Some may say I need to be afraid. ~

In de verte was het kabaal van de watervallen al te horen, langzaam maakte ze een overgang naar draf en zette haar hoeven passief tegen de grond. De strenge wind deed haar manen wapperen, maar legde ze daarna in dezelfde positie als voorheen weer tegen haar hals. Een kleine boomstam verhinderde haar pad, zuchtend sprong ze eroverheen en vervolgde haar weg, die ze nu in galop aflegde. De oren van de merrie waren iets naar achter gedraaid, puur om de ruisende wind te ontwijken. Langzamerhand werd het kabaal van de watervallen harder en harder en ze wist dat ze er bijna was, vandaar dat ze haar tempo nog wat omhoog gooide en ze haar hoeven met luid geweld tegen de grond smeet, om zo telkens weer wat sneller vooruit te komen. De eerste waterval verscheen in haar gezichtsveld, Dakota minderde vaart en hield halt bij het kletsende water. Tevreden brieste ze eens, eindelijk was ze d'r. Kalm stapte ze weer wat naar voren, het liefste gleed ze d'r zo vanaf. Helaas kon dat niet, maar van de kleine watervallen toch wel? Meteen ging ze opzoek naar de drie kleine watervallen, die ze al snel gevonden had. Dakota zette een stap naar voren voelde hoe ze meegesleurd werd door de stroming en al snel lag ze beneden de kleine waterval. Geschrokken kwam ze bovenwater, maar al snel genoeg voelde ze de grond onder haar hoeven. Owh, het was hier helemaal niet diep. Grinnikend stapte ze door het water heen, liet haar neus erdoor glijden en nam ondertussen een paar slokken van het heldere water. Alles was nog zo nieuw hier, er was hier nooit een mens geweest. Straks zou alles veranderen, de omgeving en het water zou vuiler worden. Helaas, maar die dingen gebeurde nou eenmaal. Kort hief ze haar hoofd op toen ze hoefstappen dacht te horen, maar uiteindelijk begon ze weer wat te klieren met het water.

Faceless ~

Even liet hij zijn hoofd hangen. Het gekletter van het water stelde hem gerust, maar toch moest hij op zijn hoede blijven. Je wist maar nooit wat er kon gebeuren. Na al die jaren rond zwerven, was hij dat inmiddels gewent. Zijn lange manen vlogen even op in de sterke wind, koelde zijn nek, die net nog bedekt werd door zijn plakkerige manen en vielen toen weer neer. Zijn hoeven vlogen over de grond heen en zijn staart deinsde op en neer. Met zijn oren gespitst keek hij om zich heen. Hij genoot van de natuur, van het geruis van het water en de prachtige liederen die de vogels leken te floten. Even keek hij op toen hij en soort plons hoorde. Hij besloot het gene op te zoeken wat het geluid had gemaakt en kwam uit bij een merrie. Het was een mooie, bonte merrie. Hij greens even, bekeek de merrie eens goed, zover het kon van deze afstand en knikte toen tevreden. Hij draafde naar de merrie toe, ging naast haar staan en nam een slok water. Van uit zijn ooghoek bekeek hij de merrie nogmaals, liet zijn blik over haar heen glijden en nam toen nog een slok. Hij genoot van het water, het koelde zijn keel. Zijn dorst verdween langzaam, maar nu borrelde zijn honger op. Moest hij nu iets tegen haar gaan zeggen? Hij schraapt zijn keel en antwoorde, zacht; ‘’’Goedenmiddag’’

Rustig gooide ze haar voorbenen de lucht in, liet ze met een plons terug in het water komen en greens. Nu verveelde ze zich een keertje niet ondanks dat ze alleen was, maar als er paarden kwamen zou ze wel gruwelijk voor schut staan. Ze leek wel een jong veulentje die voor het eerst water zag, maar Dakota had enorm veel water gezien in haar leven ondanks ze pas 3 was. Zelf was ze helemaal dol op water, maar haar ouders zeiden haar altijd dat het verstandiger was uit de buurt van het helderblauwe spul te blijven aangezien het af en toe gevaarlijk kon zijn, maar natuurlijk was de bonte weer zo koppig het gevaar telkens toch maar weer op te zoeken. Tsja, zo stak ze nou eenmaal in elkaar en dat hadden haar ouders maar te accepteren zei ze hen altijd. Genietend van het water dat over haar hele lichaam kletste had ze niet eens in de gaten dat een hengst naar haar keek en vervolgens bij het water stond, pas toen ze zijn stem zachtjes in haar oor voelde kriebelen, keek ze om. Geschrokken deed ze een stap achteruit, struikelde over een steen en belande met haar kont in het water. Beschamend stond ze op, schudde haar lichaam uit en keek met een onschuldig glimlachje naar de hengst. ‘Haaaai.’ Verlieten de woorden enthousiast haar mond, terwijl ze als een jong veulen door het water dartelde en af en toe naar de hengst wenkte dat hij mee moest doen. Wat hij vast niet deed, want hij zag er heel wat volwassener uit dan Dakota moest ze eerlijk toegeven. Ze voelde zich ook helemaal niet volwassen, ze was allang blij dat ze op eigen benen kon staan.

Faceless knikte eens tevreden. Het water was helder, het leek hem nog wel drinkbaar genoeg, ondanks de merrie er in had staan dansen. Hij keek even opzij en zag toen dat de merrie schrok, achteruit viel en met haar achterwerk in het water belandde. ''Haaaaai'' was haar reactie. Hij grinnikte even, ook al kon dat natuurlijk niet. Straks voelde ze zich beledigd? Het maakte de merrie duidelijk niet uit, want algauw sprong ze op en ging weer verder dansen in het water. Ze wenkte hem en even voelde hij de kriebel om vrolijk met haar mee te spetteren. Maar hij moest nu volwassen zijn. Of niet. Hij schudde zijn hoofd, voor een keer kon het wel. Hij schudde zijn hoofd, hij wist toch wel dat hij zijn gedachtes niet weg kreeg en plofte toen naast de merrie. Het water golfde, het leek over haar heen te gaan. Even lachte hij en voordat ze de kans kreeg hem nat te maken, sprong hij naar de kant en ging, nog droog, daar staan. Hij bekeek haar even en glimlachte toen; ‘’Faceless’’ zijn antwoord was kort, maar krachtig. De merrie zou weten wat hij er mee bedoelde. Ook al was de betekenis nog zo vaag, ze zou toch wel begrijpen dat het zijn naam was?

Al snel zag ze dat de hengst het niet kon weerstaan en ook het water insprong, waardoor een kleine golf over het hoofd van Dakota spoelde. Proestend kwam ze boven water, sprong richting de hengst en spatte wat water zijn kant op, terwijl ze eens uitdagend snoof. Dakota stak haar staart omhoog, krulde haar hals en liep op haar mooiste het water uit. Sierlijk schudde ze haar hoofd, knipperde met haar lange wimpers en keek naar de hengst, die zich voorstelde als Faceless. ‘Aangenaam Faceless. Ik ben Dakota.’ Klonk haar zoetige, tedere stem. Veel moeite om met hengsten te praten had ze helemaal niet, Dakota hield van flirten en schaamde zich werkelijk nergens voor. Als paarden het niet geloofde gaven ze haar dan ook altijd opdrachten die ze met plezier uitvoerde, want paarden moesten weten dat ze een paard was met geen schaamte. ‘Ben jij niet de leider van een kudde hiero?’ Vroeg ze hem vervolgens, terwijl haar lippen een sierlijke en lieflijke glimlach vormde. Rustig deed ze een aantal stappen richting Faceless, glimlachte een keertje naar hem en nam vervolgens een paar slokken van het heldere water. Haar manen waren nat, bevatte daardoor meer krul als voorheen en ook haar staart krulde als een gek door het water. Morgen zou dat wel weer wat minder zijn, en wat maakte haar het eigenlijk ook uit? Krullen vond ze juist mooier dan die saaie, stijlen slierten langs je hals. Wat volume en krul was altijd mooier om te zien vond ze zelf. Plagend nam ze wat water in haar mond en liep naar Faceless, duwde haar neus tegen zijn hals en liet het water over zijn hals glijden. Onschuldig glimlachte ze naar hem en deed een stap naar achter.

Een kleine golf water vloog zijn kant op, toen de opsprong en uitdagend snoof. Sierlijk liep de merrie het water uit, schudde haar lichaam. ‘’Aangenaam Faceless. Ik ben Dakota’. Even bleef hij haar aan staren. Dakota, mooie naam. ‘’Ben jij niet de leider van een kudde hiero?’’ vroeg ze. Hij greens even en knikte vervolgens trots. Zijn heldere ogen glommen toen hij antwoorde: ‘’Uhu. Whispering Angels. Neutraal’’ Hij knikte even en keek vervolgens nogmaals naar de merrie. Ze nam wat water in haar mond, liep naar hem toe en liet haar slok water los over zijn nek. Als een klein riviertje stroomde het naar beneden. Dit keer monde de rivier niet uit op een meer of waterval, maar op zijn hoeven. Hij keek even naar beneden, schudde zijn nek even, zodat zijn manen, die zijn nek lekken te knuffel door hun natheid en keek haar toen grijnsend aan. Wraak hoefde hij niet, hij had haar al nat gemaakt. Even stapte hij opzij en keek haar vanaf een afstandje aan. Hij schudde zich nogmaals uit, gooide zijn hoofd in de lucht en snoof. De heerlijke natuur, iets waar hij elke dag van kon genieten. Zijn witte vacht glinsterde in de zon en maakte een soort weerkaatsing. Zelfs in de schaduw was het nog even heet als in het water. Zou het zomer zijn? Of lente? Hij zuchte even en liep weer naar de merrie. ‘’Zeg Dakota, wat doet zo’n mooie merrie als jou hier, alleen?’’ Zijn glimlach krulde zijn mondhoeken, waardoor zijn niet al te witte tanden zichtbaar werden.

Al snel kreeg ze antwoord op haar vraag, hij leidde dus een neutrale kudde. Dakota was zelf goed, maar op dit moment leek het alsof ze meer naar de neutrale kant neigde te gaan, puur om het feit dat ze in het bijzijn van een neutraal paard was. Ze paste zich vaak wat aan, behalve bij de slechte paarden dan. Die was ze hier overigens nog niet tegen gekomen, wat maar goed was want Dakota zou ze meteen gelijk maken met de grond. Waar ze thuishoorde, hun niveau was nog lager dan de grond. ~
Ze spitste haar oren toen ze haar naam hoorde, die uit de mond van Faceless rolde. Een speelse grijns krulde haar mondhoeken omhoog en grinnikend schudde ze haar hoofd. ‘Zoals je net zag; even heerlijk tot rust komen na al die drukte.’ Merkte ze simpelweg op, terwijl ze een aantal keer met haar ogen knipperde en recht in de ogen van Faceless keek. ‘En wat doe jij hier in je eentje dan?’ Voegde ze er nog snel aan toe, haar ogen twinkelde van plezier en haar staart joeg wat vliegen weg die haar lichaam als land baan gebruikte. Zo te zien begon het hier steeds drukker te worden, want dit was alweer het derde paard dat ze ontmoet had in twee dagen dat ze hier was. Wat maakte het uit, alleen maar gezellig en zo kon ze tenminste wat vrienden maken. In je eentje op zo'n groot landschap was natuurlijk ook niet alles, paarden stonden echter bekend om kuddes, het waren echte kudde dieren. Een paard in zijn eentje was dan ook bijzonder om te zien, want vaak waren ze met zijn twee.

Faceless liet zijn hoofd weer naar de grond zakken en nam een paar grote slokken. Duidelijk te snel, want voordat hij zijn laatste slok kon door slikken, golfde het water uit zijn mond en klonk er een vervelend geluid. De hik. Faceless had de hik. Hij schudde zijn hoofd, nam gauw nog een slok water. Hij deed er alles aan om die verschrikkelijk hik weg te krijgen. ‘Zoals je net zag; even heerlijk tot rust komen na al die drukte.’ Hij knikte even en hikte nogmaals. ‘En wat doe jij hier in je eentje dan?’ vroeg de merrei charmant. Hij was boos op zichzelf, waarom moest hij dan ook nu de hik krijgen? Hij hield zijn adem in, maar nog steets verdween de hik niet. Dus door zijn hikken door antwoorde hij; ''Ik ben nieuw. En kijk of dit een geschikte plek is voor mijn kudde, om hier te leven''. De merrie leek hem goed, zelf was hij neutraal. Neutraalheid was zo makkelijk, je kon je laten gaan als het in je opkwam maar je kon je ook rusitg houden. En altijd kon je terecht met de simpelste reden; Ik ben neutraal. Hij schrok even. Goed, neutraal.. Er miste iets. Slecht. Zouden hier ook slechte paarden zijn? In gedachte schudde hij zijn hoofd. Slecht, wat was tegenwoordig slecht? De meeste paarden noemde zich zelf slecht als ze mopperde en vage antwoorden gaven als ''Wie durft zich, blablal''. Maar Faceless had nog geen enkel écht slecht paard ontmoet. Ze genoot allemaal van bloed, het waren een stelletje moordlustige vampieren, maar wie was er nou echt slecht? En hoe kon je echt slecht zijn?

Dakota moest toegeven dat hij echt geen lelijke hengst was en ze gevleid was door zijn woorden die hij daarstraks had uitgesproken. Er waren niet heel veel hengsten die tegen haar hadden gezegd dat ze een mooie merrie was, dus dit was een groot compliment voor de bonte, jonge merrie. What a girl wants, what a girl needs. ~
Nee, oke. Dat sloeg nergens op. Dakota schudde haar hoofd kort en keek met een schuin hoofd naar Faceless, die zijn mond opentrok om te spreken. ‘En of dit een geschikte plek is! Kijk eens naar de omgeving, de watervallen en het helderblauwe water. Een perfecte plek zou ik zeggen.’ Merkte ze meteen lachend op, waarna ze haar plakkerige manen even van haar hals los schudde. Hier zou Dakota nog vaak te vinden zijn, ze kwam hier helemaal tot rust en kon in haar eentje lol beleven met het water. Wat wilde een paard nog meer? Vers gras, maar dat stond meteen naast het water. Bomen stonden er ook zat dus schaduw met warme dagen was ook aanwezig. Pff, minpunten aan deze omgeving waren er gewoon niet en dat wist elk paard, zelfs een slecht paard zou het hier fijn hebben ondanks die altijd met hun grote mond zeiden dat ze van moerassen en donkere landschappen hielden. Bah, misselijke paarden. Als het kon hakte ze je hoofd eraf en aten ze je hersenen eruit, want zo staken die smerige beesten gewoon in elkaar. Dakota had er veel van gehoord en nog niemand had een goed woord over die paarden gesproken, dus wat moest ze daarvan denken? Toch zou ze pas kunnen oordelen als ze zelf een aantal slechte paarden tegen was gekomen en dat was ze nog steeds niet, wat ze overigens niet eens zo heel erg vond.

‘En of dit een geschikte plek is! Kijk eens naar de omgeving, de watervallen en het helderblauwe water. Een perfecte plek zou ik zeggen.’ Faceless knikte even. Kort maar krachtig, een soort goedkeuring. De merrie had gelijk. Voor zover hij het hier had gezien, tot nu toe eigenlijk alleen nog de waterval, beviel deze plek hem wel. Hij had even diep nagedacht toen hij hoorde dat er ook mensen waren rond dit gebied, maar hij besloot dat de wezens, best met elkaar samen kond werken. Alhoewel de mens zeer ijdel was en hij tegen sommige op keek, zou het toch nog geweldig vinden om er een te ontmoeten. Hij keek nogmaals naar Dakota. Nog steeds vond hij een prachtige merrie, ze was bijzonder. Apart. Bont zag je niet vaak, in zijn oude gebied waren er enkel friezen en heel af en toe een ander ras. Ja, het was daar in de mode om zwart te zijn. Zwart als de nacht. Hij keek even op, hij had nog niks gesproken. Hij zal er wel gek uit gezien hebben, zo peinzend met de rimpels in zijn voorhoofd. Hij grinnikte even en glimlachte. ´´Je bent mooi´´ het floepte eruit, zacht, liefdevol. Uiteraard lukte het hem niet om een charmante blik op te zetten, daar was hij nooit goed in geweest. Hij bukte even, krabbelde aan zijn been die bedekt was door de vliegen, vreselijke rotbeesten. Hij zuchtte even. Waar waren vliegen überhaupt goed voor?

Opnieuw gleden haar ogen weer even over de hengst, de oren van Dakota waren naar voren gericht en een gelukzalige, tevreden glimlach speelde met haar lippen. Kort gooide ze haar voorbeen in de lucht, brieste luid en liet het met een zachte plof weer tegen de grond aan komen. Met een schuin hoofd keek ze richting Faceless, wachtend tot die iets zou zeggen of eventueel een reactie zou geven op haar woorden. De zachte, liefdevolle woorden van Faceless deden haar even schrikken, Dakota slikte en keek hem even verbijsterd aan. ‘Meen je dat?’ Fluisterde ze zachtjes, terwijl haar hart even sneller bonkte als voorheen. Damn, nog nooit had iemand dat zo direct tegen haar gezegd. Ze schudde haar hoofd, keek de hengst recht in zijn ogen en snoof eens. ‘Weetje. Ik mag jou wel.’ Grinnikte ze toen, rustig deed ze een stap naar voren en nam de geur van de hengst goed op, bekeek hem nogmaals en dacht na. Hij was echt niet lelijk, stevig gebouwd en qua karakter ook helemaal haar type. Dakota schudde haar bonte hoofd, richtte haar aandacht even kort op de prachtige omgeving en liet haar staart een aantal keren tegen haar vochtige flanken aankomen. Het was lekker weer, een zacht briesje en een aangename temperatuur. Heerlijk om je dan in dit gebied te bevinden, want er was water en heerlijk vers gras. Ze moesten er nog van genieten voordat het te laat was, want straks in de winter was er zo wat niks meer te vreten. Dan konden ze weer in alle gebieden kleine beetjes voedsel bij elkaar gaan rapen wat uiteindelijk nog niets eens lekker was.

Met zijn oren naar voren en gespitst keek hij naar merrie. ‘Meen je dat?’ vroeg de merrie. Hij glimlachte. ‘’Tuurlijk, hoe zou ik tegen zo’n mooie merrie kunnen liegen?’’ het klonk best charmant vond hij zelf. ‘Weetje. Ik mag jou wel.’ Grinnikte ze. Ze deed een stap naar voren, bekeek hem. Hij grinnikte, ‘’Ík mag jou ook wel’’ zei hij glimlachend. Hij moest toegeven, nu hij Sunset had ontmoet, vond hij haar nog mooier. Niet dat Sunset lelijk was, zij was ook erg mooi. Maar toch had Dakota iets bijzonders, iets dat hem zo aan trok. Hij keek haar nogmaals aan, luisterde naar de vogels en snoof. Haar geur zou hij vanaf nu af aan goed onthouden. Hij greens nogmaals en keek toen om zich heen, zijn bruine ogen lieten haar lichaam even los om te kijken naar de vogels. Hij merkte dat ze af en toe naar hem keek, maar dat maakte hem niet uit. Hij was vrij groot, dus zijn hoofd raakte bijna een van de takken. Hij schudde zijn hoofd, waardoor een paar bladeren naar beneden vielen. Hij lachte, dook opzij zodat de bladeren niet op hem vielen.

Haar lange voorpluk gleed voor haar oog, de slank gebouwde merrie krulde haar hals ietsjes en staarde naar het water, dat haar bijna dwong erheen te gaan. Toch bleef ze koppig staan, liet haar blik op Faceless vallen en krulde haar mondhoeken in een sierlijk boogje. ‘Ik zou dolgraag in je kudde komen Faceless, maar ik behoor niet in het wild. Sinds kort zit ik in een kamp.’ Natuurlijk konden ze altijd nog afspreken, want Dakota mocht weg wanneer zij dat wilde. Die vrijheid had ze gelukkig nog wel en natuurlijk hoefde haar baas niets af te weten van de afspraken die ze had met andere paarden, het ging hem simpelweg niets aan. Kort brieste ze eens, schudde haar hoofd en richtte haar blik weer terug op Faceless. ‘Ik moet zo weg, maar ik zou het fijn vinden als ik je nog een keertje tegenkwam. Reken er maar op dat ik je binnenkort roep.’ Klonk haar fluwele stem, terwijl de woorden met gemak over haar tong naar buiten rolde. Dakota kon veel paarden die bang waren om met hengsten te praten, puur omdat ze dachten dat ze iets verkeerd zeiden en ze dan nooit aan een partner konden komen. Haar kon het allemaal vrij weinig schelen, hengsten die haar echt leuk vonden zouden niet alleen maar op haar vallen om haar uiterlijk, maar ook om haar innerlijk. Ja, ze moest toegeven dat ze apart was en dat ze af en toe verschrikkelijk dom was, maar er waren ook veel paarden die dat juist het leukste aan haar vonden, ze kon tegen een grapje en hield ervan andere paarden in de maling te nemen. Als je dat niet leuk vond aan haar, moest je haar maar met rust laten. Zo was ze en dat had je maar te accepteren.

Ik zou dolgraag in je kudde komen Faceless, maar ik behoor niet in het wild. Sinds kort zit ik in een kamp.’ De woorden trokken hem uit zijn gedachte en Faceless keek op. Hij glimlacht naar de merrie en knikte. Was het mogelijk dat zo´n lieve merrie bevriend kon zijn met eens mens? ‘Ik moet zo weg, maar ik zou het fijn vinden als ik je nog een keertje tegenkwam. Reken er maar op dat ik je binnenkort roep.’ Weer werd er een glimlach rond zijn mond gevormd. ‘’Dat zou geweldig zijn’’ liet hij haar weten. Vanaf nu, zou hij elk moment aan haar denken, bij elke hinnik hopen dat het de hare was, om hem te roepen. Zodat hij haar prachtige bonte lichaam weer in zijn netvlies kon branden, zodat haar zoete geur zijn neus weer invloog. Men, hij leek wel verliefd. Even schudde hij zijn hoofd, hopend dat de merrie zich bedacht en misschien nog even, heel even, bleef staan. Zuchtend keek hij naar de merrie, die nu dus echt weg ging. Faceless snoof, waardoor zijn lange voorpluk in de lucht vloog en vervolgens weer als een gordijntje neer viel.