Little talks ~Liarth~

Een bonte merrie stapte door langs Nilam Creek. Het was haar favoriete gebied in Indian Sunset. Vasuda Forest vond ze ook heel mooi, maar dit had wel een plekje in haar hart gewonnen. Deels omdat ze hier enorm veel tijd had geleefd. Langs Nilam Creek. Ook liep hij een beetje langs het kamp van Klamath, waar ze vroeger veel was geweest. Omdat Leela daar woonde, maar nu was het over. Geen Leela meer, dus geen Klamath meer. Eerst kende iedereen haar van de Klamath, omdat ze er met veel plezier tussen de wigwams door racete. Maar dat was nu over, nu had ze haar kudde die ze moest onderhouden. Al bestond die maar uit één lid, dat was slechts een klein detail.
Ze was weer op jacht naar nieuwe leden. Soms sprak ze gewoon lukraak iemand aan of hij de kudde wilde joinen. Sommigen wezen dat af, de meesten. Maar ze geloofde dat het nut zou hebben als ze het zou blijven doen. Ze spreidde het nieuws uit over Indian Sunset. Ze hadden gewoon leden nodig, het moest. Iedereen wilde toch een kudde én een goede band met de indianen. Dan geen raar gejaag op ze.

Liarth rook de geur van een ander paard. Met veel enthousiasme draafde ze aan, op zoek naar het desbetreffende paard. Haar oren waren naar voren gericht, en haar staart hoog. Een glimlach sierde haar gezicht. Ze had er zin in, ze wilde meer leden. Ze was ook maar erg jong voor een leidster, bijna vier. Over een paar dagen zou ze de leeftijd van vier aantikken. Officieel gezien moest ze een partner gaan zoeken. Maar met zo weinig leden, werkte dat niet echt. Ze zou Sunset ook niet gaan verplichten als ze vier werd een partner te nemen omdat ze nog maar zo jong was. Ze moest alleen zoeken naar een leraar voor haar. Waarom viel er nou niet even een Medicus uit te lucht. Want vechten, paste niet bepaald bij Sunset.

Toen zag ze een paard in zicht. Maar tot haar schrik droeg hij tuig, van een indiaan dus. Abrupt remde ze af, en stopte ze. Ze staarde naar het paard, haar ogen erop gericht. Toen schudde ze haar hoofd en stond op het punt om weer om te draaien, terug te gaan naar de open plek en daar zielig liggen te zijn. Maar toen kwam de indiaan eraan die erbij hoorde. Haar mond vloog zowat open toen ze een dood konijntje over haar schouder had hangen. Hoe durfde ze! Ze zag er niet mager en verhongerd uit en het konijntje was - op de sneden in de nek en het gat in de buik - compleet goed in staat. Ze had geen recht om het konijntje neer te schieten en dan lekker op te peuzelen. Haar oren draaiden in haar nek. En dat paard van d'r keek ook gewoon toe alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze had de neiging om erop af te rennen, haar kapot te slaan. Maar dan zou ze tegen haar eigen regels ingaan. Je slaat of schopt geen mensen, als angst geen rol speelt. Ze was totaal niet angstig, ze was woedend. De merrie stond nog altijd als verstijfd. Ze wilde niet omdraaien, dat was laf. Maar blijven staan had ook geen nut.