Can someone tell me what I met? ~ Faceless.

Onderwerp: Can someone tell me what I met? ~ Faceless. za jun 09, 2012 4:21 am

In gedachten liep Kicho door het bos. Het was heerlijk om zijn benen te kunnen strekken zonder in elkaar te krimpen van de pijn, en hij was het dier heel dankbaar. Het kon altijd nog giftig zijn, maar het leek hem niet logisch dat ze hem eerst een week met rust lieten, en hem dan pas gingen opeten. Dat klopte gewoon niet. Dus nam hij -ook voor zijn eigen gemoedsrust- maar aan dat het niet giftig was. En anders viel er niks meer aan te doen en moest hij zich maar bij zijn lot neerleggen.
Wat hem echter bezighield en er voor zorgde, dat hij vrij weinig oog voor zijn omgeving had, was welk dier het nou was. Hij kende geen dieren die op twee poten liepen en hun voorpoten gebruikten om dingen te pakken. Ook had dit dier een rare vacht; op zijn voorpoten niks en op zijn borst en onderkant wel. En blijkbaar kon hij zijn vacht afdoen. Echt heel vreemd. Alleen, hij vond het zo stom om te vragen want misschien was het wel heel dom om het niet te weten. En dan zou hij best wel voor schut staan. Maar ermee rond blijven lopen, vond hij ook geen prettig idee. Wat als het gevaarlijk was? Was hij dat ding maar nooit tegengekomen, dan had hij nu gewoon zorgeloos verder gewandeld.
Stemmen in de buurt kwamen naar hem toegezweeft, en meteen was hij klaarwakker. Nog meer van die dingen! Hij zette zichzelf met zijn achterbenen krachtig af en vloog een bospaadje naar links in. Er was hier weinig plek om zichzelf te verbergen dus zat er niks anders op dan gewoon zo ver mogelijk uit de buurt blijven. Hij vond het wel een creepy idee dat ze ook al híér waren. Was er überhaupt ergens een plek waar ze zich niet vertoonden? Aan het volgende paard dat hij tegenkwam, nam hij zichzelf voor, zou hij vragen wat het waren. Ook al zou die hem keihard uitlachen, hij zóú dat antwoord krijgen.
Tien minuten galopperen later remde hij af en spitste zijn oren. De stemmen waren verdwenen. Gelukkig. Extra alert liep hij verder en keek constant om zich heen. Wie weet waar die engerds konden zitten. Opgelucht haalde hij adem toen hij een ander paard zag, in de verte. Een wit paard. Een beetje nerveus ging hij over in een drafje om er sneller te zijn en hinnikte zodra hij in de buurt was. 'Hé! Mag ik misschien wat vragen?' Hij hoopte van harte dat hij niet keihard uitgelachen zou worden.

- Niet übergeweldig maar goed. :3 -

Twee jaar geleden, een zonnige dag met een lichte bewolking, was een dag die hij nooit meer zou vergeten. Hij was weer eens vast geraakt in het moeras, de Upasana Swamp. Hulpeloos had hij daar uren, enkele dagen, gelegen. Het was een opluchting toen hij iets naar hem hoorde toe komen, een ander paard, hoopte hij. Maar tot zijn grootste verbazing, was het geen paard. Geen ander bosbewonend dier. Geen dier dat hij kende, geen dier waar hij ooit iets over gehoord had. Het stond op twee poten, had een rare, ovaalvormig hoofd. Vluchtte was geen optie, hij zat immers vast tot aan zijn schoft. Het dier was op een rare wijze naar hem toe gelopen, had zijn soortgenoten geroepen en hem uit de blubber geholpen. Zijn blik was op een zwarte merrie gevallen, en hij herinnerde zich hun gesprek als gisteren.

''Wie ben jij? Wat zijn dat? Waarom hebben ze me geholpen?'' Wierp hij zijn vragen op de merrie. Brommend drukte ze haar hoofd weg, tegen het lichaam van de het rare wezen. Het sprak iets, duidelijk niet paardentaal, maar de merrie leek hem te begrijpen. Ze zuchtte, toverde haar hoofd weer tevoorschijn. Ze wierp een moet-dit-nou-echt blik op het wezen, wat daarop een knik gaf. Soort van, door het rare hoofd begreep hij het niet helemaal. ''Mijn naam is Hinto'' stelde de merrie zich voor. Faceless had geleerd dat dat stond voor blauw haar, wat hij bij zijn geboorte had gehad. Nu merkte hij pas dat haar manen blauw waren, net als haar ogen, en verschillende vlekken op haar lichaam. Hij grinnikte even, wat voor een raar paard was dit? ''Dat' vervolgde ze, terwijl ze haar hoofd richting het andere dier wierp, ''Is een mens.'' Hij liet het even op zich inzinken, keek toen met grote ogen naar de merrie. Een mens? Daar had hij weleens wat over gehoord! Het dier had Adycha van Chidambar gestolen! Hij wierp snel een blik op het dier, fluisterde toen tegen de merrie ''Ze hebben de prinses! Ze hebben haar gestolen, eveneens als de prins. Een bruin paard, witte kol'' sprak hij vluchtig. De merrie vatte het echter kalm op en sprak ''Er zijn meerdere mensen. Heel veel mensen.'' Ze bedoelde duidelijk veel mensen, want deze groep was al angstaanjagend groot. ''Zij hebben haar misschien. Mijn mensen niet'' Een verbaasde blik gleed over zijn gezicht. ''Wat?'' vroeg hij terwijl hij zijn hoofd schuin hield. ''Jou mensen?'' sprak hij. ''Mijn mensen'''sprak ze trots. Het dier, een mens dus, sprong op Hinto's rug, maakte een soort krijsend geluid en toen verdwenen ze allebei. Allemaal. Een Faceless bleef achter met de vraag, waarom. Waarom hadden deze 'mensen' hem geholpen?

Waarom die mensen hem hadden geholpen, wist hij na al die jaren, maanden, dagen, nog steeds niet. Wel had hij andere mensen ontmoet, er had zelfs iemand een keer, net zoals bij Hinto, op zijn rug gezeten. Het was vreselijk eng, en hij had dan ook flink zijn best gedaan om het dier van zijn rug af te werpen. Maar hij vertrouwde ze, wist dat ze hem geen kwaad zouden doen. Nog niet. Gelukkig. Een bekende geur vloog zijn neus binnen, een paard, wat fijn. Maar toen het gevlekte lichaam zich toonde, hinnikte het en kwam gehaast naar hem toe. 'Hé! Mag ik misschien wat vragen?' vroeg het dier. Een grijns gleed over Faceless gezicht, ah, het dier wou wat vragen. Even deed hij alsof hij daar moest over nadenken, maar algauw lachte hij. ''Tuurlijk, mijn vriend'' sprak hij terwijl zijn accent weer naar boven kwam. Góh.

Het paard grijnsde, leek na te denken en antwoordde toen lachend: ''Tuurlijk, mijn vriend.' Aan de stem te horen was het een hengst, met een duidelijk accent.
Een beetje nerveus schraapte Kicho met zijn linkervoorhoef over de grond. Hoe moest hij beginnen? Hij schraapte zijn keel, zweeg een paar seconden en stak toen van wal.
'Een paar dagen geleden kwam ik een of ander dier tegen bij de rivier, ik weet even niet welke rivier. Ik dacht dat het een planteneter was dus liet hem met rust, maar hij liet mij dus niet met rust.' Over de dingen die het dier met hem gedaan had, zweeg hij, misschien was het wel heel dom geweest. 'Alleen, ik heb geen idee wat het is. Het liep op twee poten, en gebruikte zijn voorpoten om dingen vast te pakken en zo. En het had een heel rare vacht, en op sommige plekken was er niet eens vacht. Hij kon het ook af doen en zo. En net kwam ik weer van die dingen tegen. Nou ja, euhm... ik word nogal gek van het feit dat ik niet weet wat voor diersoort ze zijn.' Hij faalde zo hard. 'Dus euhm... misschien dat jij het weet?' Een beetje ongemakkelijk keek hij de hengst aan. 'Ik kom niet hier vandaan namelijk. Ik kom uit het grensgebied.' Kicho maakte een vaag knikje naar links. 'Bij een moeras in de buurt. En daar heb ik ze nog nooit gezien.' Hopelijk had dit paard geen hekel aan vreemdelingen, anders had hij nu best wel een probleem.

'Een paar dagen geleden kwam ik een of ander dier tegen bij de rivier, ik weet even niet welke rivier. Ik dacht dat het een planteneter was dus liet hem met rust, maar hij liet mij dus niet met rust.' Sprak het dier direct. Ah, het had iets of iemand ontmoet. 'Alleen, ik heb geen idee wat het is. Het liep op twee poten, en gebruikte zijn voorpoten om dingen vast te pakken en zo. En het had een heel rare vacht, en op sommige plekken was er niet eens vacht. Hij kon het ook af doen en zo. En net kwam ik weer van die dingen tegen. Nou ja, euhm... ik word nogal gek van het feit dat ik niet weet wat voor diersoort ze zijn.'
Mens. Direct galmde het woord door zijn hoofd, hij hoorde het de stem van Hinto nog vel zeggen. ''Mijn Mens' had ze gezegd. 'Dus euhm... misschien dat jij het weet?' Vroeg de hengst vlak daarna. Maar hij leek nog niet uit gepraat te zijn, algauw volgde nog meer zinnen. 'Ik kom niet hier vandaan namelijk. Ik kom uit het grensgebied.' Hij maakte een soort knikje naar links en vervolgde. 'Bij een moeras in de buurt. En daar heb ik ze nog nooit gezien.' Úgh. Eindelijk. Het dier was klaar met praten. 'Klaar?' floepte hij eruit. Gauw vervolgde hij, hopend dat het dier hem niet gehoord had, 'Ik denk dat U met een mens te maken hebt gehad. Hij grijnsde even, duidelijk had deze jongeman meer geluk gehad dan hem. Bij was de mens direct op zijn rug gesprongen. '' Ik neem aan dat het u hielp ?'' Algauw keerde zijn nieuwschierigheid naar boven, schoten nog meer vragen naar buiten. ''Raakte het u aan?'' Dat zou beteken dat dat mens geen paard had, dat ze dicht bij de Klamath Tribe waren. Awesome.

» I need you Faceless!
» Faceless
» A call to Faceless