I'm New...[Ailéro]

Het zestienjarig meisje Aranck zag er dan wel moordlustig uit ze was het helemaal niet. Ze kon opvliegend zijn maar kon zich ook goed inhouden. Ze was net nieuw hier maar moest zo snel mogelijk bij een kamp. Ze was een ander kind dan de rest, haar ouders waren slecht en zij was eerder een goedzakje zoals zij hen noemden. Ze wist niet waar ze was maar wist wel dat het er veel te koud was voor de kleding die ze nu op dit moment droeg. Ze wist niet wat ze moest verwachten in deze area. Aranck stond nu op een rivier die bevroren was. Daarom noemden ze het ook de Frozen River. Ze was niet blond, nee, ze was een brunette. Soms kon ze wel als een dom kind overkomen maar als ze een plan moesten bedenken wist ze er goede raad mee. Omdat ze al die zestien jaren slecht werd opgevoed. Ze leerde hoe je het beste andere kampen kon aanvallen en hoe je een ander kon manipuleren. Ze zou dit enkel doen als het een aanval was op een slecht kamp. Ze kon niet tegen deze mensen. Ze hadden er plezier van om paarden opgesloten te houden in een stal en met bit te rijden en dan die singel erbij. Ze reed zelf zonder iets. Ze had wel niet echt een eigen paard hier maar moest haar paard daar achter laten,bij haar ouders. Ze mocht hem niet meenemen omdat het een goed krijgerspaard zou zijn. Ze had er erg veel verdriet van, maar liet het niet zien. Ze had zich altijd sterk gehouden. Ze verzonk zo hard in haar gedachten dat ze niet meer oplette waar ze stapte. Ze had veel woede voor haar ouders. Ze bestonden niet meer voor haar en zeker niet meer als ouders. Ze trapte in een vissersgat. Haar voet zat vast en al snel al been. Ze zuchtte diep en probeerde eruit te komen. Ze had geen zin om geen been meer te voelen. Het water was ijskoud. Ze kreeg haar been er niet uit en zuchtte. Dit ging niet als gepland, andere keren als dit gebeurde kreeg ze haar voet er met gemak uit. Maar nu zat haar hele voet erin. Ze bleef maar hangen, wachtend op hulp. Waarom in paniek schieten ? Dan zou je het toch alleen maar erger maken en er misschien helemaal in liggen.

Samen met Awayz ging Ailéro weer op pad. Het weer was lekker en het werd tijd om weer vers water op te gaan slaan. Het water uit de Frozen River was het zuiverste water dat hij in de buurt had gezien, dus besloot hij het daar te gaan halen. Hij had voor warme kleding gezorgt. En een extra deken voor als Awayz het misschien koud zou gaan krijgen. De roedel van Awayz woonde voorlopig in zijn kamp, aangezien negen van de tien nog gewond of zwak waren. Ze werden goed verzorgt en met de behandelingen die ze kregen zou het snel weer de goede richting met ze opgaan. Zijn eigen wonden waren inmiddels ook al weer dicht maar de pijn was er nog lange niet uit. Hij keek naar Awayz en de drie andere wolven die hij voor een soort slee had gespannen. Een betere manier was er niet en deze wolven vonden het nog leuk ook. Toen ze eenmaal op de sneeuw stonden ging hij ging op de slee zitten en liet de rest aan hen over. Soms dacht hij wel eens dat Awayz elk woord van hem begreep. Misschien was dit ook wel zo. Als een pijl die afgevuurt werd uit een boog schoot hij over de sneeuw heen. Het voelde als vliegen. Een zacht geruis van de wind sneed langs zijn oren terwijl de wolven indruk op elkaar wilde maken door zo snel mogelijk te gaan. Dit was nog eens genieten in zijn ogen. Even kwamen de gedachten van toen hij nog een klein jochie was naar boven. De sneeuwbalgevechten met zijn vrienden, of het vermommen als sneeuwman waarna je doodvroor van de kou. Dat waren slechts enkele van de vele dingen die hij toen deed met de sneeuw. Hij dacht er steeds meer aan en stiekem wilde hij die tijd ook weer terug. Maar wie van zijn leeftijd was nou nog zo kind vanbinnen als hij dat het hen niet uitmaakte om weer eens die lol te hebben? Hij gedroeg zich tegenover andere als de jongen die zijn vader wilde op deze leeftijd. Een jongen met de wijsheid om een kamp te leiden, de juiste beslissingen te maken en met het verantwoordelijkheids gevoel om voor zijn stam te zorgen al zou hij er zelf onder leiden. Een zucht ontsnapte uit zijn keel. Soms wilde hij de tijd gewoon terugdraaien, dat zijn ouders er nog waren, dat hij een zorgenloos leven had. Hij werd uit gedachten geslingerd toen de wolven ineens een piep maakte waarna ze een scherpe bocht naar links maakte. Hij kon zich nog net optijd vastgrijpen. Hij keek op om te zien wat er was. Hij zag een meisje staan met haar been in het ijswater. Zo te zien zat ze vast. Hij gaf zijn wolven het teken om te stoppen en ging met zijn bijl eropaf. Hij wierp haar snel een vriendelijke blik maar als dat been lang onder water bleef zou het nog kunnen bevriezen. Hij hakte het ijs beheerst doormidden, een soort kleine cirkel om haar been heen. Hij was bang haar been te raken. 'Kom maar, ik heb dekens bij' Zei hij terwijl hij richting de slee liep langs haar zodat als haar been misschien pijn deed ze op hem kon steunen.

Na het wachten kwam er uiteindelijk iemand voorbij. Hij had een paar wolven die een slee vooruit trok. Hij had een bijl vast, het leek eigenlijk alsof hij haar ging vermoorden. Het was best grappig om dat te zien. Hij deed het ijs doormidden met een cirkel rond haar been. Ze kon haar been er eindelijk na die lange tijd uit het water doen. 'Kom maar, ik heb dekens bij' zei hij vriendelijk. Ze liep ernaartoe ze had niet echt pijn maar het was gewoon te koud. Ze was een beetje kribbig maar ging gewoon vriendelijk doen. Ze had gehoord dat hij een kamp leidde dus ze kon vragen of ze in z'n kamp mocht blijven wonen. Ze ging naar de slee en kreeg een paar dekens. Ze ging eventjes op de slee zitten en zei ;' Dankje.'. Ze glimlachte vriendelijk. ' Ik heb gehoord dat je een kamp leidt?'. Ze keek eventjes naar de wolven en ging verder ;' Zou ik mee in je kamp mogen komen ?'. Ze ging rechtstaan en ging naar de wolven. Ze aaide ze allemaal en vond ze erg lief.

[FLUT]

Het viel hem op dat ze er volkomen rustig onder bleef ondanks dat ze toch vastzat. Hij had er wel eens een paar spastisch zien lopen spartelen toen dit bij hen gebeurde. Bij die gedachten ontstond er toch een grijns. Eenmaal bij de slee aangekomen gaf hij haar de dekens. Onder die warmte zou het overige ijs ook kunnen ontdooien. Hij keek naar haar en was blij om te merken dat ze niet zo'n chagrijn was zoals vele die hij tegen was gekomen. Zijn motto was zo ongeveer gelijk als die van vroeger. Beleef de dag alsof het je laatste is. Want in deze wereld kon je ieder moment van je leven berooft worden. Aangezien hij een tijdje stil had gezeten op de heenreis en sindsdien ook niet echt inspanningen had verricht gierde de energie door zijn lijf. Het voelde rot maar als hij thuis was zou hij wel weer gaan rennen of iets dergelijks. Hij luisterde naar zijn woorden. Hij knikte bij de vraag. En bij de tweede vraag sierde een vrolijke lach zijn lippen. 'Graag' Zei hij. Het was maar een simpel woord maar zijn ogen vertelde de rest. Hij was zo blij dat zijn kamp begon te groeien. Wat zou zijn vader zeggen als hij nu voor hem stond? Zou hij tevreden zijn of was het nog niet voldoende? Hij keek toe hoe ze de wolven aaide. Gelukkig vond ze ze niet eng. Ze vielen ook nooit zomaar iemand aan, alleen als ze stervende honger hadden, of iemand wilde beschermen. Hij bood haar de plaats op de slee aan waarna hij zich naar de wolven richtte. 'Awayz, naar huis' Zei hij met een grijns en daar gingen ze. Op volle snelheid rende ze met zijn vieren richting huis. Het waren jonge wolven met veel energie, en ze konden goed samenwerken. Het duurde niet lang voordat ze thuis waren. De slee was van hard materiaal en werkte ook gewoon op het zand en op gras. Het model was er ook naar gemaakt. 'Zoek maar een slaapplek uit, er is voldoende keus' Zei hij met een glimlach. Hij keek naar de nog gewonde wolven die er rondliepen. Gelukkig had iedereen dat gevecht overleeft. Hij zou wraak nemen op degene die hen dit had aangedaan, maar eerst moest hij er zelf weer bovenop moeten komen.