What to do [Ailéro]

Langzaam en moe liep Eyota over het gras, ze moest iets drinken, en daarom kwam ze dus ook hier naartoe. Niet speciaal naar dit land, maar naar dit meer. Ze had gezien hoe de planten langzaamaan groter werden en meer in de bloei stonden. En daardoor wist ze dat er water in de buurt moest zijn. Want ondanks dat zijzelf de dochter van het opperhoofd was geweest, wist ze goed hoe te overleven, haar vader had daar zelf ook voor gezorgd, hij leerde haar zoveel mogelijk, en zelf ging ze zoveel mogelijk mee met de andere vrouwen als die voedsel gingen verzamelen, of water gingen halen. Ze was er blij om, er waren immers ook kampen die de kinderen van het opperhoofd niet lieten doen, zou hun hetzelfde overkomen als wat het kamp van Eyota’s vader overkomen was. En zou het kind van het opperhoofd er nog zijn, zou die het niet overleven, zo helemaal alleen. Ze beet op haar lip en slikte eens om te zorgen dat er geen tranen kwamen opwellen. Die blanken ook, domme bleekscheten! Op hun paarden, die zo’n slecht leven hadden en gedwongen werden, en met hun geweren die zo’n helse geluiden maakten. Ze kon er gewoon niet tegen, waarom moesten ze nu net bij hun kamp komen binnenvallen en alles verwoesten. Heel haar familie was dood, en ook enkele paarden, de ouderen, die ze hadden doodgeschoten omdat ze niet gebruikt konden worden. En Sunrise, Eyota’s geliefde paardje, hadden ze meegenomen, en hij zou zo’n slecht leven krijgen, daar was ze zeker van. Ze zag het al voor zich, iets wat ze liever niet zag. Zijn staart waar een deel vanaf geknipt zou worden, zodat het netjes was. Zijn manen die kort zouden zijn, zodat ze niet in de weg zaten. De striemen die hij zou gaan hebben van de zweep- want Sunrise was nogal koppig, en gaf niet op. En de veer, die altijd met een vlecht in zijn manen had gestoken, zou nu weg zijn. Eyota’s handafdruk op zijn kont, gemaakt van natuurlijke verf, door het sap van rode bessen dat er kleur aan gaf en prachtig stond op zijn mooie witte vacht. Een traan rolde over haar wang maar snel veegde ze die weg. En een meertje kwam in zicht, ze maakte een kommetje met haar handen en nam een slok. Heerlijk verfrissend, daarna wachtte ze af, ze zou even gaan zitten, om bij te komen. Maar al snel viel ze in slaap, niet wetend dat er iemand aan kwam.

Bij een voetstap, die erg dichtbij was, zowat vlak naast haar opende ze haar ogen, meteen stond ze op en zette ze een stap achteruit. Wie was dit? Maar toen keek ze even, en merkte ze op dat hij een opperhoofd moest was, zou dit haar kans zijn om opnieuw te beginnen in een nieuw kamp, en om haar verleden achterwege te laten. Voor zover ze wist was er hier maar 1 kamp, ze raapte al haar moed bij een en zuchtte eens voordat ze sprak. ‘Zou ik deel uit mogen maken van uw kamp.’ Zei ze, tot haar afschuw op een fluisterende toon, het was te horen, maar ze zag er onzeker uit, zeker nu ze een beetje naar beneden zat te kijken, om oogcontact te vermijden. Afwachtend bleef ze staan terwijl ze een snelle blik omhoog wierp maar toen haar blik weer op de grond richtte.

Uitgeput sjokte Ailéro door de velden, terug naar de plek waar hij zijn eigen kamp weer op aan het bouwen was. Het had weken geduurd voordat hij deze beslissing had gemaakt. Om weer overnieuw te beginnen en zijn droom alsnog waar te maken, zoals hij belooft had aan zijn vader. Hij had lange rechte takken vast om de tipi’s weer op te bouwen. Gelukkig had hij nog huiden kunnen vinden om het waterdicht te maken. Hij sleepte het verder mee en legde ze neer toen hij eindelijk weer op zijn plek was. Hij pakte een van de takken en begon er met een vlijmscherp bot de ruwe delen mee weg te halen, waarna hij van het uiteinde een scherpe punt maakte. Dit deed hij bij nog vier andere waarna hij de scherpe punten in de grond stak, met de bovenkanten tegen elkaar. Dankzij zijn lengte kon hij dadelijk er nog een knoop in maken met geweven touwen die oersterk waren. Hij had de ideale plek gevonden om het kamp op te zetten, niet ver van de rivier vandaan, de grond was op goede hoogte en ze hadden hier veel beschutting van het bos. Daarnaast waren er verschillende bomen met eetbare vruchten aanwezig, hij had er ook enkele bij geplant. Over enkele jaren zouden deze dan ook zo mooi en groot zijn. Hij keek rond. Het schoot al aardig op maar hij was nog lange niet klaar. Hij had enkele slaapplaatsen, opslagen en afdaken voor de mensen en de paarden af. Ook al was hij hier nog maar in zijn eentje was het niet erg om op meer mensen te rekenen. Beter dat je teveel had dan te weinig. Een zucht verliet zijn keel en hij ging weer verder met de takken. Ze gingen een meter de grond in om stevigheid te garanderen. De laatste tijd had hij slapeloze nachten gehad, steeds weer lag hij uren na te denken over vroeger, aan de mensen, de paarden. Zou hij nog ooit iemand ervan terugzien? Auw! Een shock ging door zijn lijf heen bij het voelen van het bot door zijn huid heen. Gelijk werd hij weggetrokken uit gedachten. Hij keek naar het bebloede mes en zijn arm. Lekker slim was het om te verdrinken in gedachten terwijl je aan het snijden bent dacht hij lichtelijk chagrijnig. Hij stond op en liep aan, richting The Herbs Lake, hij wilde natuurlijk niet dat het zou gaan ontsteken. Het was een kleine kilometer lopen dus dat was nog wel te doen. Hij zag het in de verte al liggen toen hij de bossen verliet en door het vrij vlakke landschap ging lopen. Pas aan de andere kant van het meer waren er weer bomen. Hij keek rond maar zag niemand lopen, alleen wat reeën in de verte aan de bosrand die altijd op hun hoede waren voor gevaar. Nog voor hij het wist was hij al bij het meer. Hij zocht de juiste kruiden en vond deze al snel. Hij spoelde met het water de wond schoon en liet er het sap van de plant inlopen. Het prikte even maar dat was al snel over. Toen er ineens iemand uit het wat hogere gras overeind kwam schrok hij. Lag die daar net ook al..? Dacht hij verward. Het was hem helemaal niet opgevallen. Met een vriendelijke glimlach en een warme blik in zijn donkere ogen keek hij haar aan, zo te zien was ze bang, in ieder geval onzeker. Hij had de tekens op zijn borst staan die alleen een opperhoofd had. En de moedervlek op zijn schouder die in de hele familie zat. Het had de vorm van een veer. Hij wist echter niet goed hoe hij haar op haar gemak kon laten voelen. Maar eigenlijk was het wel logische hoe ze reageerde. Hij was natuurlijk wildvreemd voor haar. Bij het horen van haar vraag werd de glimlach nog iets breder. Dan zou hij eindelijk niet meer alleen zijn. ‘Graag’ Zei hij vrolijk. ‘Ik ben het kamp nog op aan het bouwen, maar het is al bewoonbaar’ Zei hij met een glimlach tegen haar.

Terwijl ze zo naar beneden keek realiseerde ze zich dat het stom was, waar was dat spontane meisje van vroeger gebleven, ze moest stoppen met zo onzeker te zijn. Ze richtte haar hoofd naar omhoog en moest nog wat meer naar boven kijken om zijn ogen te zien, en toen ze zijn glimlach zag, hoefde ze dat woord niet eens te horen, ‘graag’ was het, ze hoorde het niet eens. Maar vanzelf ontstond er een glimlach die haar lippen sierde. ‘Waar kan ik mee helpen?’ vroeg ze vrolijk, haar stem een stuk zekerder. Hoewel ze niet precies wist waarmee ze kon helpen, ze kon genezende kruiden zoeken. En vruchten, en water halen, maar daar bleef het ook bij. Want ja, ze was niet de sterkste, of de langste. En ze was vaak met de vrouwen meegegaan, en wist dus welke kruiden voor welke ziekte gebruikt konden worden, en welke kruiden niet gebruikt konden worden. En maaltijden bereiden, dat kon ze ook. Alle dingen die veel vrouwen konden. ‘Uhm, ik weet niet of het echt nodig is, of handig, maar ik kan genezende kruiden zoeken, en vruchten, ik weet wel wat je moet hebben en waar je beter vanaf kan blijven.’ Zei ze toen. Haar blik bleef rusten op zijn ogen en een bepaalde geruststellende vriendelijkheid was er in te zien. Haar spieren ontspanden zich en de zachtere trekken in haar gezicht werden beter zichtbaar. Haar ogen kregen een schittering en ze glimlachte nog eens.‘Dus… Zeg maar wat ik kan doen.’ Zei ze toen. Haar toon vrolijk, ontspannen, en alsof ze net niet zo onzeker geweest was. Toen hij antwoord had gegeven knikte ze en zei ze ‘Dan ga ik maar, uhm, is het kamp dichtbij?’ als ze niet wist waar het kamp was had het weinig zin. Nadat hij weer antwoord had gegeven glimlachte ze. ‘Dag.’ Zei ze toen. Ze zou hem verder laten gaan met wat hij bezig was.

-OMG, Flut, Sorry-

Een vrolijke blik was te zien in zijn ogen toen ze hem aan durfde te kijken. Al snel zag ze er veel spontaner en ontspannen uit. Het was even stil voordat ze begon te praten. Hij luisterde naar haar woorden en was blij het te horen. Het was fijn als hij niet meer alles zelf hoefde te doen. 'Klinkt goed' Zei hij met toch een beetje onderdrukte blijheid er in. De echte Ailéro was een stuk hyperder, eigenlijk jaren jonger vanbinnen. Maar als leider van een kamp moest je toch wat wijzer overkomen op anderen, en niet als een of ander blij jongetje. Hij had die wijsheid wel in zich maar soms wilde hij nog zo graag weer kind zijn. Dat zat gewoon in hem en hij verwachtte niet dat hij dat ooit kwijt zou raken. Wanneer hij alleen was, met zijn wolf bijvoorbeeld, was hij wel 100% zichzelf. En misschien dat het ooit nog zou komen bij medemensen, maar voor nu moest hij zich toch even vermannelijken. Toen ze vroeg wat ze kon doen dacht hij even na. Wat kon hij haar laten doen wat toch niet zo zwaar was maar wel noodzakelijk? Hij wilde haar vooral in het begin geen zware taken gaan geven maar haar eerst lekker thuis laten voelen in het kamp. 'Ehm.. Als je het kan zou je manden kunnen maken van het riet hier, dan kunnen we daar het voedsel en de andere dingen in bewaren' Zei hij met een glimlach. Hij wist niet of ze het kon, anders zou ze ook iets anders kunnen doen. 'Het kamp is een kleine kilometer lopen die kant op, over deze vlakte en dan een klein stukje door de bossen' Zei hij terwijl hij die kant op wees. Ze zou er wel uitkomen, en ze kon natuurlijk ook zijn voetafdrukken in het gras kunnen volgen. 'Ik kom er ook zo aan, moet alleen nog wat dingetjes doen, dag' Zei hij en keek haar even na waarna hij met zijn mes naar de andere kant van het water liep. Daar groeide genoeg riet om zijn kamp te voorzien van stevige waterdichte huizen. Hij sneed het los en nam zoveel als hij kon mee terug naar het kamp.