anderen. Ze was een beetje raar, ze durfde veel maar was erg klungelig. Als ze stil moesten zijn om voorbij andere dieren te komen maakte Nightmare weer geluid. Ze kon er niet veel aan doen maar haar ouders hadden er genoeg van. Ze had een zus en die betekende weer meer voor haar ouders. Zij wist het beste en deed alles juist... Nightmare had ook een afwisselend karakter. Ze was erg lief. Ze wist niet waarom ze de naam Nightmare had gekregen. Enkel als je ze erg kwaad zou krijgen dan zou ze echt een nachtmerrie zijn maar iedereen had z'n eigen specialiteit. Daarom was ze weggelopen, wat eigenlijk niet echt een slim plan was geweest. Ze was nu helemaal alleen en had het erg koud. Ze had nog niet echt een wintervacht. Ze liet een kleine maar hoorbare hinnik horen. Benieuwd wie er zou komen. Het moest niet echt een paard zijn maar ze had weleens over de mens gehoord. Ze klonken maar eng, maar als er een mens zou komen zou ze gewoon blijven staan en kijken wat er zou gebeuren. Ze hoorde voetstappen in de verte. Haar oren schoten naar voren. Ze stond klaar om haar te verdedigen als het zou moeten.

Met ruime stappen liep Ailéro door de sneeuw. Hij ging snel, omdat hij hier niet lang wilde blijven. Ondanks de warme kleding die hij aanhad had hij het nogsteeds wel wat koud. De sneeuw kraakte onder zijn voeten bij elke stap die hij zette. De adem die zijn mond verliet ging in wolkjes op. Zijn oren voelde warm aan, maar heel koud voelde ook als warm. Een zacht kuchje verliet zijn mond. Hij had nog genoeg energie maar zijn wilskracht werd nu toch op de proef gesteld. Hij was hier om te zoeken naar kruiden. Speciale kruiden die alleen hier groeide. Het hielp erg goed tegen koorts en hij wilde goed voorbereid zijn op een eventuele zieke in zijn kamp. Bij elke stap voelde hij de steken in zijn borstkast. Een meisje uit het slechte kamp van Imaya had een bijl naar hem geworden. Door zijn diepe gedachten had hij het niet zien aankomen. Pijn had hij zeker, maar het was goed verzorgt en het zou snel over moeten zijn nu. Plots stond hij stil, hoorde hij het goed? Niet zo heel ver hier vandaan hoorde hij een veulenhinnik, dat hoorde je aan de scherpte van de hinnik. Het klonk behoorlijk hoog. Met een glimlach liep hij in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Het was hier toch veelste koud voor een veulentje? Dacht hij verward. Niet veel later zag hij haar al staan. Een bloedmooi bont veulentje stond met haar oortjes op hem gericht. Hij liep dichter naar haar toe en bleef op een afstandje van 3 meter bij haar vandaan wachten. Hij ging door zijn knieën om minder groot te zijn tegenover haar. Zijn warme blik was nogsteeds op haar ogen gericht. Hij haalde uit zijn tasje een appel. Deze had hij meegenomen voor als hij honger zou krijgen. Hij brak deze door midden, en die helft brak hij ook nog doormidden zodat het een klein stukje werd dat het veulen kon eten. Hij wierp het stukje naar haar toe terwijl hij kalm bleef zitten. Hij keek rond om te zien of haar moeder misschien in de buurt was maar hij zag niets. Was ze hier dan helemaal alleen? Dacht hij terwijl hij gelijk medelijde kreeg.

Ze zag een mens aankomen. Ze wist niet dat die maar twee benen hadden. Ze kantelde haar hoofdje een beetje naar links. Ze vond het grappig maar ook raar. Hij had allemaal rare dingen over zijn lichaam aan. Het zag er wel veel warmer uit dan dat zij het had. Een koude rilling ging over haar lichaampje. De mens liep erg dicht in haar buurt. Ze zou blijven staan, ze moest weten of dit 'ras' gevaarlijk was of niet. Het zag eruit van niet maar het kon nog altijd anders worden. Hij stond nu zo'n 3 meter bij haar vandaan, ze vond het raar, om dit mens van dichtbij te zien. Hij was zo groot. Hij ging op zijn knieën zitten. Nu leek Nightmare vele groter. Ze brieste vrolijk toen hij in z'n zak een appel tevoorschijn haalde. Hij brak die in het midden en nog eens. Ze deed twijfelachtig een stapje vooruit en daarna nog eens twee. Ze liet haar bovenlip de appel aanraken en at hem daarna helemaal op. Ze genoot ervan en wou hier wegkomen. Ze hinnikte zachtjes en drukte haar kleine hoofdje tegen hem aan. Wat zou HIJ hier eigenlijk komen doen? Hij had dan wel warmere dingen rond zijn lichaam het was nog altijd veel te koud hier. Niemand kon hier toch normaal lopen of leven ? Ze was benieuwd of ze mee mocht met deze mens. Zo ja, zou ze blij zijn. Zo nee, zou ze iets anders moeten vinden. Dan zou ze snel door moeten lopen om uit deze koude te komen. Ze ging terug een beetje achteruit en gleed een beetje uit. Ze bleef rechtstaan. Weeral klungelig gedrag, ze haatte het zo maar ze kon er niets aan doen. Nou ja, ze was nog een veulen.

Een warme glimlach kwam tevoorschijn toen het veulen dichterbij kwam om de appel te halen. Ze zag er nog zo onnozel uit, iets wat alle veulens hadden. Maar toch was ze anders, ze had iets wat haar vertederend maakte maar was toch ook weer dapper genoeg om te overleven hier in haar eentje. Het warme hoofdje van het veulen tegen hem aan gaf hem een blij gevoel, hij was benieuwt of ze meewilde naar zijn kamp, dan kon hij voor haar zorgen, haar warmte en eten bieden, en natuurlijk zijn liefde als ze dat wilde. Hij aaide haar voorzichtig aan de onderkant van haar kaken zodat ze niet zou schrikken en alles in de gaten kon blijven houden. Voorzichtig en langzaam stond hij op. Hij moest wel als een reus overkomen op zo'n klein veulentje. Hij was nou niet bepaald een van de kleinste mensen die er te vinden waren op deze wereld. Hij was 1.91 en dat was meestal toch wat afschrikwekkend voor sommige mensen.. én dieren. Hij draaide zich om en liep terug in de richting waar hij vandaan kwam, zijn kamp. Hij keek om om te kijken of het veulen hem volgde. Hij hoopte het zo.

Toen ze haar hoofdje tegen hem drukte voelde ze een hand onder haar kaken. Ze zag dat hij recht ging staan. Het was eigenlijk erg angstaanjagend maar toch, hij had iets vertrouwends rond zich hangen. Ze schatte hem 2 meter of zo. Opeens begon hij te lopen op zijn twee benen. Het moest toch moeilijk zijn om z'n evenwicht te houden ?! Met vier benen was het zelfs al moeilijk laat staan met twee benen. Haar hoofdje kantelde weer een beetje en ze ging een paar stapjes vooruit. Toen hij naar achteren keek ging ze stilstaan en keek daarna achter haar omdat het leek alsof de man nog een paard achter haar zag staan. Ze draaide zich razendsnel om en keek bedenkelijk. Ze draaide zich terug om en stapte verder. Ze ging in een drafje en draafde rustig voorbij de man. Ze vond het wel grappig. Ze stopte weer en wachtte tot de man er weer was. Dan ging ze in een rustige stap naast hem.

Een lach was te zien op zijn mond door het gedrag van het veulen. Hij was enorm blij toen ze hem volgde, bij hem zou ze het iniedergeval niet koud gaan krijgen, nooit meer honger of dorst. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn als ze groot was. Hij wist zeker dat ze net zo mooi zou zijn, misschien nog wel mooier. Toen ze rustig voorbij kwam gedraaft moest hij toch wel zijn lach inhouden. Het voelde als een soort spelletje. Toen hij weer bij haar was en ze naast hem kwam stappen wierp hij een uitdagende blik naar haar waarna hij een sprintje maakte waarna hij ineens stopte. Met een lach liep hij rustig verder richting zijn kamp. Ze waren er inmiddels al bijna. Eenmaal aangekomen liep hij naar de opslagplaats voor bodembedekking en dekens. Hij nam het mee en keek naar het veulen. Ze had verschillende keuzes, ze kon in een tipi slapen, in een soort rieten schuurtje, of bij hem in de hut. Of buiten maar dat leek hem niet zo waarschijnlijk. Hij besloot alle plekken te voorzien van een bodem, dekens, eten en drinken. Dan kon ze altijd nog beslissen. Hij liep naar de fruitbomen en plukte wat voor haar. Hij brak het weer in stukjes en gaf het aan haar. Hij keek rond of hij Dakota misschien ergens zag, misschien zou zij wel voor haar kunnen zorgen. Alhoewel Dakota vaak weg was, kwam ze toch nog wel eens terug hierheen. Hij zag haar jammer genoeg nergens.

Na een klein tijdje stappen zag ze allemaal tenten staan. Er liepen overal tweebenige mensen rond. Nog altijd snapte ze niet hoe ze erop konden lopen. Ze bleef de man maar volgen, ze wou hier niet verloren willen lopen. Ze gingen zo'n tent binnen en hij nam allemaal dekens mee en nog iets dat ze niet kende. Het zag er wel warm uit dus dat was goed. Hij liep naar bomen waar fruit in hing. Het water droop al uit haar mond, ze had honger. Hij plukte wat vruchten en brak die in stukjes waarna hij het weer aan haar gaf. Daarna keek hij rond, ze wist niet waarom maar genoot van de vrucht. Ze was benieuwd waar ze in on slapen. Ze ging ergens binnen wat ze een tipi noemden. Best een rare naam, het zag er wel gezellig uit maar zo donker. Ze hield niet van donker, ze was altijd al wat banger geweest dan de rest. Ze ging snel terug uit het rieten hutje. Ze hoopte natuurlijk dat er andere paarden in de buurt waren. Anders zou het niet leuk zijn, dat dacht ze eigenlijk alleen maar.

Zo langzamerhand werd het een stuk donkerder. Hij besloot het vuur vast aan te steken, voordat het te donker werd om de vuurstenen te vinden. Hij liep naar de opslag en pakte er de vuurstenen. Hij liep naar de takken, omringt door een cirkel stenen, met daar omheen weer wat boomstammen die op hun kant lagen. Het was er erg gezellig als je met meer mensen was. Hij hoopte dat dat snel weer eens zou gaan gebeuren. Toen het echt te laat werd stond hij op en keek naar het veulen. Hij liep naar zijn eigen hut, er was genoeg ruimte dus als ze wilde kon ze erbij gaan liggen. In zijn hut liet hij een vuurtje branden. Het zorgde voor warmte in deze koude nacht. Hij bleef wachten, hij zou zo gaan kijken waar ze was, en als ze ergens anders was gaan liggen zou hij een dekentje over haar heen gaan leggen aangezien ze nog niet zo'n warme vacht had. Hij pakte zijn fluit en speelde een rustige melodie. Het klonk warm en het ontspande. Hij werd daarom ook steeds slaperiger.