I will no longer afraid

Sunset draafde over het pad dat naar de Deep Lagoon Leidde. Het was prachtig, maar daarvoor was ze hier niet. Ze was hier om na te denken, een angst van zich af te zetten. Haar hele leven stond in het teken van angst en vluchten. Ze had nu een eigen kudde. Maar wat was er te leiden zonder leden in je kudde? Niets dus. Dus nu had ze de tijd om haar angst in bedwang te houden. Sunset bracht haar hoofd in het water en dronk wat. Ze ging voor het meertje liggen en sloot haar ogen. Het beeld kwam weer.

"Kom op Sunset, kan je niet beter?!" de spottende woorden klonken alsof ze geslagen werdt. De hengst stond voor haar, terweil ze door zijn vrienden vast gehouden werdt. "Leg haar op de grond!" beval hij. Sunset werdt in haar buik getrapt en viel neer. De hengst kwam dichter naar haar toe en trapte haar op haar benen en op haar buik. Sunset hapte in zijn been en liet niet los. Ineens kwam de vader van de hengst en hielp haar overeind. "Rustig maar meisje. Jij bent nog niet Jarig!" dat laatste zei hij tegen zijn zoon. "Dank u wel" zei Sunset zachtjes.

Sunset was op gesprongen en zuchte. Weer dat beeld. Gelukkig was de hengst niet hier.

-iedereen-

Een meisje met bruine haren liep over de rand van een hele grote rots. Haar bruine haren zaten in twee vlechten en op beide wangen had ze twee rode strepen staan. Ze had een band rond haar haren en een donker kleed aan. Haar bruine ogen gleden over de omgeving en in haar hand rustte een speer. Ze was op jacht. Ze moest voor haar ouders wat halen. Haar vader was ziek en het was bijna tijd voor hem om te gaan. Het meisje wilde haar vader nog wat lekkers geven voor hij stierf. Misschien zou ze ooit zijn machtige kamp overnemen. Een grijns sierde haar lippen en ze kroop over de grond. Hier vond je vaak wel eens een dier om op te kunnen eten. Vooral rond dit uur. Ze liet haar zakken langs wat randen van de grote rots en ze kwam beneden bij een groot meer uit. Hier kwamen dieren vaak drinken. Ze bespiedde ze altijd vanaf de hoge rots, maar nu vond ze niet meteen iets. Nee, dan had ze deze niet meer tegen dat ze beneden was. Ze verbierg haar even in de struiken. Ze rustte kort uit en zag verderop een paard staan. De merrie had bruine vlekken dat wel typisch was voor dit gebied. Het kon haar niets schelen dat hier een paard stond. Ze hadden geen paarden meer nodig, pech dus. Ze bleef zitten naast een boom en staarde voor haar uit. Ze negeerde het paard en wachtte af op een ander zoogdier. Iets dat ze wel zouden kunnen eten. Zoals een konijn of een hert. Dat kwam hier ook wel eens langs. Gelukkig waren herten en konijnen niet bang voor een paard. Dan zou ze zeker iets kunnen vinden. Nouja, dat hoopte ze natuurlijk. Haar vader moest en zou iets krijgen om te eten. Wat ze ook moest doen. Imaya gromde zacht en staarde naar het meer en de merrie. Waar bleven die stomme beesten toch? Ze had niet veel tijd meer.

Ik zal maar eens beginnen RPG-en =3

Sunset hoorde een geluid, maar het waren geen hoefstappen. Sunset draaide zich naar het geluid en speurde door de bosjes. Ze zag een indiaan! Maar blijkbaar was deze niet van plan haar te vangen dus dronk ze verder, ze hielt het meisje wel in de gaten. Sunset hoorde nog een ander geluid, een hert! Ze keek van het meisje naar het dier en snoof. Het meisje had een speer. En blijkbaar wilde ze haar niet, want anders zou Sunset nu wel gevangen zijn. Bezorgd keek ze naar het kleine hert. Het was wel volwassen, maar het zou nu snel aan zijn eigen komen. Sunset hinnikte even en het hert keek haar geschrokken aan. Sunset hinnikte nog een keer en het diertje rende weg. Ze keek weer naar het meisje. Ze had het diertje het leven gered, maar het meisje zou ook kunnen verhongeren. Ze had weer eens iets niet goed gedaan, en als ze dit al niet kon, kon ze dan wel een kudde leiden? Vast niet. Maar ze had al hoge rangen in haar hoofd die haar konden helpen met het leiderschap. Ze zou er niet alleen voor staan.

[Gezellig, flut post sorry]

Het meisje hield haar bruine ogen strak op de plaats gericht waar de merrie stond. Het was stil, heel stil. Ze had wel door dat het paard haar gezien had. Het kon haar niet veel schelen want ze was hier niet voor de merrie. Het paard dat er stond leek enorm slim want de meeste paarden waren weggelopen of hadden haar aangevallen. Imaya gromde zacht en hoorde ook stappen. Het ritselen van bladeren en de merrie keek ook. Een grijns sierde haar lippen toen een hert tevoorschijn kwam. Het was een vrouwtje, niet drachtig en pérfect. Het meisje sloop dichterbij, maar voor ze iets kon doen begon het paard te hinniken. Het hert schoot ervandoor en meteen rende het meisje erachteraan. Ze gooide met haar speer, maar miste. Ze vloekte eens luid en haalde haar speer op. Ze liep terug naar de plek en keek kwaad naar de merrie. "Je word bedankt, knol" mompelde ze onhoorbaar voor het paard. Omgaan met paarden kon ze niet. Nee, ze ving paarden maar verder deed ze niets. Ze had dan zelf ook een perfect paard dat naar haar luisterde ook al was ze zo streng. Ze was dan ook van het slechte kamp. Dan moest je gewoon streng zijn. Ze zette haar weer in de struiken en wachtte af. Als de volgende keer zou mislukken. Zou het paard er wel aangaan, en die woorden meende ze dan ook. Oftewel zouden ze het paard voor zichzelf gebruiken of ze zou gedood worden. Zo was eenmaal het leven bij Imaya. Zo was het meisje opgevoed en opgegroeid dus niets zou eraan veranderen. Imaya zuchtte diep en hoorde plots opnieuw geluiden waardoor ze haar bruine ogen opnieuw strak op de plek richtte. Kom op. Kom op. Deze keer mag gewoon niet mislukken. Dan was er een hele kwade Imaya, dat was wel zeker.

Niet erg, ik kon er iets mee doen ;3

Het meisje keek kwaad naar Sunset. En Sunset keek naar het meisje. Een schuldige blik was in haar ogen te lezen, maar het meisje was niet aardig, dus ze zou alle levende wezens redden het meisje sloop ergens heen, Sunset liep met haar mee, ze zou blijven jagen, dat wist Sunset zeker. De merrie liep een rondje en ging toen terug naar het meertje en dronk wat. Nog een hert kwam uit de bosjes. Het was een mannetje dit keer, een groot gewei en het keek nogal boos (kan dat?). Sunset zuchte en besloot niets te doen, aan het meisje te zien kon dat haar leven kosten, en ze wilde nog haar kudde krijgen. Maar moest ze dat hert dan laten doodgaan? Nee. Dus ongemerkt brak ze een tak van de boom en gooide die naar het hert, die ook wegrende. Metteen zette Sunset een paar stappen weg. Ze hielt het meisje noulettend inde gaten. Nu zou het leuk worden!

[Flut, maar nu kan er actie komen, en ze is wel kudde leider, dus je kan haar niet helemaal vangen zegmaar toch?]

Het meisje staarde naar alle struiken rondom het meer. Een groot hert kwam de struiken uitgelopen. Prachtig. Ze grijnsde vals en sloop op hem af. Ze hoorde opeens een tak en het hert sprong weg. Ze gromde en vloekte luider dan eerst. Ze richtte haar bruine ogen op het paard dat er stond. Ze stond op en veegde wat vuil van haar donkere kleed af. Ze liep op de merrie af en richtte haar speer naar haar toe. Ze maakte wat bewegingen. "Ga weg jij! Kom op! Ga maar ergens anders heen als je ze blijft wegjagen! Rot op stom dier!" schreeuwde ze woest naar de bonte merrie. Ze meende de woorden. Ze had voedsel nodig en wel nu. Niemand zou haar tegenhouden als ze kwaad was. Dat niet. Als ze de merrie niet kon wegjagen zou ze haar wel vangen. Het kon haar niets schelen nu. Ze was woedend op het paard. Zijzelf zou zeker niet weggaan als de merrie dat zou denken. Dit was een hele goede plek om te jagen en daarom kwam ze hier ook. Het paard had genoeg plekken om rond te lopen en te drinken. Met een woedende blik en vuurspuwende ogen had ze nog steeds de speer op het paard gericht. "Ik meen het hoor! Ga weg, nu!" schreeuwde ze en maakte woeste bewegingen met de speer alsof ze de merrie wilde raken. Vaak werkte dit wel bij paarden. Ook al kenden de paarden hun wel. Toch waren ze soms wel eens bang voor een speer. Vooral als ze dachten dat zij de prooi waren. Maar langs de andere kant moest zijzelf ook oppassen. Al kon dat haar niet veel schelen op dit moment.

Ik ga haar niet meteen vangen, en als ik dat wel doe ontsnap je ofzo ;3

[whahahahaha ik lag me dood bij jou reactie jeej ik heb haar boos gekregen ]

Sunset lachte, maar voor het meisje klonk het natuurlijk als hinniken. Het meisje richtte haar speer op Sunset, arubt stopte ze met lachen/hinniken. Het meisje zei iets op een hele boze toon. Sunset brieste eens en bleef op haar plek staan. Ze zou niet weggaan, ookal zou dat gevangenschap beteken. Of nee, dat had ze er niet voorover, en als het meisje haar zou vangen zou ze wel ondsnappen, ze was sterk genoeg. Het meisje bewoog met haar speer, en Sunset hinnikte op een toon van; dat durf je toch niet! Ze had echt enorme lol om het meisje. Ze was echt boos op Sunset, maar dat boeide haar echt helemaal niets! Sunset bracht haar hoofd naar beneden en at weer wat.

[flutje ]

Het meisje snoof en keek woedend naar de merrie. Ze hoorde het gehinnik, alsof ze uitgelachen werd. Ze gromde woest en merkte dat dit niet werkte. Dan werd het natuurlijk iets anders. Ze zag dat de merrie begon te eten en pakte uit haar zak een lang touw. Ze maakte een lasso en in een snelle gooi, gooide ze deze over de nek van de merrie. Dat ging makkelijk omdat ze at en niet aan het opletten was. Meteen trok ze het touw strak rond de nek van de merrie. Ze rende achteruit en sleurde eens hard aan het touw en grijnsde vals. "Je gaat eraan merrie" siste ze woest naar de merrie. Ze leunde naar achteren voor als de merrie heel wild zou doen. Nee, ze zou de merrie niet naar haar kamp brengen. Ze zou haar doden. Ze liep naar de boom en liet het touw een aantal keren rond de boom gaan. Ze maakte een hele grote dikke knoop en liet de merrie even doen. Ze had ooit grote hengsten gevangen en de merrie zou dus niet zo snel ontsnappen. Een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze haar speer weer pakte. Ze liep dreigend op de merrie af met de speer in haar richting. "En wat ga je nu doen, merrie?" vroeg ze vals en grijnsde. Ja, het meisje kon heel gemeen en vals zijn. En als ze iets zegt, dan zou ze het ook echt doen. Zoals op dit moment.

Flut ;3

Sunset voelde een touw rond haar nek. Geschrokken keek ze naar het meisje, ze had haar gevangen! Sunset liep naar achter totdat het touw strak stond. Ze legde haar oren in haar nek van angst. Waarom was ze niet weggerent zoals ieder slimpaard had gedaan? Het meisje gaf een ruk aan het touw, Sunset moest meelopen, anders zou ze stikken. Het meisje bond het touw om een boom. Sunset steigerde, beet in het touw, deed alles om los te komen, maar het lukte haar niet. Vervolgens liep ze zo ver mogelijk weg van het meisje. Vor zover het touw het toeliet. Een valse grijns was op de mond van het meisje te zien toen ze haar speer pakte en dreigend op haar af liet. Dit kon niet waar zijn! Dit mocht ze niet doen! Ze hinnikte zacht als een 'sorry'. Wat ging het meisje nu doen? Sunset had het touw strak en kon nu niet meer naar achter, ze was ingesloten!

Het meisje snoof en zag hoe de merrie angstig naar haar keek. Ze had eindelijk door dat ze het wél meende. Een grijns bleef op haar lippen terwijl ze weer dichterbij de merrie kwam. "Je zit vast en kan geen kant meer op. Eigen schuld noem ik dat." Ze wandelde cirkelend rond de merrie met de speer op haar gericht. Ze snoof kort en bleef voor de merrie staan. Ze zette het punt op de hals van de merrie. Niet dat het pijn deed, maar zodat ze het zou voelen. "In één keer kan ik je vermoorden" zei ze vals en gromde. Ja, ze wou haar vermoorden. Hier en nu. Ze liet de punt over het lichaam van de bange merrie glijden en kort lachte ze vals. Ze liet het punt eens over het touw heenglijden en het touw werd lichtjes losgesneden. Niet zo hard dat het meteen door zou knappen. Als de merrie nu een ruk zou geven, zou ze los zijn? Dat was ook de bedoeling van haar. Ze kon niets met de merrie doen dus ze zou nog steeds nep doen. Dan was de merrie voor altijd gewaarschuwd. Dat was haar plan. Opnieuw gleed de punt naar de hals en ze zette een stap achteruit, alsof ze elk moment de punt in de merrie te kunnen steken, om haar zo te vermoorden.

Flut ;3

Het meisje wandelde circelend om haar heen, met de speer op haar gericht. Toen ging ze voor haar staan en zette de punt op de hals van Sunset. Sunset hinnikte zacht naar het meisje, haar leven mocht niet eindigen op twee jarige leeftijd. Het deed niet pijn, maar ze voelde het wel. Het meisje liet de punt over het lichaam van Sunset gleiden. Sunzet liep weg van de speer en zette zich tegen de boom aan. Oke, nú stond ze vast. Ze voelde de punt over haar lichaam gleidden, en ze liet haar huid trillen op de plek waar de speer nu was. Het meisje liet de punt over het touw gleiden dat het een beetje los sneed, maar Sunset was te bang om een ruk te geven zodat ze los was. En daarbij, dan zou het meisje nog in de weg staan. Opnieuw gleed de speer over haar hals en het meisje zette een stap achteruit, alsof ze aanwilde vallen. Sunset steigerde. Het touw brak, Sunset duwde het meisje weg en galloppeerde weg het touw gleed van haar hals en belandde voor het meisje. Wat ze hopelijk nooit meer zou zien.